Που οδηγεί η απόλυτη αμφισβήτηση; Γιατί πρέπει να αμφισβητείς ακόμα και την αμφισβήτηση;
Άλλη μια μέρα πέρασε και το κεφάλι μου είναι άδειο. Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, απλά περίεργο. Κολυμπάω σε μια θάλασσα από άσπρο βελούδο, όπου βασιλεύει μια μόνιμη άπνοια. Βολεμένος με τη μνήμη του χρυσόψαρου (αχ, ωραία είναι εδώ, έχω ξανάρθει... αχ, ωραία είναι εδώ, έχω ξανάρθει...αχ, ωραία είναι εδώ, έχω ξανάρθει...) σε μια αλυσίδα από προσωρινές σκέψεις, όπου κάθε κρίκος της αλυσίδας είναι σπασμένος....
Είναι περίεργο. Όταν έχεις περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου σκεπτόμενος τουλάχιστον 3 πράγματα ταυτόχρονα, είναι αδύνατον να φανταστείς μια τέτοια κατάσταση. Να περνάνε ώρες ολόκληρες χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα. Να μην έχεις καμία απολύτως συνοχή με το χρόνο, το μέρος και τους ανθρώπους γύρω σου. Παρά μόνο μια σχετική και περιστασιακή συνάφεια.
Είναι η στιγμή που σε αγκαλιάζει η αίσθηση της ματαιότητας. Δεν είναι δυνατόν να σε γεμίσει τίποτα. Μετά από λίγες μέρες έκθεσης του εαυτού μου σε διακοπές και καταστάσεις, που ελάχιστο καιρό νωρίτερα θα με ωθούσαν να απαντήσω «υπέροχα!» στην ερώτηση «πως πέρασες;», μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι έχουν αφήσει μέσα μου μόνο την αίσθηση του ανούσιου. Γενικά.
Δεν ξέρω αν τα ‘κανα όλα αυτά για να διασκεδάσω, ή για να ξεχάσω. Δεν ξέρω καν αν είχα ανάγκη να διασκεδάσω. Απλά νιώθω ξένος μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Και δεν το εννοώ με την αρνητική χροιά. Είναι τόσο ξένο σε μένα το να μη σκέφτομαι, που πραγματικά νιώθω να διαβαίνω ανεξερεύνητα μονοπάτια, γεμάτα από επιβλητικά ξερόχορτα που κρύβουν το φως του ήλιου.
Δεν υπάρχει αρχή και τέλος στις σκεψεις μου. Δεν υπάρχει καν η ανάγκη για οριοθέτηση. Μόνο ένα ήρεμο χάος. Που πρέπει να ωριμάσει πριν γίνει το επόμενο βήμα προς κάποιο είδος οργάνωσης. Δεν με νοιάζει απολύτως τίποτα. Ούτε ο πόνος ούτε η ανθρώπινη επαφή. Λειτουργώ εντελώς μηχανικά. Η κάλυψη συναισθηματικών ανεπαρκειών δεν έχει απολύτως καμία διαδικαστική διαφορά στην κατάστασή μου, από το γέμισμα του ποτηριού στη βρύση.
Δεν νιώθω διαφορά, μεταξύ ευχάριστου και δυσάρεστου. Διαφορά ηδονής με μιζέρια, ισούται με διαφορά έντονου και βραχέως, με αδύναμου πλην όμως μακρού... Κανένα χρώμα. Μηχανική διαδικασία επιλογής. Είναι δυνατόν να είσαι μηχανικά άνθρωπος; Και παραείναι...
Ένα φάντασμα του εαυτού μου, ένας φίλος άχρηστος στους φίλους του. Με μόνο όπλο την περιστασιακή λογική και πλήρη αδυναμία κατανόησης του πόνου και της χαράς. Των δικών μου πρωτίστως.
Κι όμως είναι όμορφο. Έχει μια ήρεμη ομορφιά αυτή η κατάσταση. Κάπως κατάφερα και πήρα ένα διάλειμμα από τη ζωή. Ενας νεκροζώντανος με τη λογική για συνδετικό κρίκο των δύο κόσμων, του συναισθήματος και της ανυπαρξίας. Πιστεύω πως είμαι ευτυχής που το ζω, έχοντας στο μυαλό μου τη χαρά του παιδιού που ανοίγει τα δώρα του. Το ανακαλύπτω σιγά σιγά. Όσο μονότονο κι αν φαίνεται, έχει πολλά να σου μάθει.
