-Και δεν με άκουγε! Ποτέ! Το μόνο που είχε στο μυαλό του ήταν να πει τα δικά του. Πόσες φορές προσπάθησα να του εξηγήσω τι θέλω να πω, τι νιώθω... πάντα η ίδια απάντηση: «ονειρεύεσαι» και είναι τόσο κακό αυτό;
-Όχι απλά ότι δεν καταλαβαίνει ο καθένας το φοβάται. Όταν κάτι του δίνει ασφάλεια, προσκολλάται σε αυτό. Και το προστατεύει. Όπως η λογική.
-Και ξέρεις τι; Δεν είναι όπως όταν τον γνώρισα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Πάντα το ίδιο περνάει ο καιρός και όλοι δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο.
-Είναι ανάγκη αυτό, δεν το καταλαβαίνεις;
-Ναι, εντάξει στην καθημερινότητα κάπου είναι αναγκαίο, αλλά και στον έρωτα; Στη δουλειά ναι, αλλά και στη διασκέδαση;
-Ίσως έχεις δίκιο. Και συ όμως αυτό δε κάνεις;
-Τι εννοείς;
-Εσύ δε λες πάντα πόσα πράγματα κάνεις για αυτούς; Πόσο δίνεσαι στις σχέσεις σου; Ότι ακολουθείς την καρδιά σου; Με όλους τους άντρες είσαι 100% ο εαυτός σου; Ακόμα κι αν ο καθένας θέλει να ακούσει άλλα πράγματα;
-Μα δεν είναι όλοι ίδιοι! Δεν μπορείς να συζητάς με όλους ας πούμε τα ίδια πράγματα. Κάνω αυτά που θέλω με αυτόν που γουστάρω. Και αυτό που γουστάρω είναι αυτό που είμαι. Έτσι δεν είναι;
-Και αυτά που κάνεις είναι πάντα αυτά που είσαι; Δεν το νομίζω.
-Και τι νομίζεις δηλαδή; Ότι υποκρίνομαι; (το πρόσωπο της έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει).
-Νομίζω ότι έχεις ένα κενό στην ψυχή σου που το έχεις βαφτίσει μοναξιά και προσπαθείς να το καλύψεις με τους άλλους. Στην πραγματικότητα τους αδικείς όλους. Ούτε τους ρώτησες ούτε σε ενδιαφέρει αν μπορούν ή θέλουν να σου δώσουν κάτι τόσο μεγάλο όσο αυτό που ζητάς.
-Δηλαδή τι λες; Ότι τους εκμεταλλεύομαι;
-Ε, κι αυτοί το ίδιο κάνουν. Τι σε χαλάει, η λέξη; Ένα πάρε – δώσε είναι όλη η ιστορία.
- Είσαι μαλάκας!
-Μη χαλιέσαι. Εγώ πάντως σε αγαπάω για αυτό που είσαι. Δεν κάνεις και κάτι κακό. Εξάλλου είναι και δικιά τους ευθύνη.
-Να πας να γαμηθείς και συ και η αγάπη σου!
Η Ευτυχία φεύγει.
-Καληνύχτα.
Καμία απάντηση.
Ο Νίκος είναι ανέκφραστος.
Push it
I was angry when I met you
I think I'm angry still
We can try to talk it over
If you say you'll help me out
Don't worry baby
No need to fight
Don't worry baby
We'll be all right
This is the noise that keeps me awake
My head explodes and my body aches
Chorus:
Push it
Make the beats go higher
Pu-Pu-Pu-Push it
Make the beats go higher
I'm sorry that I hurt you
But please don't ask me why
I want to see you happy
I want to see you shine
Don't worry baby
Don't be uptight
Don't worry baby
We'll stay up all night
This is the noise that keeps me awake
My head explodes and my body aches
C'mon push it you can do it
C'mon prove it nothing to it
C'mon use it let's get through it
C'mon push it nothing to it
Τι έγινε με αυτούς; Δεν έχει σημασία. Έχουν σχέση; Φιλική η ερωτική; Ή και τα δύο; Είχαν; Θα έχουν; Ασήμαντο. Θα ξαναβρεθούν σε μία ώρα; Σε ένα χρόνο; Ποτέ; Αδιάφορο.
