καθομαι στις καφετεριες στην κωλεττη και ακουω ενα μπαμ. η περισσοτεροι δεν δωσαμε και πολυ σημασια γιατι ακουστηκε περισσοτερο σαν κατι βαρυ να πεφτει στο εδαφος παρά σαν πυροβολισμος. παρόλα αυτά καποιοι πηγαν να δουν, περισσοτερο απο περιέργεια. και με καποια καθυστερηση κιολας.
Τελοσπαντων ερχεται ο πρωτος κατατρομαγμενος. ακουγοντουσαν διαφορα μεταξυ "λιγο νερο ρε παιδια να του δωσουμε" και "ποιος εχει αμαξι να τον παμε στην κλινικη;" (ναυαρινου & μαυρομιχαλη). Καποιος ψυχραιμοτερος προφανως προτεινε να μην το μεταφερουν οι ιδιοι αλλα να φωναξουν νοσοκομειακο - εξαλλου διπλα ηταν. Τελικα δεν ξερω ποιος και πως συνεννοηθηκε αλλα ηρθαν απο τον ευαγγελισμο (οχι, δεν εχω παραπονο, απο την ωρα που τους πηραν, σφαιρα ηρθαν). Συνολικός χρονος από το "μπαμ" μεχρι να τον βρουμε και απο εκει μεχρι να τον παρει το νοσοκομειακο πανω από μιση ωρα.
Μετά από άλλη μιση ωρα περιπου ξεκινησαν και τα επεισόδια. Πώς; Εκτός από τα κινητα και το "από στόμα σε στόμα", υπάρχει πάντα και το ... indymedia!
το οποιο και μπαινει c/p σε περιπτωση που εξαφανιστεί (πάλι) κανα πόστ...
Προσθέστε περισσότερες πληροφορίες | συζήτηση πάνω σε αυτό το αρθρο
933042
Επειγον! Σοβαρος τραυματισμος στη Μεσολογγιου (Εξαρχεια)
από ΟΡΑ ΜΗΔΕΝ 9:18μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 10:21μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008)
σοβαρος τραυματισμος νεου
Μολις ελαβα ενα τηλεφωνημα απο συντροφο,οπου μου ανεφερε οτι στη Μεσολλογιου εγινα καποιες συγκρουσεις κι ενα παιδι χτυπηθηκε απο πλαστικη σφαιρα μπατσου και ειναι παρα πολυ σοβαρα ,εφτασε ασθενοφορο και το πανε στον Ευαγγελισμο..Διασταυρωστε την πληροφορια εσεις που ειστε αθηνα
Προσθέστε περισσότερες πληροφορίες
συζήτηση πάνω σε αυτό το αρθρο
933048
Κάποιοι που ήταν μπροστά δε μιλάνε για πλαστική σφαίρα αλλά για κανονική
από Tar 9:32μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 9:47μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008)
(άρα το είδος σφαίρας είναι ανεπιβεβαίωτο)
Πέρασε περιπολικό, έφαγε κράξιμο, ο μπάτσος την είδε εξουσία, η ένταση αυξήθηκε, και στη συνέχεια πυροβόλησε. Το παιδί που πυροβολήθηκε δεν ανέπνεε.
933049
συγκρούσεις στα Εξαρχεια
από νικος 9:38μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
συγκρουσεις στην πλατεία με επιβεβαιωμένη την την κρίσημη κατάσταση του νεαρου συντρόφου . να μην αφεθεί η θηριωδια αναπαντητη .....οποιος μπορει να παει ευαγγελισμο δικηγορος η γιατρος .
933051
τηλέφωνο με
από Σύντροφο 9:42μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
Από τηλ. με σύντροφο, που μόλις έφτασε ανυποψίαστος μεσολογγίου.
Ανοιχτός ο πεζόδρομος, φωτιές τριγύρω, παρουσία ΜΑΤ περιφερειακά.
933058
νέο τηλέφωνο με
από σύντροφο 9:52μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
ως πριν δευτερόλεπτα σποραδικές συγκρούσεις σε μεγάλη ζώνη από τα εξάρχεια με τους μπάτσους. Αρχικά "έτρωγαν αδιαμαρτύρητα" (κατά τη διατύπωση του συντρόφου...) το πετρίδι- πριν λίγο ξεκίνησαν τα δακρυγόνα.
Για το παιδί τώρα:
Η εικόνα που είχαν αυτόπτες δεν ήταν και τόσο "αισιόδοξη" για την καταστασή του. Ακούγονται αρκετά αρνητικά (πάντα για την κατάστασή του) αλλά κανένας από όσους τα λένε δεν είναι γιατρός, οπότε...
933063
απο την πλατεια
από Τηλεφωνικα 9:59μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
Ακουγεται οτι περνουσε περιπλικο απο κεντρικο της περιοχης δρομο με πολλα
γνωστα μαγαζια και εγινε ενας μικρο διαπληκτισμος
μεταξυ του τραυματια που μαλλον ειναι ανηλικος με αστυνομικους του
οχηματος εκ των οποιων ενας εβγαλε οπλο και πυροβολησε εν ψυχρω.
933064
Είναι νεκρός
από Tar 10:00μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 10:19μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008)
Μόλις ανακοινώθηκε από το νοσοκομείο και το ανθρωποκτονιών, μεταφέρεται για νεκροτομή, μάλλον πρόκειται για 15-16χρόνο, το όνομα του Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
933067
ΣΚΑΤΑ
από ΣΚΑΤΑ 10:04μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
ΣΚΑΤΑ ! ΝΕΚΡΟΣ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΟΛΟΙ ΕΞΑΡΧΕΙΑ , ΟΛΟΙ !
933068
να παραδωθουν οι δολοφόνοι στον λαό
από νμ 10:04μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
να παραδοθούν οι δολοφόνοι στον λαό τώραμια παραίτηση ενός υπουργού δεν λύνει το πρόβλημα. η μνήμη του Καλτεζα, του Τεμπονέρα και τόσων άλλων ζητά δικαίωση.
933071
το παιδι ειναι νεκρο !
από ΟΡΑ ΜΗΔΕΝ 10:09μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
μολις το ειπαν στο Αλτερ οτι το παιδι εξεπνευσε!
το παιδι ηταν μολις 16 χρονων.
933072
Πάμε εκει, παμε παντού
από Χαμίνια του Δρόμου 10:09μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
ΟΛΟΙ ΚΑΤΩ
933074
ΕΔΙΚΙΚΗΣΗ
από ΧΑΝΙΑ 10:09μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
ΟΛΟΙ ΚΑΤΩ ΤΩΡΑ.
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ
933077
Γεωργόπουλος Αλέξανδρος
από τον Ευαγγελισμό 10:12μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
'Εχει κι άλλο μικρό όνομα αλλά δεν το έπιασα μέσα στο χαμό.
Σίγουρο...
933078
Το λεει το ΜΕΓΚΑ.
από δυστυχώς 10:12μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
ισχύει.
νεκρος 16χρονος
933084
16 χρονών
από ειδικοί φρουροί δολοφόνοι 10:14μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
νεκρό το παιδί -16 χρονών από σφαίρα "ειδικού φρουρού" λέει το μέγκα.
οδό μεσολογγίου & τζαβέλα.
α! "κατεβαίνει εισαγγελέας για απόδωση ευθυνών" λέει, επίσης.
933088
νεκρος σοσ
από νμ 10:17μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
κοσμος στο πολυτεχνειο, επεισοδεια στα εξαρχεια ,ανοιχτη η πατησιων ,το παιδι ειναι 16 χρονων κατεβειτε κατω ειναι επιβεβαιωμενο
933091
εκτακτο δελτιο
από ερερ 10:19μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
Μολις τωρα ειχε εκτακτο δελτιο απο τον Αντεννα για τον ανηλικο νεκρο, μαλιστα ο δημοδιογραφος που καλυπτε το γεγονος στα εξαρχεια αναφερθηκε στα σαιτ του αντιεξουσιαστικου χωρου(ιντυμεντια) και οτι επικειται συγκρουση-απαντηση απο τους αντιεξουσιαστες.
933095
AK
από AK 10:20μμ, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
Περνετε κοσμο στο λαιμο σας, τη δουλεια ειχατε να στρατολογειτε παιδια 16 χρονων?
Ο στυνομικος απηλιθηκε
Παρατηρήσεις:
Η απόστασή μας με τα γεγονοτα ήταν ένα τεράγωνο. Ούτε πολλά άτομα ακούστηκαν, ούτε ιδιαιτερες φωνές και σίγουρα όχι καδρόνια και μολότωφ. Ουτε κι ειδε κανεις ιχνη από κατι τέτοιο.
Αργήσανε τα παιδια κανα τέταρτο να τον βρούνε και να έρθουν από τις καφετεριες για βοήθεια αρα συμπεραίνουμε ότι:
Οποιος ηταν πιο κοντά από μας (πραγμα οχι απιθανο λογω μερας και ωρας και σημειου) εφυγε τρέχοντας, οπως φυσικά... και οι αστυνομικοι που τον πυροβολησαν. Παρατώντας τον αιμοφυρτο.
Το 166 δεν ειδοποιει ιδιωτικες κλινικες, ακομα κι αν ειναι διπλα. Ισως και να μη δεχτηκαν εκεινοι να΄ρθουν - αν και αμφιβαλλω για αυτό. Δεν μπορεσα να το ξεκαθαρισω πριν αρχισουν τα επεισοδια.
Δεν ξέρω αν έκανε κατι ο πιτσιρικάς, και τι. Ηταν παντως αοπλος και μονος του εκει, και αιμοραγουσε όταν τον βρηκανε. Ουτε αλλοι "αναρχικοι" ουτε "μπατσοι" ούτε κανενας.
Ο λόγος μου εναντιον των υπολοιπων (από ότι διάβασα μέχρι αυτή την ώρα που το γραφω). Και τα συμπερασματα στην κριση του καθενος.
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
Επεισοδια στα εξαρχεια
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008
μακριά από τη βρώμα του παχύρρευστου φωτός
Ο Λόγκαν γυρίζει στην πόλη, σαν την άδικη κατάρα. Άλλη μια φορά που ψάχνει να βρει τον εαυτό του και τις απαντήσεις στη νύχτα.
Μπαρ. Κόσμος. Εικόνες επαναλαμβανόμενες. Και αυτή η μυρωδιά. Ω, θεέ μου, πόση βρώμα!
δεν έχει μιλήσει σχεδόν καθόλου σήμερα. Κουράστηκε να επαναλαμβάνει τις ίδιες, αφόρητα άδειες κουβέντες. Να θεωρεί δεδομένο το εμπόριο της σάρκας, του μυαλού και των δηλητηρίων. Και βουλιάζει για μια ακόμα φορά στις σκέψεις του.
Και περπατάει...
το ευλογημένο αυτό περπάτημα. Όπου το κορμί μπαίνει στον αυτόματο πιλότο και ο νους βουλιάζει στις σκέψεις του. Όπου η κίνηση προσφέρει την απαραίτητη προστασία μα και καταφύγιο από την ακινησία γύρω του. Μα και μέσα
το περπάτημα. Αυτό το οποίο
σήμερα τον έφερε πιο μακριά από τις άλλες φορές. Εκεί που τελειώνουν τα κτίρια. Και τελειώνει και η άσφαλτος. Και τελειώνουν και τα λίγα αυτά, άσχημα τεχνητά φώτα.
Προσπέρασε την πύλη του νεκροταφείου χωρίς καν να το σκεφτεί. Ίσα που παιχνίδισαν τα μάτια του για να φωτογραφίσουν το μέρος. Αφού εδώ τον έβγαλε ο δρόμος, κάποιος λόγος θα υπήρχε. Δεν έβγαζε εξάλλου περισσότερο νόημα, από όλη την υπόλοιπη μέρα που πέρασε. Ούτε και λιγότερο όμως.
Μαύρο τοπίο με γλυκερές μυρωδιές. Άνθρωποι με λερωμένα ρούχα γύρω από μωβ φωτιές, γελάνε με τις βραχνές φωνές τους. Ο ψηλός σηκώνεται.
