Έλα μαλάκα να δεις τι έκανες!

Hurricane Season 2010: Tropical Storm Malakas (Northwest Pacific Ocean)

09.23.10

 

September 23, 2010

NASA Sees Important Cloud-Top Temperatures as Tropical Storm Malakas Heads for Iwo To

› View larger image
This infrared image of Malakas' cloud temperatures was captured on Sept. 23 at 0405 UTC (12:05 a.m. EDT) by the AIRS instrument on NASA's Aqua satellite. The image shows a very large area of highest, coldest cloud tops (colder than -63 Fahrenheit) throughout Tropical Storm Malakas (in purple).
Credit: NASA/JPL, Ed Olsen NASA's Aqua satellite has peered into the cloud tops of Tropical Storm Malakas and derived just how cold they really are, giving an indication to forecasters of the strength of the storm.

....

When the Aqua satellite passed over Malakas from space on Sept. 23 at 0405 UTC (12:05 a.m. EDT) the AIRS instrument took the temperature of the cloud tops in the storm and found them to be as cold as or colder than -63 Fahrenheit throughout a very large area within Tropical Storm Malakas, indicating the storm had a good amount of energy powering it. Infrared imagery also showed an eye with thunderstorms banding around it (circling it), and convection (and thunderstorms) re-building over the system, which indicates strengthening.

....

The center of Malakas is forecast to be closest to the island of Iwo To at 0000 UTC (about 9 a.m. Local time) on Sept. 24 (8 p.m. EDT on Sept. 23).

Text credit: Rob Gutro, NASA's Goddard Space Flight Center, Greenbelt, Md.



Πηγή: Nasa  ( http://www.nasa.gov/mission_pages/hurricanes/main/index.html )

Άτιτλο 001

Αντιγράφω όπως μου 'χε έρθει στο "γραματοκιβώτιο" μου.

"

Επιστολή στον Υπουργό Δικαιοσύνης

Κοινοποίηση

Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.

Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).

Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;

Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.

Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.

Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας -που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.

Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;

Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;

Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!

Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.

Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.

Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.

Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλημμα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;

Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!

Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.

Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παλικαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.
Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.

Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.

Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;

Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;

Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.

Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.

Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.

Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος"


Από τη μια αυτό από την άλλη βλέπω το εξής:

Τυχαίνει να κάνεις μια συζήτηση με κάποιον που έχει παράπονα απο την Ελλάδα. Αρκετά συχνό φαινόμενο τωρα τελευταία. και αφού σου πει ότι έχει να σου πει (οικονομικό, παιδεία, κοινωνική πρόνοια, υποκρισία, σύστημα υγειας κτλ।), ρωτάw και συ:

- Καλά και γιατί δε φεύγεις; "

- Έλα μωρέ και πού να πας; Παντού τα ίδια δεν είναι;

- Μπορώ να σου βρώ για πλάκα πέντε κοντινες χώρες που είναι αρκετά καλύτερα - εώς πολύ καλύτερα - σε όλα όσα ανέφερες.

- Δηλαδή εκεί δεν έχουν ανεργεια οπως και μεις;

- Ας πούμε ναι. Πάνω κάτω. Αν, υποθετικά, σου έβρισκα εγώ δουλειά σε μια απο αυτές τις χώρες, και ήξερες και τη γλώσσα, θα πήγαινες;

- Εξαρτάται. Πόσα λεφτά θα παιρνα;

- Ας πούμε τα αντιστοιχα με ότι έπαιρνες εδώ.

- Και τι να πα να κάνω τότε; Τρελός είμαι;

- Και όλα τα άλλα που λέγαμε πριν που είναι καλύτερα πριν του οικονομικού; αν δηλαδή παιρνεις τα αντίστοιχα, αλλά εκεί σου φτάνουν να ζήσεις αξιοπρεπώς, που'ν'το πρόβλημα; Ή μάλλον για να καταλάβω, εσύ πόσα θα θελες να παίρνεις για να φύγεις;

- Μα, εννοείται, τουλάχιστοντα διπλά!

- Μα τότε θα σου περισσεύουν και μάλιστα αρκετά. Tι τα θές τόσα λεφτά; Και στην τελική, γιατί να σου τα δώσουν εσένα;

- Ε, τότε γιατί να φύγω ρε φίλε; τόσα παιρνω και δω!

