Λοιπόοον.... Επειδή έχω νεύρα για τον τρόπο που ακυρώθηκε η αυριανή μου εξόρμηση για πολλοστή φορά θα ξεσπάσω στο πληκτρολόγιο! Ευχαριστώ λοιπόν την αγαπητή μου ινδόλη για την πάσα που μου 'κανε, που δεν το ξέρει δηλαδή αλλά δε θα πάθει και τίποτα να το μάθει. 7 αμαρτήματα λοιπόν και ενοχή. Τα παρακάτω είναι φυσικά καθαρά (και αυστηρά) προσωπικές απόψεις και δε τις δίνω σε κανένα.
ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ, ΖΗΛΕΙΑ, ΘΥΜΟΣ, ΟΚΝΗΡΙΑ, ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ, ΑΔΗΦΑΓΙΑ ΚΑΙ ΛΑΓΝΕΙΑ.
Η άποψή μου βασικά είναι ότι δεν υπάρχουν κατ’ ουσία. Είναι ανθρώπινα δημιουργήματα και δεν ανήκουν στις θεμελιώδεις έννοιες. Όλα συνδέονται και μάλιστα ο συνδετικός κρίκος είναι η ματαιοδοξία (Vanity! Definitely my favorite sin που έλεγε και ο Pacino στο δικηγόρο του διαβόλου, αλλά ποιος τον άκουγε!). Εξηγούμαι:
Δεν είμαστε καλά. Κάτι μας λείπει. Μπράααβο! Φοβερή διαπίστωση μαλακάκο! Και τι σου λείπει; «Δεν ξέρω.» Μωρέ ξέρεις, αλλά δεν μπορείς να το πεις, πονάει! Οπότε αφού αυτό δε το λέμε (τζιζ) ας ψάξουμε την εύκολη απάντηση: Αφού λοιπόν μόνο εγώ έχω πρόβλημα (sic) και όλοι οι άλλοι είναι ευτυχισμένοι (ναι, μωρέ ναι, πάρ'το αλλιώς!) άρα μου λείπει αυτό που έχουν οι άλλοι. Κι εδώ αρχίζουν τα καλά!
Φθόνος και ως αποτέλεσμα, θυμός. Τι έχουν οι άλλοι μαναράκι μου, παραπάνω από σένα και κλαις;
Λεφτά (πλεονεξία) Φαΐ (αδηφαγία) Πάθος (οκνηρία) Καύ...εεεε, σεξ (σεξ, σεξ, σεξ, ΣΕΞ, ΣΕΕΕΕΕΕΕΞΣΣΣΣ.... εεεχεμ, σόρυ!) (λαγνεία)
Έτσι ξεκινήσαν δηλαδή γιατί μετά εξελίσσονται και παίρνει πολύ ανάλυση.
Με το φαγητό προσπαθείς να καλύψεις τα ψυχικά κενά (και δημιουργείς περισσότερα! Είναι σα τις μαύρες τρύπες τα άτιμα!) Τι κι αν έχεις ανακατέψει φακές με γαρδούμπα και έχει αρχίσει να σου βγαίνει το αντεράκι του ζωντανού απ’ τη μύτη, μόλις σκάσει το κέικ σοκολάτας με το παγωτό τα σορόπια και όλα τα συναφή τσουμπλέκια, αρχίζεις και χοροπηδάς πάνω κάτω για να κατέβει πιο γρήγορα εκείνο το «μήλο που σε φούσκωσε»!
Δεν εκτιμάς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, άρα πως είναι δυνατόν να σε εκτιμήσει κάποιος άλλος; Μπίνγκο: δεν είναι! Άρα αφού δεν γίνεται να κλειστείς σε μοναστήρι βρίσκεις γκόμενα και της πετάς το μπαλάκι – την υποτιθέμενη αξία σου δηλαδή, να τη διαχειρίζεται. Και κάθε μέρα φοβάσαι μη σου την κάνει για κάποιο που αξίζει περισσότερο από σένα (δεν είν’ πολλοί κάπου 5 δις άνθρωποι!) Οπότε φοβάσαι ότι δεν ήταν μαζί σου επειδή το 'θελε - κάποια μαγική δύναμη την κρατούσε! – και όχι μόνο αυτό αλλά φεύγοντας θα πάρει και την αξία σου μαζί! Και που να τρέχεις να βρεις άλλη τώρα... Άρα μισείς όσους θεωρείς καλύτερους – εκείνο το ταλιράκι που λέγαμε...