«Χάθηκες μεγάλε; Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα; Κλαις κανέναν;»
Γνέφει όχι.
«Βιάζεσαι να πεθάνεις και κάνεις πρόβα;» ρωτάει ο πιο αξύριστος. Και οι άλλοι γελάνε βροντερά.
Σηκώνει τους ώμους του.
«Δε φοβάσαι το θάνατο μικρέ;» ρωτάει ο πιο γέρος.
Με το θάνατο παλέψαμε στα λιβάδια του πόνου.
Έχω το σημάδι του και κείνος το δικό μου.
Δε φοβάμαι τίποτα μονάχα το μυαλό μου.
«Καλός είναι ο μικρός»λέει ο ψηλός. «Ναι» λέει ο γέρος. «Τα βλέφαρα του είναι κουρασμένα αλλά τα μάτια πετάν φωτιές.»
Μισό χαμόγελο φαίνεται απ’ τα μουστάκια του ψηλού, και δίνει το σήμα. Μουσικές πρωτόγνωρες ακούγονται από άγνωστα όργανα. Το τοπίο αλλάζει και όλοι χορεύουν και τραγουδάνε. Παγανιστικά. Ψέματα: Ακαταλαβίστικα.
Δώσε μου το χέρι σου ετούτη τη στιγμή
Τραγούδα το σκοπό μας και πάμε όλοι μαζί
Τα κόκαλα είν’ τα όργανα κι θάνατος η αρχή
Μα πως να το χωνέψεις;
Διακόσμησες τα μάτια σου με γκριζωπά γυαλιά
Και η κυριλέ σου φύση κούρεψε τα μαλλιά
Τώρα η αναμνήσεις σου ζητάνε τα παλιά
περασμένα μεγαλεία
Τι θες να μαγειρέψεις;
Φάλτσα η ευτυχία σου κούφια η ζωή
Γιατί ξέχασες να ακούς και δεν μπορείς να δεις
Πέρασαν τα χρόνια και δεν γυρίζουν πια
Μα δεν πειράζει τόσο όσο η βρωμιά
Πλύσου με τα όνειρα που δε βλέπεις πια
Κι άσε την ψυχή σου να βουτήξει από ψηλά!
HEY!
Και τότε είδε την αλήθεια! Οι νεκροθάφτες είναι οι πραγματικοί δικαστές του κόσμου αυτού. Μόλις φύγουν οι πωλούντες και οι αγοράζοντες του θρήνου και τα εγωιστικά παρακάλια, αποδίδουν δικαιοσύνη σε όσους φεύγουν περισσότερο από όσο θα καταλάβουν ποτέ, αυτοί που μένουν. Ξεθάβουν και θάβουν τα πτώματα, ξανά και ξανά. Εραστές θάβονται μαζί, αγκαλιά. Φτωχοί σε χρυσοποίκιλτες κάσες, και πλούσιοι σε αναχώματα με ξύλινους σταυρούς, ανάλογα με τη διαγωγή τους αυτή τη φορά. Αλλού οι καλλιτέχνες αλλού οι καρκινοπαθείς κι αλλού οι παιδεραστές... και πάει λέγοντας.
Κι όταν όλα τελειώνουν διαβάζουν ιστορίες σε γλώσσες ξεχασμένες και δίνουν τις απαντήσεις αδιακρίτως σε όλους αυτούς που τις έψαχναν και τις ποθούσαν. Και οι απαντήσεις για άλλους είναι οδύνη και για άλλους ευλογία. Αλλά για όλους λύτρωση.
χωρίς να το καταλάβει ξαναβρέθηκε στην είσοδο της πόλης. Μα αυτή τη φορά όλα ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικά. Οι μυρωδιές, τα φώτα, τα χρώματα... ακόμα και η αφή. Όλα έμοιαζαν πλαστικά. Χωρίς ζωή, χωρίς θερμότητα. Κοντοστάθηκε. Για λίγο όμως. Τόσο δα
Και μετά μπήκε.
There’s a hole in the world like a great black pit
And it’s filled with people who are filled with shit
And the vermin of the world inhabit it
Τα φώτα του δρόμου έριχναν υγρό, παχύρρευστο φως στους δρόμου. Αυτό επέλεγε να δώσει ζωή μόνο στις λείες και γυαλιστερές επιφάνειες, ενώ γλίστραγε στις άγριες, αφήνοντας μόνο σκιές πίσω του. Τα αυτοκίνητα στους δρόμους σταμάταγαν σε κάθε γωνία που διασταυρώνονταν με κάποια άλλα, βρίζοντας και χτυπώντας το ένα το άλλο, με τους ανθρώπους που είχαν μέσα τους.
Φεύγει τρέχοντας να γλιτώσει από την παράνοια, και ανοίγει την πρώτη πόρτα που βρίσκει με φωτεινή επιγραφή. Σκούπισε τα χέρια του από το υγρό φως και παρέμεινε στα σκοτάδια. Και παρατηρούσε...
Ένας τύπος ανάβει τσιγάρο κι αμέσως τα παπούτσια του κοκκινίζουν και βγάζουν καπνούς. Με κάθε ρουφηξιά καίγονται τα πόδια του προς τα πάνω κι αυτός όλο και κονταίνει. Στο τέλος καίγεται το κεφάλι του και το τσιγάρο πέφτει στο πάτωμα με μία έκφραση βαθιάς ευδαιμονίας ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Κρατάει μόνο 15 λεπτά και μετά σηκώνεται και ψάχνει με αγωνία τον επόμενο άνθρωπο.
Άνθρωποι που φοράνε τα ρούχα των πεθαμένων μιλάνε στην τηλεόραση. Τραγουδάνε τη μελωδία της διχόνοιας με τις βραχνές γλυκιές, blues φωνές τους ντύνοντας το ρεφρέν ο καθένας με το όνομα του άλλου. Από κάτω θεατές φοράνε τα ρούχα των ζωντανών και καυχιούνται ο,τι τραγουδάνε την αγάπη. Μπαίνουν στην αρένα και τσακώνονται μεταξύ τους για τα ψήγματα αλήθειας που τους πετάξαν, για να φτιάξουνε θρησκείες. Οι αποπάνω γελάνε αγκαλιασμένοι πίνοντας νέκταρ με γλυκάνισο και τρώγοντας μεζεδάκια με χαβιάρι, φτιαγμένο από το μεδούλι των χτεσινών νικητών, και φουαγκρά από το συκώτι τους. Θέλουν μόνο τα καλύτερα!
Και τότε ρίξανε τον κλήρο, να δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί...
Μοναχικά παξιμάδια ψάχνουν τις βίδες των ονείρων τους σε σκοτεινές αποθήκες υπό τους ήχους γιγαντιαίων Black ‘n’ Decker. Μόλις τσεκάρουν αν ταιριάζει το διαμέτρημα, σκοπός τους είναι να καρφωθούν σε έναν τοίχο για την υπόλοιπη ζωή τους, και να γεννήσουν 1,3 πινέζες, που θα συνεχίσουν το παραμύθι όταν αυτά σκουριάσουν.
Τα ζώα τα οικόσιτα υπνωτισμένα φέρονται σαν άνθρωποι. Όλοι αποφεύγουν να τα φέρουν σε επαφή με ωμό κρέας ή αίμα. Διότι είναι ο μόνος τρόπος να λυθούν τα μάγια των ανθρώπων και τα ζώα να ξανακούσουν την κραυγή των προγόνων τους. Τότε είναι που συνειδητοποιούν ότι δεν είναι στο δάσος αλλά εγκλωβισμένα στο τσιμέντο. Και τρελαίνονται από το φόβο και επιτίθενται στους εχθρούς τους: τα δίποδα. Και τα κομπλεξικά δίποδα τα σκοτώνουν γιατί ζηλεύουν το όμορφο τρίχωμά τους, την ευαίσθητη μύτη, τα γαμψά τους νύχια και τα σκληρά τους δόντια. Προσπαθούν! Φτιάχνουν όπλα, ρούχα, κιάλια· αλλά τίποτα τόσο όμορφο όσο τα τετράποδα.
Για αυτό θέλουν να τα υποτάξουν να τα εκμεταλλευτούν, να τα καταστρέψουν.
«Τι σκατά είναι όλα αυτά;;;;;»
Something better than nothing, it's giving up
We all need to do something
Try keep the truth from showing up
You're given a flower
But I guess there's just no pleasing you
Your lips tastes sour
But you think that it's just me teasing you
Ο Λόγκαν φεύγει τρέχοντας προς τη σκάλα. Ανεβαίνει τους ορόφους σχεδόν πετώντας ενώ ένα σκληρό δάκρυ οργής κυλάει από το αριστερό του μάτι. Φτάνει στην ταράτσα και κοιτάζει κάτω αποφασισμένος. Και τότε βλέπει το Παιχνίδι.
Ακίνητοι άνθρωποι με μεγάλα πλακουτσωτά πόδια και στρογγυλά κεφάλια στέκονται σε ένα τεράστιο ταμπλώ-κυψέλη γεμάτο εξάγωνα. Ο καθένας στο δικό του περιμένει τη σειρά του να παίξει. Να ρίξει το ζάρι για να πάει μπροστά. Ή πίσω ή στο πλάι. Αλλά κερδίζει αυτός που θα πάει μπροστά.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Όχι οι συγκρούσεις. Όχι ότι οι πιθανότητες είναι πάντα μεγαλύτερες να πας ούτε μπρος ούτε πίσω, αλλά στο πλάι. Όχι ότι αργά η γρήγορα οι περισσότεροι ξαναγυρνάνε στα ίδια τετράγωνα – ή μήπως δεν έφυγαν ποτέ; Ούτε ακόμα πως αν σηκώσουν το κεφάλι δε φαίνεται καν προς τα που είναι το «μπροστά»
Το πρόβλημα είναι πως δε σηκώνουν καν το κεφάλι.
Γυρίζει αηδιασμένος και παίρνει φόρα. Θέλει να βουτήξει από την άλλη πλευρά της ταράτσας. Μακριά από όλα αυτά.
Βουτάει.
Αλλά κάτι λείπει.
Δεν νιώθει τον αέρα στο πρόσωπο του να τον μαστιγώνει. Δεν μπορεί να καταλάβει αν το έδαφος έρχεται κατά πάνω του ή απομακρύνεται. Όλα μυρίζουν πλαστικό.
Κλείνει τα μάτια του και τα αυτιά του. Δεν ήθελε ένα τέτοιο θάνατο. Που να μη μπορεί να το ζήσει. Αποστειρωμένο. Είναι όμως πολύ αργά. Ας τελειώσει τουλάχιστον, όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Παύση.
Ανοίγει τα μάτια. Βρίσκεται πάνω σε ένα εξάγωνο. Όχι ρε γαμώτο, ακόμα δεν τέλειωσε.
Κάτι τον ενοχλεί στην τσέπη. Ένα ζάρι.
«Παίξε.»
Κανείς δεν είναι γύρω του, κι ακούει. «Παίξε»
Παίξε! Παίξε! Παίξε!
Όxι.
Πετάει το ζάρι. Δε φτάνει ποτέ στο έδαφος. Διαλύεται στον αέρα.
«Άντε γαμήσου. Δεν έχω τίποτα να χάσω.»
Περπατάει πάνω στις γραμμές που χωρίζουν τα εξάγωνα. Μέχρι να το βουλώσουν οι Ερινύες. Και όταν έρχεται η πολυπόθητη σιωπή, ξεκολλάει μερικά εξάγωνα σαν αυτοκόλλητα, κλείνει τα μάτια, και βουτάει μέσα στη μαύρη τρύπα.
Ανοίγει τα μάτια. Είναι μπροστά στη φωτιά. Οι νεκροθάφτες γύρω του γελάνε.
«Είσαι καλά ρε;»
Γνέφει ναι.
«Κατάλαβες τώρα;»
Χαμογελάει.
Σηκώνεται όρθιος κι απομακρύνεται.
Εκτός
Dedicated to my beloved
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008
Ασφάλεια: μια λεξη με πολλές σημασίες...
