Φτωχές ψυχές

Τους βλέπω παντού.

Είναι η γκρίζα διακόσμηση της καθημερινότητάς μου. Όλοι αυτοί που δε χαμογελάνε έξω στο δρόμο.

Ακόμα και στις γιορτές.

Ανησυχία στα χλωμά πρόσωπά τους. Μια γκρίζα κουρασμένη μάσκα ακόμα και στις 8 το πρωι. Ακόμα και οι καλικάντζαροι τους παράτησαν και φύγαν. Τους τσιμπούσαν τις ψυχές επι ματαίω, γιατί τα νύχια τους δε φτάναν κάτω από τη μάκα. Ήταν καιρό άπλυτοι και τα συναισθήματά τους θολά.

Έπρεπε να 'σουν εκεί να τους έβλεπες προχτές, πως φοβόντουσαν τη βροχή. Γιατί η βροχή καθαρίζει. Και η βρώμα που μένει καιρό, κολνάει στο δέρμα, και μετά τσούζει όταν την τραβάς.

Στραβοκοιτιούνται μεταξύ τους γιατι κάθε ένας εκεί έξω μπορεί να τους έχει πάρει αυτό που τους λείπει. Η να τους πάρει ότι τους απέμεινε. Ένα μεγάλο αραβικό παζάρι εικονικής ιδιοκτησίας οπου τίποτα δεν είναι μονιμότερο του προσωρινού και τίποτα δε σε ακολουθάει στον τάφο. Oύτε καν το σώμα σου, που ξοδεύεις τόση ψυχή για να το συντηρήσεις. Και το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν ξέρει που είναι η καταραμένη μαιμού που κλέβει τα πορτοκάλια!

Όλα είναι άμμος που γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλα και όλοι ονειρεύονται με αυτήν να χτίσουν σπίτι. Και που και που πως να σκοτώσουν τον ευτυχισμένο που κοιμάται στην παραλία. Γιατί δεν άκουσε τον Πλάτωνα και το σώμα του, ξαπλωμένο φωνάζει, ότι απέναντι από το θέατρο σκιών υπάρχει ένας κόσμος με χρώματα. Αλλά για να τον δεις, πρέπει να μάτια σου να συνηθίσουν τον ήλιο, και αυτή η κίτρινη αηδία καίει, τσούζει τη συνείδηση.

Γιατι έχει η ηθική τους μια πληγή και το φως την καυτηριάζει. Αλλά το πύον έχει γλυκιά γεύση και το παυσίπονο είναι ήδη στη χούφτα και σου χαμογελάει. Λέγεται χρήμα και έχει ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση. Αλλά ρωτάει ωραία το άτιμο!

Είναι η λύση για όλα σου τα "ήθελα" που μετά θα γίνουν ντεμοντέ γιατί ποτέ δεν υπήρξαν. Βουλώνει τα μάτια σου με ζαχαρίνη για να είσαι τόσο σίγουρος ότι είναι γλυκιά που να ξεχνάς ότι τσούζει. Για να γεννάει επιθυμίες πιο γρήγορα από την αντίληψη της ηδονής σου, ώστε να φας τουλάχιστον δεκα πάστες πριν καταλάβεις ότι η σοκολάτα σου φέρνει αναγούλα. Κοιμίζει τα αντανακλαστικά σου για να γελάς με τα εμετικά. Και πονάει όταν λείπει για να μη σκέφτεσαι τι έλειπε πριν.

"Τι κοινό έχει η περίοδος με το μισθό;"

"Έρχονται μια φορά το μήνα, κρατάνε 5 μέρες και μετά αρχίζουν τα γαμήσια!"

Διότι πρέπει να πάρεις τον καφέ έτοιμο, και να τον πληρώσεις όσο κάνει το κουτί ολόκληρο. Πρέπει να πληρώνεις για να γεμίζεις το χρόνο σου χωρίς να διασκεδάζεις. Και να κλαις που δεν έχεις να φας, για να δώσεις τροφή στην κακία σου απέναντι σε όσους έχουν. Και με κοιτάς στραβά, που σε κοιτάω στραβά, επειδή κοιτάς στραβά τις τιμές στη βιτρίνα στην ερμού, διότι και αυτές σε κοιτάνε στραβά. Και γυρίζεις πίσω να βρεις κάτι άλλο να κοιτάξεις , και κοιτάς στραβά το βρετανό που τραγουδάει το Stairway to Heaven. Και θες να τον σκοτώσεις γιατί ζητάει λεφτά και είναι χαρούμενος. Και θα 'πρεπε να υπάρχει νόμος που να το απαγορεύει αυτό. Πουτάνα κοινωνία!

