Καλά, δεν είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει με το ασφαλιστικό; Μιλάμε πριν λίγους μήνες λύθηκα στα γέλια με όλα αυτά που συνέβησαν! Ας το δούμε λίγο από την αρχή:
Καταρχάς η πρόταση για την ενοποίηση των ταμείων έχει εξαγγελθεί εδώ και πολύ καιρό. Νομίζω επί ΠΑΣΟΚ ακόμα. Και γενικότερα εμείς οι ωραίοι Έλληνες έχουμε το εξής εκπληκτικό: Θέλουμε μόνο τα καλά της Ευρώπης! Δηλαδή το κύρος που εμπνέει η λέξη και φυσικά τα λεφτά της. Το γεγονός ότι όλο αυτό μπορεί να χρειαστεί να πονέσει, προκειμένου να εξελιχθούμε, είναι κάτι με το οποίο δε συμβιβαστήκαμε ποτέ. Όοοοχι, μας φαίνεται πιο λογικό ότι όλα αυτά ήταν μια συνωμοσία να καταστρέψουν την Ελλαδίτσα μας, μη χέσω.
Το γεγονός φυσικά ότι τα περισσότερα κράτη έχουν εξελιχθεί σε αυτόν τον τομέα, δε μας απασχολεί καθόλου. Ακόμα και στην Ισπανία π.χ. που δεν έχουμε και τρελές διαφορές σε θέματα λειτουργίας κρατικής μηχανής, όπως π.χ. παιδεία, πολεοδομική ανάπτυξη κτλ. Όταν μια φίλη μου που αποφάσισε να παντρευτεί και να μείνει μόνιμα εδώ, έφριξε όταν κατάλαβε ότι αντί για τις καρτούλες (τύπου ανάληψης από ΑΤΜ ) θα έχει από εδώ και πέρα αυτές τις αηδίες, όπως η ίδια αποκαλούσε τα βιβλιάρια.
Όπως επίσης δε μας απασχολεί το γεγονός ότι θα είναι πιο αξιοκρατικές οι διαδικασίες, σταδιακά θα εξισωθεί ο ιδιωτικός τομέας με το μισητό δημόσιο, θα είναι πιο γρήγορες οι διαδικασίες με λιγότερη γραφειοκρατία, και φυσικά θα αναβαθμιστεί το ΙΚΑ. Όπως δε μας απασχολεί ότι εμείς οι ίδιοι υπογράψαμε ουσιαστικά και επικυρώσαμε αυτές τις αλλαγές όταν μπήκαμε στην Ευρώπη. Ότι θα διευκολυνθούν όσοι θα δουλεύουν σε δυο δουλειές. Και πολλά άλλα.
Όχι. Αντιθέτως έχουμε δεχτεί το Matrix μας, που λέει και ο φίλος passenger, ότι δηλαδή θα δουλεύουμε σε μια δουλειά που δε θα μας αρέσει για να απολαύσουμε τη ζωή στα 65. Πια ζωή ρε χαλβάδες; Εγώ πιστεύω ότι ένας άνθρωπος που τρώει καλά, κοιμάται καλά και δεν έχει στρες/κατάθλιψη/ (συμπληρώστε ελεύθερα) μπορεί στα 65 να είναι νεότατος. Αλλά τι σχέση έχει με έναν άνθρωπο που έχει δεχτεί πριν καν ακόμα μπει στην παραγωγική διαδικασία ότι θα αφιερώνει επί 35 χρόνια οκτώ ώρες τη μέρα σε κάτι που δε γουστάρει; Εκεί όμως, στην ιδεοληψία της σύνταξης...
Η πιθανότητα ότι θα δουλεύει σε κάτι που γουστάρει σχεδόν μέχρι να πεθάνει δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν. (Ο καθένας μιλάει με τα παραδείγματά του. Ο νονός μου ζει ακόμα και έχει 28 χρόνια περίπου νεφροπάθεια, με αιμοκαθάρσεις κάθε τρεις μέρες. Το μόνο που τον κράτησε ζωντανό τόσα χρόνια και μάλιστα σε πολύ καλή κατάσταση είναι η δουλειά του, την οποία και λατρεύει. Σήμερα είναι 66 ετών.) Όλοι γεννήθηκαν κουρασμένοι. Για να μην αναφέρω τους δημόσιους υπαλλήλους που θεωρούν ότι για την κατάσταση στη χώρα φταιν μονίμως οι άλλοι και όχι αυτοί που τους έβαλαν σε θέσεις όπου ξύνονται και ρουφάν τα λεφτά του κοσμάκη. Όχι βέβαια, αυτοί ήταν καλοί, σε εμάς καλά φερθήκαν, ασχέτως αν μας πληρώνουν όλοι οι άλλοι...