(Σε αυτό το σημείο συχνα πυκνά ανεβαίνουν οι εντάσεις ελαφρώς και η συζήτηση κάνει κύκλους, για να καταλήξει στο εξής)

- Και αυτά που θα μαζεύεις τι τα θες;

- Μα για να μαζέψω αρκετά και γρήγορα για να γυρισω πίσω, φυσικά!


:)



Πλάκα δεν έχουμε;











was there in the backstage - when first light came around
I grew up like a changeling - to wait the first time around
I could see all the weakness - I could pick all the faults
But I concede all the faith tests - just a stick in your throat
Hung around in your soundtrack - to mirror all that you've done
To find the right side of reason - to kill the three lies for one
I could see all the cold facts - I could see through your eyes
All this don't make no contact - no matter how hard I try
I could still hear the footsteps - I could see only walls
I say 'hey' for you mad traps - hearing no at all
I could see contradiction - I could give up the fight
Just to live in the past tense - To make believe you were right

Πορείες και Μ.Μ.Ε. (internet)

Το ποστάκι προστέθηκε στις 6/9/10 το περνάω όμως στην ημερομηνία που έπρεπε κανονικά να μεταφερθεί από το φόρουμ που γράφτηκε. Απλώς εκείνη τη φορά νίκησε η βαρεμάρα. Γίνονται και κάποιες μικρές διορθώσεις, και επειδή δεν έχω την άδεια να μεταφέρω όλα τα σχόλια θα βάλω μόνο τα δικά μου (συν δύο που ΣΙΓΟΥΡΑ δεν θα χουν πρόβλημα) κι ας φαίνονται ξεκάρφωτα.

Τι είναι μια πορεία. Ποιος πάει στην πορεία. Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα.

Σε μια πορεία υπάρχουν αστυνομικοί που θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Θέλουν να βρουν τρόπους να κάνουν το καθήκον τους και να προστατέψουν και τον κόσμο ταυτόχρονα. Υπάρχουν διαδηλωτές σκεπτόμενοι, με αγαθές προθέσεις που θέλουν απλώς να φωνάξουν την άποψη τους. Μη σου πω ότι ένα κομμάτι τους νοιώθει και τύψεις που κλείνουν το δρόμο. Υπάρχουν διαδηλωτές παραπλανημένοι από ομάδες και οργανώσεις που όντως πιστεύουν στο θαύμα. Ότι την επομένη της πορείας θα δένουμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Πάλι όμως έχουν καλές προθέσεις.

Και υπάρχουν και οι άλλοι.

Υπάρχουν αυτοί που πάνε για να κλέψουν πορτοφόλια από διαδηλωτές.

Αυτοί που πάνε για να σπάσουν μια βιτρίνα και να πάρουν κινητά, κάμερες κτλ.

Αυτοί που πάνε για να χουφτώσουν καμιά γκόμενα στην αναπουμπούλα

Αυτοί που πάνε για μαγκιά, ή για την εμπειρία, για να το λένε μετά στην παρέα.

Αυτοί που πάνε για να καπηλευτούν μια κατάσταση προς όφελος της οργάνωσης.

Αυτοί που προσπαθούν να ανέβουν στην ιεραρχία ώστε σύντομα οι «εχθροί» τους να τους βάλουν στη μισθοδοσία, όταν θα χουν αρκετή επιρροή. Αργότερα θα ονομαστούν «εργατοπατέρες»

Αυτοί που ονομάζονται οδηγητές, αρχισυνδικαλιστές κτλ. Και διαλέγουν τα πιο πιτσιρίκια για να φτιάξουν αλυσίδες μπροστά στα ματ ενώ οι ίδιοι κάθονται από μακριά και δίνουν οδηγίες.

Αυτοί που είναι χούλιγκαν . πάνε μόνο για το σπρωξίδι και το ξύλο. Πολύ συχνά βαράνε και «δικούς» τους. Σε άλλες φάσεις τους πετυχαίνεις στα γήπεδα.

Οι αυτοαποκαλούμενοι «αναρχικοί» ή ταραξίες. (Σε μια αναρχική κοινωνία ή βία δε συνάδει, εξ ου και τα εισαγωγικά, αλλά εδώ – στο παρόν κείμενο - δε μας ενδιαφέρει αυτό) Απλώς περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία. Ετοιμάζονται μέρες πριν. Αυτοσχέδιες μολότοφ, full-face, βαριοπούλα για τα μάρμαρα, πάντα σε ομάδες. Στόχοι τους κυρίως οι τράπεζες, ακριβά αμάξια κτλ. αλλά αν πάρουν φορά χτυπάμε και άσχετα. Δεν βουτάμε, μόνο καταστρέφουν. Αρκετοί από αυτούς είναι πιτσιρικάδες τρελαμένοι, ή τριαντάρηδες καμένοι από την πρέζα, αλλά όχι μόνο.