Και όλοι δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, ειδικά αν μετρήσεις για δουλειά από την ώρα που σηκώνονται μέχρι την ώρα που κοιμούνται, γιατί ότι σε κουράζει είναι δουλειά - κι αυτούς τους κουράζει η ζωή.

Κι αν ακόμα οι μισοί πεθαίνουν από Καρκίνο Καρδιά Εγκεφαλικό, δε ακούν ποτέ το Κ.Κ.Ε. κι όταν βγαίνουν στους δρόμους ζητάνε λεφτά. Γιατί όσο περισσότερα πάρουν, τόσο πιο γρήγορα θα τους τα επιστρέψουν κι ακόμα πιο γρήγορα θα πεθάνουν. Αλλά σημασία έχει ότι έστω και για μια στιγμή περάσαν από τα χέρια τους και συμπληρώσαν την αξία που τους λείπει.

Και ζήτω το κίνο! Γιατί τίποτα δεν αξίζει τόσο όσο το να γεννιέσαι και να πεθαίνεις κάθε πεντε λεπτά, ενώ γύρω σου δεν αλλάζει τίποτα.

*Πριν κάποια χρόνια στόλιζα μπάρες με ποτήρια χρωματιστά μέχρι τη μέση, για να συμφιλιώνω ελαττωματικές ψυχές με κοινότοπες ιστορίες. Μετά τις τρείς φορές που βλέπαν πίσω από τα ποτηρια τους, οι συσκευασίες των προβλημάτων τους είχαν όλες το ίδιο χαρτί, και αυτοί δηλώναν στο ληξιαρχείο το ίδιο επώνυμο.

"Τι έχεις και μου 'σαι έτσι σήμερα;" ρώτησα.

"Ά, ρε φίλε... ξέρεις τι θα 'κανα άμα κέρδιζα αύριο τους αριθμούς;"

"Όχι αλλά θέλω να μάθω!"

"Θα έπαιρνα σπίτι, αλλά όχι... όχι εδώ! σκοτίστικα αν θα μαι κοντά στη δουλειά! Στη χαλκιδική! Αλλά ούτε κι εκεί, θα χει κόσμο τα Σαββατοκύριακα! Και αμάξι! Απ' αυτά που καινε πολύ βενζίνα! Και θα πήγαινα ταξίδια! Στην Αυστραλία! Αλλά όχι... όχι εκεί, έχει μεγάλα κουνούπια! Στον Καναδά! Αλλά όχι...όχι...θα...όχι...θα..."

"Άστο ρε Χάρη! Χέσ'το ρε αγόρι μου! Γυαλίζει ο μάτης σου! Ακόμα δεν τα πήρες κι αγχώθηκες! Δεν είναι για σένα αυτά... έχεις και δυο παιδιά! Καλά δεν είμαστε εδώ που τα λέμε ωραία, και πίνουμε και τα ποτάκια μας; Για αυτό σου λέω, άστο να πάει στον κόρακα,δεν είναι για μας αυτά!"

"Άντε, και το επόμενο κερασμένο από μένα. Μόνο μια χάρη θέλω, Χάρη μου: Να χαρείς, πάρε από μπροστά μου αυτό το joker και κρύψ'το, γιατί δε λέει καθόλου καλά αστεία!"

I see a rainbow in the sky
So many colors and the light
I see the world and I see all the people
How they're running all the time

I see your shadow over me
Then in my ears I hear a symphony
I see the world and I see all the people
What they are doing what they need

They need a million and a billion
And your money too
They need a million and a billion
And your money too

I feel fine though I realize
That I don't need the million
They are all poor

I feel fine though I have eyes
To see my world and all it skits on ice