Δεν είναι καινούριο και δεν το 'ψαξα κατά πόσο στέκει. Πρέπει ή να είσαι αργόσχολος ή να εμπιστεύεσαι υπερβολικά την κρίση μου και σίγουρα να ξέρεις καλά αγγλικά για να κάτσεις να δεις μια ομιλία της μίας ώρας και ενός τετάρτου.
Βρήκα όμως αρκετά καλά και πρακτικά μαθήματα ζωής δωσμένα με χιούμορ και ελαφρύ κυνισμό σε σημεία, με απλά λόγια και χωρίς πολλές φιλοσοφίες.
Ακριβώς από κάτω και η σύντομη εκδοχή της (μόλις 10 λεπτά) στο σώου της Όουπρα, για αυτούς που παίρνουν πρόγραμμα στο θέατρο. Καλή διασκέδαση.
Όσο διασκεδαστικός μπορεί να είναι ένας καρκίνος. Και είναι, αμα εσύ τον κάνεις.
(Το ποστ αυτό ξεκίνησε ως σχόλιο σε μια ανάρτηση του συμπλόγγερ και φίλου Δημήτρη Αθηνάκη, σχετικά με την απαγόρευση ενός βιβλίου, και απλά παραφούσκωσε. Αν κατά την ανάγνωση υπάρξουν κενά, απλώς ανατρέξτε στις παραπομπές. Έτσι κι αλλιώς έχουν αρκετό ενδιαφέρον)
Εξαρχής λέω ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο “ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές” της Έρσης Σωτηροπούλου. Οπότε και δεν μπορώ να έχω εύκολα άποψη πέρα από το ερώτημα «με ποια λογική τελικά επιλέγουμε ποια βιβλία μπαίνουν στις σχολικές βιβλιοθήκες και ποια όχι». Όσον αφορά τώρα τα σχόλια που έγιναν εκεί, τα οποία αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό και την Ελληνική κοινωνία:
Δυστυχώς η εικόνα που έχω στο μυαλό μου περί ρεαλισμού και ψυχραιμίας και σφαιρικής αντίληψης, δε μου επιτρέπει συμφωνήσω με κανένα από τα σχόλια που διάβασα στην ανάρτηση αυτή του Δημήτρη Αθηνάκη. Ίσως λίγο με τον “απογοητευμένο φοιτητή”.Ο λόγος είναι απλός. Με κάποιον τρόπο πιάνουμε ένα από τα δύο άκρα και προσπαθούμε να ... βγάλουμε άκρη. Και γω οραματίζομαι έναν κόσμο απαλλαγμένο από σεξουαλικά συμπλέγματα, θρησκευτικά δεσμά, κομματικοποίηση της πολιτικής, κτλ. Αν δώσουμε ξαφνικά όμως το άλλο άκρο στα παιδιά, ή και σε μας τους ίδιους, τι θα γίνει; Ότι είχε γίνει και με τη σεξουαλική επανάσταση. Ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού κατέληξε σε φυλακές, τρελοκομεία και νεκροταφεία. Ή, όπως είπε εύστοχα ένας φίλος μου ψυχολόγος, γίνανε πλανητάρχες και γαμάνε τον κόσμο όλο!
Θέλει σιγά σιγά η εκπαίδευση, όσο άγρια ομορφιά και να φαίνεται να έχει η κατακλυσμιαία θεραπεία σε ανθρώπους που γέμισαν κόμπλεξ εξαιτίας της συντηρητικής τους εκπαίδευσης, εμού συμπεριλαμβανομένου. Στο βωμό των απωθημένων μου δεν προτίθεμαι να στείλω στο άλλο άκρο την εκπαίδευση, σε ένα λαό που καθόλου έτοιμος δεν είναι για κάτι τέτοιο. Το μόνο που θα πετύχουμε, είναι τα παιδιά μας να καταφύγουν στον πουριτανισμό από αντίδραση στην υπερβολή μας. Η κινητήρια δύναμη για όλες τους τις επαναστάσεις δηλαδη. Και των δικών μας. Για την απαγόρευση ή όχι του βιβλίου, αδιαφορώ προς το παρόν, είναι η αλήθεια. Για να διορθώσουμε την υπάρχουσα κατάσταση, πρέπει να χτυπήσουμε την αιτία, όχι να αναλωνόμαστε στο αποτέλεσμα.