Η ζωή είναι όμορφη δεν αντιλέγω. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν χτές και θα είναι και αύριο. Τώρα είναι ουδέτερη. Ενίοτε όμως γίνεται και πολύ κουραστική. Είναι λοιπόν μεγάλο κέρδος να μπορείς να παίρνεις κάποιες μέρες διακοπές από όλα. Εγκεφαλικές διακοπές. Από τη ρουτίνα. Από κάθε μορφή απαιτήσεων. Από το χωροχρόνο τον ίδιο. Από τον εαυτό σου τον ίδιο. Βάζεις το σώμα σου, και το μυαλό σου ακόμα, στον αυτόματο πιλότο, και συ βουλιάζεις σε έναν υγρό εγκεφαλικό καταλύτη, μέχρι να ξαναγεμίσουν οι μπαταρίες.
Η αλήθεια είναι όμως ότι δε το επέλεξα. Έγινε μόνο του. Το περίμενα, αλλά δε το επέλεξα. Δεν είναι το ίδιο. Καθόλου το ίδιο. Απλά ξεφορτώθηκα ένα μεγάλο βάρος πολύ γρήγορα. Και είμαι πλέον υπερβολικά ελαφρύς.
Τι συμβαίνει όταν έχεις διαλέξει ένα πρόβλημα, και αφού το διογκώσεις σε απίστευτο βαθμό, έρχεται η ώρα να το λύσεις;
Δεν έχει στην πραγματικότητα να κάνει με τη διεκπεραίωση ενός στόχου, μερική ή ολική. Έχει να κάνει με όλα αυτά που συμβόλιζε μες στην κούτρα σου. Το τελευταίο προπύργιο μιας πάλης του «θέλω» με το «θέλουν». Συνήθως πας στην πηγή πρώτος και με διαφορά, μόνο και μόνο για επίδειξη, και μόλις βεβαιωθείς οτι σε είδαν όλοι σπας τη στάμνα. Τώρα αφήνεις τους πάντες να σε προσπεράσουν και μόλις βεβαιωθείς ότι έμεινες μόνος σου, πας ήσυχα-ήσυχα και γεμίζεις τη στάμνα. Στην πρώτη σταγόνα είσαι χαρούμενος. Γιατί έσπασες τους κανόνες και είσαι ένα βήμα από τη νίκη. Την προσωπική σου νίκη. Στη δέκατη πέμπτη σταγόνα όμως έχεις ξεχάσει τα πάντα. Όλο το σκηνικό ήταν χάρτινο και κατέρρευσε. Γιατί στις δεκατρείς σταγόνες που μεσολάβησαν πραγματοποιήθηκε μια λύτρωση. Τέτοια που δε συγκρίνεται ούτε με οργασμό.
Αυτό το μικρόβιο που φυτέψαν στο μυαλό σου μεγάλωνε. Τρεφόταν από σένα πάνω από είκοσι χρόνια - χρόνια συνείδησης. Και σου λεγε ή να κάνεις ότι σου λένε ή να αντιδράσεις κάνοντας το ακριβώς αντίθετο. Και στις δύο περιπτώσεις ήσουν χαμένος. Τα άκρα συναντώνται και ο κύκλος κερδίζει την ευθεία πανηγυρικά. Και τελικά βρίσκεις τον τρόπο να κάνεις αυτό που θες. Και το παράσιτο που ρουφούσε μικρές δόσεις από τη φαιά ουσία σου, 24 ώρες το 24ωρο, παύει να υπάρχει. Αυτό που σου χαλάει τον ύπνο 1,5 χρόνο τώρα παύει να υπάρχει. Η πλάτη σου χαλαρώνει και νιώθεις ένα τόνο ελαφρύτερος. Και όμως η στιγμή που πηδάς από τη χαρά σου ήταν μόλις λίγα δεύτερα.