Η οκνηρία είναι καθαρά έλλειψη κινήτρου. Εδώ τα σχόλια περιττεύουν. Δείτε με τι χαρά ανοίγει το μωρό τα δώρα του στα γενέθλια του και θα καταλάβετε.
Το σεξ το βλέπεις σαν εκτόνωση. Των πάντων! Ότι δε σε αφήνουν να κάνεις το πρωί θες να το κάνεις το βράδυ. (ακούς εν τω μεταξύ και όλους τους άλλους να περιγράφουν τη ζωή τους λες και τους ξεγέννησαν μες στο μπουρδέλο – πως λέμε «έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός»; Αυτό βέβαια πάει πιο πολύ στη ζήλεια αλλά είπαμε: όλα ενώνονται!). Οπότε που καταλήγουμε; Απλά: Έχεις να γαμήσεις 2 χρόνια και βρέθηκε η άγια αυτή κοπέλα να σε λυτρώσει. Βρε δεν πα να το 'κανες 5 φορές και να 'χεις χάσει 10 κιλά, βρε δεν πα να σου 'χει γίνει σα μελιτζάνα αρβυλάκι, βρε δεν πα να μη σου σηκώνεται ούτε με γερανό λατομείου, εσύ θες ΚΙ ΑΛΛΟ! “Πόσο άλλο” σου λέει αυτή “που μου χει γίνει κούτσουρο;” “Moooorrreeeee!” Βρυχάσαι εσύ σα groupie σε συναυλία Τσακ-Μαχ που τους έχεις μπερδέψει με Deicide! Μπρούτοι παιδί μου, δε βγάζεις άκρη!
Mε τα λεφτά δεν ασχολούμαι. Απλά ξαναδιαβάστε όοολα τα παραπάνω. Το ίδιο είναι!
Ενοχή λοιπόν (ναι ξέρω μου βγήκε λίγο μεγάλη η εισαγωγή). Καταρχάς δεν έχει σχέση με κανένα από τα παραπάνω ως έννοια. Είναι απλά το πανίσχυρο όπλο που χρησιμοποιούνε κοινωνικά θεσμικά όργανα καθώς και διάφορες «δοξασίες» (αν και δεν καταλαβαίνω τη διαφορά) για να μας πείσουν για τα αμαρτήματα και τη θανατηφόρα ισχύ τους.
Εξηγούμαι πάλι: Κανείς δεν πέθανε από το φαΐ. Ούτε από το σεξ («Κυλία, κυλία, εξαλτάται...» «Σκασμός εσύ!»). Από το πολύ φαΐ ναι. Από το πολύ σεξ επίσης. Αλλά έλεγες τότε ένα «Μέτρον άριστον» και έκλεινε το θέμα. Γιατί λοιπόν τόσος ντόρος;
Break
Για να 'μαστε δίκαιοι όλα αυτά στις πρώτες κοινωνίες είχαν τη λογική επιβίωσης. Παράδειγμα 1ο: Δεν γίνεται ο ένας να ναι χοντρός κι ο άλλος να ψοφάει από την πείνα – είναι και οι δύο άχρηστοι στον πόλεμο! Παράδειγμα 2ο: όταν πλέον δεν πεθαίνουν από τα 10 παιδιά τα 7 αλλά μόνο τα 2, γιατί αυτό ίσχυε τότε, ε, δε γίνεται να μου πηδιέστε σαν τα κουνέλια! Ποιος θα τα ταΐσει τα κουτσούβελα; Πάτε και λίγο για ψάρεμα... Αυτά όμως πλέον δεν ισχύουν. Άαααρα....
Τσουπ! Φτάνουμε και στις δοξασίες! (ή θρησκείες, εκκλησίες, βουντού, όπως θέλετε πείτε τα, εγώ δεν τρώω κολλήματα! :-Ρ ) Αναπόφευκτο αφού εμπεριέχεται στη λέξη αμαρτία. Έχουμε λοιπόν ένα κόσμο όπου οι 2 έχουνε και οι 100 δεν έχουνε και είναι απογοητευμένοι. (Καλά, και οι 2 σκατά είναι αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος...) Και η εκκλησία Χ θέλει πελάτες. Τι κάνει; Σου βρίσκει πουτάνες, φαΐ ή όμορφα ρούχα; Τίποτα από αυτά γιατί κοστίζει! Πολύ απλά λοιπόν λέει:
Ε, εσύ! Μη φοβάσαι! Ο στόχος του ανθρώπου δεν είναι η επίγειες απολαύσεις. Μην τρως! Μη θυμώνεις! Μη γαμάς! Μην πίνεις! Μην κλάνεις! Μη μη μη μη... Σου λέει κι ο άλλος, είναι πιο εύκολο να πείσω τον εαυτό μου ότι εκεί είμαι ευτυχισμένος, εδώ που ήδη είμαι δηλαδή, παρά να παλέψω για κάτι καλύτερο. Και να τος ο πελάτης...