Οι χρυσαυγίτες/ασφαλίτες. Ειδικών αποστολών. Από θέμα οργάνωσης και εμφάνισης μοιάζουν με τους αναρχικούς. Αναλόγως την περίσταση αλλάζει ο ρόλος τους. Άλλες φορές είναι στην πλευρά της «καταστολής», χτυπώντας μαζί με τα ΜΑΤ τους διαδηλωτές. Εκτός από ξύλα χρησιμοποιούν γκλομπ(!) σιδερογροθιές, στιλέτα κ.α.

Άλλες φορές πάλι το παίζουν αναρχικοί, χώνονται σε πορείες και ξεκινάμε επεισόδια αμέσως μόλις παραταχθούν τα ΜΑΤ ώστε να ακολουθήσουν συμπλοκές. Άλλες φορές τραβάνε με κάμερες. Άλλες φορές μπαίνουν στα κτίρια που καταφεύγουν διαδηλωτές (πολυτεχνείο, νομική κ.α.) και σπάνε τα τζάμια δήθεν για να πετάξουν ξύλα και πέτρες στους μπάτσους, αλλά το κάνουν για να μπουν μέσα στο κτίριο τα χημικά αέρια. Γενικά έχουν πολλές χρήσεις.

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους ασφαλίτες από τους αναρχικούς ή τους χούλιγκαν, αλλά έρχεται με την εμπειρία.

Και ερχόμαστε στην πλειοψηφία. Είναι ο γείτονας σου. Ο αδελφός σου. Που ζει την καθημερινή άχρωμη ζωή του, στερημένη από κάθε λογής εμπειρία και με μπόλικο ιντερνέτ, και καταπιεσμένος όσο δεν πάει. Που μόλις ζήσει την έξαψη, την αντάρα, της φωνές, τα ρυθμικά συνθήματα, την επιρροή του πλήθους πάνω του, γίνεται ένα με τη μάζα. Επιπροσθέτως, καθώς ο φόβος μετατρέπεται σε αδρεναλίνη και η αγανάκτηση σε οργή, μεταμορφώνεται σε ζώο. Όλα τα πρωτόγονα ένστικτα του έρχονται στην επιφάνεια. Εκείνη τη στιγμή δεν του φταίει ο εαυτός του για τις επιλογές του και τη μίζερη ζωή του, αλλά ο μπάτσος απέναντι. Τον φαντάζεται σαν τέρας με έξι κεφάλια, και θέλει να τον δει αιμόφυρτο να σφαδάζει. Αυτός είναι η αίτια που υποφέρει, αυτός είναι το μόνο πράγμα που τον χωρίζει από το όνειρο, το σκοπό την ολοκλήρωση. Πολύ συχνά θα παρασυρθεί σε κάθε είδους βίαιες πράξεις. Αν εκείνη τη στιγμή προσπαθήσεις να τον εκλογικεύσεις με τα λόγια, μπορεί να αρπάξεις και συ καμία αδέσποτη. Καλά κατάλαβες: Υπό κατάλληλες συνθήκες, γίνεται χούλιγκαν. Στην υπέροχη ανωνυμία του όχλου.

Και ο μπάτσος. Ο μονός τρόπος να ξεφύγει από το χωριό που δεν είχε γυναίκες, γιατί πήγαν όλες στην πόλη, και από τον πατέρα που τον έδερνε, ήταν η αστυνομία. Δυο χρονάκια σχολή, δεν πας στρατό, και πληρώνεσαι από την πρώτη μέρα. Και έρχεται η ώρα που παίρνει γκλομπ και ασπίδα…

