Το ποστάκι προστέθηκε στις 6/9/10 το περνάω όμως στην ημερομηνία που έπρεπε κανονικά να μεταφερθεί από το φόρουμ που γράφτηκε. Απλώς εκείνη τη φορά νίκησε η βαρεμάρα. Γίνονται και κάποιες μικρές διορθώσεις, και επειδή δεν έχω την άδεια να μεταφέρω όλα τα σχόλια θα βάλω μόνο τα δικά μου (συν δύο που ΣΙΓΟΥΡΑ δεν θα χουν πρόβλημα) κι ας φαίνονται ξεκάρφωτα.
Τι είναι μια πορεία. Ποιος πάει στην πορεία. Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα.
Σε μια πορεία υπάρχουν αστυνομικοί που θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Θέλουν να βρουν τρόπους να κάνουν το καθήκον τους και να προστατέψουν και τον κόσμο ταυτόχρονα. Υπάρχουν διαδηλωτές σκεπτόμενοι, με αγαθές προθέσεις που θέλουν απλώς να φωνάξουν την άποψη τους. Μη σου πω ότι ένα κομμάτι τους νοιώθει και τύψεις που κλείνουν το δρόμο. Υπάρχουν διαδηλωτές παραπλανημένοι από ομάδες και οργανώσεις που όντως πιστεύουν στο θαύμα. Ότι την επομένη της πορείας θα δένουμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Πάλι όμως έχουν καλές προθέσεις.
Και υπάρχουν και οι άλλοι.
Υπάρχουν αυτοί που πάνε για να κλέψουν πορτοφόλια από διαδηλωτές.
Αυτοί που πάνε για να σπάσουν μια βιτρίνα και να πάρουν κινητά, κάμερες κτλ.
Αυτοί που πάνε για να χουφτώσουν καμιά γκόμενα στην αναπουμπούλα
Αυτοί που πάνε για μαγκιά, ή για την εμπειρία, για να το λένε μετά στην παρέα.
Αυτοί που πάνε για να καπηλευτούν μια κατάσταση προς όφελος της οργάνωσης.
Αυτοί που προσπαθούν να ανέβουν στην ιεραρχία ώστε σύντομα οι «εχθροί» τους να τους βάλουν στη μισθοδοσία, όταν θα χουν αρκετή επιρροή. Αργότερα θα ονομαστούν «εργατοπατέρες»
Αυτοί που ονομάζονται οδηγητές, αρχισυνδικαλιστές κτλ. Και διαλέγουν τα πιο πιτσιρίκια για να φτιάξουν αλυσίδες μπροστά στα ματ ενώ οι ίδιοι κάθονται από μακριά και δίνουν οδηγίες.
Αυτοί που είναι χούλιγκαν . πάνε μόνο για το σπρωξίδι και το ξύλο. Πολύ συχνά βαράνε και «δικούς» τους. Σε άλλες φάσεις τους πετυχαίνεις στα γήπεδα.
Οι αυτοαποκαλούμενοι «αναρχικοί» ή ταραξίες. (Σε μια αναρχική κοινωνία ή βία δε συνάδει, εξ ου και τα εισαγωγικά, αλλά εδώ – στο παρόν κείμενο - δε μας ενδιαφέρει αυτό) Απλώς περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία. Ετοιμάζονται μέρες πριν. Αυτοσχέδιες μολότοφ, full-face, βαριοπούλα για τα μάρμαρα, πάντα σε ομάδες. Στόχοι τους κυρίως οι τράπεζες, ακριβά αμάξια κτλ. αλλά αν πάρουν φορά χτυπάμε και άσχετα. Δεν βουτάμε, μόνο καταστρέφουν. Αρκετοί από αυτούς είναι πιτσιρικάδες τρελαμένοι, ή τριαντάρηδες καμένοι από την πρέζα, αλλά όχι μόνο.
Οι χρυσαυγίτες/ασφαλίτες. Ειδικών αποστολών. Από θέμα οργάνωσης και εμφάνισης μοιάζουν με τους αναρχικούς. Αναλόγως την περίσταση αλλάζει ο ρόλος τους. Άλλες φορές είναι στην πλευρά της «καταστολής», χτυπώντας μαζί με τα ΜΑΤ τους διαδηλωτές. Εκτός από ξύλα χρησιμοποιούν γκλομπ(!) σιδερογροθιές, στιλέτα κ.α.
