Η προσωρινή διαύγεια ενός άδειου μυαλού

Που οδηγεί η απόλυτη αμφισβήτηση; Γιατί πρέπει να αμφισβητείς ακόμα και την αμφισβήτηση;

 

Άλλη μια μέρα πέρασε και το κεφάλι μου είναι άδειο. Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, απλά περίεργο. Κολυμπάω σε μια θάλασσα από άσπρο βελούδο, όπου βασιλεύει μια μόνιμη άπνοια. Βολεμένος με τη μνήμη του χρυσόψαρου (αχ, ωραία είναι εδώ, έχω ξανάρθει... αχ, ωραία είναι εδώ, έχω ξανάρθει...αχ, ωραία είναι εδώ, έχω ξανάρθει...) σε μια αλυσίδα από προσωρινές σκέψεις, όπου κάθε κρίκος της αλυσίδας είναι σπασμένος....

Είναι περίεργο. Όταν έχεις περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου σκεπτόμενος τουλάχιστον 3 πράγματα ταυτόχρονα, είναι αδύνατον να φανταστείς μια τέτοια κατάσταση. Να περνάνε ώρες ολόκληρες χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα. Να μην έχεις καμία απολύτως συνοχή με το χρόνο, το μέρος και τους ανθρώπους γύρω σου. Παρά μόνο μια σχετική και περιστασιακή συνάφεια.

Είναι η στιγμή που σε αγκαλιάζει η αίσθηση της ματαιότητας. Δεν είναι δυνατόν να σε γεμίσει τίποτα. Μετά από λίγες μέρες έκθεσης του εαυτού μου σε διακοπές και καταστάσεις, που ελάχιστο καιρό νωρίτερα θα με ωθούσαν να απαντήσω «υπέροχα!» στην ερώτηση «πως πέρασες;», μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι έχουν αφήσει μέσα μου μόνο την αίσθηση του ανούσιου. Γενικά.

Δεν ξέρω αν τα ‘κανα όλα αυτά για να διασκεδάσω, ή για να ξεχάσω. Δεν ξέρω καν αν είχα ανάγκη να διασκεδάσω. Απλά νιώθω ξένος μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Και δεν το εννοώ με την αρνητική χροιά. Είναι τόσο ξένο σε μένα το να μη σκέφτομαι, που πραγματικά νιώθω να διαβαίνω ανεξερεύνητα μονοπάτια, γεμάτα από επιβλητικά ξερόχορτα που κρύβουν το φως του ήλιου.

Δεν υπάρχει αρχή και τέλος στις σκεψεις μου. Δεν υπάρχει καν η ανάγκη για οριοθέτηση. Μόνο ένα ήρεμο χάος. Που πρέπει να ωριμάσει πριν γίνει το επόμενο βήμα προς κάποιο είδος οργάνωσης. Δεν με νοιάζει απολύτως τίποτα. Ούτε ο πόνος ούτε η ανθρώπινη επαφή. Λειτουργώ εντελώς μηχανικά. Η κάλυψη συναισθηματικών ανεπαρκειών δεν έχει απολύτως καμία διαδικαστική διαφορά στην κατάστασή μου, από το γέμισμα του ποτηριού στη βρύση.

Δεν νιώθω διαφορά, μεταξύ ευχάριστου και δυσάρεστου. Διαφορά ηδονής με μιζέρια, ισούται με διαφορά έντονου και βραχέως, με αδύναμου πλην όμως μακρού... Κανένα χρώμα. Μηχανική διαδικασία επιλογής. Είναι δυνατόν να είσαι μηχανικά άνθρωπος; Και παραείναι...

Ένα φάντασμα του εαυτού μου, ένας φίλος άχρηστος στους φίλους του. Με μόνο όπλο την περιστασιακή λογική και πλήρη αδυναμία κατανόησης του πόνου και της χαράς. Των δικών μου πρωτίστως.