Καλά, δεν είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει με το ασφαλιστικό; Μιλάμε πριν λίγους μήνες λύθηκα στα γέλια με όλα αυτά που συνέβησαν! Ας το δούμε λίγο από την αρχή:
Καταρχάς η πρόταση για την ενοποίηση των ταμείων έχει εξαγγελθεί εδώ και πολύ καιρό. Νομίζω επί ΠΑΣΟΚ ακόμα. Και γενικότερα εμείς οι ωραίοι Έλληνες έχουμε το εξής εκπληκτικό: Θέλουμε μόνο τα καλά της Ευρώπης! Δηλαδή το κύρος που εμπνέει η λέξη και φυσικά τα λεφτά της. Το γεγονός ότι όλο αυτό μπορεί να χρειαστεί να πονέσει, προκειμένου να εξελιχθούμε, είναι κάτι με το οποίο δε συμβιβαστήκαμε ποτέ. Όοοοχι, μας φαίνεται πιο λογικό ότι όλα αυτά ήταν μια συνωμοσία να καταστρέψουν την Ελλαδίτσα μας, μη χέσω.
Το γεγονός φυσικά ότι τα περισσότερα κράτη έχουν εξελιχθεί σε αυτόν τον τομέα, δε μας απασχολεί καθόλου. Ακόμα και στην Ισπανία π.χ. που δεν έχουμε και τρελές διαφορές σε θέματα λειτουργίας κρατικής μηχανής, όπως π.χ. παιδεία, πολεοδομική ανάπτυξη κτλ. Όταν μια φίλη μου που αποφάσισε να παντρευτεί και να μείνει μόνιμα εδώ, έφριξε όταν κατάλαβε ότι αντί για τις καρτούλες (τύπου ανάληψης από ΑΤΜ ) θα έχει από εδώ και πέρα αυτές τις αηδίες, όπως η ίδια αποκαλούσε τα βιβλιάρια.
Όπως επίσης δε μας απασχολεί το γεγονός ότι θα είναι πιο αξιοκρατικές οι διαδικασίες, σταδιακά θα εξισωθεί ο ιδιωτικός τομέας με το μισητό δημόσιο, θα είναι πιο γρήγορες οι διαδικασίες με λιγότερη γραφειοκρατία, και φυσικά θα αναβαθμιστεί το ΙΚΑ. Όπως δε μας απασχολεί ότι εμείς οι ίδιοι υπογράψαμε ουσιαστικά και επικυρώσαμε αυτές τις αλλαγές όταν μπήκαμε στην Ευρώπη. Ότι θα διευκολυνθούν όσοι θα δουλεύουν σε δυο δουλειές. Και πολλά άλλα.
Όχι. Αντιθέτως έχουμε δεχτεί το Matrix μας, που λέει και ο φίλος passenger, ότι δηλαδή θα δουλεύουμε σε μια δουλειά που δε θα μας αρέσει για να απολαύσουμε τη ζωή στα 65. Πια ζωή ρε χαλβάδες; Εγώ πιστεύω ότι ένας άνθρωπος που τρώει καλά, κοιμάται καλά και δεν έχει στρες/κατάθλιψη/ (συμπληρώστε ελεύθερα) μπορεί στα 65 να είναι νεότατος. Αλλά τι σχέση έχει με έναν άνθρωπο που έχει δεχτεί πριν καν ακόμα μπει στην παραγωγική διαδικασία ότι θα αφιερώνει επί 35 χρόνια οκτώ ώρες τη μέρα σε κάτι που δε γουστάρει; Εκεί όμως, στην ιδεοληψία της σύνταξης...
Η πιθανότητα ότι θα δουλεύει σε κάτι που γουστάρει σχεδόν μέχρι να πεθάνει δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν. (Ο καθένας μιλάει με τα παραδείγματά του. Ο νονός μου ζει ακόμα και έχει 28 χρόνια περίπου νεφροπάθεια, με αιμοκαθάρσεις κάθε τρεις μέρες. Το μόνο που τον κράτησε ζωντανό τόσα χρόνια και μάλιστα σε πολύ καλή κατάσταση είναι η δουλειά του, την οποία και λατρεύει. Σήμερα είναι 66 ετών.) Όλοι γεννήθηκαν κουρασμένοι. Για να μην αναφέρω τους δημόσιους υπαλλήλους που θεωρούν ότι για την κατάσταση στη χώρα φταιν μονίμως οι άλλοι και όχι αυτοί που τους έβαλαν σε θέσεις όπου ξύνονται και ρουφάν τα λεφτά του κοσμάκη. Όχι βέβαια, αυτοί ήταν καλοί, σε εμάς καλά φερθήκαν, ασχέτως αν μας πληρώνουν όλοι οι άλλοι...
Και βέβαια αυτό το εντελώς άσχημο που έχει εδραιωθεί, ότι προτιμάμε να δίνουμε τα λεφτά μας σε κάποιον άλλο να μας τα κρατάει σε περίπτωση που αρρωστήσουμε και τα χρειαστούμε, παρά να κάνουμε οι ίδιοι μια αποταμίευση. Από μόνο του φαίνεται αρκετά περίεργο. Και να σκεφτεί κανείς, ότι στην περίπτωση της κρατικής ασφάλισης είναι υποχρεωτικό. Τελοσπάντων, πάμε παρακάτω.
Από όλη αυτή την παραίτηση των ανθρώπων, και την εναντίωση τους απέναντι στην αξιοκρατία προκειμένου να διατηρήσουν τα «προνόμια» τους, μου έκαναν μια σχετική εντύπωση δύο πράγματα:
Αρχικά όταν ακούστηκε ότι «όλοι πλέον θα ανήκουμε στο ΙΚΑ ξεσηκώθηκε όλος ο ντουνιάς. Δικαίως εν μέρει γιατί το ΙΚΑ είναι ο φτωχός μας συγγενής. Μικρή κάλυψη, καθυστερήσεις, γραφειοκρατία. Ένα αίσχος γενικά. Ποιο ήταν λοιπόν το αίτημα όλων αυτών; Να μη γίνουν ΙΚΑ! Και ρωτάω λοιπόν εγώ, ο περίεργος, ο αλλοπρόσαλλος αιθεροβάμων. Δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να διεκδικήσει για το ΙΚΑ; Να καταλάβει ότι και αυτοί στο ΙΚΑ είναι Έλληνες; Αδέρφια μας; Αφού έτσι κι αλλιώς θα ενωθούν τα ταμεία και το ξέραμε γιατί δεν κάναμε το προφανές, την πιο λογική διαπραγμάτευση όλων;
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ ΝΑ ΠΕΙ ΠΩΣ, ΑΦΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΌΛΟΙ ΤΟΥ ΙΚΑ, ΑΣ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΙΚΑ! ΓΙΑΤΙ;;;
Και ερωτώ και πάλι: το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι τα λεφτάκια μας και η ανεσούλα μας; Μια και μοναδική ευκαιρία μας δόθηκε όταν κατέβηκε όλος ο κόσμος στους δρόμους, και αντί να τους υποστηρίξουμε, όλους αυτούς που διαβάζαμε στους τίτλους των ειδήσεων ως «αγανακτισμένοι συμβασιούχοι του ΙΚΑ...» και τους αντιμετωπίζαμε σαν συμπαθείς γραφικούς συγγενείς, την κρίσιμη στιγμή τους κάναμε στην πάντα; “Εμείς να μη χάσουμε, και αυτοί να παν να γαμηθούν, έτσι κι αλλιώς καμένο χαρτί ήταν και θα είναι πάντα;” Για τόσες μούντζες είμαστε... Κωλοπαρτάκηδες Έλληνες!
Και δεύτερο σημείο και κλείνω. Ο δημοσιογράφος. Παραθέτει τα γεγονότα. Κάνει ερωτήσεις σαν να εκπροσωπεί το λαϊκό αίσθημα. Έρευνεί. Και τελοσπάντων προσπαθεί να βγάλει είδηση. Αλλά δεν υπάρχει την ώρα της δουλειάς του ως πρόσωπο, ως οντότητα. Πάνω στις ερωτήσεις, μεταφέρει τις σκέψεις άλλου, είναι το στόμα του.
Από κει ως τα τωρινά έχει διανύσει η δημοσιογραφική κοινότητα πολύ δρόμο. Προς τα πίσω δυστυχώς. Αλλά εκείνο που είχα δει τότε ήταν καταπληκτικό! Δημοσιογράφος να «έχει στήσει στον τοίχο» πολιτικό και να τον βομβαρδίζει με ερωτήσεις τύπου «γιατί μας το κάνατε αυτό; Γιατί μας παίρνετε τα λεφτά μας; Γιατί μας κάνετε και εμάς του ΙΚΑ; Έχετε αναλογιστεί τις συνέπειες;» Φυσικά όπως καταλάβαινε ο καθένας από τα παραδείγματα που ανέφερε ο «οικοδεσπότης», με το «εμάς» εννοούσε τους... δημοσιογράφους!
Αντικειμενικότητα ε; Αδέκαστη κρίση και ψύχραιμη ενημέρωση! Α, ρε ξεφτίλες, μια φορά κληθήκατε να δώσετε εξετάσεις και πιάσατε πάτο. Αντί να προσπαθήσετε να ενημερώσετε το λαό, θελήσατε να κάνετε το παιχνίδι σας. Είδατε ότι δεν μπορείτε να το αποφύγετε και σας έλουσε κρύος ιδρώτας. Εμ, εκεί είναι που θέλει ψυχραιμία αγαπητέ, όχι όταν έχει πέσει το σπίτι και έχει πλακώσει την οικογένεια του ανθρώπου και εσύ πας και τον ρωτάς σαν άλλος «κουλ Αλέξης»: “Πώς νιώθετε που χάσατε τη γυναίκα σας και τα τρία σας παιδιά;” Και γαμώ είμαι ρε κρετίνε! Εσύ πως λες να νιώθω; Εκεί σου δείχνω και γω ψυχραιμία, ασχέτως αν το ήθος πάει περίπατο μπροστά στη λογική της κλειδαρότρυπας. Βλακόμετρα!
Α να χαθείτε βρε! Με κάνατε και γέλασα (πάλι)!
Για αυτό σας λέω: Ζήτω οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό! Μπορεί να μας κάνουν τη ζωή πιο εύκολη τελικά, και το σημαντικότερο, να μας κάνουν να εκτιμήσουμε αυτά που πραγματικά αξίζουν στη ζωή. Έστω και με το δύσκολο τρόπο.
Υ.Γ. Για να μην αδικώ κανένα, η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει διάφορες βελτιώσεις στο ΙΚΑ που θα έχουν γίνει μέχρι την ενοποίηση, και προτίθεται και για άλλες ακόμα. Βέβαια, σε όλα γύρω μας συνεχίζουν να αυξάνονται οι τιμές τους. Είδωμεν.
Κυριακή 22 Ιουνίου 2008
Ανέκδοτο: Πως πέθανε ένας πόντιος αρχιεπίσκοπος;
Ο προβοκατόρικος τίτλος είναι αφιερωμένος σε κάποιον που του άρεσαν πολύ τα ανέκδοτα και δε είναι πια μαζί μας. Το παρακάτω κείμενο (όπως και κάποια από αυτά που θα ακολουθήσουν) γράφτηκε πριν κάποιους μήνες. Απλώς τότε δεν είχα όρεξη για κοινοποιήσεις.