Γιατί; Διότι μεγάλωσες με αυτό. Το συνήθισες. Κατά κάποιο τρόπο, μαζοχιστικό αλλά αληθινό, σου λείπει. Τη μια στιγμή (που διήρκησε μερικά χρόνια) όλα ήταν πιο σημαντικά από αυτό. Την άλλη τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό από αυτό. Από την προσπάθεια να το ξεφορτωθείς δηλαδή. Και μόλις φύγει, όλη αυτή η ενέργεια που κατανάλωνε τόσα χρόνια μες στο κεφάλι σου απελευθερώνεται και διαλύει τα πάντα. Και πλέον τίποτα δεν έχει σημασία. Ουτε αυτό, ούτε όλα τα υπόλοιπα.
Πόσο διαρκεί αυτή η κατάσταση; Δεν ξέρω. Και δε με νοιάζει. Κι ο χρόνος έχει χάσει τη σημασία του. Τι γίνεται μετά; Υποψιάζομαι κάτι, στο περίπου. Μάλλον θα πρέπει να κάτσω από την αρχή πλέον να δω τι θέλω. Εκμεταλλευόμενος την έξτρα φαιά ουσία που πριν έθρεφε το παράσιτο. Μπορεί να εκπλαγώ. Μπορεί να μην έχει σχέση με όλα αυτά που ήθελα πρίν. Μπορεί πράγματα, άνθρωποι και καταστάσεις να φύγουν από τη ζωή μου χωρίς προειδοποίηση, σαν χρησιμοποιημένες τσίχλες. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που ξέρω τώρα, είναι ότι είμαι άδειος.
Αλλά ήταν ο μόνος τρόπος. Κάποια πράγματα δεν γίνονται σιγά σιγά. Θέλει βουτιά με το κεφάλι.
Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα. Δε με νοιάζει.
Γραφτηκε σαν μια προσπάθεια χαρτογράφησης, σε περίπτωση που χρειαστεί να ξαναακολουθήσω την ίδια διαδρομή.
Φεύγω τώρα. Πάω να ξαποστάσω στη λήθη, μέχρι να ξανα-ανακαλύψω τον εαυτό μου.
Που οδηγεί η απόλυτη αμφισβήτηση; Γιατί πρέπει να αμφισβητείς ακόμα και την αμφισβήτηση;
Άλλη μια μέρα πέρασε και το κεφάλι μου είναι άδειο. Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, απλά περίεργο. Κολυμπάω σε μια θάλασσα από άσπρο βελούδο, όπου βασιλεύει μια μόνιμη άπνοια. Βολεμένος με τη μνήμη του χρυσόψαρου (αχ, ωραία είναι εδώ, έχω ξανάρθει... αχ, ωραία είναι εδώ, έχω ξανάρθει...αχ, ωραία είναι εδώ, έχω ξανάρθει...) σε μια αλυσίδα από προσωρινές σκέψεις, όπου κάθε κρίκος της αλυσίδας είναι σπασμένος....
Είναι περίεργο. Όταν έχεις περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου σκεπτόμενος τουλάχιστον 3 πράγματα ταυτόχρονα, είναι αδύνατον να φανταστείς μια τέτοια κατάσταση. Να περνάνε ώρες ολόκληρες χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα. Να μην έχεις καμία απολύτως συνοχή με το χρόνο, το μέρος και τους ανθρώπους γύρω σου. Παρά μόνο μια σχετική και περιστασιακή συνάφεια.
Είναι η στιγμή που σε αγκαλιάζει η αίσθηση της ματαιότητας. Δεν είναι δυνατόν να σε γεμίσει τίποτα. Μετά από λίγες μέρες έκθεσης του εαυτού μου σε διακοπές και καταστάσεις, που ελάχιστο καιρό νωρίτερα θα με ωθούσαν να απαντήσω «υπέροχα!» στην ερώτηση «πως πέρασες;», μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι έχουν αφήσει μέσα μου μόνο την αίσθηση του ανούσιου. Γενικά.