Κι όμως είναι όμορφο. Έχει μια ήρεμη ομορφιά αυτή η κατάσταση. Κάπως κατάφερα και πήρα ένα διάλειμμα από τη ζωή. Ενας νεκροζώντανος με τη λογική για συνδετικό κρίκο των δύο κόσμων, του συναισθήματος και της ανυπαρξίας. Πιστεύω πως είμαι ευτυχής που το ζω, έχοντας στο μυαλό μου τη χαρά του παιδιού που ανοίγει τα δώρα του. Το ανακαλύπτω σιγά σιγά. Όσο μονότονο κι αν φαίνεται, έχει πολλά να σου μάθει.

Η ζωή είναι όμορφη δεν αντιλέγω. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν χτές και θα είναι και αύριο. Τώρα είναι ουδέτερη. Ενίοτε όμως γίνεται και πολύ κουραστική. Είναι λοιπόν μεγάλο κέρδος να μπορείς να παίρνεις κάποιες μέρες διακοπές από όλα. Εγκεφαλικές διακοπές. Από τη ρουτίνα. Από κάθε μορφή απαιτήσεων. Από το χωροχρόνο τον ίδιο. Από τον εαυτό σου τον ίδιο. Βάζεις το σώμα σου, και το μυαλό σου ακόμα, στον αυτόματο πιλότο, και συ βουλιάζεις σε έναν υγρό εγκεφαλικό καταλύτη, μέχρι να ξαναγεμίσουν οι μπαταρίες.

Η αλήθεια είναι όμως ότι δε το επέλεξα. Έγινε μόνο του. Το περίμενα, αλλά δε το επέλεξα. Δεν είναι το ίδιο. Καθόλου το ίδιο. Απλά ξεφορτώθηκα ένα μεγάλο βάρος πολύ γρήγορα. Και είμαι πλέον υπερβολικά ελαφρύς.

 

Τι συμβαίνει όταν έχεις διαλέξει ένα πρόβλημα, και αφού το διογκώσεις σε απίστευτο βαθμό, έρχεται η ώρα να το λύσεις;

 

Δεν έχει στην πραγματικότητα να κάνει με τη διεκπεραίωση ενός στόχου, μερική ή ολική. Έχει να κάνει με όλα αυτά που συμβόλιζε μες στην κούτρα σου. Το τελευταίο προπύργιο μιας πάλης του «θέλω» με το «θέλουν». Συνήθως πας στην πηγή πρώτος και με διαφορά, μόνο και μόνο για επίδειξη, και μόλις βεβαιωθείς οτι σε είδαν όλοι σπας τη στάμνα. Τώρα αφήνεις τους πάντες να σε προσπεράσουν και μόλις βεβαιωθείς ότι έμεινες μόνος σου, πας ήσυχα-ήσυχα και γεμίζεις τη στάμνα. Στην πρώτη σταγόνα είσαι χαρούμενος. Γιατί έσπασες τους κανόνες και είσαι ένα βήμα από τη νίκη. Την προσωπική σου νίκη. Στη δέκατη πέμπτη σταγόνα όμως έχεις ξεχάσει τα πάντα. Όλο το σκηνικό ήταν χάρτινο και κατέρρευσε. Γιατί στις δεκατρείς σταγόνες που μεσολάβησαν πραγματοποιήθηκε μια λύτρωση. Τέτοια που δε συγκρίνεται ούτε με οργασμό.

Αυτό το μικρόβιο που φυτέψαν στο μυαλό σου μεγάλωνε. Τρεφόταν από σένα πάνω από είκοσι χρόνια - χρόνια συνείδησης. Και σου λεγε ή να κάνεις ότι σου λένε ή να αντιδράσεις κάνοντας το ακριβώς αντίθετο. Και στις δύο περιπτώσεις ήσουν χαμένος. Τα άκρα συναντώνται και ο κύκλος κερδίζει την ευθεία πανηγυρικά. Και τελικά βρίσκεις τον τρόπο να κάνεις αυτό που θες. Και το παράσιτο που ρουφούσε μικρές δόσεις από τη φαιά ουσία σου, 24 ώρες το 24ωρο, παύει να υπάρχει. Αυτό που σου χαλάει τον ύπνο 1,5 χρόνο τώρα παύει να υπάρχει. Η πλάτη σου χαλαρώνει και νιώθεις ένα τόνο ελαφρύτερος. Και όμως η στιγμή που πηδάς από τη χαρά σου ήταν μόλις λίγα δεύτερα.