Και εδώ που λες, σκάει η ενοχή. Το φαΐ ΔΕΝ είναι ωραίο! Είναι για να μην πεθάνετε και χάσουμε τα πορτ...εεε, τις ψυχές σας. Το σεξ ΔΕΝ είναι ωραίο. Είναι για να κάνεις παιδιά. ΜΟΝΟ! Και άλλες πολλές τέτοιες πίπες.
Πως λειτουργεί η ενοχή: Αυτό γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό στους φανατισμένους. Όταν κάτι φαίνεται ωραίο αλλά δεν μπορείς να το χεις το βαφτίζεις «λάθος» Ή αν όχι απλά το ‘χεις, αλλά του άλλαξες τα φώτα και παρόλα αυτά δε σε οδήγησε στην ευτυχία, πάλι λάθος το λες. Ωραία το ‘πε ο Vam33 με την κυρά που τα’χε με πακιστανό και όταν τη σέρβιρε χυλόπιτα έγινε ρατσίστρια!
Άρα καταλήγουμε σε αυτό που έχω ξαναπεί: Αυτά που βρίζεις είναι ή αυτά που και συ ο ίδιος κάνεις, ή αυτά που θα ‘θελες πολύ να κάνεις αλλά δεν μπορείς ή δεν επιτρέπεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου να τα κάνει.
Κι αφού κάποιος είπε για τους γονείς, ιδού δυο παραδειγματάκια: Σου πρήζει τα ούμπαλα ό πατέρας σου να μην τρέχεις με το αμάξι στο δρόμο, και συ καλά καλά δεν έχεις προλάβει να γυρίσεις το κλειδί στη μίζα; Μεγάααλος γκαζοφονιάς ι κυρ Μήτσους! (Ή θα θελε να ταν αλλά με πόσο να πάει το τρακτέρ στο λιοστάσι;) Στα ‘χει κάνει αμπελοφάσουλα η μαμά ότι είναι πολύ κοντή η φούστα σου; Μεγάαααλη πουτάνα η κερά Μήτσαινα! (Ή πολύ μπάζο στα νιάτα της! Ή και τα δύο! Δε ‘ν’ κακό...)
Είναι λοιπόν ένας φαύλος κύκλος. Δεν τελειώνει πουθενά. Το κανες; Ενοχή. Δεν το’κανες; Πάλι ενοχή. Μόνο αν καταλάβεις ότι όλη η λογική είναι λάθος έχεις ελπίδες.
Και φυσικά έχουν βγει διάφοροι ψυχολόγοι, (οι οποίοι είναι και μεγάλα κοράκια και κοιτάνε να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι) και βγάλαν κάτι φοβερά βιβλία για την χρήσιμη ενοχή, το δημιουργικό άγχος και από δω παν κι άλλοι – μια έκφραση που ποτέ δεν κατάλαβα τι νόημα έχει! (Και γω κλέβω Κωστάκη Ανάν και γουστάρω κιόλας!) Τρελές αρπαχτές όπου μπλέκεται η ενοχή με τη συνείδηση σε μια εξωπραγματική παρτούζα και «γιατί κάνεις κακό παιζάκι αυτά που δε θες να σου κάνουν; ε; ε;» Κι άλλα τέτοια ευτράπελα.
Με κάτι τέτοια μπορώ να γράφω για μήνες (χωρίς να λέω τίποτα φυσικά!) αλλά επειδή έχουμε και δουλειές (παπάρια! Βασικά βαρέθηκα...) να σοβαρευτούμε λίγο.