Εννοώ φυσικά αλλαγές όπως το να διδάσκεται σωστά ο επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία, αφού το που θα περνάνε 8 ώρες από τη ζωή τους κάθε μέρα, είναι πολύ εύκολο να δημιουργήσει απωθημένα ζωής, αν η επιλογή είναι λάθος. Και τελοσπάντων πήξαμε από wannabe γιατρούς και δικηγόρους.
• Να γίνουν επιτέλους τα θρησκευτικά, θρησκευτικά. Αν δεν καταργηθούν και τελείως. Όχι Χριστιανική Ορθοδοξία που είναι σήμερα. Και τελοσπάντων, αν πρέπει ντε και σώνει να διδαχτεί, ας γίνει σωστά. Αυτή η σιχαμένη παλαιά διαθήκη, καταργείται από την καινή από κάθε άποψη. Ποιος ο λόγος να διδάσκονται οι 10 εντολές π.χ. αφού ο Χριστός τις κατήργησε με το «αγαπάτε αλλήλους»; Και ρωτάω γιατί μετά το «ου μοιχεύσεις» (Μήτσοοοο, βάλε εσύ τις περισπωμένες και τις επιληπτικές αγόρι μου!), γράφει να λιθοβολήσουμε τη γυναίκα μας στην πύλη της εισόδου της πόλης άμα την πιάσουμε να ξενογαμιέται. Γράφει «άμα το μάτι σου σε σκανδαλίζει βγάλ’ το». Και ένα σωρό άλλα όμορφα, που μπορεί να μη τα λέει ολόκληρα, αλλά η πλύση εγκεφάλου έχει ήδη ξεκινήσει. Και μιλάμε για ένα από τα πιο φαλλοκρατικά, μισάνθρωπα, και γεμάτα μεσαιωνικές αντιλήψεις βιβλία, που καταργεί την ίδια την επιστήμη πολλές φορές. Αντί να ιδρώνουν οι θεολόγοι για να το ταιριάξουν με τη εντελώς ανόμοια καινή διαθήκη, ας το στείλουν να πάει στο διάολο. Πόσο να κόψεις πια από τις «κακές λεξούλες» του; Όσο και να το βράσεις το ζουμί του δεν πίνεται. Και ναι δε θα ‘θελα το παιδί μου να γνωρίζει την ύπαρξη του πριν τα 13-15. Το φοβάμαι πιο πολύ κι από την τηλεόραση ίσως!
• Να γίνει επιτέλους μια σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Να μπεί το γυμνό σωστά και μεθοδικά στη συνείδηση των παιδιών, πρώτον για να μάθουν να αγαπούν το σώμα τους και δεύτερον να εξοικειωθούν και με τη σεξουαλικότητα τους ομαλά και χωρίς υπερβολές και «παράνομη εκπαίδευση από τις τσόντες με τα πλαστικά μέλη που δείχνουν μια κατεύθυνση, παντος καιρού! Δυστυχώς αυτό θα πλήξει ανεπανόρθωτα τη σεξουαλική στέρηση των Ελλήνων, πάνω στην οποία στηρίζεται όλο σχεδόν το μάρκετινγκ και η διαφήμιση, αλλά τί να κάνουμε; Παράπλευρες απώλειες! Και επιτέλους, όχι άλλες φριχτές εικόνες ανθρώπων που πεθαίνουν από έητζ σε κάτι τυχάρπαστα βίντεο-σεμινάρια της κακιάς ώρας. Ο φόβος δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ η λύση στην άγνοια. Συγγενείς πρώτου βαθμού είναι!
• Η φιλοσοφία να διδάσκεται ως τέτοια. Δηλαδή, αμφισβήτηση. Των πάντων. Ακόμα και της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία δεν είναι παπαγαλία, είναι σκέψη. Δεν είναι απάντηση είναι ερώτηση! Και είναι από αυτά που μας κάνουν περήφανους σαν λαό. Κι ας τα σκοτώνουμε...