Ποιοι είναι όμως;
Αυτή είναι η Ευτυχία. Ένα πανέμορφο πλάσμα. Πανέμορφο; Λίγα λέω. Συνδυάζει Tinkerbelle και Ariel (τη γοργόνα). Με θηλυκιά φωνή και αέρινο περπάτημα. Πανέξυπνη και ετοιμόλογη. Και βέβαια πληγωμένη. Από όλα. Κλειστή στον εαυτό της και ποτέ δεν ανοίγει πρώτη την κουβέντα σε άγνωστο. Φυσικά και έχει τι να πει. Έχει διαβάσει πολλά. Για πολιτική, τέχνη, πολιτισμούς, θρησκείες, φιλοσοφία... You name it. Ξεδιάλυνε πολλά πράγματα μέσα της. Πολλοί αυτοί που θα ζητήσουν τη γνώμη της (άσχετα αν θα την καταλάβουν).
Ξεδιάλυνε πολλά, εκτός από ένα. Πως είναι δυνατόν να είσαι με άλλους και να νιώθεις μόνος σου; Ακόμα και ανάμεσα σε πολλούς; Ακόμα κι όταν όλοι ασχολούνται μαζί σου; Ακόμα κι όταν έχεις μια πολύ αγαπημένη σχέση; Σίγουρα όλα αυτά απαλύνουν τον πόνο. Ειδικά το τελευταίο. Αλλά κάτι λείπει....
Από που ξεκίνησε; Ούτε που ξέρει. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Λίγο η αδιαφορία των δικών της όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα (και δεν ήταν σπάνιο). Λίγο οι φίλοι που την παράτησαν γιατί ήταν στον κόσμο της. Λίγο αυτοί που δε τη δέχονταν για αυτό που είναι και για τις επιλογές της. Λίγο γιατί όλοι παρεξηγιούνται όταν θέλει να μείνει μόνη της (πόσο αντιφατικό αλήθεια). Το σπίτι της όταν είναι άδειο κρύβει φαντάσματα στους τοίχους. Κάποιες φορές όταν κοιμάται ονειρεύεται το θάνατο – όχι απαραίτητα τον δικό της. Κανείς δε μπορεί να περιγράψει αυτό που νιώθει όταν ξυπνάει. Τη γεύση που έχουν τα δάκρυά της. Την ανάγκη για μία αγκαλιά. Και την τρικυμία όταν αυτή δεν είναι διαθέσιμη. Την παγωμένη σουβλιά εκεί, λίγο κάτω από το λαιμό, και το πόσο ελκυστικό φαίνεται για λίγες στιγμές το τέλος.
Αυτό. Και από την άλλη οι τύψεις όταν, κάποιες άλλες στιγμές, η αγκαλιά υπάρχει, αλλά δεν είναι αρκετή. Γαμημένες τύψεις. Δε χρησιμεύουν σε τίποτα. Απλά κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Λες και το χρειάζεται.
Δεν είναι μόνο αυτό. Πάντα σκέφτεται ότι ένας άνθρωπος που βλέπει καθαρά, είναι καταραμένος. Δε θέλει να βλέπει καθαρά. Μαλακία είναι. Της αρέσει να ονειρεύεται. Της αρέσουν τα βιβλία και οι ταινίες. Με Κινέζους. Και Ινδούς και ινδιάνους. Με φανταστικές ιστορίες και ουμανιστικές φιλοσοφίες. Και σεβασμό προς τη φύση και τις διδαχές του σαμανισμού. Ταξίδια νοερά σε άλλες διαστάσεις. Σε άλλους κόσμους, πιο όμορφους. Χωρίς πόνο και χωρίς ατέλειες. Λάτρης του πεγιότ. Αλκοόλ και μανιτάρια, που και που. Δεν κολλάει, και κάνα εξάμηνο να μην έχει, δεν τρέχει τίποτα. Το χει μέσα της. Πριν καν το δοκιμάσει. Δεν είδε και κάτι διαφορετικό. Απλά έτσι κάποιες φορές είναι πιο εύκολο. Αυτό. Τι, μαλακίες θα λέμε τώρα;
Βλέπει την ομορφιά στους άλλους. Και το σκοτάδι. Τη σκοτεινή ομορφιά και το όμορφο σκοτάδι. Όλα τα βλέπει. Στους άλλους.