Γιατί; Διότι μεγάλωσες με αυτό. Το συνήθισες. Κατά κάποιο τρόπο, μαζοχιστικό αλλά αληθινό, σου λείπει. Τη μια στιγμή (που διήρκησε μερικά χρόνια) όλα ήταν πιο σημαντικά από αυτό. Την άλλη τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό από αυτό. Από την προσπάθεια να το ξεφορτωθείς δηλαδή. Και μόλις φύγει, όλη αυτή η ενέργεια που κατανάλωνε τόσα χρόνια μες στο κεφάλι σου απελευθερώνεται και διαλύει τα πάντα. Και πλέον τίποτα δεν έχει σημασία. Ουτε αυτό, ούτε όλα τα υπόλοιπα.

Πόσο διαρκεί αυτή η κατάσταση; Δεν ξέρω. Και δε με νοιάζει. Κι ο χρόνος έχει χάσει τη σημασία του. Τι γίνεται μετά; Υποψιάζομαι κάτι, στο περίπου. Μάλλον θα πρέπει να κάτσω από την αρχή πλέον να δω τι θέλω. Εκμεταλλευόμενος την έξτρα φαιά ουσία που πριν έθρεφε το παράσιτο. Μπορεί να εκπλαγώ. Μπορεί να μην έχει σχέση με όλα αυτά που ήθελα πρίν. Μπορεί πράγματα, άνθρωποι και καταστάσεις να φύγουν από τη ζωή μου χωρίς προειδοποίηση, σαν χρησιμοποιημένες τσίχλες. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που ξέρω τώρα, είναι ότι είμαι άδειος.

Αλλά ήταν ο μόνος τρόπος. Κάποια πράγματα δεν γίνονται σιγά σιγά. Θέλει βουτιά με το κεφάλι.

Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα. Δε με νοιάζει.

Γραφτηκε σαν μια προσπάθεια χαρτογράφησης, σε περίπτωση που χρειαστεί να ξαναακολουθήσω την ίδια διαδρομή.

Φεύγω τώρα. Πάω να ξαποστάσω στη λήθη, μέχρι να ξανα-ανακαλύψω τον εαυτό μου.

 

 

Περί μοναξιας (πράξη 3η)

Εμμανουήλ.

 

 

-         Βασικά, έλεγα, αφού δεν έκατσε η φάση εδώ, ψήνεσαι να πάμε με το αμάξι σπίτι σου να πάρω το laptop και να δούμε καμιά ταινία;

-         Με αμάξι έχεις έρθει;

-         Ναι με ένα Avensis.

-         Δηλαδή έχεις αμάξι, και λάπτοπ;

-         Ναι.

-         (Σκέφτεται) ...... θες να σου πάρω μια πίπα;

 

Εντάξει. Οκ. Έχει συνηθίσει κάποια πράγματα. Δεν είναι ότι διατηρεί κάποια ρομαντική πλευρά για τον κόσμο. Αλλά δεν πρόκειται να διαφωνήσει όμως ξανά με κάποιον μεγαλύτερο στο ότι η νεολαία έχει ξεφύγει τελείως. Κάποιες φορές λες ότι, πλέον το ποτήρι ξεχείλησε. Το πιπίνι δίπλα του, ανάθεμα κι αν έχει πατήσει τα 20. Δεν είπαμε να μη γαμηθεί ρε γαμώτο, αλλά έλεος! Όχι κι έτσι!