• Να μην εξηγείται η ποίηση. Ποιός όρισε ως σωστές όλες αυτές τις αναλύσεις των «Κειμένων» από βιβλία και βοηθήματα; Σωστή είναι μόνο η ανάλυση που θα κάνει ένας άνθρωπος, με βάση τα συναισθήματα που του δημιούργησε. Ποιος διάολος μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο;
• Ψυχολογική υποστήριξη μέσα στα σχολεία. Πρόληψη αντί για διόρθωση. Και πριν από τις ηλικίες που χτυπάει η πρέζα. Τις πραγματικές εννοώ... Φτάνει πια η υποτίμηση των ψυχολογικών προβλημάτων των ανήλικων. Ναι οκ, όλοι εμείς έχουμε περάσει πολύ χειρότερα και είμαστε ζωντανοί ακόμα. Αλλά αυτό δεν τα βοηθάει σε τίποτα.
• Και τέλος να γίνονται όλα τα «έξτρα» μαθήματα μέσα στα ίδια τα σχολεία, και να καταργηθεί ο θεσμός των φροντιστηρίων, όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες τις Ευρώπης. Μα είναι δυνατόν να ξεκινάει από τόσο νωρίς η οικονομική και κατ’ επέκταση ταξική διαφοροποίηση των μαθητών; Έλεος!
Θα μου πει κάποιος κάτσε ρε μεγάλε, και επειδή αυτά λειτουργούν λάθος θα κάνουμε τα στραβά μάτια στο συγκεκριμένο θέμα; Όχι. Δεν προτείνω σε κανένα να αλληθωρίζει. Ψυχραιμία προτείνω. Αυτά που ανέφερα, είναι μόνο μερικά από τα βασικότερα θέματα που έχει να λύσει η παιδεία. Αν δω εκεί κάποια εξέλιξη, μπορώ να συζητήσω και παρακάτω. Στην πραγματικότητα αυτή όμως δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η σημαντικότερη απαγόρευση. Έχουν γίνει πάρα πολλές μέχρι σήμερα, απλά περάσαν στο ντούκου, διότι δικαιολογήθηκαν με τη διαδικασία της «επιλογής».
Οπότε εγώ βλέπω μόνο ένα βιβλίο πάνω από το οποίο γίνεται φασαρία και διαφημίζεται ακόμα περισσότερο. Λογικά θα πάει για best seller. Και όπως αρκετά από αυτά μπορεί να είναι στην καλύτερη μια μετριότητα. Ξαναλέω, δεν το ‘χω διαβάσει εικασίες κάνω, βασιζόμενος στην εμπειρία μου.
Έστω και να ‘ταν λοιπόν στη βιβλιοθήκη. Από τη στιγμή που η συγγραφεύς δικαιολογήθηκε ότι αυτό το περίφημο δικέφαλο πέος που πιάνουν όλοι στο στόμα τους (ωραία δεν ακούστηκε αυτό; Χεχεχε!) δεν έχει απαραίτητα αρνητική έννοια,εγώ λοιπόν ρωτάω: Και γιατί να διαβαστεί σε μια ηλικία που τα παιδιά να μην μπορούν να αντιληφθούν ΚΑΙ την αρνητική έννοια; Εμείς πόσες φορές ξαναγυρίσαμε σε ένα ανάγνωσμα της παιδικής μας ηλικίας, και ήταν σα να διαβάζουμε άλλο κείμενο; Τι θα χάσει αν το διαβάσει σε άλλη ηλικία ή εκτός σχολείου; Σίγουρα δεν είναι ωραίο να απαγορεύεται από τις σχολικές βιβλιοθήκες, αλλά είναι πια τόσο σημαντικό ή αναπάντεχο;
Από την άλλη πάλι όντως θέλουμε τα παιδιά μας ανοιχτά στα πάντα; Τόσο νωρίς σε αυτή την κοινωνία, είναι όντως θεμιτό; Δεν είναι προτιμότερο να το πάρουμε από το χεράκι και να το πάμε εμείς σε ένα βιβλιοπωλείο; Και μάλιστα προτού προλάβει να σιχαθεί όλα τα βιβλία εξαιτίας όλης αυτής της αθλιότητας που επικρατεί στο εκπαιδευτικό σύστημα;