Η Ευτυχία όταν θέλει κάτι το σκέφτεται δυνατά. Οι άλλοι την ακούνε και συνήθως της το δίνουν. Ποιος θα μπορούσε να της αρνηθεί το οτιδήποτε; Ξέρει πολύ καλά ότι όταν συζητάει με έναν άντρα (και όχι μόνο) κι αυτός την κοιτάει στα μάτια (ή οπουδήποτε αλλού) δεν τον απασχολεί απαραίτητα ο συσχετισμός της αστρολογίας με την αρχαία Ελλάδα ή κατά πόσον τα άκρα στην πολιτική συναντώνται. Το διασκεδάζει έτσι κι αλλιώς. «Και καλά κάνω!» Φυσικά. Και οι τύψεις πεθαίνουν γρήγορα, λέγοντας «αφού αυτοί γουστάρουν και μου δίνουν». Ότι κι αν είναι αυτό που της δίνουν. Εννοείται!
Πάντα γούσταρε τους «ασχημούληδες» και τους «προβληματικούς». Όχι μόνο, αλλά κυρίως. Αυτούς που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θα την έχουν σα θεά τους. Και γουστάρει να αφήνεται στα χέρια τους, να την προστατεύουν, και να καθοδηγούν τη ζωή της. Για όλα αυτά που «δεν την ενδιαφέρουν». Ή κάπως έτσι. Είναι προτιμότερο από το να παίρνει εκείνη τις αποφάσεις για «όλες αυτές τις μαλακίες». Και πιο μαγευτικό και περιπετειώδες. Και αν αδικηθεί το παλεύει. Αν κουραστεί φεύγει. Κι αφήνει πίσω της συντρίμμια. Αν όμως δε βρει κάτι καλύτερο ξαναγυρνάει πίσω πολύ εύκολα. Ποιος θα την αρνηθεί; Άσε που έτσι πονάει λιγότερο. Και τους δύο.
Αυτή είναι λοιπόν. Έχει μια τεράστια μαύρη τρύπα στην ψυχή της που ρουφάει κομμάτια από τις ψυχές των άλλων. Κι αντί να κλείσει όλο και μεγαλώνει.
Εντάξει ίσως τα λέω λίγο χοντρά. Ίσως απλά πονάει. Πολύ. Και μέχρι τώρα, ότι κι αν είδε ότι κι αν άκουσε δεν αρκούσε, κάτι έλειπε. Και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι..... Ίσως..... Ίσως ψάχνει απλά μια αγκαλιά..... Από κείνες τις ωραίες.... Σε εκείνα τα γαμημένα τα παραμύθια.... Ίσως.....
Left outside alone
All my life I've been waiting
For you to bring a fairytale my way
Been living in a fantasy without meaning
It's not okay I don't feel safe
I Don't Feel Safe Oohhh
Left broken empty in despair
Wanna breathe can't find air
Thought you were sent from up above
But you and me never had love
So much more I have to say
Help me find a way
And I wonder if you know
How it really feels
To be left outside alone
When it's cold out here
Well maybe you should know
Just how it feels
To be left outside alone
To be left outside alone
I'll tell you
All my life....
I need to pray
Why do you play me like a game?
Always someone else to blame
Careless, helpless little man
Someday you might understand
There's not much more to say
But I hope you find a way
Still I wonder if you know .....
I'll tell you
All my life ....
I need to pray
oohhh ohhh Pray!
Heavenly father please save me (heavenly father Save me!)