Και τέλος πάντων όντως τείνει να πιστέψει ότι όλες πηδιούνται για τα λεφτά. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Δοκίμασε τα πάντα. Διαφορετικές κοπέλες, διαφορετικές προσεγγίσεις διαφορετικά μέρη (ακόμα και σε άλλες χώρες) αλλά τζίφος. Παντού τα ίδια. Φίλους έχει - κάποιους λίγους. Σύμφωνα με τον πατέρα του κάποια στιγμή θα εξαφανιστούν κι αυτοί. Σύμφωνα με τον παντογνώστη μπαμπά, όσο πιο ψηλά φτάνει ένας άντρας τόσο πιο λίγοι χωράνε δίπλα του. Λες;

Η μαμά; Ποια μαμά; Δε θυμάται τίποτα ούτε και ξέρει κάτι για αυτή. Ο πατέρας του δε μιλάει για αυτήν. Έχει απομακρύνει οποιονδήποτε μπορεί να ξέρει κάτι για αυτήν και απαγόρευσε σε όποιον έμεινε να πει το οτιδήποτε. Δε το παραδέχτηκε ποτέ, αλλά είναι φως- φανάρι. Δεν ένιωσε ποτέ καμιά απώλεια γιατί δεν ήξερε και πως είναι για να του λείψει. Στην τελική ούτε πατέρα είχε. Δεν έπαιζε ποτέ μαζί του – πλήρωνε άλλους για αυτή τη δουλειά. Όταν δε δούλευε και ήταν σπίτι ήθελε να ξεκουραστεί και να είναι κυρίως μόνος του. Η σχέση τους περιοριζόταν κυρίως σε συμβουλές. Τις οποίες προσπαθούσε τόσο σκληρά να αποδείξει ότι ήταν λάθος. Αλλά δε τα κατάφερνε. Δεν ήθελε όμως να το παραδεχτεί. Όχι ακόμα.

Δηλαδή... πως γινόταν αυτό; Λίγοι φίλοι, και καμιά γυναίκα να μη θέλει να τον καταλάβει όσα κι αν προσπαθεί να δείξει από τον εαυτό του. Το μεγαλύτερο του κόλπο απέτυχε. Παντρεύτηκε στα 22 την καλύτερη του φίλη. Είχαν που είχαν περιστασιακές σεξουαλικές σχέσεις, ήταν και τόσα χρόνια φίλοι, ήξερε και τόσα πράγματα για αυτόν είπαν να το κάνουν το πείραμα. Ήταν ένα μείγμα αντίδρασης και ανεξαρτητοποίησης, από όλους. Δέχτηκαν πόλεμο από παντού. Το περίμενε. Αυτό που δεν περίμενε ήταν ότι θα αρχίσει να φθείρεται η σχέση τους. Ότι θα αρχίσει να τον ζηλεύει. Την ώρα μάλιστα που τη χρειαζόταν πιο πολύ. Δεν περίμενε ότι θα μείνει μόνος του, ούτε ότι θα αντιδράσει τόσο άσχημα.

Ούτε ακόμα και ότι, 8 μήνες μετά που χωρίσανε θα διεκδικούσε διατροφή μέσω δικηγόρου. «Μανώλη μου, πραγματικά δε το 'θελα αυτό!» του είπε με δάκρυα στα μάτια. «Δε μπορείς να φανταστείς τι γινόταν, τι μου λέγανε, ότι με εκμεταλλεύτηκες, ότι...»