Και βέβαια αυτό το εντελώς άσχημο που έχει εδραιωθεί, ότι προτιμάμε να δίνουμε τα λεφτά μας σε κάποιον άλλο να μας τα κρατάει σε περίπτωση που αρρωστήσουμε και τα χρειαστούμε, παρά να κάνουμε οι ίδιοι μια αποταμίευση. Από μόνο του φαίνεται αρκετά περίεργο. Και να σκεφτεί κανείς, ότι στην περίπτωση της κρατικής ασφάλισης είναι υποχρεωτικό. Τελοσπάντων, πάμε παρακάτω.
Από όλη αυτή την παραίτηση των ανθρώπων, και την εναντίωση τους απέναντι στην αξιοκρατία προκειμένου να διατηρήσουν τα «προνόμια» τους, μου έκαναν μια σχετική εντύπωση δύο πράγματα:
Αρχικά όταν ακούστηκε ότι «όλοι πλέον θα ανήκουμε στο ΙΚΑ ξεσηκώθηκε όλος ο ντουνιάς. Δικαίως εν μέρει γιατί το ΙΚΑ είναι ο φτωχός μας συγγενής. Μικρή κάλυψη, καθυστερήσεις, γραφειοκρατία. Ένα αίσχος γενικά. Ποιο ήταν λοιπόν το αίτημα όλων αυτών; Να μη γίνουν ΙΚΑ! Και ρωτάω λοιπόν εγώ, ο περίεργος, ο αλλοπρόσαλλος αιθεροβάμων. Δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να διεκδικήσει για το ΙΚΑ; Να καταλάβει ότι και αυτοί στο ΙΚΑ είναι Έλληνες; Αδέρφια μας; Αφού έτσι κι αλλιώς θα ενωθούν τα ταμεία και το ξέραμε γιατί δεν κάναμε το προφανές, την πιο λογική διαπραγμάτευση όλων;
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ ΝΑ ΠΕΙ ΠΩΣ, ΑΦΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΌΛΟΙ ΤΟΥ ΙΚΑ, ΑΣ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΙΚΑ! ΓΙΑΤΙ;;;
Και ερωτώ και πάλι: το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι τα λεφτάκια μας και η ανεσούλα μας; Μια και μοναδική ευκαιρία μας δόθηκε όταν κατέβηκε όλος ο κόσμος στους δρόμους, και αντί να τους υποστηρίξουμε, όλους αυτούς που διαβάζαμε στους τίτλους των ειδήσεων ως «αγανακτισμένοι συμβασιούχοι του ΙΚΑ...» και τους αντιμετωπίζαμε σαν συμπαθείς γραφικούς συγγενείς, την κρίσιμη στιγμή τους κάναμε στην πάντα; “Εμείς να μη χάσουμε, και αυτοί να παν να γαμηθούν, έτσι κι αλλιώς καμένο χαρτί ήταν και θα είναι πάντα;” Για τόσες μούντζες είμαστε... Κωλοπαρτάκηδες Έλληνες!
Και δεύτερο σημείο και κλείνω. Ο δημοσιογράφος. Παραθέτει τα γεγονότα. Κάνει ερωτήσεις σαν να εκπροσωπεί το λαϊκό αίσθημα. Έρευνεί. Και τελοσπάντων προσπαθεί να βγάλει είδηση. Αλλά δεν υπάρχει την ώρα της δουλειάς του ως πρόσωπο, ως οντότητα. Πάνω στις ερωτήσεις, μεταφέρει τις σκέψεις άλλου, είναι το στόμα του.
Από κει ως τα τωρινά έχει διανύσει η δημοσιογραφική κοινότητα πολύ δρόμο. Προς τα πίσω δυστυχώς. Αλλά εκείνο που είχα δει τότε ήταν καταπληκτικό! Δημοσιογράφος να «έχει στήσει στον τοίχο» πολιτικό και να τον βομβαρδίζει με ερωτήσεις τύπου «γιατί μας το κάνατε αυτό; Γιατί μας παίρνετε τα λεφτά μας; Γιατί μας κάνετε και εμάς του ΙΚΑ; Έχετε αναλογιστεί τις συνέπειες;» Φυσικά όπως καταλάβαινε ο καθένας από τα παραδείγματα που ανέφερε ο «οικοδεσπότης», με το «εμάς» εννοούσε τους... δημοσιογράφους!