O Νίκος λοιπόν είχε δίκιο; Λες;
O Νίκος ..... Ο Νίκος είναι σκληρός. Γενικά. Μέτριου ύψους. Αδύνατος. Σκυφτός. Εκτός αν σε κοιτάει. Μπορεί να είναι όμορφος, μπορεί και όχι. Σίγουρα είναι όμως γοητευτικός. Με εκείνη τη γοητεία που είναι το σκοτάδι. Το σκοτάδι στα μάτια του. Μαύρα μάτια σε βαθιές κόγχες. Όταν σου μιλάει σοβαρά και σε κοιτάει στα μάτια χάνεσαι. Εξαφανίζονται τα πάντα γύρω σου. Αν θέλει σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός. Οι ατέλειες και τα λάθη παύουν να έχουν σημασία. Και αν θέλει είσαι σκουπίδι. Ίσως και χειρότερα. Κι όταν αδιαφορεί το νιώθεις. Ίσως είναι χειρότερα κι από το να σε κάνει σκουπίδι.
Τα συναισθήματά του είναι μια ευθεία γραμμή. Ένταση βγάζει μόνο στο γέλιο. Και στην οργή. Δε σήκωσε όμως ποτέ το χέρι του. Δε χρειάστηκε.
Κι αυτός έχει διαβάσει. Πολύ. Κάποτε. Μετά βαρέθηκε. Όλοι τις ίδιες μαλακίες λένε. Με άλλα λόγια. Έχει πολύ καιρό να ακούσει κάτι καινούριο. Και δεν πρόκειται.
Οι καταχρήσεις δε τον πιάνουν. Πίνει, πίνει και δε νιώθει τίποτα. Ώσπου ξαφνικά, κοιμάται. Αν δεν κοιμηθεί μπορεί και να τον πιάσουν. Αλλά ακόμα και στα γερά μεθύσια και στις ξέφρενες μαστούρες ακόμα κι όταν το σώμα του άρχιζε να χάνει τον έλεγχο, ένιωθε ότι από κάπου παρακολουθούσε τον εαυτό του, σαν τρίτο πρόσωπο. Και όσες φορές θέλησε να ανακτήσει τον έλεγχο, τα κατάφερε. Για αυτό και τα παράτησε από νωρίς. Δεν αξίζει τον κόπο. Καλύτερα έτσι. Είναι πολλά τα λεφτά Μανώλη...
Έχει καταλάβει ποιο είναι το νόημα. Δεν υπάρχει. Ότι νομίζουμε ότι αξίζει είναι χρυσός που τον ακουμπάς και γίνεται στάχτη. Τα υλικά αγαθά είναι εφήμερες απολαύσεις που κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, τις βαριέσαι. Η μουσική, η ποίηση, η τέχνη; Τζίφος. Ταξίδια για όσους δεν αντέχουν την αλήθεια. Η θρησκείες; Το ίδιο. Ή έτσι νομίζουν. Το σεξ; Άμα βγάλεις την έξαψη που νιώθεις όταν αποκαλύπτεσαι σε έναν άλλο και όταν αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, τι μένει; Όλες αυτές οι μαλακίες που λένε στην τηλεόραση; Όχι. Δυο ζώα. Μόνο. Ψέματα. Ούτε καν. Όλα τα ίδια είναι. Σχετικά ακίνδυνες μαστούρες. Που τις φτιάξαμε μόνοι μας μες στο μυαλό μας. Όχι για αυτόν. Δεν είναι για αυτόν αυτά τα πράγματα. Βαρέθηκε τα ψέματα. Δε λύνουν τίποτα.
Τον πειράζει η υποκρισία των άλλων. Ξέρει ότι θα έπρεπε να τον αφήνουν αδιάφορο. Αλλά τον εκνευρίζει. Τον εκνευρίζει η ευκολία με την οποία όλοι βλέπουν τα προβλήματα των άλλων, και όχι τα δικά τους. Τον εκνευρίζει η ευκολία που όλοι πασάρουν τα προβλήματα τους στο μπαμπά, στη μαμά, στη γκόμενα, στο θεό και στην κοινωνία την πουτάνα, μόνο και μόνο για να μην αναλάβουν αυτοί τις ευθύνες.