Άλλες φορές πάλι το παίζουν αναρχικοί, χώνονται σε πορείες και ξεκινάμε επεισόδια αμέσως μόλις παραταχθούν τα ΜΑΤ ώστε να ακολουθήσουν συμπλοκές. Άλλες φορές τραβάνε με κάμερες. Άλλες φορές μπαίνουν στα κτίρια που καταφεύγουν διαδηλωτές (πολυτεχνείο, νομική κ.α.) και σπάνε τα τζάμια δήθεν για να πετάξουν ξύλα και πέτρες στους μπάτσους, αλλά το κάνουν για να μπουν μέσα στο κτίριο τα χημικά αέρια. Γενικά έχουν πολλές χρήσεις.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους ασφαλίτες από τους αναρχικούς ή τους χούλιγκαν, αλλά έρχεται με την εμπειρία.
Και ερχόμαστε στην πλειοψηφία. Είναι ο γείτονας σου. Ο αδελφός σου. Που ζει την καθημερινή άχρωμη ζωή του, στερημένη από κάθε λογής εμπειρία και με μπόλικο ιντερνέτ, και καταπιεσμένος όσο δεν πάει. Που μόλις ζήσει την έξαψη, την αντάρα, της φωνές, τα ρυθμικά συνθήματα, την επιρροή του πλήθους πάνω του, γίνεται ένα με τη μάζα. Επιπροσθέτως, καθώς ο φόβος μετατρέπεται σε αδρεναλίνη και η αγανάκτηση σε οργή, μεταμορφώνεται σε ζώο. Όλα τα πρωτόγονα ένστικτα του έρχονται στην επιφάνεια. Εκείνη τη στιγμή δεν του φταίει ο εαυτός του για τις επιλογές του και τη μίζερη ζωή του, αλλά ο μπάτσος απέναντι. Τον φαντάζεται σαν τέρας με έξι κεφάλια, και θέλει να τον δει αιμόφυρτο να σφαδάζει. Αυτός είναι η αίτια που υποφέρει, αυτός είναι το μόνο πράγμα που τον χωρίζει από το όνειρο, το σκοπό την ολοκλήρωση. Πολύ συχνά θα παρασυρθεί σε κάθε είδους βίαιες πράξεις. Αν εκείνη τη στιγμή προσπαθήσεις να τον εκλογικεύσεις με τα λόγια, μπορεί να αρπάξεις και συ καμία αδέσποτη. Καλά κατάλαβες: Υπό κατάλληλες συνθήκες, γίνεται χούλιγκαν. Στην υπέροχη ανωνυμία του όχλου.
Και ο μπάτσος. Ο μονός τρόπος να ξεφύγει από το χωριό που δεν είχε γυναίκες, γιατί πήγαν όλες στην πόλη, και από τον πατέρα που τον έδερνε, ήταν η αστυνομία. Δυο χρονάκια σχολή, δεν πας στρατό, και πληρώνεσαι από την πρώτη μέρα. Και έρχεται η ώρα που παίρνει γκλομπ και ασπίδα…
Και τον βλέπεις, μέσα από την μάσκα του κράνους, με τη φάτσα του μπούλη. Πλησιάζει για πρώτη φορά ένα διαδηλωτή. Μπορεί να είναι ο φοιτητής που δεν έγινε, ο ωραίος τύπος που δεν είναι, η ωραία που δεν έχει, ο μπαμπάς που τον έδερνε, η απλώς κάποιος τυχαίος. Τον πλησιάζει φοβισμένος, και τρέμει μέχρι να ρίξει την πρώτη. Μετά γλυκαίνεται, το μάτι γυαλίζει και ρίχνει την δεύτερη. Μετά φρενιάζει και ρίχνει συνέχεια. Ώσπου τον βλέπει κάνας παλιός, και η μαζεύει τον διαδηλωτή άγαρμπα να τον πάει στην κλούβα, η του πατεί ένα κλωτσιδι να πάει παραπέρα και πάει μπροστά στον μπούλη που διψά για αίμα (για να μην τον σκοτώσει) και του λέει «εντάξει πάει αυτός, πα να σαπίσουμε κανέναν άλλον τώρα. Η ηδονή της πρόσκαιρης εξουσίας και της ανωνυμίας της στολής.