Εκεί κάπου της το 'κλεισε στα μούτρα. Δεν ήθελε να της ξαναμιλήσει. Για τα υπόλοιπα φρόντισε ο πατέρας του, με τους καλύτερους δικηγόρους. Όχι μόνο δεν πήρε τίποτα η Τίνα, αλλά πλήρωσε και τα δικαστικά έξοδα. Με τέτοιες «μαρίδες» - όπως έλεγε -  ο μπαμπάς πρέπει να ξεμπερδεύεις γρήγορα και αποτελεσματικά. Και μετά του είπε και το άλλο: «Εντάξει μικρός είσαι και θα κάνεις τις μαλακίες σου. Όπως φρόντισε κι ο τρανός μου για την έκτρωση έτσι θα φροντίσω και γω για σένα. Η ζωή κάνει κύκλους και μου το 'λεγε και μένα ο γέρος. Κάνε ότι γουστάρεις δε σου απαγόρευσα ποτέ τίποτα. Μόνο να φροντίσεις να μην επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη – αυτά είναι για ηλίθιους. Και όσο πιο γρήγορα σοβαρευτείς τόσο καλύτερα θα περάσεις. Η ζωή αρχίζει μετά!»

Κάποιες φορές του λείπει η Τίνα. Κάποιες φορές θα 'θελε να ακούσει τι θα ‘λεγε η μάνα του για όλα αυτά. Ίσως το πρόβλημα είναι ότι δεν άκουσε ποτέ την άλλη άποψη. Ίσως επειδή δε τη γνώρισε ποτέ να έχει την ευκολία να της προσδίδει ότι χαρακτηριστικά θέλει αυτός. Μαλακίες μωρέ.

Είναι όντως έτσι τελικά; Ο κόσμος είναι τόσο στεγνός, τόσο αποστειρωμένος από οποιοδήποτε υγρό και αέρινο συναίσθημα; Όλοι είναι καλλιτέχνες και ρομαντικοί και θαρραλέοι όταν δεν έχουν τίποτα να χάσουν; Μέχρι δηλαδή να δούνε το χρώμα του χρήματος; Και τελικά τι είναι οι ζωή; Να είσαι μόνος σου σε έναν κόσμο άλλων 10-15 μόνων και να καυχιέστε για το τι έχετε πετύχει; Και όλοι οι άλλοι στη ζωή σου να είναι περιστασιακές απολαύσεις και να διαρκούν μέχρι να αδειάσει το περιεχόμενο της συσκευασίας; Τελικά μήπως έτσι ήταν παντού και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, απλώς, όποιος έχει τα εφόδια να παίξει το παιχνίδι μέχρι το τέλος βλέπει το παιχνίδι νωρίτερα;

Όχι δεν ήθελε να το δεχτεί αυτό. Όχι ακόμα. Μόνο 25 χρονών είναι, γαμώτο! Κι όμως δεν μπορεί κανείς να τον καταλάβει. Δεν μπορεί να ξεχάσει το βλέμμα των ανθρώπων γύρω του σε εκείνο το group-therapy που τον είχε στείλει ο πατέρας του μετά το χωρισμό του. Όλοι είχαν εκείνο το «άσε μας ρε φίλε εσύ δεν ξέρεις τι έχεις! Μπορείς να 'χεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου και μας μιλάς για προβλήματα;» βλέμμα. Όλοι, ακόμα κι ο ψυχολόγος. Ναι ήταν πολύ κακός ψεύτης. Πολύ κακός για τα λεφτά που έπαιρνε.

-         Μανώλη θέλω να ξέρεις ότι δε τα κάνω ποτέ αυτά από το πρώτο ραντεβού. Δε μου 'χει ξανασυμβεί ποτέ αυτό το πράγμα. Με έχεις, πως να το πω συνεπάρει, και πραγματικά, το νιώθω αυτό που θέλω να κάνω. Σαν να σε έψαχνα...

Μπλά μπλα μπλα. Ναι ξέρω. (Σκέφτεται) Παίξε την κασέτα σου. Ξέρεις πόσες έχω γνωρίσει που «δε τα συνηθίζουν αυτά, είναι η πρώτη φορά που..., κτλ.»; Εμπρός, απέδειξε και συ στον πατέρα μου πόσο δίκιο έχει και κάνε περήφανη τη μάνα σου για το κελεπούρι που γύρισε να σε κοιτάξει. Τι διάολο, πες ότι θες κούκλα μου, δεν πειράζει πια. Εξάλλου, η μεγαλύτερη πουτάνα από όλες σας...