Μου έκαναν εντύπωση όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μου τις τελευταίες μέρες του Χριστόδουλου. Οι χυδαίες αφίσες που κολλήσανε κάποιοι σε διάφορα μέρη, η κάλυψη από τα ΜΜΕ, η αντιμετώπιση των πολιτικών, του κλήρου και του λαού. Όταν μίλησα με φίλους που ασχολούνται με περιοδικά, τηλεόραση κτλ. Μου είπαν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αυτό το θέμα δεν το αγγίζει κανείς. Γιατί ρε παιδιά; Ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά, ούτε τίποτα; Δεν είπα να του κάνετε και αφιέρωμα «έργα και ημέρες» αλλά ούτε μία άποψη; Ώσπου σκέφτηκα το εμπορικό κόστος ενός τέτοιου εγχειρήματος. Η διαφορά με το θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου π.χ. ήταν ότι εκεί κανείς δεν εξέφρασε την άποψη ότι η Αμαλία έπρεπε να πεθάνει. Όλοι τις περισσότερες φορές μηχανικά και ανέξοδα, ήμασταν υπέρ της «καθάρσεως στο ιατρικό και νοσηλευτικό κατεστημένο» οπότε και λίγο πολύ είχαμε την ίδια άποψη σε ένα θέμα που κατά τα άλλα «έκαιγε», ασχέτως εάν τελικά δεν έγινε τίποτα. Και όλα καλά, και όλοι φίλοι. Εδώ όμως κανείς δε θα τολμούσε να πει ένα ναι μεν αλλά, από φόβο μη συνδεθεί με εκείνους που κολλούσαν τις αφίσες, ή κάτι τέτοιο. Οπότε εικόνες, συγκίνηση και αυτό είναι όλο. Κάπως έτσι πρέπει να ορίζονται τα ταμπού. Τελοσπάντων, προσπαθώντας να βγάλω άκρη, έκανα τις εξής σκέψεις.
Στην οργάνωση της εκκλησίας υπάρχουν ιεραρχίες, συμβούλια, παρασυμβούλια, εμπορικές συμφωνίες, μαύροι φάκελοι και ούτω καθεξής. Το κάθε ένα συμβούλιο έχει το δικό του λόγω ύπαρξης, είτε είναι η αρχιεπισκοπή, είτε κάποιο μοναστήρια π.χ. στη Νεμέα, ή στα Ιωάννινα. Παίρνει αποφάσεις κυρίως τα του οίκου τους και αν χρειάζεται παίρνει έγκριση (ή απόρριψη αναλόγως) από τα υψηλότερα κλιμάκια. Επίσης ισχύει και κάτι που στην Ελλάδα είναι θεσμός, το κύρος της παλαιότητας. Που σημαίνει ότι ακόμα και ανώτερος να είναι κάποιος θα σκεφτεί πολύ πριν διατάξει κάποιον παλαιότερο, ακόμα και αν είναι απλός παπάς, ή μοναχός.
Έτσι καταλήγουμε ότι ο ρόλος του Αρχιεπισκόπου είναι κυρίως το φαίνεσαι, και η επικοινωνία γενικότερα, με τον «έξω κόσμο». Οι αποφάσεις παίρνονται από πολλούς ανθρώπους. Φυσικά και η γνώμη του εκάστοτε αρχιεπισκόπου έχει ιδιαίτερο βάρος, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν τον λες αρχηγό με την έννοια του μονάρχη. Όπως επίσης και δεν μπορείς εύκολα να του επιρρίψεις ευθύνες για το παραεμπόριο στο τάδε παρεκκλήσι ή τους βιασμούς ανηλίκων στο δείνα μοναστήρι. Πιθανότατα δε φτάνουν ποτέ στα αυτιά του. Εκτελούσε αποφάσεις ενός συνόλου ανθρώπων και έπαιρνε στην πλάτη του την εικόνα του συνόλου αυτού.
Υιοθέτησε την εικόνα του νεωτεριστή, και ήρθε σε κόντρα τόσο με τους συντηρητικούς από τον ίδιο τον κλήρο όσο και από το ίδιο του το ποίμνιο. Είχε επικοινωνιακό χάρισμα και το χρησιμοποιούσε αρκετά καλά προκειμένου να πετύχει το σκοπό του. Είπε ανέκδοτα, επέτρεψε την οποιαδήποτε εμφάνιση στην εκκλησία, και με προτροπές τύπου “it’s ok το προγαμιαίο σεξ αρκεί να υπάρχει αγάπη” (μια λέξη σκοινί-κορδόνι) έφερε πολύ κόσμο στην εκκλησία, τον οποίο είχαν απομακρύνει οι αναχρονιστικοί κανόνες και η ξύλινη γλώσσα. Ουδέποτε λειτούργησε με την ταπεινότητα που διδάσκει η Αγία Γραφή, κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα από την κίνηση του να μαζέψει υπογραφές για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, την πορεία στην πλατεία Συντάγματος που ακολούθησε καθώς και με τις δηλώσεις τύπου «εγώ θα το γράψω στην ταυτότητα με μαρκαδόρο!» στις οποίες και συναινούσε σιωπηλά.
Και σκέφτομαι τώρα:
Εμένα μου ήταν συμπαθής; Όχι φυσικά. Πολλοί λίγοι κληρικοί μου είναι συμπαθείς, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι άγνωστοι, έχουν δεχτεί πολύ πόλεμο από τον υπόλοιπο κλήρο και έχουν μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που τους αγαπάει γιατί λένε αλήθειες. Ένα παράδειγμα είναι ο Σεβ. Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου που κηρύττει τις Τρίτες στην Ανάληψη στο Βύρωνα, ο οποίος μεταξύ άλλων είχε σταματήσει να βγάζει παγκάρι λέγοντας «δε χρειαζόμαστε άλλα λεφτά, έχουμε αρκετά». Όποιος δεν έχει δει τη συνέντευξη που του πήρε η κα Παναγιωταρέα, έχασε!
Δε θα μπορούσε να μου είναι συμπαθής κάποιος που με τη συμπεριφορά του στηρίζει τις ανήθικες αρχές ενός μαγαζιού που εμπορεύεται την ανθρώπινη ελπίδα. Που διαστρεβλώνει το λόγο κάποιου, που καλώς η κακώς μια μερίδα λαού θεωρεί Θεάνθρωπο, κατά το συμφέρον της τσεπούλας του και της αντίστοιχης εξουσίας που ενέχει η όλη διαδικασία. Που δηλώνει μέρος μιας ομάδας που στο παρελθόν δημιούργησε σημαντικά εμπόδια στο διαφωτισμό και στην εξέλιξη της σκέψης και της επιστήμης, και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Για να μην αναφέρω το αίμα με το οποίο έχουν βάψει τα χέρια τους.
Αντιπαθής τότε; Ίσως παλιότερα. Και σίγουρα όχι περισσότερο από άλλους αρχιεπισκόπους. Απλώς ανήκουμε σε αντίπαλα στρατόπεδα, με βάση το τι ο καθένας μας ορίζει σωστό ή λάθος. Κι όμως για πολλούς ήταν μισητός και κατάπτυστος. Γιατί όμως ΕΙΔΙΚΑ αυτός;
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται να έχει να κάνει με την υποκρισία. Τα δύο επιχειρήματα που άκουγα συχνότερα είχαν να κάνουν με χούντα και ομοφυλοφιλία. Γιατί όμως ειδικά αυτός; Κάτι που είχε ακουστεί περί της... “Μπούλας” αλήθευε; Ποιος ξέρει; Και ποιος νοιάζεται;
Αν θυμάμαι καλά η ΚΥΠ είχε καταγράψει ως ομοφυλόφιλους το 70% των κληρικών επί χούντας. Αποκτά άλλο νόημα το «ή μικρός παντρέψου...». Όλοι τους δηλώνουν πως η ομοφυλοφιλία είναι αμάρτημα, την πολεμάνε, κάποιοι λόγω θέσης δηλώνουν άγαμοι κτλ. Αλλά δεν πτοούνται. Κάποιοι λίγοι μάλιστα κάνουν αντίσταση!
Όσο για τις δηλώσεις επί χούντας αναρωτιέμαι: τι περιμένανε όλοι αυτοί; Δεν ήταν ντε και σώνει μέρος κάποιας κυβέρνησης, αλλά όμως έπρεπε να συνεργάζεται. Για να επιβιώσει. Συνεργάστηκε με τους Οθωμανούς στην Άλωση, με τον όρο να ορίζουν τον αρχιεπίσκοπο. Συνεργάστηκε στη χούντα, στην κατοχή και με τους προύχοντες επί τουρκοκρατίας. Και τα ‘χει πάντα καλά με τις δημοκρατικές κυβερνήσεις, εκτός φυσικά από του Σημίτη που έκανε μια στιγμιαία αντιπολίτευση. Και ξαναρωτάω: Επί χούντας τι περιμένανε; Το μαγαζάκι που μια ζωή πάει τον κόσμο προς τα πίσω, οι συντηρητικότεροι των συντηρητικών, σε μια εποχή που η πλειοψηφία του λαού, δυσανασχετούσε αλλά έκανε μώκο, να ξεκινήσουν αντίσταση με άοπλους ρασοφόρους; Έλεος!
Τελικά γιατί ειδικά αυτόν; Γιατί μας πείραξε ειδικά η δική του υποκρισία; Για τους εξής δύο λόγους:
1ον έχει να κάνει με το κόμπλεξ του μαλάκα. Ο Χριστόδουλος δεν καθόταν ήσυχος. Φαινόταν. Και φώναζε. Και δεν ταίριαζε στη σιωπηλή συμφωνία. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ» «Και ξέρω ποιος είσαι συ»
«Και ξέρεις ότι ξέρω, πως ξέρεις αυτά που ξέρω. Και έχουμε πει να μη μιλάει κανείς από ένα σημείο και μετά και είμαστε όλοι ωραίοι. Οπότε εσύ τώρα τι μού’ρχεσαι και μου κουνιέσαι μες στα μούτρα μου; Τι με περνάς, για μαλάκα;»
Αυτός είναι ο Έλληνας. Το κόμπλεξ του μαλάκα. Δε τον ενδιαφέρει που έχουμε λερωμένη τη φωλιά μας κι από δω κι από κει, ούτε που ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι. Μόνο μην υπαινιχτείς ότι είναι μαλάκας... Και φυσικά κανείς δεν αναρωτήθηκε ποιος του 'δωσε το πάτημα και το θάρρος να φωνάζει και να υποκρίνεται ο πρώην αρχιεπίσκοπος κατά αυτόν τον τρόπο. Ή πιο σωστά, αναρωτήθηκε, κι επειδή δε του άρεσε η απάντηση συνέχισε να τα ρίχνει στον αρχιεπίσκοπο. Σωστά: καλύτερα να φταίει ο παλιοϋποκριτής, παρά εμείς. Έτσι δεν είναι; Ε;
2ον έχει να κάνει με τον ρόλο που διεκδίκησε ο Χριστόδουλος. Έκανε πολιτική και έδωσε βήμα σε μια πολύ μεγάλη μερίδα «ελληνορθόδοξων» (εντός, αλλά και εκτός εισαγωγικών). Τους μάζεψε, τους ένωσε, τους έδωσε φωνή και μας θύμισε ότι υπάρχουν. Μαζί τους είχε άποψη για το κοινωνικό και πολιτικό μας γίγνεσθαι, πολέμησε την «αγαπημένη» μας Ευρώπη, διεκδίκησε πολιτική εξουσία, και πίεσε για την εφαρμογή τροποποίηση, ή και κατάργηση νόμων του κράτους. Κι ας έπαιρνε η μπάλα και όλους εμάς που δεν τον «ψηφίσαμε» Που όπως και να το κάνεις είμαστε περισσότεροι, αλλά ανενεργοί.
Το πρόβλημα όμως δεν ήταν ποτέ αυτός. Ήταν η παιδεία μας που πλάθει ανθρώπους με ακραίες απόψεις, όποια και αν είναι τα άκρα. Και η αδράνεια μας που τους δίνει ισχύ. Δεν ήταν η κακοφορμισμένη πληγή, ήταν το πύον που έφερε τη οσμή της εθνικής μας σαπίλας και μας ανάγκασε να την προσέξουμε. Κι όπως ξέρουμε όλοι, ο Ελληνάρας δε γουστάρει να τον αναγκάζει κανείς. Ουγκ!