Αντικειμενικότητα ε; Αδέκαστη κρίση και ψύχραιμη ενημέρωση! Α, ρε ξεφτίλες, μια φορά κληθήκατε να δώσετε εξετάσεις και πιάσατε πάτο. Αντί να προσπαθήσετε να ενημερώσετε το λαό, θελήσατε να κάνετε το παιχνίδι σας. Είδατε ότι δεν μπορείτε να το αποφύγετε και σας έλουσε κρύος ιδρώτας. Εμ, εκεί είναι που θέλει ψυχραιμία αγαπητέ, όχι όταν έχει πέσει το σπίτι και έχει πλακώσει την οικογένεια του ανθρώπου και εσύ πας και τον ρωτάς σαν άλλος «κουλ Αλέξης»: “Πώς νιώθετε που χάσατε τη γυναίκα σας και τα τρία σας παιδιά;” Και γαμώ είμαι ρε κρετίνε! Εσύ πως λες να νιώθω; Εκεί σου δείχνω και γω ψυχραιμία, ασχέτως αν το ήθος πάει περίπατο μπροστά στη λογική της κλειδαρότρυπας. Βλακόμετρα!
Α να χαθείτε βρε! Με κάνατε και γέλασα (πάλι)!
Για αυτό σας λέω: Ζήτω οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό! Μπορεί να μας κάνουν τη ζωή πιο εύκολη τελικά, και το σημαντικότερο, να μας κάνουν να εκτιμήσουμε αυτά που πραγματικά αξίζουν στη ζωή. Έστω και με το δύσκολο τρόπο.
Υ.Γ. Για να μην αδικώ κανένα, η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει διάφορες βελτιώσεις στο ΙΚΑ που θα έχουν γίνει μέχρι την ενοποίηση, και προτίθεται και για άλλες ακόμα. Βέβαια, σε όλα γύρω μας συνεχίζουν να αυξάνονται οι τιμές τους. Είδωμεν.
22 σχόλια:
πω ρε πούστη μου, παρασκευιάτικα και πέφτω πάνω σε σοβαρό ποστ!!!! άντε, πάμε λοιπόν:
περί συνδικαλισμού και δε θέλουμε το ΙΚΑ μας. ε μα εδώ φαίνεται πόσο υποκριτές είναι οι άνθρωποι. σιγά μη νοιάζονται για το "λαό" που εκπροσωπούν. εν τω μεταξύ, ας βγουν να μας πουν οι κύριοι των πλούσιων ταμείων (κάτι ΤΣΜΕΔΕ κλπ) πώς είναι πλούσια. με επιπλέον εισφορές από δημόσια έργα κλπ. όχι από τις εισφορές των μελών τους ΄(πλην ίσως του ταμείου των γιατρών και αυτό γιατί οι περισσότεροι γιατροί εργάζονται μέχρι τα βαθιά γεράματα) αλλά από παραπλήσιες εισφορές.
για τους δημοσιογράφους: ουδέν σχόλιον, καταλαβαίνεις γιατί, δεν αξίζει να κάψω περισσότερα πίξελς για τους σύγχρονους ρουφιάνους της ελλαδικής κοινωνίας.
για το δίλημμα δημόσιος - ιδιωτικός υπάλληλος: εδώ μεγάλε υπάρχει πρόβλημα. η απάντηση δεν είναι εύκολη. η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;;; φταίει ο δημόσιος που έβαλε λυτούς και δεμένους να τον βολέψουν κάπου ή φταίει ο βρωμιάρης πολιτικός που βόλεψε προκειμένου να τον ψηφίσουν;;; όσο για το αν αγαπάμε τη δουλειά μας όσοι δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα και είμαστε οτιδήποτε άλλο πλην καλλιτεχνών και αθλητών, και εδώ είναι χάος η φάση. κατά βάση έχει να κάνει με το τι βάζεις στην τσέπη σου. αν ο μέσος ιδιωτικός υπάλληλος με τα λεφτά που έπαιρνε μπορούσε να εξασφαλίσει μια άνετη (όχι πλούσια) ζωή, χωρίς άγχος, και με το δικαίωμα να κάνει με ασφάλεια οικογένεια, να έχει καλή υγεία, παιδεία κλπ πιστεύω θα ήταν περισσότερα τα χαμόγελα που βλέπουμε μπροστά μας. όμως, με καμιά 600 ευρώ μισθό, στα 40 με 45 σου και καμιά 10ρια ώρες δουλειά τη μέρα, και με τις επιλογές γύρω τριγύρω περιορισμένες, μην περιμένεις να δεις και πολλά χαμόγελα. άντε, το κόβω εδώ γιατί σε λίγο θα μου βγει κανονικό ποστ.
τώρα που το είδα τυπωμένο, κανονικό ποστ μου βγήκε!!!! το βγάλαμε το ψωμάκι μας και σήμερα
Xeχε να το διαβάζεις τα σαββατοκύριακα τότε.