Να το πούμε απλά. Η αίτια για τις πορείες στην Ελλάδα είναι πάντα η ιδία. Είτε γιατί σε πνιγεί το δίκιο που σε κλέβουν, είτε γιατί ο άλλος κλέβει καλύτερα από εσένα και αυτός έχει και εσύ όχι. Δεδομένου ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, υπερισχύει το δεύτερο στην πλειοψηφία. Για πολλούς λόγους που επίσης δεν είναι επί του παρόντος.
Αυτοί είναι κυρίως στις πορείες. Για πολλές από τις παραπάνω ομάδες, είναι αδιανόητο ότι υπάρχουν κάποιες άλλες από τη λίστα. Σπανίως θα μιλήσει κάποιος ανοιχτό για τις πορείες. Συνήθως γιατί με κάποιο τρόπο, έχει κάνει και αυτός μαλακία. Στην αρχή μου γύριζε το στομάχι όλο αυτό, μετά απλώς μου ξένιζε, και στο τέλος το αποδέχτηκα. Κάποιοι έχουν συμφέροντα και κάποιοι έχουν ανάγκη να εκτονώσουν τα ένστικτα τους. Δεκτό. Ανθρώπινη φύση. Όταν όμως όλο αυτό μπορεί να οργανωθεί και να κατευθυνθεί τότε αξίζει τον κόπο να σταθεί κάνεις λίγο παραπάνω. Όλο αυτό δηλαδή ήταν μια τεραστία εισαγωγή για αυτό που όντως με απασχολεί, και είναι τα media.
Έχω τρομάξει με την ισχύ του ιντερνέτ. Το είπα και ξεθύμανα. Όχι δε με απασχολεί που πέθαναν κάποια άτομα ιδιαίτερα. Χέστηκα και για τους υπαλλήλους και για το αγέννητο και σόρυ κιόλας αν σας ακούγομαι κυνικός. Δεν τους ήξερα, δε με ήξεραν, και κάθε μέρα πεθαίνουν εκατοντάδες μωρά στην Αφρική από ασιτία, τυμπανισμό, ελονοσία και τα τρώνε τα κοράκια και οι μύγες. Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι εδώ, στη χωρά μας, από την κακή λειτουργία και την αναλγησία του κράτους. Πολλοί από αυτούς υποφέρουν. Είτε πάνω σε ένα ράντζο με καρκίνο στο πάγκρεας, είτε με το τιμόνι καρφωμένο στο στήθος σε κάποιο χαντάκι, είτε σε κάποιες φύλακες και ιδρύματα, και πολλά άλλα. Με απασχολεί όμως η διαχείριση των γεγονότων. Και ειδικά ο τρόπος που εισάγεται η ψευδής πληροφορία.
Πολλές φορές τυχαίνει το μεγάλο μυστικό, και η πιο τρομερή συνομωσία να είναι το πιο προφανές πράγμα, και όλοι να κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Είμαστε ένα εκπαιδευμένο κοινό. Για παράδειγμα:
Έστω ότι τη μολότοφ την έριξε ένας μαστουρωμένος ταραξίας «αναρχικός». Είναι σίγουρο ότι ελάχιστοι θα το πιστέψουν, ακόμα κι αν τους ρίξεις τις αποδείξεις στα μούτρα. Διότι, οι πλευρές που μας ενδιαφέρει να φταίνε είναι δυο: οι ασφαλίτες, και οι απλοί διαδηλωτές. Αν ήταν προβοκάτσια, επωφελούνται οι μισοί, κι αν ήταν παράπλευρες απώλειες της οργής του όχλου οι άλλοι μισοί. Όποτε με το που γίνεται το γεγονός αρχίζει η βιομηχανία και παίρνει μπρος. Άλλος το θάβει, άλλος το φουσκώνει Άλλος το λέει έτσι, άλλος αλλιώς. Μια μαρτυρία εδώ και μια εκεί, ένα βίντεο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο, ένας που ξέρει κάποιον, που ξέρει κάποιον, που ήταν εκεί και άκουσε… Άλλα αληθινά άλλα ψεύτικα, αλλά φουσκωμένα κι άλλα θαμμένα Ένα είναι σίγουρο. Όλα χάνονται μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της στοχευμένης παραπληροφόρησης. Πάντα αυτό γίνεται. Τα αντανακλαστικά του συστήματος λειτουργούν άμεσα, και συνήθως κερδίζουν τα μονταρισμένα βίντεο, οι μαρτυρίες που γράφονται σε γλαφυρή και σοκαριστική γλώσσα, οι πήγες που δεν ελέγχονται, και φυσικά το σημαντικότερο όλων, η καχυποψία όλων. Όσο πιο καλά σερβιρισμένο τόσο ευκολότερα κατεβαίνει. Το απλό, μας κάθεται στο λαιμό.