Δεν ξέρω αν τα ‘κανα όλα αυτά για να διασκεδάσω, ή για να ξεχάσω. Δεν ξέρω καν αν είχα ανάγκη να διασκεδάσω. Απλά νιώθω ξένος μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Και δεν το εννοώ με την αρνητική χροιά. Είναι τόσο ξένο σε μένα το να μη σκέφτομαι, που πραγματικά νιώθω να διαβαίνω ανεξερεύνητα μονοπάτια, γεμάτα από επιβλητικά ξερόχορτα που κρύβουν το φως του ήλιου.
Δεν υπάρχει αρχή και τέλος στις σκεψεις μου. Δεν υπάρχει καν η ανάγκη για οριοθέτηση. Μόνο ένα ήρεμο χάος. Που πρέπει να ωριμάσει πριν γίνει το επόμενο βήμα προς κάποιο είδος οργάνωσης. Δεν με νοιάζει απολύτως τίποτα. Ούτε ο πόνος ούτε η ανθρώπινη επαφή. Λειτουργώ εντελώς μηχανικά. Η κάλυψη συναισθηματικών ανεπαρκειών δεν έχει απολύτως καμία διαδικαστική διαφορά στην κατάστασή μου, από το γέμισμα του ποτηριού στη βρύση.
Δεν νιώθω διαφορά, μεταξύ ευχάριστου και δυσάρεστου. Διαφορά ηδονής με μιζέρια, ισούται με διαφορά έντονου και βραχέως, με αδύναμου πλην όμως μακρού... Κανένα χρώμα. Μηχανική διαδικασία επιλογής. Είναι δυνατόν να είσαι μηχανικά άνθρωπος; Και παραείναι...
Ένα φάντασμα του εαυτού μου, ένας φίλος άχρηστος στους φίλους του. Με μόνο όπλο την περιστασιακή λογική και πλήρη αδυναμία κατανόησης του πόνου και της χαράς. Των δικών μου πρωτίστως.
Κι όμως είναι όμορφο. Έχει μια ήρεμη ομορφιά αυτή η κατάσταση. Κάπως κατάφερα και πήρα ένα διάλειμμα από τη ζωή. Ενας νεκροζώντανος με τη λογική για συνδετικό κρίκο των δύο κόσμων, του συναισθήματος και της ανυπαρξίας. Πιστεύω πως είμαι ευτυχής που το ζω, έχοντας στο μυαλό μου τη χαρά του παιδιού που ανοίγει τα δώρα του. Το ανακαλύπτω σιγά σιγά. Όσο μονότονο κι αν φαίνεται, έχει πολλά να σου μάθει.
Η ζωή είναι όμορφη δεν αντιλέγω. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν χτές και θα είναι και αύριο. Τώρα είναι ουδέτερη. Ενίοτε όμως γίνεται και πολύ κουραστική. Είναι λοιπόν μεγάλο κέρδος να μπορείς να παίρνεις κάποιες μέρες διακοπές από όλα. Εγκεφαλικές διακοπές. Από τη ρουτίνα. Από κάθε μορφή απαιτήσεων. Από το χωροχρόνο τον ίδιο. Από τον εαυτό σου τον ίδιο. Βάζεις το σώμα σου, και το μυαλό σου ακόμα, στον αυτόματο πιλότο, και συ βουλιάζεις σε έναν υγρό εγκεφαλικό καταλύτη, μέχρι να ξαναγεμίσουν οι μπαταρίες.
Η αλήθεια είναι όμως ότι δε το επέλεξα. Έγινε μόνο του. Το περίμενα, αλλά δε το επέλεξα. Δεν είναι το ίδιο. Καθόλου το ίδιο. Απλά ξεφορτώθηκα ένα μεγάλο βάρος πολύ γρήγορα. Και είμαι πλέον υπερβολικά ελαφρύς.