Και τον βλέπεις, μέσα από την μάσκα του κράνους, με τη φάτσα του μπούλη. Πλησιάζει για πρώτη φορά ένα διαδηλωτή. Μπορεί να είναι ο φοιτητής που δεν έγινε, ο ωραίος τύπος που δεν είναι, η ωραία που δεν έχει, ο μπαμπάς που τον έδερνε, η απλώς κάποιος τυχαίος. Τον πλησιάζει φοβισμένος, και τρέμει μέχρι να ρίξει την πρώτη. Μετά γλυκαίνεται, το μάτι γυαλίζει και ρίχνει την δεύτερη. Μετά φρενιάζει και ρίχνει συνέχεια. Ώσπου τον βλέπει κάνας παλιός, και η μαζεύει τον διαδηλωτή άγαρμπα να τον πάει στην κλούβα, η του πατεί ένα κλωτσιδι να πάει παραπέρα και πάει μπροστά στον μπούλη που διψά για αίμα (για να μην τον σκοτώσει) και του λέει «εντάξει πάει αυτός, πα να σαπίσουμε κανέναν άλλον τώρα. Η ηδονή της πρόσκαιρης εξουσίας και της ανωνυμίας της στολής.

Να το πούμε απλά. Η αίτια για τις πορείες στην Ελλάδα είναι πάντα η ιδία. Είτε γιατί σε πνιγεί το δίκιο που σε κλέβουν, είτε γιατί ο άλλος κλέβει καλύτερα από εσένα και αυτός έχει και εσύ όχι. Δεδομένου ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, υπερισχύει το δεύτερο στην πλειοψηφία. Για πολλούς λόγους που επίσης δεν είναι επί του παρόντος.

Αυτοί είναι κυρίως στις πορείες. Για πολλές από τις παραπάνω ομάδες, είναι αδιανόητο ότι υπάρχουν κάποιες άλλες από τη λίστα. Σπανίως θα μιλήσει κάποιος ανοιχτό για τις πορείες. Συνήθως γιατί με κάποιο τρόπο, έχει κάνει και αυτός μαλακία. Στην αρχή μου γύριζε το στομάχι όλο αυτό, μετά απλώς μου ξένιζε, και στο τέλος το αποδέχτηκα. Κάποιοι έχουν συμφέροντα και κάποιοι έχουν ανάγκη να εκτονώσουν τα ένστικτα τους. Δεκτό. Ανθρώπινη φύση. Όταν όμως όλο αυτό μπορεί να οργανωθεί και να κατευθυνθεί τότε αξίζει τον κόπο να σταθεί κάνεις λίγο παραπάνω. Όλο αυτό δηλαδή ήταν μια τεραστία εισαγωγή για αυτό που όντως με απασχολεί, και είναι τα media.

Έχω τρομάξει με την ισχύ του ιντερνέτ. Το είπα και ξεθύμανα. Όχι δε με απασχολεί που πέθαναν κάποια άτομα ιδιαίτερα. Χέστηκα και για τους υπαλλήλους και για το αγέννητο και σόρυ κιόλας αν σας ακούγομαι κυνικός. Δεν τους ήξερα, δε με ήξεραν, και κάθε μέρα πεθαίνουν εκατοντάδες μωρά στην Αφρική από ασιτία, τυμπανισμό, ελονοσία και τα τρώνε τα κοράκια και οι μύγες. Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι εδώ, στη χωρά μας, από την κακή λειτουργία και την αναλγησία του κράτους. Πολλοί από αυτούς υποφέρουν. Είτε πάνω σε ένα ράντζο με καρκίνο στο πάγκρεας, είτε με το τιμόνι καρφωμένο στο στήθος σε κάποιο χαντάκι, είτε σε κάποιες φύλακες και ιδρύματα, και πολλά άλλα. Με απασχολεί όμως η διαχείριση των γεγονότων. Και ειδικά ο τρόπος που εισάγεται η ψευδής πληροφορία.

Πολλές φορές τυχαίνει το μεγάλο μυστικό, και η πιο τρομερή συνομωσία να είναι το πιο προφανές πράγμα, και όλοι να κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Είμαστε ένα εκπαιδευμένο κοινό. Για παράδειγμα:

