Autobiographic postmortem (ή Πρόλογος)

Οι μικρές ώρες τις ημέρας. Αυτές που γίνονται τα περισσότερα σημαντικά πράγματα. Το μόνο που χαλάει την ησυχία είναι αυτά τα γαμημένα a/c, από τις διπλανές πολυκατοικίες.

-«Το δικό σου όμως δε σε ενοχλεί όταν δουλεύει παλιομίζερε;»

Σκάσε εσύ! Καλά μου τα ‘πρηξες τόσα χρόνια. Είδα κι έπαθα να καταλάβω ότι δεν είμαι schizo. Γιατί πρέπει πάντα να φωνάζεις; Εγώ γιατί μιλάω ήρεμα και σιγά;

Και γιατί πρέπει να ‘χεις πάντα δίκιο;

Τι έγινε από πέρυσι το Πάσχα; Πότε άλλαξαν όλα αυτά; Χρειάζομαι χρόνο για να καταλάβω να αφομοιώσω. Σιγά μη τον έχω. Ποτέ δε τον είχα. Για αυτό έμαθα να δουλεύω τόσο καλά με το ένστικτο. Και για αυτό δεν μπορώ ποτέ να σκεφτώ μόνο ένα πράγμα. Κι όμως μες το κεφάλι μου δεν υπάρχει χάος. Βασιλεύει η αρμονία πλέον. Τις σπάνιες φορές που δεν κοιτάω κάποιον μες τα μάτια αυτός ρωτάει «Με ακούς;».

Χαμογελάω. Φυσικά σε ακούω. Απλά εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι πολύ παραπάνω από 2 πράγματα ταυτόχρονα. Που να σου εξηγώ τώρα...

Ναι, ναι ξέρω, έχω δουλειές να κάνω. Και αυτές δεν παίρνουν πολλή αναβολή ακόμα.

Αν παίρναν θα τους έδινα. Φέτος κατάλαβα ποιος είμαι. Και μου αρέσει. Αλλά θέλω χρόνο να με καταλάβω για να μη με χάσω πάλι.

Στερήθηκα πολλά το ξέρω. Αλλά αυτό δεν αλλάζει. Έμαθα ακόμα περισσότερα. Και έχω πάρα πολύ χρόνο να καλύψω το χαμένο έδαφος. Δυσκολεύομαι αφάνταστα μερικές φορές. Γιατί οι παλιές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα. Περιπλανήθηκα και παρακολούθησα τους ανθρώπους. Υπάρχει και η χαρά εκεί έξω. Υπάρχει και η αγάπη. Αλλά εγώ ρούφηξα τον πόνο. Αυτό ήξερα καλύτερα. Και το γνώριμο είναι οικείο. Είναι όμορφο. Το άγνωστο είναι ο μεγαλύτερος φόβος μας. Για αυτό φοβόμαστε το θάνατο. Για αυτό κι εγώ ήμουν ένα τεράστιο σφουγγάρι ανθρώπινου πόνου. Δεν έλυσα κανενός τα προβλήματα μέχρι πέρυσι. Απλά πρόσφερα ανακούφιση. Δεν βοηθάς κανένα όταν εμπλέκεσαι. Απλά αποφεύγεις τα δικά σου.

 Ναι ξέρω φωνούλα μου, δεν ήθελα να το παραδεχτώ, αλλά έτσι είναι. Πάντα μπορείς να φύγεις η απλά να κλείσεις το τηλέφωνο με κάποια δικαιολογία στον άλλον. Ακόμα κι αν δε το κάνεις ποτέ, ξέρεις ότι μπορείς. Κι αυτό σου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας. Μπορείς να προστατευτείς από τα προβλήματα των άλλων. Ενώ τα δικά σου σε κυνηγάν συνέχεια. Ακόμα και όταν δεν το καταλαβαίνεις, είναι εκεί και σου κρατάν συντροφιά. Όταν δεν πεινάς, όταν δε νυστάζεις, όταν δε σου σηκώνεται. Γενικά όταν δεν. Για αυτό και πάντα είναι τόσο εύκολο να δίνεις τις σωστές συμβουλές στους άλλους ενώ εσύ τρακάρεις συνέχεια στην ίδια κολώνα.

 

Είμαι ο θεός μου. Είμαι ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο που εγώ αντιλαμβάνομαι. Είμαι ο μόνος άνθρωπος που φοβάμαι και αγαπάω τόσο πολύ. Γιατί έχω δει τη δύναμή μου. Αλλά όλοι εσείς εκεί έξω έχετε ένα δικό μου κομμάτι. Και γω ένα δικό σας. Και όταν βλέπω δικά μου κομμάτια πάνω σας, σας φοβάμαι. Και σας αγαπάω.

 

Αρκετά για τώρα. Σας αφιερώνω το τραγούδι μου. (ή ένα από αυτά)

 

 

Crossroads - Offspring

 

Time has washed away
And now I may wonder
How did it all slip by
Cause I always thought
We had forever
Future calls to me
To take me away from things
I don't want to leave behind
Like I'm slipping away
I can't hold on

Find that path alone
Crossroads lead me away
But that’s not what worries me
I just want to know what’s home

Through it all
My mind still wanders
To the one who touched my soul
Though her road leads away
She's still my
True love
I could believe

Will is not enough when all those
Lost days stand in the way
But she was
My hopes and dreams my
Whole world
I could believe

I still want to know
Who can see for me, yeah, yes
Crossroads tell me

Now you'll have to trade
Your past away
And find another day
So is change a friend or an enemy

Through what comes to pass
I'll find my way
I've seen it all before
But is the best you can be
The best thing to be
Some people say
You're just wasting time
But that’s not what worries me
I just want to know what’s home

 

 

 

Υ.Γ.

Είναι μεγάλος ο πειρασμός να κλείσω τα σχόλια. Μα δε θα το κάνω. Γιατί πιστεύω στην επιλογή. Γιατί δε φοβάμαι. Και γιατί άμα κλείνεις την πόρτα σου σε κάθε καινούρια πρόταση, είναι σαν να αφήνεις απέξω τη ζωή. Ή ένα μέρος της.