Κοίτα διαφωνώ με την πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μου για αυτά τα θέματα. Μου αρέσουν διάφορες δουλειες κι από πολυ μικρος ήθελα να χω τα δικά μου χρηματα.
Ανεργία δε συνάντησα ποτέ και μεταξύ άλλων δούλεψα και δυο χρονάκια στο δημοσιο με συμβασεις. Εκεί σιγουρεύτηκα οτι το σιχαίνομαι.
Η λύση μου είναι απλή. Δουλεύω οπουδήποτε στο μεσοδιάστημα (μπαρ, ιδιαίτερα κτλ.) απο τη μια σοβαρή δουλειά στην άλλη. Ενίοτε εργάζομαι και σε σκατοδουλειές (για κάποιους) με λίγα ισως λεφτά αλλά με πολλά πράγματα να μάθεις και πολλά credits στο βιογραφικό σου. Αυτό στην περίπτωση μου μεταφράζεται κατά κύριο λόγο σε οικοδομή - η οποία μου αρέσει, αλλά όχι για πολύ καιρό.
Το βασικο είναι αν θες να δουλέψεις ή όχι. Υπάρχουν πολλές δουλειές με καλά λεφτά αλλά χωρις προοπτική, και πολλές με προοπτική όπου τα λεφτά ερχονται πολύ αργότερα.
Εγώ επέλεξα να δουλεύω και να μη χτυπάω πόρτες παρακαλώντας γιατι στην τελική ότι δίνω παίρνω.
Έτσι τη βγάζω με δουλειές του ποδαριού μεχρι να βρεθεί η καλή δουλειά που και λεφτά έχει και προοπτική. Και αργά η γρηγορα παντα βρισκεται.
Γιατί; εδώ βρίσκεται ο λόγος που λατρευω τον ιδιωτικό τομέα. Στα αρχίδια τους τα πολλά χαρτιά και τα διπλώματα. "Τι ξέρεις να κανεις;" "μπορεις να το αποδείξεις?" Και δόξα το γιαραμπή, αρκετά πραγματα ξέρω, και μπορώ να το αποδείξω.
Και άσε όλες αυτές τις κοτούλες στην πλειοψηφία τους και τα ευνουχισμένα αγοράκια, να πουλάνε την ψυχή τους και τα όνειρα τους στο δημόσιο για μια σταθερότητα (πλέον με ημερομηνία λήξης) που θα τους επιτρέψει να κάνουν οικογενεια και παιδακια. Δικαίωμα τους.
Όμως αυτοί καταστρέφουν μια χώρα που αγαπάω με τη λογική "εγω να βολευτώ κι ασε την αδικία να συνεχιζεται". Και η πολιτικοί μας από αυτούς βγαίνουν. Από αυτους που είναι, ή θα θελαν να είναι στο δημόσιο. Οπότε δεν υπάρχει καν για μενα διαχωρισμος κότας και αυγού. Υπάρχει απλά έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουνε"
Υ.Γ. Εγώ όσο εχω βγει έξω δεν εχω δει πολλούς φτωχούς έλληνες ούτε ανεργία. Εγω δει 30αρηδες που τα χαλανε σε ξυδια και τσιγαρα και παραπονιουνται οτι δεν εχουν λεφτά για να φυγουν από τους γονείς τους και να νοικιάσουν κάπου.
Και εχω δει και πολλούς που νομίζουν οτι επειδή εχουν ενα μεταπτυχιακο και δυο γλώσσες και αποφασισαν να δουλεψουν πρωτη φορα στα 26 πρεπει να τους δωσουν γραφειο και γραμματέα με σαρκωδη χειλια.
Αλλά αυτοί που παίρνουν 600 ευρω στα 45 με 10ωρη εργασία, είναι η μειοψηφία. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν πρεπει να μεριμνήσουμε και για αυτούς.
τώρα ανοίγεις άλλα θέματα!!! θέματα βαθύτερης αντιμετώπισης της ζωής και του τσαμπουκά που πρέπει να κρύβουν όλοι μέσα τους αν θέλουν να σταθούν στα πόδια τους.
όσον αφορά το δημόσιο, συμφωνώ μαζί σου, το σιχαίνομαι, όταν είχα τη μεγάλη ευκαιρία να το κυνηγήσω επειδή βρέθηκα με πολύ χρόνο στα χέρια μου (η εταιρεία που δούλευα έκλεισε) και ήταν ο μεγάλος ΑΣΕΠ (η τελευταία προσπάθεια της αυτοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ να κρατηθεί) δεν το έκανα. δεν το έχω μετανιώσει (τουλάχιστον ακόμα) παρά το γεγονός πως λεφτά καλά έξω δεν έχω βγάλει. συνεχίζω και κυνηγάω την ουτοπία μου.