Δεν έχω τίποτα με τις θρησκείες. Έχω και γω βρει μια δικιά μου, και γενικά δεν έχω τίποτα με οποιονδήποτε πιστεύει στο βούδα τον Αλλάχ η το Μίκυ Μάους και πιστεύει ότι αυτό τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. Και γω μαζί του είμαι. [[ Με τις εκκλησίες όμως έχω, και αν δεν ήταν τόσο ακριβά τα μπαζούκα, δε θα χα μείνει μόνο στα λόγια! αλλά δεν πειράζει. Έχει ο καιρός... ]] Αρκεί μόνο να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δε λύνεται με το να πας στο άλλο άκρο. Ή νηστεία δεν είναι η λύση στη λαιμαργία. Μπορεί για κάποιους, δεν αντιλέγω. Σίγουρα όχι για όλους. Ας κάνει ο καθένας ότι θέλει και όσο θέλει. Και αν δει ότι κάνει υπερβολές, δηλαδή αν το κάνει - ότι είναι αυτό - σε βαθμό που τον χαλάει, ας το ψάξει. Στην αρχή πονάει μόνο, μετά έχει ωραία γεύση!
Ενοχή υπάρχει. Ναι, ναι, δεν κάνω πλάκα τώρα. Είναι αυτή η εσωτερική σύγκρουση που νιώθουμε όταν θέλουμε πάαααρα πολύ να κάνουμε κάτι, αλλά είναι σαν κάποιος να μας έχει κόψει τα πόδια και να μας κρατάει στη θέση μας. Ή αντίστοιχα όταν μια φωνή ξελαρυγγιάζεται μέσα μας «όοοοχι, μη το κάνεις αυτό είναι λάθος! Πρώτα από όλα ΕΣΥ θα το μετανιώσεις!» Και εμείς παρόλα αυτά πάμε και την κάνουμε πάλι. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση λέγεται ενοχή και ισχύει μόνο για τα πραγματικά «θέλω» μας, και τα «πρέπει» που εμείς οι ίδιοι βάζουμε στον εαυτό μας. Όλα τα άλλα που λέμε είναι ότι ακριβώς και εκείνο το πόδι του τραπεζιού που κρυβόμασταν από πίσω μικροί. Όταν η μαμά τσίριζε «ποιος έφαγε τη μαρμελάδα;» και οι λεκέδες στη μπλούζα μας ρουφιανεύαν τις απλωτές που ρίχναμε πριν λίγο μες στο βαζάκι...
Η λύση είναι απλή, μα και τόσο δύσκολη μερικές φορές! Αρκεί όταν κάνεις κάτι να είσαι 100% σίγουρος ότι αυτό είναι που θες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Θες να σκοτώσεις; Σφάξ'τον τον πούστη! Θες να βιάσεις; Θες να κλέψεις την πατάτα από το κλαμπ σάντουιτς του διπλανού; Ωραία κάν'το! Αλλά να είσαι σίγουρος ότι αυτό θέλεις. Ότι είναι η μόνη λύση, ή τελοσπάντων η καλύτερη (για σένα πρώτα από όλα) από όλες τις άλλες που έχεις. Αλλιώς μαλακία έκανες.....πάλι!
Αυτά! Ξημέρωσε! Όβερ!
Υ.Γ. 1 Το χαρτί στάζει ειρωνεία! Μπήκε μέσα μου ο Θεός. Όχι εκείνος της αγάπης, ο άλλος με τις 7 πληγές και τον κατακλυσμό. Γιατί ο Διάβολος κάθεται στη γωνίτσα του και γαμάει τα παιδιά του. Δεν ενοχλεί κανένα!
Υ.Γ. 2 Θέλω διακοπές! Μπορώ;
Υ.Γ. 3 Πλάκα είχε! Μου ‘φυγαν τα νεύρα!
Υ.Γ. 4 Πωλείται Clio του ’95.
Υ.Γ. 5 Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά ότι βάσεις και να δώσεις στα παιδιά σου τη σήμερον ημέρα, αυτά μεγαλώνουν όπως τους καυλώσει!
Υ.Γ. 6 Αυτό δεν είναι ποστ, σχόλιο είναι στο ποστ 7(+1) θανάσιμα αμαρτήματα της ινδόλης. Απλά μου ξεχείλωσε λίγο! Μαζί με το αιδοίο και το χταπόδι, κι άλλα πράματα απλώνουν όσο τα χτυπάς: η φήμη, η λογόρροιά μου κτλ. Για αυτό αν θέλετε να πείτε κάτι πείτε το εκεί καλύτερα. Για τους οκνηρούς, πατήστε εδώ (είναι το σημείο G μου!).
Υ.Γ. 7 Τίποτα, απλά μου αρέσει το 7. Μουάαααχαχαχαχαχα!
Καλημέρα αμαρτωλά μου αρρωστάκια! Φτου! Ξημέρωσε πάλι...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου