Λοιπόν να πως έχουν τα πράγματα.
Κάποτε όταν ακόμα ήμουν αμούστακο, κάποιοι παππούδες, που δε ζουν πια γιατί ήταν και μια γενιά πίσω απ' τον παππού μου, μου είχαν πει κάτι πολύ ωραίες ιστορίες που μου κάναν πολύ εντύπωση και ακόμα βρίσκονται καρφωμένες μέσα μου, αν και ξεθωριασμένες κάπως. Μια από αυτές ήταν και η εξής:
Για να αντιμετωπίσουν κάποιες αρρώστιες (ούτε που θυμάμαι ποιες) μιας και γιατροί φάρμακα κτλ. ήταν πολυτέλειες τότε, κολλάγαν μόνοι τους πάνω τους βδέλλες για να ρουφήξουν το κακό αίμα. Κάποια στιγμή ο ασθενής θεραπευόταν και τις ξεκόλλαγε και όλα καλά. Και η βδέλλα χορτάτη, και ο άνθρωπος περδίκι. Τώρα αυτή έβρισκε αλλού φαΐ, πέθαινε, who cares? Βδέλλα είναι.
Τώρα όμως βλέπω το εξής. Έστω λοιπόν ότι βδέλλα ισούται με πράγματα, καταστάσεις, ακόμα και ανθρώπους. Δηλαδή συγγενείς, φίλους, γυναίκες και απλούς γνωστούς. Κάποια στιγμή λοιπόν εντοπίζω πάνω μου “κακό αίμα”. Κανείς δε με είχε ενημερώσει τότε για εναλλακτικές. Έβαλα λοιπόν κάποιες βδέλλες στη ζωή μου για να το ρουφήξουν. Και βολευόμασταν και οι δύο (τρεις, τέσσερεις, εκατόν πενήντα τέσσερεις δεν έχει τόση σημασία). Αλλά εγώ το 'κανα για να γίνω καλά. Σκόπευα εξαρχής να πάω παραπέρα από αυτό και το χα δηλώσει.
Περνά λοιπόν ο καιρός κι εγώ εξελίσσομαι. Και η σχέση αλληλεξάρτησης πρέπει να τελειώσει. Πάντα πονάει όταν πρέπει να την ξεκολλήσεις αλλά έτσι είναι. Και καλά όταν μιλάμε για πράγματα και καταστάσεις. Όχι ότι πονάει λιγότερο απαραίτητα, αλλά πάει στο διάολο. Αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπους, χέσε μέσα.
Πολλοί βολεύονται με τις σχέσεις αλληλεξάρτησης. Εσύ είσαι η βδέλλα τους κι αυτοί η δικιά σου. Αλλά πρέπει να φύγουν. Όχι όλες. Κάποιες εξελίσσονται μαζί σου. Γίνονται κι αυτές κάτι καλύτερο. Κάποιες όχι. Εκεί είναι τα ζόρια. Κάποιες συμβίωσαν τόσο μαζί μου και τόσο έντονα, που όταν τις ξεκόλλησα με το μαχαίρι αναγκάστηκα να μου κόψω και λίγο κρέας. Θα επουλωθεί δε λέω, μπορεί να αφήσει και σημάδι. Αλλά πρέπει. Αλλιώς παθαίνεις αφαίμαξη όσο αυτή μεγαλώνει. Κι αυτή έχει ένα όριο όπου σκάει – σαπίζει και πέφτει νεκρή. Οπότε πρέπει απλά να φύγει, πάση θυσία. Και εδώ είναι το περίεργο. Περάσατε πολλά μαζί, την αγάπησες και την πονάς. Πιθανόν να την αγαπάς για πάντα. Και ταυτόχρονα, όταν φύγει από πάνω σου, να μη θες να ξέρεις που βρίσκεται, τι κάνει, αν ζει ή αν πέθανε. Κι ας την αγαπάς ακόμα. Γιατί σου θυμίζει το δηλητήριο που ρούφηξε. Που κατ’ επέκταση δεν ήταν και ποτέ δικό σου, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα.
Δε θα καταλάβει κάποιος εύκολα πως είναι εύκολο να την αγαπάς, τη βδέλλα σου, κι όμως να φεύγεις και να αδιαφορείς. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, τουναντίον πονάει πολύ. Και έκανα πάντα προσπάθειες να τις βοηθήσω να εξελιχτούν κι αυτές σε κάτι καλύτερο. Αλλά κάποιες δεν ήθελαν, ή δεν μπορούσαν. Προσπάθησα να τους βρω άλλο ξενιστή (αν και κάποιες τα καταφέρνουν πολύ καλά και μόνες τους να τον βρουν). Όταν κι αυτό όμως αποτύχαινε, τις ξήλωνα γρήγορα από πάνω μου, γύριζα την πλάτη κι έφευγα. Κι ας θεωρούμαι κυνικός.
Θέλω να πιστεύω ότι η πρόοδος της ιατρικής έφτασε πια και στην πόρτα μου. Γιατί κουράστηκα. Και να τις κουβαλάω και να πονάω κατά την αφαίρεση. Ελπίζω λοιπόν αυτή η περίοδος να είναι η τελευταία φορά και να μην ξαναχρειαστεί. Όχι ότι αν ξαναχρειαστεί δε θα το κάνω. Αλλά από ένα σημείο και μετά είναι χειρότερο, γιατί ανακαλύπτεις ότι απλά αλλάζεις βδέλλες, δεν θεραπεύεσαι στα αλήθεια. Και τις αγαπάω όλες ακόμα. Με το δικό μου τρόπο.
Το παρασοβάρεψα. Κι ας το ‘γραψα μέσα σε 20 λεπτά. Κι ας είμαι και ερωτευμένος δέκα χρόνια με την Marisa Tomei. Ας δούμε και καμιά τσόντα να γελάσουμε λίγο.