όσον αφορά αυτούς που κάνουν μεταπτυχιακό και θέλουν από την πρώτη γραμματέα με σιλικονάτα βυζιά. εδώ υπάρχει και νέα μόδα. δεν κάνουμε απλά μάστερ, χτυπάμε και ένα διδακτορικό, η οικογένεια πληρώνει και καμαρώνει και κατά τα 33 που έχουμε ξεμπερδέψει μας πιάνει κατάθλιψη γιατί δε μπορούμε να βρούμε δουλειά να βολέψουμε τους υπερεγκεφάλους μας. ελληνικό φαινόμενο (ελλαδικό μάλλον, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί).
τώρα όσον αφορά την οικονομική κρίση, ας προσπαθήσει κάποιος να κλείσει διακοπές από δω και πέρα και ας έρθει να μου πει (όλα κλεισμένα και δε μιλάμε μόνο για δωματιάκια της πλάκας).
απλά, εγώ πιστεύω ότι σε όλα τα πράγματα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. και στο λέω σαν άνθρωπος (που και εσύ κάπως έτσι είσαι καταλαβαίνω) που όχι απλά δε φοβάται τη δουλειά, αλλά ειδικά τον τελευταίο χρόνο έχω κάποιες μέρες δουλέψει και σερί εικοσιτετράωρο (κυριολεκτικά μιλάω).
όσο για τους πολιτικούς που έχουμε, εννοείται πως είναι αυτοί ακριβώς που μας αξίζουν και τίποτα λιγότερο. γι αυτό και εγώ τουλάχιστον σε αυτό το πανηγύρι της πολιτικής παίζω ανένταχτα ψηφίζοντας μικρά κόμματα (όχι μόνο αριστερά, αλλά και δεξιά) μόνο και μόνο για να διατηρώ ένα φόβο στο κωλοσύστημα ότι μπορεί και κάποια στιγμή να γίνουν όλα πουτάνα.
Για αρκετά χρόνια προσπαθούσα να βρω γιατί αισθάνομαι κουρασμένος και κατηγορούσα την έλλειψη ύπνου. Τώρα όμως ξέρω τον πραγματικό λόγο...
Είμαι κουρασμένος γιατί δουλεύω υπερβολικά!
Ο πληθυσμός αυτής της χώρας είναι 11.000.000 . Τα 5.100.000 είναι συνταξιούχοι και βρέφη... Μας μένουν λοιπόν 5.900.000 για να κάνουν τη δουλειά.
Από αυτούς τα 3.000.000 είναι σε σχολεία (Δημοτικό μέχρι Μεταπτυχιακά) άρα μένουν 2.900.000 για να κάνουν τη δουλειά.
Από αυτούς, 800.000 είναι στο στρατό (αξιωματικοί και φαντάροι) και μας μένουν 2.100.000 να κάνουν τη δουλειά.
Βγάλε έξω και 1.500.000 δημοσίους υπαλλήλους (που τα ξύνουν) άρα μένουν 600.000 να κάνουν τη δουλειά.
Αν σκεφτείς ότι κάθε χρονική στιγμή , στα νοσοκομεία υπάρχουν 188.000, μας μένουν 412.000 για να κάνουν τη δουλειά
Επίσης υπάρχουν 358.998 στις φυλακές . Μας μένουν 53.002 για να κάνουν τη δουλειά.
Αν σκεφτείς ότι οι άνεργοι είναι 53.000 πολύ εύκολα καταλαβαίνε ις ότι μένουν μόνο 2 για να κάνουν τη δουλειά. Εσύ κι εγώ.
ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ !!!!!
(χιιιχιχιχιχιιχιχιιιχχι!!!)
Kai μετά από αυτό το χιουμοριστικό mail που έκανα c/p θέλω να πω ότι αυτές οι 40 περίπου λέξεις που βρίσκονται ανάμεσα στις δύο τελευταίες τελείες στο σχόλιο του passenger με εκαναν να τον ανεβάσω πολύ ψηλά στην εκτίμηση μου. Μην ανησυχείς αγόρι μου κι εγώ μαζί σου είμαι. Όλα πουτάνα θα τα κάνουμε, όσο κι αν μας πάρει!!!