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η ζωή και το τέλος ενός (ακόμα) ανθρώπου, αλλά η συμπεριφορά της κοινωνίας μας. Δεν είχα κάτι ειδικά μαζί του, γιατί ξέρω ότι το παιχνίδι του θύτη και του θύματος θέλει δύο. Και αφού η κοινωνία μας γουστάρει να πληρώνει τις εύκολες λύσεις που τις προσφέρονται τόσο ακριβά, και όλοι οι υπόλοιποι να κάνουν τα στραβά μάτια, θα ταν υποκριτικό να κατηγορώ μόνο τους παπάδες και να αφήνω απ' έξω το ποίμνιο. Απλώς ήμασταν αντίπαλοι στο παιχνιδάκι της ζωής, λόγω διαφορετικής ηθικής και αντίληψης των πραγμάτων.
Και ναι ήταν καλός αντίπαλος!
Κλείνοντας μου’ρθε η σκηνή από έναν άλλο παπά. Όταν ο Παπαφλέσσας μπήκε στη μάχη ξέροντας ότι θα πεθάνει (αφού η «άρχοντες» δεν ενέκριναν την αίτηση για αμνηστία στον Κολοκοτρώνη) έγινε το εξής: η μάχη τέλειωσε χωρίς να μείνει ούτε ένας ζωντανός Έλληνας. Τότε ο Ιμπραήμ πασάς τον έπλυνε, τον έδεσε σε ένα δέντρο, κι αφού τον κοίταζε κάμποση ώρα, τον φίλησε και είπε: «Αν είχαν άλλους δέκα τέτοιους οι Έλληνες, δε θα κερδίζαμε τη μάχη»
Έτσι είπε ο Αιγύπτιος. Εγώ μάλλον δε θα το φίλαγα στο φέρετρο (εννοείται πως δεν πήγα στο πανηγύρι) αλλά σίγουρα άμα είχαμε άλλους δέκα τέτοιους, θα είχαμε βυθιστεί σα χώρα στο μαύρο σκοτάδι. Και τους άξιους εχθρούς σου πρέπει να τους σέβεσαι, γιατί μόνο αυτοί θα σου δείξουν σε τι σκατά είσαι ήδη χωμένος.
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008
Στα δυο παιχνίδια το ένα δώρο
Το πρώτο παιχνίδι ονομάζεται 123 (6-7-8). Δεν υπάρχει λόγος πια να κάτσω να εξηγήσω τους κανόνες αφού έτσι κι αλλιώς θα τους κατακρεουργήσω πάλι. Όποιος έχει την κάψα το λινκ παρ’κάτ’.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι πλέον με έχουν μάθει όλοι τι spoiler είμαι και ακόμα και όταν με φωνάζουν να παίξω λένε κάτι σαν «προσθέτω και τον ALittleWhisper, ως εξαίρεση και επιβεβαίωση του “πιστά”!».
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Έναν καφέ για το Σωκράτη» από την σελίδα 159 που μου έκανε μία αριθμητική ισορροπία την οποία φυσικά δε θα εξηγήσω για να μη χαθεί το μυστήριο. Όπως επίσης και το γιατί προσέθεσα λίγο (περισσότερο) από την 158. Γιατί έτσι. Τσου ρε.
Έκτη σειρά και πάμε:
“Πάντως, έτσι γεννήθηκε η φιλοσοφία. Δε γεννήθηκε, όπως αρέσει σε μερικούς να λένε σήμερα, στους κόλπους των φιλοσοφικών συστημάτων των προσωκρατικών· γεννήθηκε από την εναντίωση σε αυτά. Οι θεωρίες για τον κόσμο των αρχαίων Ελλήνων διανοητών αντιστοιχούν στις θεωρίες των επιστημόνων μας. Δεν ανταποκρίνονται στον προορισμό της φιλοσοφίας. Αντιτίθενται στις λαϊκές θρησκευτικές πεποιθήσεις, στις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες που συντηρούν οι ιερείς, αλλά δε θέτουν ερωτήματα· απαντούν. Τα φιλοσοφικά συστήματα των προσωκρατικών είναι πρότυπα που προσπαθούν να κατανοήσουν την πραγματικότητα καλύτερα από τους παραδοσιακούς μύθους. Αλλά τοποθετούνται με τη σειρά τους από τη μεριά της απάντησης. Η φιλοσοφία τοποθετείται εξ ολοκλήρου από τη μεριά της ερώτησης. [...]”
Στην επόμενη σελίδα:
“[...] Η ανθρώπινη λογική έκανε θαύματα για τα πιο απομακρυσμένα πράγματα, τα πέραν των δυνάμεων της, τα λιγότερο απτά, αντικαθιστούσε χωρίς δυσκολία τους αρχαίους μύθους με κάποιες απλές ερμηνείες, αλλά ήταν ανίκανη να συλλάβει τα πιο κοντινά πράγματα, που αφορούσαν τον άνθρωπο και τα πάθη του. Ο Σωκράτης δεν παραδέχτηκε αυτή τη δυσαρμονία. Αρνήθηκε να θεωρήσει αυτό τον παραλογισμό σαν κάτι κανονικό. Αρνήθηκε να υποταχτεί. Πρότεινε στους συμπολίτες του την από κοινού θέση ερωτημάτων για να κατανοήσουν το γίγνεσθαι της πόλης και, ποιος ξέρει, να κυριαρχήσουν ίσως πάνω σε αυτό. Έτσι γεννήθηκε αυτό που ονομάζουμε έκτοτε, «φιλοσοφία». Φιλοσοφία είναι να θέτεις ερωτήματα, ώστε να δοθούν σωστές απαντήσεις. Η φιλοσοφία δε δέχεται ούτε τις θρησκευτικές προκαταλήψεις, που προσφέρουν μαγικές εξηγήσεις σε ό,τι ξεπερνά την κοινή νοημοσύνη, ούτε τα επιστημονικά μοντέλα που ισχυρίζονται ότι τις ξεπερνούν. Βρίσκεται πάντα μέσα στην ερώτηση και ποτέ μέσα στην απάντηση. Οι απαντήσεις πλεονάζουν. Το πρόβλημα είναι να μάθουμε τι αξίζουν.”
Ω φαιδρή καθημερινότητα...
Το δεύτερο παιχνίδι ήταν μια πρόσκληση από την Πετρούλα η οποία ζητούσε μερικές από τις καθημερινές μου συνήθειες. Επειδή οι «καθημερινές» μου συνήθειες τα τελευταία χρόνια αλλάζουν από καιρό σε καιρό, με όχι ευχάριστα πάντα αποτελέσματα, θα γυρίσω λίγα χρόνια πίσω, όταν ζούσα στο χωριό, για να ‘χει και μια δόση νοσταλγίας.
Κάθε πρωί που σηκωνόμουν, μετά τα φρουτάκια μου είτε σε χυμό είτε σε φρουτοσαλάτα, ξεκίναγα και περπατούσα μερικά τετράγωνα μέχρι τη γιαγιάκα που εκτελούσε χρέη φούρναρη στο χωριό και έπαιρνα ένα καυτό φρέσκο μισόκιλο.
Ναι καλά καταλάβατε, έχω ερωτική σχέση με το πρωινό!
Όταν δεν είχα δουλειά, έβαζα μουσική στον Η/Υ αφού το ραδιοφωνάκι σπάνια έπιανε κάτι καλό εκεί πάνω στα βουνά, και απολάμβανα τη φραπεδιά μέχρι το μεσημέρι, διαβάζοντας εφημερίδα ή κάνα βιβλίο.
Κοιμόμουν πάντοτε (ακόμα το κάνω) με το παράθυρο σε ανάκλιση, ακόμα και στους -20οC. Το κρύο το μπορώ (και τη ζέστη), το στεγνό αέρα όχι. Ειδικά στον ύπνο.
Τώρα δεν ξέρω σε ποιόν χρησιμεύουν όλα αυτά, αλλά αφού μου τα ζητήσατε, πάρτε τα να μη σας τα χρωστάω! :)
Εφόσον πια τελειώσαν σχεδόν όλες εκείνες οι υποχρεώσεις που είχα, με τα συμπαρομαρτούντα, καιρός να μπούμε σε ένα καινούριο στάδιο, αφού παράλληλα ξεχρεώσω κάποιες υποσχέσεις, και εδώ μέσα, αλλά και αλλού. Περισσότερα στοιχεία για το τι και πως, καθώς και για την αλλαγή του λογότυπου, σε ένα editorial που θα ‘ρθει αργά ή γρήγορα.
Σάββατο 7 Ιουνίου 2008
Μαθήματα νεκροφαγίας
Πριν λίγες μέρες πέθανε ο ηθοποιός Νίκος Σεργιανόπουλος. Όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις τα ΜΜΕ στήσαν φαγοπότι πάνω από το πτώμα του. Αυτό είναι μεν βδελυρό αλλά δυστυχώς, συνηθισμένο.
Συνέβη όμως και κάτι άλλο πολύ αστείο. Εμφανίστηκαν ένα σωρό κύριοι και κυρίες οι οποίοι στα blog τους, και δεν ξέρω που αλλού, καταγγείλαν με δριμείς χαρακτηρισμούς αυτή την αθλιότητα των Ελλήνων δημοσιοκάφρων, οι οποίοι είπαν ότι ο κ. Σεργιανόπουλος μπλαμπλαμπλα... Και ουσιαστικά αυτό που κάνουν όλοι αυτοί τις τελευταίες μέρες, είναι να αναπαράγουν αυτή ακριβώς την είδηση με όλες αυτές τις λεπτομέρειες τις οποίες καταγγέλλουν. Συγχαρητήρια! Καταφέρατε ακόμα και αυτοί - οι λίγοι δυστυχώς – που δεν βλέπουν τηλεόραση ή τουλάχιστον κάνουν κάποιες επιλογές όσον αφορά την ενημέρωσή τους, να μάθουν την εν λόγω είδηση από εσάς με όλες τις λεπτομέρειες τις οποίες αφορούν τον ιδιωτικό βίο αυτού του ανθρώπου. Τις οποίες ουδέποτε παραδέχτηκε διότι πολύ απλά, δε γούσταρε να κοινοποιήσει. Και στην τελική, γούστο του-καπέλο του.
Αυτό τον κύριο έχει τύχει να τον τρακάρω αρκετές φορές στον ανελκυστήρα της παλιάς του οικίας. Είναι αυτό που λέμε ανθρωπάκι. Ήθελε την ησυχία του. Και ήταν παραπάνω από προφανές ότι δε συμβιβάστηκε ποτέ με κάποιες επιλογές του. Διότι ακόμα και την εποχή που δεν τον ήξερε κανένας, προσπαθούσε τόσο έντονα να τις διαψεύσει, και με τόσο αφελείς τρόπους, που τελικά καρφωνόταν μόνος του. Και βέβαια προκαλούσε το γέλιο , στην αρχή τουλάχιστον, στους γνωστούς του. Δηλαδή τους γείτονες, τον περιπτερά, το μανάβη κτλ. Μετά και αυτοί πάψαν να ασχολούνται μαζί του διότι απλώς βαρέθηκαν. Και στην τελική δεν ενοχλούσε κανέναν, ίσως μόνο τον εαυτό του. Χαριτολογώντας, θα τον παρομοίαζα ίσως με τον Μάικλ Τζάκσον, που προσπαθώντας να “κρύψει τη μαυρίλα του” κατέληξε να του πέφτει η μύτη.
Το παραπάνω το αναφέρω για δυο λόγους: Πρώτον γιατί είναι μια δική μου εντύπωση που μου δημιουργήθηκε με δική ΤΟΥ προσπάθεια, και σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ αναφέρεται στις όποιες επιλογές του. Ούτε καν περιφραστικά. Και διότι η δική μου άποψη και μάλιστα για κάτι που δεν είδα να αναφέρεται πουθενά αλλού, δεν αποτελεί τεκμήριο σε κάτι. Είναι απλά η άποψή μου. Δεύτερον, διότι έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με το «αγιοποιητικό» κείμενο του κύριου Ξυδάκη, για τον οποίο λέει ότι «ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής, γυμνός, άοπλος, ανασφαλής, σε ένα λαμπερό σκηνικό που τρέφεται με υποκρισία και σάρκες». Αυτό το τελευταίο το κρατάω για αργότερα.