Έστω ότι τη μολότοφ την έριξε ένας μαστουρωμένος ταραξίας «αναρχικός». Είναι σίγουρο ότι ελάχιστοι θα το πιστέψουν, ακόμα κι αν τους ρίξεις τις αποδείξεις στα μούτρα. Διότι, οι πλευρές που μας ενδιαφέρει να φταίνε είναι δυο: οι ασφαλίτες, και οι απλοί διαδηλωτές. Αν ήταν προβοκάτσια, επωφελούνται οι μισοί, κι αν ήταν παράπλευρες απώλειες της οργής του όχλου οι άλλοι μισοί. Όποτε με το που γίνεται το γεγονός αρχίζει η βιομηχανία και παίρνει μπρος. Άλλος το θάβει, άλλος το φουσκώνει Άλλος το λέει έτσι, άλλος αλλιώς. Μια μαρτυρία εδώ και μια εκεί, ένα βίντεο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο, ένας που ξέρει κάποιον, που ξέρει κάποιον, που ήταν εκεί και άκουσε… Άλλα αληθινά άλλα ψεύτικα, αλλά φουσκωμένα κι άλλα θαμμένα Ένα είναι σίγουρο. Όλα χάνονται μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της στοχευμένης παραπληροφόρησης. Πάντα αυτό γίνεται. Τα αντανακλαστικά του συστήματος λειτουργούν άμεσα, και συνήθως κερδίζουν τα μονταρισμένα βίντεο, οι μαρτυρίες που γράφονται σε γλαφυρή και σοκαριστική γλώσσα, οι πήγες που δεν ελέγχονται, και φυσικά το σημαντικότερο όλων, η καχυποψία όλων. Όσο πιο καλά σερβιρισμένο τόσο ευκολότερα κατεβαίνει. Το απλό, μας κάθεται στο λαιμό.

Είχα την ατυχία (ή τύχη, από άλλη γωνία) να ζήσω από πολύ κοντά κάποιες από αυτές τις «αφορμές» για πορείες. Και είδα πως σιγά σιγά ακολούθησε το στήσιμο, τα σενάρια και τα συναφή και πόσο γρήγορα και με πόση ένταση διαδόθηκαν στο ιντερνέτ. Όλοι είναι πάντα τόσο πεπεισμένοι εκ των πρότερων για κάποια πράγματα, που ποτέ κάνεις δεν ψάχνει πηγές. Θέλει δράση και τη θέλει τώρα, και νικητής είναι πάντα αυτός που γραφεί καλύτερα Στα μπλογκς, στα μέηλς, και πριν καλά καλά κλείσει 24ωρο, αναπαράγεται και στις εφημερίδες. Και στην τηλεόραση. Και πάντα εμφανίζεται τουλάχιστον ένας υποστηρικτής για την κάθε άποψη.

Αρκεί να υπάρχει το σενάριο, το βεβαρημένο παρελθόν (των διαδηλωτών ή των ασφαλιτών στην προκειμένη) και η δυνατότητα (όποιος έχει βρεθεί στην πρώτη γραμμή, ξέρει ότι από κάποιο θαύμα δεν έχουμε θρηνήσει χιλιάδες νεκρούς αυτά τα χρόνια, καθώς επίσης και ότι οι πραγματικοί νεκροί και τραυματίες πολύ συχνά αποκρύπτονται. Στην περίπτωση αυτή βεβαία ο θάνατος τους ήταν κάπως πιο… φανταιζί!).

Όλο το παιχνίδι παίζεται εδώ τελικά. Στις οθόνες. Εδώ που είναι η ζωή μας. Εδώ που είναι η μονή μας πραγματικότητα. Στους δρόμους απλώς τελειώνει αυτό που αρχίζει εδώ μέσα, και εκτονώνει ότι δεν μπορεί να εκτονώσει (ακόμα) στο πληκτρολόγιο. Είναι πολύ πιο εύκολο να κάψουμε το συνάνθρωπο μας από το να μην μπούμε να διαβάζουμε τις λεπτομέρειες για το πώς το κάναμε μόλις γυρίσουμε σπίτι. Η λογική είναι απλή. Διαίρει και βασίλευε, άρτος και θεάματα, και το σκυλί του Παβλόφ μαζί, όλα σε ένα και σε οικονομική συσκευασία.

Πιστεύω, ότι αυτό που κάποτε λέγανε ότι είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χεριά του λάου και θα ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις – το internet δηλαδή – έγινε το μεγαλύτερο όπλο στα χεριά της εξουσίας. Γιατί πολύ απλά όταν μπουκώσεις κάποιον με πληροφορίες, πλαστές και μη, κερδίζει αυτός που τα λέει καλύτερα και γρηγορότερα. Οι αλήθειες έρχονται σε 2^η μοίρα.

Τελικά, όπως και η ελευθερία, έτσι και το ιντερνέτ, δεν είναι παρά να Καλάσνικοφ στα χεριά πεντάχρονου, στην περίπτωση μας.

Καλημέρα