ρε γκαιδες
ψιτ σορρυ π επεμβενω κιολας,αν κ καθολου δεν μ αφορα το θεμα κ ειλικρινα στα α ρ χ ι δ ι α μου!,,,2-3παρατηρησουλες μονο,,,,1)φανταζομαι κανεις το γνωστο σου μαυρο χιουμορ λεγοντας εχο δουλεψει σε σκατοδουλειες οπος μπαρ η ιδιεταιρα,σωστα;μαλλον σοστα,2)οσο για τους 30αρηδες που βγαινουν ευσο ατα,παλι καλα που δεν τα πανε τα παιδια ο μαμας κ η μπαμπας,με τα λεφτα τις μαμας κ τις μπαμπας,σοβαρη ατα πανε,κ μετα κανουν κ παραπονα,ε ρε κλοτσιες ου θελουνε,,,,3)δεν μπορεις να κοιμηθιεις ε;βρες γκομενα κ δουλεια που να σ αρεσει αλλιος με τιποτα υπνος,,,,4)κ γο δεν κοιμαμαι αλλα απο αποψη,αν θα μπορουσα καθολου δεν θα κοιμομουν(χανεις χρονο)υσ1οσο γιατι καθολου δεν μ αφοραν οι μαλακιες περι ασφακλιστικου κ αλλες τετοιες αρχιδιες;;;ε δεν μπορω ν ασχολιεμαι μ ολα,κανε κ σι κατι:)καλημεροκαλησπεροκελινιχτες ζζζζζζζζζζ
ρε γιώργο, εννοείται μαύρο χιούμορ έκανε ο άνθρωπος, φαίνεται από όλη τη ροή του κείμενού του. όσο για τον ύπνο, και εγώ αν ήταν δυνατό δε θα κοιμόμουν καθόλου, όμως η πουτάνα η φύση αλλιώς τα αποφάσισε!!!! όσο για τις πολιτικές μου συμπεριφορές, μάλλον εμείς οι τρεις εδώ μέσα είμαστε οι μόνοι (άντε με καμιά δεκαριά άλλους ακόμα) που βγάζουν το περίφημο "άλλο" στην ερώτηση ποιο κόμμα θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές. γιατί οι υπόλοιποι που είναι στο "δεν έχω αποφασίσει" με το που έρχονται οι πρώτες περιοδείες των πολιτικών και οι πρώτοι (μαύροι) ψίθυροι για κανένα ΑΣΕΠ μια χαρά αποφασίζουν!!!! άντε, εβίβα!!!!
passenger εκτελεις χρεη κυβερνητικου εκπρωσοπου;χεχε,το ξερω ρειιι οτι κανει νταρκ χιουμορ ο γουισπερε,εγω καθολου νταρκ η γουαιτ χιουμορ δεν κανω,κ στην υποθετικη ερωτηση πιο κομμα,απανταω εδω κ 15 χρονια ποσα;.-ποσα δινεις κ τι ενοο για να σε ψηφισω...:)νταρκ σορυ που στο κανα λιγο αμερικαν μπαρ:)
μη μασας παλικαρε σπασε δυο ποτήρια και για μενα!
Ελλαδάρα! Όσο με πληγώνεις, τόσο με πορώνεις!
Bro! Πολύ μου αρέσει που ξαναγράφεις!
Σε φιλώ!
Είναι κι αυτό μια άποψη!
Ελπίζω να μην την πάρουν σοβαρα οι θύτες μας!
Gracias hermana! besitos!
Γι' αυτό όλος ο κόσμος μανουβράρει και ελίσσεται, μπας και -εφόσον δεν θα κάνει ποτέ τη δουλειά που αγαπά ή αν τη βρει... θα βρει άνθρακα το θησαυρό- αποκτήσει κάνα αμάξι ή διακοπές με δωρεάν διαμονή. Άλλοι παλεύουν για το δημόσιο, δίνουν εξετάσεις αβέρτα σε ό,τι νάναι με την ιδέα πως έτσι τουλάχιστον θα λυθεί το θέμα της οικονομικής ανασφάλειας... και φυσικά της κούρασης. Κι εμείς επιμένοντας σε αυτά που αγαπάμε, δουλεύουμε σαν τα σκυλιά 10-12 ώρες τη μέρα στον ιδιωτικό τομέα (μέχρι να βρεις μια φυσιολογική δουλειά βέβαια πρέπει να πεινάσεις χρόνια και να αποκτήσεις κατάθλιψη -θεωρητικά δεν την είχες από πριν-) και γράφουμε. Άντε να βρεις άκρη τώρα. Ως προς τα ΙΚΑ... μου πήρε 3 βδομάδες να τακτοποιήσω τα της γραφειοκρατίας. Κι ακόμη νομίζω πως θα λάβω μια μέρα ένα ειδοποιητήριο-πρόστιμο για κάτι που δεν ήξερα πως έπρεπε να υποβάλω. Καλή Κυριακή!