Τον ενοχλεί που πάντα θα βρουν μια ωραία δικαιολογία για να αποφύγουν τη λύση ακόμη και αν αυτή είναι μπροστά στα μάτια τους. Τον ενοχλεί που ακόμα κι αυτό που θεωρούν ωραίο, μάθαν να το φοβούνται, γιατί μετά μπορεί να ακολουθήσει κάτι πολύ άσχημο. Τον ενοχλεί που βαφτίσαν τη μετριότητα ευτυχία. Που δε ζουν, απλά ξοδεύουν αέρα. Και κυρίως τον ενοχλεί που βρίζουν αυτούς που κάνουν τα ίδια με εκείνους. Η που θα θελαν να κάνουν τα ίδια.
Βαρέθηκε. Να ακούει τα ίδια και τα ίδια. Ούτε να τσαντιστεί δε μπορεί πια. Με τις γυναίκες που χώρισε γιατί δεν άντεχε άλλα ψέματα. Με αυτές που τον χώρισαν γιατί δεν ήταν αντάξιες του, όπως έλεγαν. Που καμιά δεν είπε ποτέ κακιά κουβέντα για αυτόν αλλά δε θα θελε καμιά να ήταν ξανά μαζί του. Με τους φίλους, που πάντα έλεγαν για αυτόν ότι πάντα θα προσφερθεί να τους βοηθήσει, ακόμα κι όταν κάνουν ξανά και ξανά την ίδια μαλακία. Και ότι είναι ειλικρινής και τους λέει την αλήθεια μες τα μούτρα. Όπως και την καλή κουβέντα. Αλλά πολλές φορές τον αποφεύγουν. Γιατί όταν λέει την καλή κουβέντα δείχνει αδιάφορος. Γιατί όταν νουθετεί νιώθουν το βλέμμα του να τους τρυπάει και να τους μαστιγώνει. Σαν να έχει γίνει η φωνή της συνείδησής τους. Λες και ξέρουν πάντα τι θα τους πει. Παπάρια ξέρουν.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν σε πνίγουν τα χρέη; Όταν σε προδίδει αυτός που εμπιστεύεσαι; Όταν έχεις έητζ; Ή όταν τα μυαλά σου έχουν χυθεί στην άσφαλτο; Καμία φυσικά. Και το ξέρουν. Απλά θέλουν να το ξεχνάνε.
Του τη δίνουν τα ψώνια. Αυτή που μάθαν δυο πράματα και κάνουν τους παντογνώστες. Αυτοί που νομίζουν ότι πιάσαν τον παπά από τα αρχίδια. Δεν γουστάρει καθόλου αυτό που βλέπει στα μάτια τους. Να πα να γαμηθούν. Στα αρχίδια του.
«Όλοι νομίζουν ότι έχουν προβλήματα. Κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει. Κανείς δεν μπορεί να κάτσει να συζητήσει μαζί μου σαν ίσος. Αργά ή γρήγορα όλοι αρχίζουν τα ψέματα. Μα επιτέλους ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν; Τα λένε σε μένα για να τα ακούνε αυτοί; Γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κάτι τόσο απλό; Γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει εμένα;»
«Δε θέλω να πιστέψω ότι όλοι αυτοί πονάνε όπως εγώ. Γιατί δεν γίνεται να έχεις καταλάβει και παρόλα αυτά να βρίσκεις λόγους να χαίρεσαι. Είναι ανούσιο.»
«Μήπως εγώ τελικά κάνω λάθος; Κι αν ναι γιατί δεν μπορώ να δω ποιο είναι αυτό;»
«Γιατί δεν μπορώ να αντικρίσω τα γραπτά μου; Γιατί δεν μπορώ να κοιτάξω τα μάτια μου στον καθρέφτη;»
Γιατί....