10 σχόλια:
To κακο το αιμα φευγει και με αλλους τροπους.Χωρις ξενιστες.Περνεις ενα ''μαχαιρι'',''τσεκουρι'',οτι σε βολευει,δικο σου οχι του γειτονα κι ανοιγεις μια τρυπα στον εαυτο σου,οπως κανουν ''τσαμπουκα'' οι ναρκομανεις.Και το κακο αιμα φευγει και δεν εχεις αναγκη κανεναν να τον βαζεις στη διαδικασια της αφαιμαξης.Αφου εχεις το θαρρος να ξεκολλας τις βδελες τι σε ενοχλει να κανεις αυτο απο την αρχη και να τελειωνει η υποθεση?Ε?
To καλύτερο σχόλιο που δα σήμερα αγαπητή μου φαραόνα! Κάτι τέτοιο είχα κιεγώ στο νου μου όταν μίλησα για πρόοδο της ιατρικής! ;οΡ καλή σου μέρα!
κοιτάζεσαι στο καθρέφτη, και την ουλή μαζί, την μακιγιάρεις να την τονίσεις ή να μην φαίνεται, ο,τι προτιμάς, κι ετοιμάζεσαι. σ΄αρέσεις? οκ. δεν σ΄ αρέσεις? ε, κάποιος θα βρεθεί που ο,τι κι αν έχεις απαντήσει παραπάνω θα πλησιάσει πολύ κοντά στην ουλή. και τότε όλες οι θεωρίες, κι οι ιατρικές θα πάνε από κει πουρθανε. μόνο που αντί για "βδέλλες" εγώ θάλεγα συγκοινωνούντα δοχεία, μοίρασμα και όχι αφαίμαξη. κι όποιος ανοσεί, επειδή έτυχε να μπολιαστεί και του περισσεύει και αίμα, το μοιράζεται με όποιον το έχει ανάγκη για τα αντισώματα. και η ουλή είναι εκεί σαν σημάδι αναγνώρισης μεταξυ ανθρώπων. αν είναι βδέλλες, θα κάνουν άλλη τρύπα. οπότε, να η χρυσή συνταγή! (αν δεν έχεις ήδη δικιά σου) που όλο και κάτι θάχεις, τόσα χρόνια μάγειρας :) ναι. εγώ τα λέω, αυτά που έλεγα για ψείρες, αλλά στους άλλους πάντα είναι πιο εύκολο! νάσαι καλά ρε, που μονολόγησα!
Η χαρά όλη δική μου! Συμφωνώ σε όλα με μια μικρή ένσταση: τις ουλές μας δεν τις πουδράρουμε, είμαστε περήφανοι για αυτές. Δείχνουν ότι ζήσαμε, έστω κι έτσι. Ή τουλαχιστον έτσι θα πρεπε. Ε;
Μηπως ήρθε η ώρα να ξαναγράψεις κάπου; μμμμ;;;; :ο)
κοίτα, άμα έχω ένα μάτι γυάλινο, μπορώ να κάνω την αναπηρία μου τέχνη με στερεοσκοπικό φωτογραφικό φακό, μπορώ να φοράω μαύρα γυαλιά, για να μη φαίνεται αλλά μπορεί να γίνω και επαίτης, εξ αιτίας. ο καθένας επιλέγει πού θα σταθεί, ανάλογα τί υπόληψη έχει δωσει στα πράματα. και αντίστοιχες αντιδράσεις θα εισπράξει. "πρέπει" δεν υπάρχει. ποικίλουν κι οι αντοχές. κι εγώ τώρα δα δεν έχω για να εκτεθώ, αν είναι να εκτεθώ ουσιαστικά, γιατί αλλιώς ποιός ο λόγος? σε ευχαριστώ πάντως. περήφανη τώρα? ούτε κρύο ούτε ζέστη, απλά ένα κομμάτι μου, ένα σημάδι δικό μου, σιγά μην το αρνηθώ
Και η φωνή της λογικής και του ρεαλισμού ήρθε και πάτησε τον κάλο στον παραμυθένιο κόσμο μου! Μου αρέσει μερικές φορές να μου ρίχνουν το φακό στα μάτια! Να 'σαι καλά Μαρία...
τι θα γίνει όμως με τα πλαίσια για σχόλια τα δικά σου? ξέρεις ότι προτού ο αλέκτωρ λαλήσει, μου κάνανε δώρο κάτι φίλοι, έτοιμο μπλογκ, ως οικόπεδο? βέβαια τώρα εγώ είμαι ακόμα στο τσαντήρι, διότι είμαι και batiri, από ιδέες και από know-how οπότε ούτε χτίζω ούτε καν λυόμενο. και επιμένω ακόμα στις αρμένικες βίζιτες, και στις τράκες, στα ξένα σπίτια, μ΄ αυτό το άλλοθι. όσο κρατάει ο χειμώνας, άμα καλοκαιριάσει και ζοριστώ, αν δεν 'εχω πάρει τα όρη, βλεπουμε.
"λογική" και "ρεαλισμός", λες? θα σταθώ στο ύψος μου, δεν θα σου απαντήσω με ανάλογες ανάρμοστες εκφράσεις. δεν το περίμενα από σένα, βρούτε!
Άλλο ένα αξιόλογο blog.
Μπράβο!
doc
heeee... what's up doc? ;o)
Μετά από τη βόλτα που κανα στο σπίτι σου είδα πως μπορώ να επιστρέψω τη φιλοφρόνηση με ασφάλεια! Για μια σειρά από λόγους. Επιφυλλάσομαι να ειμαι πιο συγκεκριμένος στα λεγόμενα μου στο μέλλον!
Δημοσίευση σχολίου