Το νέο μου blog
ευτυχία εισαι ρεαλίστρια. Εγώ όμως είμαι ουτοπιστης. Αγαπάω τη ζωή αλλά δεν είμαι εξαρτημενος από αυτή. Η θα ζήσω το ονειρό μου ή θα πεθανω. Την πιάτσα γύρω μου τη χαλανε ολοι αυτοί που που δώσαν περισσότερη ενέργεια από τη ζωή τους στο backup plan παρά στο όνειρο, την αρχική μεγάλη ιδέα, όποια και αν ειναι αυτή. Και ναι επαναλαμβάνω ότι τα πράγματα δεν είναι ή έτσι ή αλλιώς, μπορείς να δουλεύεις λιγότερες ώρες, να πληρώνεσαι καλύτερα, και να γουστάρεις καργα τη δουλειά σου. Το είδα με τα ματια μου. Ίσως να ήμουν τυχερός, δεν ξερω, αλλα εστω και ένας αμα το καταφέρνει, θα το καταφέρω και γω. Τον ίδιο τρόπο σκέψης συνιστώ και δι υμάς.
Γιατρέεεεε! Ευτυχως με θυμηθηκες! Με αυτή τη μαλακία που μου βγαζε, ουτε το μεηλ σου δεν μπορουσα να βρώ! Έρχομαιαιαιαιαιαι!!!!!
Επιφυλάσσομαι... Ξέρω πως έχω μέχρι στιγμής απορρίψει το δημόσιο γι' αυτά που αγαπώ (καθόλου ρεαλίστρια). Αξίζει τον κόπο όλο αυτό το "ρίσκο". Θα αντέξω; Για να δούμε τη συνέχεια... Μπορεί να μειωθούν οι ώρες ή να αυξηθούν τα χρήματα. Ή να κερδίσω ένα αμάξι στο λόττο! Ποιος ξέρει το μέλλον; Τα φιλιά μου, καλή Κυριακή, ε;
από ανασφάλεια, είναι πιθανόν να ατονεί η κινητοποιηση για την κάλυψη της έλλειψης.(κίνδυνος έως και θάνατος)
"Ο θείος απ΄την Αμερική", του αλαίν ρενέ, η αφορμή, όπως και αυτό εδώ το ποστ.
δείτε το, ειδικά για τις επαγγελματικές μας ανασφάλειες είναι case study
imarias, me filia
(κολλάει και με το βίντεο τους καρκινοπαθούς-αισιόδοξου της Οπρα, Ράντυ)
Ξωτικό, καλή τύχη θα λεγα, αλλά πιστεύω πως εμείς τη φτιάχνουμε.
Μαρία, θα το δω και θα σου πω.
Φιλιά.
τώρα που ξανάρθα, να διορθώσω, να διευκρινίσω μάλλον, η ανασφάλεια (που σέρνουμε από μικρότατη ηλικία και ενδέχεται να διατηρηθεί ακόμα κι αν έχει αποκτηθεί ένα τσουβάλι λιρες- είναι αυτή που ακινητοποιεί τον άνθρωπο, τον κάνει επιρρεπή στις αρρώστιες, και μπορεί και να τον σκοτώσει. αντίθετα η έλλειψη, είναι γόνιμο πράγμα γιατί μας κινητοποιεί. αλλά αν το πρωτο είναι υπέρμετρο, εμποδίζει το δεύτερο να αναπτυχθεί, ακόμα και να υπάρξει)
γιατί έτσι όπως το είχα διατυπώσει, φαινόταν ότι αναφέρομαι στον ΄κινδυνο και στον θάνατο, τα οποία είναι κι αλλιώς στρεσσογόνα. ευχαριστώ, πάω στην κόλαση του γαλακτομπούρεκου τώρα
Mαρια με ευχαριστει ιδιαιτερα που καθε φορα δινεις νεα διασταση στα σχολια και στο κειμενο κατ' επεκταση.
Με αφορμη κατι που εγινε τελευταια στη λαιφο θελω να κανω ενα ποστ οπου θα αποδομησω το φοβο και την αγαπη οποτε μαλλον θα βγουν εκει μαζεμενα. Γενικα ολο το σκηνικο στηριζεται στη δομη του φοβου, που με τη σειρα του στηριζεται στον τροπο που λειτουργει η συνηθεια και η μαθηση. Ας βαλουμε λιγη νευρολογια λοιπον στο ιμαμ μας.