The Police - Message in a Bottle
Just a castaway, an island lost at sea, oh
Another lonely day, with no one here but me, oh
More loneliness than any man could bear
Rescue me before I fall into despair, oh
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my (x3)
Message in a bottle, yeah (x3)
A year has passed since I wrote my note
But I should have known this right from the start
Only hope can keep me together
Love can mend your life but
Love can break your heart
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my (x3)
Message in a bottle, yeah (x4)
Walked out this morning, don't believe what I saw
Hundred billion bottles washed up on the shore
Seems I'm not alone in being alone
Hundred billion castaways, looking for a home
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my (x3)
Message in a bottle, yeah (x4)
Sending out at an S.O.S. (x6)…
Αυτά είναι λοιπόν τα παιδιά. Οι απίστευτα χαρισματικοί. Ότι και αν προσθέσουμε στα χαρακτηριστικά τους είναι πολύ μικρό. Λεφτά, οικογένεια, καλή δουλειά, δόξα...
Λεπτομέρειες. Σημασία έχει ότι δεν κάναν τίποτα λάθος. Η βασίλισσα του παραμυθιού στον κόσμο της μαγείας και της τέχνης. Ο βασιλιάς της λογικής στον κόσμο του «ένα κι ένα κάνει δύο». Η απόλυτη ομορφιά στον κόσμο του μάρκετινγκ. Το θάρρος και η ευθύτητα στον πλανήτη όπου θεωρείται το μέγιστο προτέρημα. Οι Τέλειοι. Και; Τι πήγε στραβά; Τίποτα. Όλα αυτά δεν είναι παρά όπλα. Στα χέρια δύο «τρελών». Απλών καθημερινών ανθρώπων δηλαδή, που τους δόθηκε περισσότερη δύναμη από όση μπορεί να αντέξει η ατελής τους φύση. Και «τρελάθηκαν» Απλών ανθρώπων που η αλήθεια τους ήρθε πολύ νωρίς. Πολλή πριν μπορέσουν να την αντέξουν. Και πόνεσαν τόσο πολύ που σταμάτησαν εκεί. Αν κάνουν μισό βήμα παραπέρα θα δουν τα λάθη τους. Θα δουν τους φόβους τους. Θα δουν ότι κάνουν και κείνοι αυτά που βρίζουν. Κι αν το αντέξουν θα μάθουν να ταιριάζουν τη λογική με το συναίσθημα. Και τότε από κάθε επιλογή που φαίνεται άσπρο μαύρο θα ξεπηδήσουν χιλιάδες άλλα χρώματα.
Αλλά πονάει πολύ όταν αντιληφθείς ότι αυτό που είχες βάλει σα στόχο, δεν είναι η ευτυχία. Θέλει πολύ κουράγιο να προσπεράσεις την απογοήτευση και να συνεχίσεις. Θέλει πολύ δύναμη να γυρίσεις το όπλο σου και να σημαδέψεις τον εαυτό σου. Θέλει απίστευτο σθένος να δεχτείς ότι μπορεί να συμβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Μακάρι να τα καταφέρουν. Γιατί είναι και οι δυο τους γαμώ τα παιδιά. Αλήθεια λέω!
Ως τότε όμως παρόλα τα κατορθώματά τους θα είναι μόνοι τους. Γιατί έτσι πρέπει. Παραφράζοντας μια ατάκα από την αγία γραφή, «Τι νόημα έχει άμα κερδίσεις τα πάντα, και χάσεις την ψυχή σου;».
Ή αλλιώς: Όλη η γνώση και η ομορφιά του κόσμου, έχει νόημα άμα μπορείς να την εφαρμόσεις πάνω σου. Αν όχι, μπορείς να γίνεις ο πρώτος, ο ευφυέστερος, ο δυνατότερος, ο γρηγορότερος, ο ομορφότερος, αλλά θα νιώθεις πάντα σαν ένας εξωγήινος που τραγουδάει το πιο όμορφο τραγούδι του κόσμου, σε μία άγνωστη γλώσσα.
The diva dance – 5th element