Και επειδή κάποιοι το θέλουν το παιδί να «κολυμπάει με μπρατσάκια» σε όλη του τη ζωή, πρέπει ντε και σώνει ως αντίλογο να το πετάξουμε στα βαθιά, για να μάθει; Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι και τόσο κακό να του απαγορεύσουμε στην αρχή, για λίγο καιρό, την πρόσβαση στα βαθιά νερά, μέχρι να δυναμώσουν τα μέλη του, δηλαδή η κριτική του σκέψη. Λίγο όμως. Όχι ως τα 21, έτσι;
Και τελικά ποια είναι αυτά τα παιδιά που διαβάζουν στις σχολικές βιβλιοθήκες; Που τον βρίσκουν το χρόνο με όλα αυτά που έχουν να κάνουν; Με τόσες ώρες που παρακολουθούν τηλεόραση; Και ποια είναι όλα αυτά τα πιτσιρίκια που έχουν κατακλύσει τα internet caféé? Θέλω να πω ότι και ένα μυρμήγκι που πέθανε, ψυχούλα έχει κι αυτό, αλλά μήπως τελικά ... χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι; Και με όλη αυτή την κουβέντα για τη δίκ-η του Πλεύρη, τις δικ-έφαλες πούτσες και τα δίκ-ορκα αυγά, μήπως πάλι κερδίζουν τα άκρα και χάνεται η ουσία;
Ναι εγώ μεγάλωσα σε πιο ήρεμες (σχετικά) εποχές και θέλω να ακούγονται όλες οι απόψεις. Ακόμα και από τους φασίστες. Όλους τους φασίστες. Τους δεξιούς, τους αριστερούς, τους βόρειους, τους νότιους, τους εντός εκτός και επί τα αυτά. Γιατί αν τους κλείσω το στόμα, έστω και μία φορά έχουν κερδίσει. Μόνο με την παιδεία έχω ελπίδες επιβίωσης. Και δε θα με σώσει το βιβλίο “ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές”. Θα με βοηθήσει όμως, την επόμενη φορά μου θα μάθω ότι στο παιδί μου την ώρα του επαγγελματικού προσανατολισμού ή της γυμναστικής, πήγε κάποιος και έκανε μάθημα αρχαίων ή φυσικής, να πάω στο σχολείο και να τα κάνω όλα πουταναριό.
Που καταλήγει όλο αυτό; Δεν εκφέρω γνώμη αν δε διαβάσω το βιβλίο, γιατί και γω δε θα ‘θελα να διδάσκονται προπαγανδιστικά βιβλία στα παιδιά μου. Ούτε και αυτά που διδάσκονται τώρα, όπως π.χ. τα βιβλία της ιστορίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Και δε θέλω να λειτουργώ με δυο μέτρα και δύο σταθμά. Φυσικά και θα παλέψω για να έχουν πρόσβαση σε αυτά, αλλά μετά τα 15, τουλάχιστον στο σχολείο. Στο σπίτι του ας κάνει ο καθένας ότι θέλει, δε μου πέφτει λόγος. Αλλά στο σχολείο δε θα 'θελα να φτάνει στα χέρια του σε μια ηλικία που το μυαλό ρουφάει σα σφουγγάρι. Η άποψη μου αυτή στηρίζεται σε στοιχειώδεις γνώσεις παιδοψυχολογίας, χωρίς φυσικά να διεκδικώ το αλάθητο.
Δεύτερον, ας διεκδικήσουμε παιδεία σε ουσιαστικά θέματα, τώρα, και κάθε μέρα. Είναι φλέγον το ζήτημα και ας μην περιμένουμε κάθε φορά να φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Όπως τελοσπάντων το αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Τρίτον, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να απαντάς τεκμηριωμένα σε άνθρωπο που απλά χύνει δηλητήριο, χωρίς να είναι πρόθυμος να σε ακούσει. Πολλές φορές έχει διαβάσει απλά και μόνο τον τίτλο.
Τέλος, και σημαντικότερο κατ’εμέ, μην αφαιρείς ποτέ το παραμύθι κάποιου, αν δεν έχεις να του προτείνεις κάτι καλύτερο. Αν μείνει ξεκρέμαστος θα εφεύρει απλά ένα άλλο. Πιθανότατα χειρότερο. Σιγά σιγά πρέπει να γίνεται η επαναφορά στην πραγματικότητα. Αλλιώς δεν αντέχεται - παρά ίσως από ελάχιστες εξαιρέσεις.