Καθεσαι σε μια καρεκλα που εχει μια πινεζα. τιναζεσαι. Την επομενη φορα που πας να κατσεις εχει αναπτυχθει ενας νευρωνας στον εγκεφαλο ο οποιος σε κανει να καθεσαι λιγοτερο ανεμελα, πιο αργά, πιο προσεκτικά. Αυτος ο νευρωνας αναπτυσεται απο τη διαδικασια της "μαθησης" δηλαδη της συστηματικης αντιδρασης στα ερεθισματα. Σε 2-3 βδομαδες μπορει να χαλαρωσεις. Αν ξανακαθησεις σε πινεζα μπορει να σου παρει 6 μηνες την επομενη φορά. κι ούτω καθεξης.
Τι σημαινει αυτό. ο εγκεφαλος μαθαινει να κανει τον προφητη. Φοβαται μηπως ξανασυμβει κατι κακο και υπολογιζει την πιθανοτητα αυτή στο μελλον και κοιταει να την αποφυγει.
Ομως ενα παιδι που θα πεσει με το ποδηλατο και δεκα και εικοσι και εκατο φορες συνεχιζει δε σταματαει. Όχι γιατι ειναι ηλιθιο. Αλλά γιατι σημασια εχει παντα στο μυαλο μας ποσο σημαντικος ειναι ο πόνος απεναντι στο στοχο κι αυτό καθοριζει το βαθμο του φοβου. και το παιδι δε φοβατι να πεσει οσο γουσταρει να μαθει ποδηλατο.
Τουτεστιν οφειλουμε να αμφισβητουμε τους φοβους μας και να κραταμε δυο τρεις απαραιτητους, αυτούς που μας κρατανε ζωντανους δηλαδη, και κυριως, να μην ενστερνιζομαστε φοβους αλλων. Τότε η ζωή ειναι κατηφορα. Αυτο τουλαχιστον δειχνουν οι προσφατες προσωπικες εμπειριες μου.
Μια ωραια φραση ήταν: "ευτυχισμενος αυτος που ερωτεύεται σαν να μην εχει πληγωθει ποτε" ασχετο αλλα σχετικο.
dear whisper,
μπορείς να αποδομησεις τέτοια θέματα, εσύ??? θα σε προτείνω για Νόμπελ, τουχρόνου...
το θέμα μου είναι περισσότερο σχετικό με στατιστική και λιγότερο νευρολογία, αν ακαι τό έργο που αναφέρθηκα στηρίζεται στη νευρολογία, καλά το θέτεις. Ωστόσο το φαινόμενο που αναφέρεις για το Λάιφο δεν έχει να κάνει με συναισθήματα και ματαιώσεις -που είναι πιθανό να αποτελουν την αφορμή που επιδιώκει κανείς την δημοφιλία, αλλά σ΄ εκείνο που αναφέρεται στο συγκεκριμένο έργο που θα προσπαθήσω να μεταφέρω με δικά μου λόγια. "Καμιά φορά μπερδεύεται στη συνείδηση το επιδιωκόμενο με εκείνο που επιβραβεύει η κοινωνία". επειδή εκεί είναι μία "κλειστή κοινωνία", σε σχέση με άλλους χώρους του δικτύου. με τη έννοια ότι υπάρχουν "επίκεντρα", κι αυτό το γεγονός υποβοηθεί να αναπτυχθούν συναισθηματα περισσότερο παρά ιδέες. τόχω παρατηρήσει να συμβαίνει πολύ συχνά, αλλά κάποια στιγμή τα συναισθήματα, που δεν έιναι δυνατόν να αρχίζουν και να τελειώνουν στην οθόνη, δεν γίνεται να εκδραματιστούν και εκεί. με άλλα λόγια, στο Λάιφο, αντί να μεταφέρονται εντυπώσεις από την εξω ζωή, δημιουργείται μια "εσωτερική ζωή" που δεν είναι δυνατόν να παρακολουθήσει κανείς που δεν παρακολουθεί. παλιότερα είχα γράψει ότι κάποτε τα εγγόνια μας θα λένε "γιαγιά χαμήλωσε το λάπτοπ, πάλι "Λάμψη" στο Λάιφο, βλέπεις?" (όπου Λάμψη, ένα σήριαλ ανάμεσα από μούπες-σούπα μπλόγκερς)και άλλα πολλά εμπριμέ
υγ σούχα στείλει και προχτές το σχόλιο αλλά για κάποιο λόγο δεν ήρθε, δεν ήταν το ίδιο αλλά αυτό που θέλω να ξαναγράψω είναι στο Λάιφο αυτό που έλκει και το διαβάζω συχνά είναι το "πλαφόν" -λίγο πολύ όλοι μιλούν την ίδια γλωσσα- αλλά με απωθεί την ίδια στιγμή, άμα λένε τα ίδια και τα ίδια
Δημοσίευση σχολίου