Είχα την ατυχία (ή τύχη, από άλλη γωνία) να ζήσω από πολύ κοντά κάποιες από αυτές τις «αφορμές» για πορείες. Και είδα πως σιγά σιγά ακολούθησε το στήσιμο, τα σενάρια και τα συναφή και πόσο γρήγορα και με πόση ένταση διαδόθηκαν στο ιντερνέτ. Όλοι είναι πάντα τόσο πεπεισμένοι εκ των πρότερων για κάποια πράγματα, που ποτέ κάνεις δεν ψάχνει πηγές. Θέλει δράση και τη θέλει τώρα, και νικητής είναι πάντα αυτός που γραφεί καλύτερα Στα μπλογκς, στα μέηλς, και πριν καλά καλά κλείσει 24ωρο, αναπαράγεται και στις εφημερίδες. Και στην τηλεόραση. Και πάντα εμφανίζεται τουλάχιστον ένας υποστηρικτής για την κάθε άποψη.
Αρκεί να υπάρχει το σενάριο, το βεβαρημένο παρελθόν (των διαδηλωτών ή των ασφαλιτών στην προκειμένη) και η δυνατότητα (όποιος έχει βρεθεί στην πρώτη γραμμή, ξέρει ότι από κάποιο θαύμα δεν έχουμε θρηνήσει χιλιάδες νεκρούς αυτά τα χρόνια, καθώς επίσης και ότι οι πραγματικοί νεκροί και τραυματίες πολύ συχνά αποκρύπτονται. Στην περίπτωση αυτή βεβαία ο θάνατος τους ήταν κάπως πιο… φανταιζί!).
Όλο το παιχνίδι παίζεται εδώ τελικά. Στις οθόνες. Εδώ που είναι η ζωή μας. Εδώ που είναι η μονή μας πραγματικότητα. Στους δρόμους απλώς τελειώνει αυτό που αρχίζει εδώ μέσα, και εκτονώνει ότι δεν μπορεί να εκτονώσει (ακόμα) στο πληκτρολόγιο. Είναι πολύ πιο εύκολο να κάψουμε το συνάνθρωπο μας από το να μην μπούμε να διαβάζουμε τις λεπτομέρειες για το πώς το κάναμε μόλις γυρίσουμε σπίτι. Η λογική είναι απλή. Διαίρει και βασίλευε, άρτος και θεάματα, και το σκυλί του Παβλόφ μαζί, όλα σε ένα και σε οικονομική συσκευασία.
Πιστεύω, ότι αυτό που κάποτε λέγανε ότι είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χεριά του λάου και θα ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις – το internet δηλαδή – έγινε το μεγαλύτερο όπλο στα χεριά της εξουσίας. Γιατί πολύ απλά όταν μπουκώσεις κάποιον με πληροφορίες, πλαστές και μη, κερδίζει αυτός που τα λέει καλύτερα και γρηγορότερα. Οι αλήθειες έρχονται σε 2η μοίρα.
Τελικά, όπως και η ελευθερία, έτσι και το ιντερνέτ, δεν είναι παρά να Καλάσνικοφ στα χεριά πεντάχρονου, στην περίπτωση μας.
Καλημέρα