Πρέπει όμως να αναφέρω και κάτι ακόμα. Ποτέ δεν έπεσε στην αντίληψη μου οτι ήταν από τους τύπους που θα τηλεφωνούσαν στους δημοσιογράφους και θα λέγαν ότι: «άμα έρθετε εκεί την τάδε ώρα θα με πετύχετε “εντελώς τυχαία” να κάνω αυτό και εκείνο και το άλλο...» Τουναντίον πολύ σπάνια ακουγόταν κάτι για αυτόν και σίγουρα όχι με δική του πρωτοβουλία. Αυτό για μένα ήταν υπέρ του.
Αυτές τις μέρες όμως αναφέρθηκε το όνομα του δίπλα σε άλλους εκλιπόντες οι οποίοι για πολλούς χάραξαν ιστορία στο χώρο της τέχνης. Αυτός όμως ήταν ένας ηθοποιός που χρωστάει τα πάντα σε δύο σεναριογράφους οι οποίοι του έγραψαν έξυπνους διαλόγους και τον βάλαν ανα τρείς ατάκες να γκαρίζει, στην γνωστή σειρά «δύο ξένοι» πριν από αυτό (που συνέβη στα 40κάτι του) δεν είχε κάποια ιδιαίτερη φήμη. Μετά αντίθετα καθιερώθηκε το όνομά του και παρόλο που δεν φάνηκε να ανταποκρίνεται στο ρόλο του κωμικού ξανά, έβρισκε σταθερά δουλειά κάθε χρόνο παίζοντας ακριβώς τον ίδιο ρόλο σε διαφορετικές παραγωγές μέχρι το τέλος της ζωής του. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να του παραδεχτεί κάποιος ήταν το ιδιαίτερα γοητευτικό βλέμμα του, το οποίο του έδινε ένα σημαντικό προβάδισμα στην ερμηνεία του ρόλου που όπως είπα πριν, ερμήνευσε πολλάκις στην ελληνική τηλεόραση. Τίποτα όμως το ιδιαίτερο μέχρι εδώ. Τι σχέση έχει λοιπόν με τα ονόματα δίπλα στα οποία αναφέρθηκε; Γιατί δεν παρομοιάστηκε απλά με κάποιον που κάποιος τον μαχαίρωσε κάμποσες φορές; Τον Τάκη από το δίπλα μπακάλικο ας πούμε;
Διότι κάποιοι θέλανε να είναι πολιτικά ορθοί και για να μας κάνουν επίδειξη των γνώσεων τους επέλεξαν επίτηδες κάποια άτομα οι οποίοι υποτίθεται πως είχαν κάποιες ιδιαιτερότητες - αν θέλετε – κοινές με τον κύριο Σεργιανόπουλο. Η διαφορά όμως είναι ουσιαστική. Αυτός ουδέποτε τις παραδέχτηκε. Εκείνοι τις διατυμπάνισαν, ο καθείς με τον τρόπο του.
Οπότε το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι το εξής. Το θέμα είναι, να ακουστεί το όνομα του. Πολύ περισσότερο από ότι το άξιζε καλλιτεχνικά κατά τη γνώμη μου. Να ακουστεί είτε με κίτρινο ρεπορτάζ είτε (σπανιότερα) με αγιοποιητικά άρθρα όπως το προαναφερθέν. Γιατί τελικά ο σκοπός μάλλον είναι να φτιάξουμε ένα μύθο μέσα από υπερβολές και να πουλήσουμε το όνομα του μετά το θάνατό του. Ίσως πολύ περισσότερο από ότι θα το πουλάγαμε αν αυτός ο μέτριος ηθοποιός που απέφευγε συστηματικά τα media ήταν σήμερα ζωντανός.
Δε θέλω να μιλήσω άλλο για αυτόν. Το θέμα έχει τραβηχτεί όσο δεν πάει. Θα μείνω όμως σε αυτό που με ενδιαφέρει. Σε όλους αυτούς που – άθελα τους κάποιοι – παίξαν το παιχνίδι τους. Που κοινοποιήσαν την κίτρινη (λόγω τρόπου εκφοράς) είδηση, «καταγγέλλοντας», όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, όλους αυτούς που... βγάλαν την είδηση! Και ας μην κάνουν καν τον κόπο να πουν ότι δεν το είπαν ευθέως. Διότι το είπαν με τουλάχιστον 4-5 εξώφθαλμους τρόπους περιφραστικά. Μπράβο σας! Κλαπ, κλαπ! Τι όμορφα που κρύβεστε πίσω από το δάχτυλο σας!
Κάποιοι το έκαναν από καθαρή βλακεία. Κάποιοι από υποκρισία. Κάποιοι από σκοπιμότητα και κάποιοι από παρορμητισμό. Εγώ όμως το μεγαλύτερο ποσοστό του προβλήματος, το εντοπίζω αλλού. Στο ότι η αρρώστια της κοινωνίας ο κανιβαλισμός και η νεκροφαγία, έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά στο DNA μας που πλέον αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε τα συμπτώματά της στον ίδιο μας τον εαυτό.
Σημείωση 1η: Στο παραπάνω κείμενο δεν υπάρχει τίποτα που να αναφέρεται ευθέως ή πλαγίως σε συγκεκριμένες επιλογές του κυρίου αυτού. Και γενικότερα κάτι από την ιδιωτική του ζωή, που ο ίδιος να μην ήθελε να φανεί. Μόνο την τάση του για βλακείες , που όμως είναι εκείνος υπεύθυνος, και πάλι όμως με τρόπο που να μην οδηγεί το μέσο αναγνώστη σε κάτι συγκεκριμένο. Γιατί δεν έχει καμία σημασία αν ακόμα και οι εννιά στους δέκα μπορεί να ξέρουν γιατί πράγμα μιλάμε. Σημασία έχει και ο ένας, καθώς και η πρακτική η οποία, αν τηρηθεί σωστά, την επόμενη φορά (που δυστυχώς θα υπάρξει) το ποσοστό θα είναι μικρότερο. Αυτό κύριοι είναι ΣΕΒΑΣΜΟΣ! Και το μάθημα είναι δωρεάν.
Σημείωση 2η: Το είχε πει νομίζω ο Νίτσε. «Ο θάνατος ενός είναι τραγωδία. Ο θάνατος χιλιάδων, στατιστική.» Πόσες μέρες έχουν περάσει από το σεισμό στην Κίνα; Πόσες χιλιάδες ήταν οι νεκροί; Για πόσο καιρό μετά «έπαιξε» η είδηση; Αυτά, σαν άσκηση για το σπίτι.
Καληνύχτα σας.
"The Fight Song"
Nothing suffocates you more than
the passing of everyday human events
Isolation is the oxygen mask you make
your children breath into survive
But I'm not a slave to a god
that doesn't exist
But I'm not a slave to a world
that doesn't give a shit
And when we were good
you just closed you eyes
So when we are bad
we'll scar your minds
fight, fight, fight, fight
You'll never grow up to be a big-
rock-star-celebrated-victim-of-your-fame
They'll just cut our wrists like
cheap coupons and say that death
was on sale today
And when we were good
you just closed you eyes
So when we are bad
we'll scar your minds
But I'm not a slave to a god
that doesn't exist
But I'm not a slave to a world
that doesn't give a shit
the death of one is a tragedy
the death of one is a tragedy
the death of one is a tragedy
but death of a million is just a statistic
Τρίτη 27 Μαΐου 2008
Randy Pausch Last Lecture: Achieving Your Childhood Dreams
Δεν είναι καινούριο και δεν το 'ψαξα κατά πόσο στέκει. Πρέπει ή να είσαι αργόσχολος ή να εμπιστεύεσαι υπερβολικά την κρίση μου και σίγουρα να ξέρεις καλά αγγλικά για να κάτσεις να δεις μια ομιλία της μίας ώρας και ενός τετάρτου.
Βρήκα όμως αρκετά καλά και πρακτικά μαθήματα ζωής δωσμένα με χιούμορ και ελαφρύ κυνισμό σε σημεία, με απλά λόγια και χωρίς πολλές φιλοσοφίες.
Ακριβώς από κάτω και η σύντομη εκδοχή της (μόλις 10 λεπτά) στο σώου της Όουπρα, για αυτούς που παίρνουν πρόγραμμα στο θέατρο. Καλή διασκέδαση.
Όσο διασκεδαστικός μπορεί να είναι ένας καρκίνος. Και είναι, αμα εσύ τον κάνεις.
Παρασκευή 9 Μαΐου 2008
"ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές - έρση σωτηροπούλου" (ή αλλιώς "περί σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης το άναγνωσμα")
(Το ποστ αυτό ξεκίνησε ως σχόλιο σε μια ανάρτηση του συμπλόγγερ και φίλου Δημήτρη Αθηνάκη, σχετικά με την απαγόρευση ενός βιβλίου, και απλά παραφούσκωσε. Αν κατά την ανάγνωση υπάρξουν κενά, απλώς ανατρέξτε στις παραπομπές. Έτσι κι αλλιώς έχουν αρκετό ενδιαφέρον)
Εξαρχής λέω ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο “ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές” της Έρσης Σωτηροπούλου. Οπότε και δεν μπορώ να έχω εύκολα άποψη πέρα από το ερώτημα «με ποια λογική τελικά επιλέγουμε ποια βιβλία μπαίνουν στις σχολικές βιβλιοθήκες και ποια όχι». Όσον αφορά τώρα τα σχόλια που έγιναν εκεί, τα οποία αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό και την Ελληνική κοινωνία:
Δυστυχώς η εικόνα που έχω στο μυαλό μου περί ρεαλισμού και ψυχραιμίας και σφαιρικής αντίληψης, δε μου επιτρέπει συμφωνήσω με κανένα από τα σχόλια που διάβασα στην ανάρτηση αυτή του Δημήτρη Αθηνάκη. Ίσως λίγο με τον “απογοητευμένο φοιτητή”.Ο λόγος είναι απλός. Με κάποιον τρόπο πιάνουμε ένα από τα δύο άκρα και προσπαθούμε να ... βγάλουμε άκρη. Και γω οραματίζομαι έναν κόσμο απαλλαγμένο από σεξουαλικά συμπλέγματα, θρησκευτικά δεσμά, κομματικοποίηση της πολιτικής, κτλ. Αν δώσουμε ξαφνικά όμως το άλλο άκρο στα παιδιά, ή και σε μας τους ίδιους, τι θα γίνει; Ότι είχε γίνει και με τη σεξουαλική επανάσταση. Ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού κατέληξε σε φυλακές, τρελοκομεία και νεκροταφεία. Ή, όπως είπε εύστοχα ένας φίλος μου ψυχολόγος, γίνανε πλανητάρχες και γαμάνε τον κόσμο όλο!
Θέλει σιγά σιγά η εκπαίδευση, όσο άγρια ομορφιά και να φαίνεται να έχει η κατακλυσμιαία θεραπεία σε ανθρώπους που γέμισαν κόμπλεξ εξαιτίας της συντηρητικής τους εκπαίδευσης, εμού συμπεριλαμβανομένου. Στο βωμό των απωθημένων μου δεν προτίθεμαι να στείλω στο άλλο άκρο την εκπαίδευση, σε ένα λαό που καθόλου έτοιμος δεν είναι για κάτι τέτοιο. Το μόνο που θα πετύχουμε, είναι τα παιδιά μας να καταφύγουν στον πουριτανισμό από αντίδραση στην υπερβολή μας. Η κινητήρια δύναμη για όλες τους τις επαναστάσεις δηλαδη. Και των δικών μας. Για την απαγόρευση ή όχι του βιβλίου, αδιαφορώ προς το παρόν, είναι η αλήθεια. Για να διορθώσουμε την υπάρχουσα κατάσταση, πρέπει να χτυπήσουμε την αιτία, όχι να αναλωνόμαστε στο αποτέλεσμα.
Εννοώ φυσικά αλλαγές όπως το να διδάσκεται σωστά ο επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία, αφού το που θα περνάνε 8 ώρες από τη ζωή τους κάθε μέρα, είναι πολύ εύκολο να δημιουργήσει απωθημένα ζωής, αν η επιλογή είναι λάθος. Και τελοσπάντων πήξαμε από wannabe γιατρούς και δικηγόρους.
• Να γίνουν επιτέλους τα θρησκευτικά, θρησκευτικά. Αν δεν καταργηθούν και τελείως. Όχι Χριστιανική Ορθοδοξία που είναι σήμερα. Και τελοσπάντων, αν πρέπει ντε και σώνει να διδαχτεί, ας γίνει σωστά. Αυτή η σιχαμένη παλαιά διαθήκη, καταργείται από την καινή από κάθε άποψη. Ποιος ο λόγος να διδάσκονται οι 10 εντολές π.χ. αφού ο Χριστός τις κατήργησε με το «αγαπάτε αλλήλους»; Και ρωτάω γιατί μετά το «ου μοιχεύσεις» (Μήτσοοοο, βάλε εσύ τις περισπωμένες και τις επιληπτικές αγόρι μου!), γράφει να λιθοβολήσουμε τη γυναίκα μας στην πύλη της εισόδου της πόλης άμα την πιάσουμε να ξενογαμιέται. Γράφει «άμα το μάτι σου σε σκανδαλίζει βγάλ’ το». Και ένα σωρό άλλα όμορφα, που μπορεί να μη τα λέει ολόκληρα, αλλά η πλύση εγκεφάλου έχει ήδη ξεκινήσει. Και μιλάμε για ένα από τα πιο φαλλοκρατικά, μισάνθρωπα, και γεμάτα μεσαιωνικές αντιλήψεις βιβλία, που καταργεί την ίδια την επιστήμη πολλές φορές. Αντί να ιδρώνουν οι θεολόγοι για να το ταιριάξουν με τη εντελώς ανόμοια καινή διαθήκη, ας το στείλουν να πάει στο διάολο. Πόσο να κόψεις πια από τις «κακές λεξούλες» του; Όσο και να το βράσεις το ζουμί του δεν πίνεται. Και ναι δε θα ‘θελα το παιδί μου να γνωρίζει την ύπαρξη του πριν τα 13-15. Το φοβάμαι πιο πολύ κι από την τηλεόραση ίσως!
• Να γίνει επιτέλους μια σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Να μπεί το γυμνό σωστά και μεθοδικά στη συνείδηση των παιδιών, πρώτον για να μάθουν να αγαπούν το σώμα τους και δεύτερον να εξοικειωθούν και με τη σεξουαλικότητα τους ομαλά και χωρίς υπερβολές και «παράνομη εκπαίδευση από τις τσόντες με τα πλαστικά μέλη που δείχνουν μια κατεύθυνση, παντος καιρού! Δυστυχώς αυτό θα πλήξει ανεπανόρθωτα τη σεξουαλική στέρηση των Ελλήνων, πάνω στην οποία στηρίζεται όλο σχεδόν το μάρκετινγκ και η διαφήμιση, αλλά τί να κάνουμε; Παράπλευρες απώλειες! Και επιτέλους, όχι άλλες φριχτές εικόνες ανθρώπων που πεθαίνουν από έητζ σε κάτι τυχάρπαστα βίντεο-σεμινάρια της κακιάς ώρας. Ο φόβος δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ η λύση στην άγνοια. Συγγενείς πρώτου βαθμού είναι!
• Η φιλοσοφία να διδάσκεται ως τέτοια. Δηλαδή, αμφισβήτηση. Των πάντων. Ακόμα και της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία δεν είναι παπαγαλία, είναι σκέψη. Δεν είναι απάντηση είναι ερώτηση! Και είναι από αυτά που μας κάνουν περήφανους σαν λαό. Κι ας τα σκοτώνουμε...
• Να μην εξηγείται η ποίηση. Ποιός όρισε ως σωστές όλες αυτές τις αναλύσεις των «Κειμένων» από βιβλία και βοηθήματα; Σωστή είναι μόνο η ανάλυση που θα κάνει ένας άνθρωπος, με βάση τα συναισθήματα που του δημιούργησε. Ποιος διάολος μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο;
• Ψυχολογική υποστήριξη μέσα στα σχολεία. Πρόληψη αντί για διόρθωση. Και πριν από τις ηλικίες που χτυπάει η πρέζα. Τις πραγματικές εννοώ... Φτάνει πια η υποτίμηση των ψυχολογικών προβλημάτων των ανήλικων. Ναι οκ, όλοι εμείς έχουμε περάσει πολύ χειρότερα και είμαστε ζωντανοί ακόμα. Αλλά αυτό δεν τα βοηθάει σε τίποτα.
• Και τέλος να γίνονται όλα τα «έξτρα» μαθήματα μέσα στα ίδια τα σχολεία, και να καταργηθεί ο θεσμός των φροντιστηρίων, όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες τις Ευρώπης. Μα είναι δυνατόν να ξεκινάει από τόσο νωρίς η οικονομική και κατ’ επέκταση ταξική διαφοροποίηση των μαθητών; Έλεος!
Θα μου πει κάποιος κάτσε ρε μεγάλε, και επειδή αυτά λειτουργούν λάθος θα κάνουμε τα στραβά μάτια στο συγκεκριμένο θέμα; Όχι. Δεν προτείνω σε κανένα να αλληθωρίζει. Ψυχραιμία προτείνω. Αυτά που ανέφερα, είναι μόνο μερικά από τα βασικότερα θέματα που έχει να λύσει η παιδεία. Αν δω εκεί κάποια εξέλιξη, μπορώ να συζητήσω και παρακάτω. Στην πραγματικότητα αυτή όμως δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η σημαντικότερη απαγόρευση. Έχουν γίνει πάρα πολλές μέχρι σήμερα, απλά περάσαν στο ντούκου, διότι δικαιολογήθηκαν με τη διαδικασία της «επιλογής».
Οπότε εγώ βλέπω μόνο ένα βιβλίο πάνω από το οποίο γίνεται φασαρία και διαφημίζεται ακόμα περισσότερο. Λογικά θα πάει για best seller. Και όπως αρκετά από αυτά μπορεί να είναι στην καλύτερη μια μετριότητα. Ξαναλέω, δεν το ‘χω διαβάσει εικασίες κάνω, βασιζόμενος στην εμπειρία μου.
Έστω και να ‘ταν λοιπόν στη βιβλιοθήκη. Από τη στιγμή που η συγγραφεύς δικαιολογήθηκε ότι αυτό το περίφημο δικέφαλο πέος που πιάνουν όλοι στο στόμα τους (ωραία δεν ακούστηκε αυτό; Χεχεχε!) δεν έχει απαραίτητα αρνητική έννοια,εγώ λοιπόν ρωτάω: Και γιατί να διαβαστεί σε μια ηλικία που τα παιδιά να μην μπορούν να αντιληφθούν ΚΑΙ την αρνητική έννοια; Εμείς πόσες φορές ξαναγυρίσαμε σε ένα ανάγνωσμα της παιδικής μας ηλικίας, και ήταν σα να διαβάζουμε άλλο κείμενο; Τι θα χάσει αν το διαβάσει σε άλλη ηλικία ή εκτός σχολείου; Σίγουρα δεν είναι ωραίο να απαγορεύεται από τις σχολικές βιβλιοθήκες, αλλά είναι πια τόσο σημαντικό ή αναπάντεχο;
Από την άλλη πάλι όντως θέλουμε τα παιδιά μας ανοιχτά στα πάντα; Τόσο νωρίς σε αυτή την κοινωνία, είναι όντως θεμιτό; Δεν είναι προτιμότερο να το πάρουμε από το χεράκι και να το πάμε εμείς σε ένα βιβλιοπωλείο; Και μάλιστα προτού προλάβει να σιχαθεί όλα τα βιβλία εξαιτίας όλης αυτής της αθλιότητας που επικρατεί στο εκπαιδευτικό σύστημα;
Και επειδή κάποιοι το θέλουν το παιδί να «κολυμπάει με μπρατσάκια» σε όλη του τη ζωή, πρέπει ντε και σώνει ως αντίλογο να το πετάξουμε στα βαθιά, για να μάθει; Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι και τόσο κακό να του απαγορεύσουμε στην αρχή, για λίγο καιρό, την πρόσβαση στα βαθιά νερά, μέχρι να δυναμώσουν τα μέλη του, δηλαδή η κριτική του σκέψη. Λίγο όμως. Όχι ως τα 21, έτσι;
Και τελικά ποια είναι αυτά τα παιδιά που διαβάζουν στις σχολικές βιβλιοθήκες; Που τον βρίσκουν το χρόνο με όλα αυτά που έχουν να κάνουν; Με τόσες ώρες που παρακολουθούν τηλεόραση; Και ποια είναι όλα αυτά τα πιτσιρίκια που έχουν κατακλύσει τα internet caféé?
Θέλω να πω ότι και ένα μυρμήγκι που πέθανε, ψυχούλα έχει κι αυτό, αλλά μήπως τελικά ... χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι; Και με όλη αυτή την κουβέντα για τη δίκ-η του Πλεύρη, τις δικ-έφαλες πούτσες και τα δίκ-ορκα αυγά, μήπως πάλι κερδίζουν τα άκρα και χάνεται η ουσία;
Ναι εγώ μεγάλωσα σε πιο ήρεμες (σχετικά) εποχές και θέλω να ακούγονται όλες οι απόψεις. Ακόμα και από τους φασίστες. Όλους τους φασίστες. Τους δεξιούς, τους αριστερούς, τους βόρειους, τους νότιους, τους εντός εκτός και επί τα αυτά. Γιατί αν τους κλείσω το στόμα, έστω και μία φορά έχουν κερδίσει. Μόνο με την παιδεία έχω ελπίδες επιβίωσης. Και δε θα με σώσει το βιβλίο “ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές”. Θα με βοηθήσει όμως, την επόμενη φορά μου θα μάθω ότι στο παιδί μου την ώρα του επαγγελματικού προσανατολισμού ή της γυμναστικής, πήγε κάποιος και έκανε μάθημα αρχαίων ή φυσικής, να πάω στο σχολείο και να τα κάνω όλα πουταναριό.
Που καταλήγει όλο αυτό;
Δεν εκφέρω γνώμη αν δε διαβάσω το βιβλίο, γιατί και γω δε θα ‘θελα να διδάσκονται προπαγανδιστικά βιβλία στα παιδιά μου. Ούτε και αυτά που διδάσκονται τώρα, όπως π.χ. τα βιβλία της ιστορίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Και δε θέλω να λειτουργώ με δυο μέτρα και δύο σταθμά. Φυσικά και θα παλέψω για να έχουν πρόσβαση σε αυτά, αλλά μετά τα 15, τουλάχιστον στο σχολείο. Στο σπίτι του ας κάνει ο καθένας ότι θέλει, δε μου πέφτει λόγος. Αλλά στο σχολείο δε θα 'θελα να φτάνει στα χέρια του σε μια ηλικία που το μυαλό ρουφάει σα σφουγγάρι. Η άποψη μου αυτή στηρίζεται σε στοιχειώδεις γνώσεις παιδοψυχολογίας, χωρίς φυσικά να διεκδικώ το αλάθητο.
Δεύτερον, ας διεκδικήσουμε παιδεία σε ουσιαστικά θέματα, τώρα, και κάθε μέρα. Είναι φλέγον το ζήτημα και ας μην περιμένουμε κάθε φορά να φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Όπως τελοσπάντων το αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Τρίτον, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να απαντάς τεκμηριωμένα σε άνθρωπο που απλά χύνει δηλητήριο, χωρίς να είναι πρόθυμος να σε ακούσει. Πολλές φορές έχει διαβάσει απλά και μόνο τον τίτλο.
Τέλος, και σημαντικότερο κατ’εμέ, μην αφαιρείς ποτέ το παραμύθι κάποιου, αν δεν έχεις να του προτείνεις κάτι καλύτερο. Αν μείνει ξεκρέμαστος θα εφεύρει απλά ένα άλλο. Πιθανότατα χειρότερο. Σιγά σιγά πρέπει να γίνεται η επαναφορά στην πραγματικότητα. Αλλιώς δεν αντέχεται - παρά ίσως από ελάχιστες εξαιρέσεις.
Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008
Jeff Healey's Blues
Γεννημένος στο Τορόντο, Οντάριο, o Jeff Healey μεγάλωσε στο δυτικό ακρο της πόλης. Ο πατέρας του ήταν πυροσβέστης. Ο Healey έχασε την όραση του όταν ήταν ενός έτους, απο ρετινοβλάστωμα, ένα σπάνιο καρκίνο των ματιών από τον οποίο έπασχε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και που τελικά τον σκότωσε.Τα μάτια του έπρεπε να αφαιρεθούν χειρουργικά, και τοποθετήθηκαν τεχνητά προσθέματα. Αρχισε την κιθάρα όταν ήταν τριών, αναπτυσσοντας το μοναδικό στυλ παιξίματος όπου κρατούσε την κιθάρα ανάσκελα στα πόδια του.
Όταν ήταν 17 έφτιαξε το συγκρότημα Blue Direction, , μια ορχήστρα τέσσάρων ατόμων. Αυτή η ορχήστρα έπαιξε τις διάφορες τοπικά Clubs στο Τορόντο, συμπεριλαμβανομένης της Colonial Tavern. Ξεκίνησε από τη ροκ μουσική για να καταλήξει στη τζαζ.
Αν και γνωστός κυρίως ως κιθαρίστας, έπαιξε και κλαρινέτο και τρομπέτα στα live του. Εμφανιστηκε επίσης στο προσωπικο CD/DVD του Ian Gillan το Gillan's Inn. Επίσης έπαιξε ηλεκτρική κιθάρα με τον Stevie Ray Vaughan στο rock video Look At Little Sister.
Είχε προγραμμάτισει να κάνει καποια σώου στη Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία και την Ολλανδία τον Απρίλιο του 2008.
Ο Healey ανακαλυψε ακόμα και βοήθησε τις σταδιοδρομίες άλλων καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένης της Amanda Marshall και Terra Hazelton.
Στις 11 Ιανουαρίου 2007, ο Healey υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για την αφαιρεση μεταστατικού ιστού και από τους δύο πνεύμονες. Στους προηγούμενους δεκαοχτώ μήνες αφαίρεσε δύο σαρκώματα από τα πόδια του.
Ήταν παντρεμένος με δύο παιδιά.
Στις 2 Μαρτίου 2008 ο Healey πέθανε από καρκίνο στο κέντρο υγείας του ST Joseph στο Τορόντο στην πόλη που μεγάλωσε. Ήταν 41 ετών. Ο θάνατός που του ήρθε έναν μήνα πριν από την κυκλοφορία του νέου δίσκου του, Mess of Blues, το οποίο θα είναι το πρώτο του rock album εδώ και οκτώ χρόνια.
- 1988: See the Light
- 1989: Road House Soundtrack
- 1990: Hell to Pay
- 1992: Feel This
- 1995: Cover to Cover
- 2000: Get Me Some
- 2002: Among Friends
- 2004: Adventures in Jazzland
- 2006: It's Tight Like That
- 2008: Mess of Blues
-Angel eyes
-Road house blues
Ατυχος ήσουν αλλά δε γούσταρες τις κλάψες. Οπότε... άντε γεια. Και σόρυ για την καθυστέρηση.
Τρίτη 4 Μαρτίου 2008
Есма Реџепова
|
Esma, a Gipsy from the city of Skopje, as she calls herself, raised by the late Stevo Teodosievski, revolving the world and broadening the acquaintance of Macedonia and Skopje, last year celebrated 40 years undeniably prolific work. According her achieved acknowledges and successes, she is, indeed the most successful performer of all times. Further more, going deeper into her intimate, private life we become aware that she is our second Mother Teresa.
 |  |  |
 |  |  |
 |  |  |
Namely, Esma not having the luck of being a natural mother, she brought up 5 children in her own house, and other 47 
 |  |  |
 |  |  |
 |  |  |
Esma lives in democracy, accepting the trade market even in the culture and being a great worker and quality, nothing ever is unconquerable. It is beyond doubts, that she is completely civil and intellectually orientated person, suffering a great soreness in her soul not only because of her husband’s earlier departure from this world but also because living in a society that has a huge trouble understanding magnanimities like her and finding a way to reimburse at least with a crumb of love. Perhaps it is understandable why Esma held her hands upon Vasil Tupurkovski when he stated, “We are all Macedonia”!, finding a bit of hope that after all something is going to be changed.
Tales of a Gypsy Caravan (2006)
| 14 - Aman Aman.mp3 |
Σάββατο 1 Μαρτίου 2008
περι λογοκρισίας και διαφημισης στη Lifo και γενικοτερα
Παρόλο που ο χρόνος μου είναι αρκετά περιορισμένος θέλω να απαντήσω στο "ευχαριστώ" του Blogger Desperado.
Εξαρχής δηλώνω ότι διαφωνώ με όλα αυτά που γράφτηκαν. Ίσως όχι στη ουσία, αλλά σίγουρα στον τρόπο αντιμετώπισης.
Όσον αφορά τη δεδομένη λογοκρισία, αν και εφόσον μπορεί να ονομαστεί έτσι, θα πω την εξής παραβολή.
Έστω ότι έχτισε το σπίτι μου κάποιος που πουλάει κατσαρίδες. και μου χτίζει μια τεράστια σπιταρόνα με μόνο όρο να βάψω τους τοίχους μου κατσαριδί και να τους διατηρώ στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Έξω από το σπίτι υπάρχουν λογής λογής άνθρωποι και έχουν καθένας τα ποτά του και τη μουσική του, αλλά δεν μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον.
και κάνουν την εξής άτυπη συμφωνία: εγώ τους λέω ότι θα τους βάλω όλους μέσα να βλέπουν ο ένας τον άλλον και να κάνουν ένα πάρτι όλοι μαζί, οπότε και αυτοί θα με αφήσουν να 'χω ανοιχτά τα στόρια για να βλέπουν οι απ'έξω ότι εδώ μέσα περνάμε καλά. Με απλά λόγια: με διαφημίζουν και τους διαφημίζω.
Και έρχεσαι εσυ τώρα και μου κατουράς τον τοιχο? με τις κλωτσιές θα σε πετάξω έξω.
Τι θα πει "ήπια λίγο παραπάνω"; να πας να κατουρήσεις σπίτι σου!
Τι θα πει "μα το κατσαριδι είναι χάλια!"; ποιος σε ρώτησε;
Αν πλερώνεις να τους ξαναβάψω έχε άποψη. αλλιώς μόκο!
Και που σαι, αν δειξεις καλή διαγωγή, μπορεί να σε ξαναφήσω να μπεις μέσα! Να φανώ κι εγώ καλός, να είσαι και συ καλά που δε μπορείς μοναχούλι σου!
Κοινώς μια δεύτερη άτυπη συμφωνία. Και όσες ακόμα χρειαστούν.
Και τι τελειώνει εδώ η ιστορία; τόσο απλό είναι; Κι όμως όχι. έχει πολύ ακόμα.
Ο γενικώς κανόνας της διαφήμισης είναι κάνε όσο πιο πολύ ντόρο μπορείς. Ώστε όταν ξεχαστούν όλα τα ονόματα τύπου ντεσπεράντο, ψίθυρος και δε συμμαζεύεται, καθώς και οι απόψεις τους, να μείνει μόνο το ουίσκι, το τσιγάρο, και ότι άλλο διαφημίζεται
Αυτό σημαίνει ότι αν ήταν ξύπνιοι ακόμα και τα βρισίδια που δέχονται θα πρεπε να τα αφήνουν εκεί. έξτρα διαφήμιση δεν είναι;
Κι όμως όχι. Κάποτε έφερνε βόλτες στον ουρανό της λίφο ένα αυτοκινητάκι. τώρα πια σχεδόν κανείς δε το θυμάται. κάποιος είχε αντιδράσει τότε - δυστυχώς δε θυμάμαι πια όνομα - και (ω, του θαύματος!) το ποστ του είχε γίνει πρωτοσέλιδο στο lifomag! Και το καλύτερο; Χωρίς αυτοί να κάνουν απολύτως ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!
Ρωτάει όμως το σατανικό μυαλό μου: πόσα hits να γίναν από αυτό; 200; 300;
Εκεί τερμάτισε το κοντέρ. Η λάιφο όμως άλλαξε. Και τώρα βλέπεις ότι άμα διαγράψεις κάνα δυο σχόλια- ποστς - χρήστες γίνεται της πουτάνας! κι άλλα σχόλια, κι άλλα ποστς και δώστου ξαναμανα και συνολικά; πάνω από 2000 hits!
Πιστέψτε με, αν έπαιρνα ποσοστά, κι εγώ το ίδιο μάλλον θα 'κανα!
"Και άστους μαλάκες να νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση. Ξυστ'αρχίδιασ' μ'εναν γκασμά! Για μας δουλεύουν και δε το ξέρουν!"
Έτσι σκέφτονται λογικά. Και το καλύτερο; πάλι δεν κάναν απολύτως τίποτα!
Τεχνικώς λοιπόν εγώ είμαι με τη λίφο (και όχι με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο όπως επιμένουν συνέχεια να λένε κάποιοι) γιατι τηρούμε ο καθένας το μερίδιο της ατυπης μεν, τίμιας δε συμφωνίας μας και κοιτάμε να βγάλουμε ο καθένας μας ότι μπορούμε περισσότερο από αυτό.
Ακόμα και στο διαγωνισμό έγραψα. Η συμφωνια ήταν απλή. από κει και πέρα δε θα κάτσω να ασχοληθώ μέσα στη λίφο με το διαγωνισμο περαιτέρω! όχι τζάμπα τουλάχιστον!
Στην πραγματικότητα είμαι με όλους τους ρομαντικούς που φωνάζουν, διότι θεωρώ ότι από κει ξεκινάνε τα όνειρα και οι επαναστάσεις. Απλά θεωρώ ότι αν δεν υπάρχει γνώση και οργάνωση είναι απλά άναρχες φωνές στο χάος του διαδικτύου. Και πολύ εύκολα εκμεταλεύσιμες όπως εξήγησα παραπάνω.
Λύσεις για όσους θέλουν να κάνουν κάτι; Για μένα είναι οι εξείς
1ον αδιαφορία μέσα στο σάιτ για ότι γίνεται. Πιστέψτε με, πονάει! Άλλη συμφωνία κλείνεται για 2000 χιτς και άλλη για 100-150... πολύ λιγοτερα τα φράγκα!
2ον Φτιάξτε ένα δικό σας χώρο χωρίς κανενα γκιουλέκα πάνω από τα κεφάλια σας. Και καντε ότι θέλετε εκεί. αν θέλετε μαυρίστε τους. και αν καταφερετε να συνεργαστείτε 20-30 ατομα μεταξύ σας, με κοινο στοχο πάνω από όλα, μπορειτε να καταφέρετε πολλά πράγματα.
Και κάτι τελευταίο: Θα ήθελα πολύ να δω όλη αυτή την ενέργεια, που σύντομα θα ξεφουσκώσει όπως και όλες οι προηγούμενες, να κατευθύνεται οργανωμενη εναντια σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από ένα γαμωουισκι και μάλιστα μιας εφημερίδας που έχει και δεκα καλά στοιχεια. Τι διαολο, συμβαινουν πολυ πιο σημαντικα πράγματα γύρω μας απο το αν κοψαν δυο ποστ του desperado ή του awake που έβριζαν μια σαχλοδιαφημιση.
Γιατί το γραψα μόνο εδώ; Μπορεί και να μαι απλά δειλος. Μπορεί και να μην έπρεπε να τα πω ούτε καν εδώ. Μπορεί και να θέλω να διαφημίσω το μπλογκ μου, ακόμα! Όπως και να χει ξαναλεω ότι τζαμπα διαφήμιση δεν κανω σε κανένα! Ας κάνουμε καινούρια συμφωνια αν γουστάρει και βλέπουμε!
Αντε κι ενα βιντεακι να πανε κατω τα φαρμάκια. Στο επανηδειν!