Τι συμβαίνει όταν έχεις διαλέξει ένα πρόβλημα, και αφού το διογκώσεις σε απίστευτο βαθμό, έρχεται η ώρα να το λύσεις;
Δεν έχει στην πραγματικότητα να κάνει με τη διεκπεραίωση ενός στόχου, μερική ή ολική. Έχει να κάνει με όλα αυτά που συμβόλιζε μες στην κούτρα σου. Το τελευταίο προπύργιο μιας πάλης του «θέλω» με το «θέλουν». Συνήθως πας στην πηγή πρώτος και με διαφορά, μόνο και μόνο για επίδειξη, και μόλις βεβαιωθείς οτι σε είδαν όλοι σπας τη στάμνα. Τώρα αφήνεις τους πάντες να σε προσπεράσουν και μόλις βεβαιωθείς ότι έμεινες μόνος σου, πας ήσυχα-ήσυχα και γεμίζεις τη στάμνα. Στην πρώτη σταγόνα είσαι χαρούμενος. Γιατί έσπασες τους κανόνες και είσαι ένα βήμα από τη νίκη. Την προσωπική σου νίκη. Στη δέκατη πέμπτη σταγόνα όμως έχεις ξεχάσει τα πάντα. Όλο το σκηνικό ήταν χάρτινο και κατέρρευσε. Γιατί στις δεκατρείς σταγόνες που μεσολάβησαν πραγματοποιήθηκε μια λύτρωση. Τέτοια που δε συγκρίνεται ούτε με οργασμό.
Αυτό το μικρόβιο που φυτέψαν στο μυαλό σου μεγάλωνε. Τρεφόταν από σένα πάνω από είκοσι χρόνια - χρόνια συνείδησης. Και σου λεγε ή να κάνεις ότι σου λένε ή να αντιδράσεις κάνοντας το ακριβώς αντίθετο. Και στις δύο περιπτώσεις ήσουν χαμένος. Τα άκρα συναντώνται και ο κύκλος κερδίζει την ευθεία πανηγυρικά. Και τελικά βρίσκεις τον τρόπο να κάνεις αυτό που θες. Και το παράσιτο που ρουφούσε μικρές δόσεις από τη φαιά ουσία σου, 24 ώρες το 24ωρο, παύει να υπάρχει. Αυτό που σου χαλάει τον ύπνο 1,5 χρόνο τώρα παύει να υπάρχει. Η πλάτη σου χαλαρώνει και νιώθεις ένα τόνο ελαφρύτερος. Και όμως η στιγμή που πηδάς από τη χαρά σου ήταν μόλις λίγα δεύτερα.
Γιατί; Διότι μεγάλωσες με αυτό. Το συνήθισες. Κατά κάποιο τρόπο, μαζοχιστικό αλλά αληθινό, σου λείπει. Τη μια στιγμή (που διήρκησε μερικά χρόνια) όλα ήταν πιο σημαντικά από αυτό. Την άλλη τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό από αυτό. Από την προσπάθεια να το ξεφορτωθείς δηλαδή. Και μόλις φύγει, όλη αυτή η ενέργεια που κατανάλωνε τόσα χρόνια μες στο κεφάλι σου απελευθερώνεται και διαλύει τα πάντα. Και πλέον τίποτα δεν έχει σημασία. Ουτε αυτό, ούτε όλα τα υπόλοιπα.
Πόσο διαρκεί αυτή η κατάσταση; Δεν ξέρω. Και δε με νοιάζει. Κι ο χρόνος έχει χάσει τη σημασία του. Τι γίνεται μετά; Υποψιάζομαι κάτι, στο περίπου. Μάλλον θα πρέπει να κάτσω από την αρχή πλέον να δω τι θέλω. Εκμεταλλευόμενος την έξτρα φαιά ουσία που πριν έθρεφε το παράσιτο. Μπορεί να εκπλαγώ. Μπορεί να μην έχει σχέση με όλα αυτά που ήθελα πρίν. Μπορεί πράγματα, άνθρωποι και καταστάσεις να φύγουν από τη ζωή μου χωρίς προειδοποίηση, σαν χρησιμοποιημένες τσίχλες. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που ξέρω τώρα, είναι ότι είμαι άδειος.
Αλλά ήταν ο μόνος τρόπος. Κάποια πράγματα δεν γίνονται σιγά σιγά. Θέλει βουτιά με το κεφάλι.
Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα. Δε με νοιάζει.
Γραφτηκε σαν μια προσπάθεια χαρτογράφησης, σε περίπτωση που χρειαστεί να ξαναακολουθήσω την ίδια διαδρομή.
Φεύγω τώρα. Πάω να ξαποστάσω στη λήθη, μέχρι να ξανα-ανακαλύψω τον εαυτό μου.