 

Είμαι ΕΓΩ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Olga.

 

-         (Ουρλιαχτό)

-         ΕΤΣΙ! Τσίριξε μωρή βρωμιάρα σκύλα! Τσίριξε για να θυμάσαι και συ και να ακούνε και όλοι τι παθαίνει όποιος πάει να τη φέρει στο αφεντικό! Τσίριξε μέχρι να φτύσεις αίμα από το στόμα! Κι από κάτω θα φτύσεις αίμα μωρή ψώλα, αλλά αυτό θα το φροντίσουμε ΕΜΕΙΣ!

Ξέρει πια. Όλες οι ιστορίες ήταν αλήθεια για αυτές που προσπάθησαν να φύγουν και τις έπιασαν. Άλλο να στο λένε όμως. Και τώρα βρίσκει τον εαυτό της να προσπαθεί να απομακρύνει το μυαλό της από αυτό που συμβαίνει. Μια καύτρα από τσιγάρο, ενός από τους βασανιστές της, την επαναφέρει στην ωμή πραγματικότητα. Το έσβησε στην πατούσα της. Γιατί εκεί δε φαίνονται οι πληγές. Προφανώς και σκοπεύουν να την ξαναβάλουν στη δουλειά. Σε κάνα μήνα ίσως που θα 'χουν σκοτώσει την ψυχή της. Όχι ουλές λοιπόν μόνο μελανιές. Και ο άλλος λόγος είναι ότι από εκεί περνάνε όλα τα νεύρα. Αβάσταχτος πόνος. Αρκετός για να σε γυρίσει πίσω στο τώρα, τραβώντας σε από τα μαλλιά.

 

-         Νόμιζες ότι θα το σκάσεις μωρή καριόλα; Και οι μπάτσοι δικοί μας είναι ρε! Από που νομίζεις ότι ψωνίζουν; Αλλά θα 'χεις πολύ χρόνο να σκεφτείς τώρα! Και συ ρε μαλάκα (στον άλλον) φέρε το εργαλείο.

 

Δε μιλάει. Ο τύπος πίσω της παίρνει ένα εργαλείο σαν τανάλια και της το βάζει στον κώλο. Είναι πολύ αδύναμη για να αντιδράσει. Ξαφνικά νιώθει τους μύες του να σφίγγονται. Προσπαθεί με όλη της τη δύναμη να μη φωνάξει. Πονάει πολύ ο λαιμός της. Τον νιώθει ζεστό και κόκκινο, έτοιμο να εκραγεί.

 

-         Ρε συ, αυτή αιμορραγεί πολύ, μήπως να σταματήσω;

-         Το οινόπνευμα ρε ηλίθιε! Ρίξε όλο το μπουκάλι!

 

Κραυγή. Τέτοια που δεν έχει ξανακούσει στη ζωή της. Και μετά τίποτα. Χάνει τις αισθήσεις της. Και ονειρεύεται. Ονειρεύεται την εποχή που έκανε όνειρα. Την εποχή που έφυγε από την Ουκρανία για να ‘ρθει στην Ελλάδα, τη χώρα της ευκαιρίας. Όλοι μίλαγαν για τη γη της επαγγελίας όπου οι Ρώσοι, τα αδέρφια τους θα τους παρείχαν ασφάλεια, δουλειά και στέγη. Επιτέλους θα 'πιανε τόπο το πτυχίο της. Ένα καλύτερο μέλλον. Για αυτήν και για το παιδί της.

Το παιδί της. Ο γιόκας της. Πριν λίγες μέρες έκλεισε τα 10. Σκόπευε να τον έχει ήδη βρει και να τα γιόρταζαν μαζί. Μάζεψε όσα λεφτά, μπορούσε και το 'σκασε. Τα μάζεψε γρήγορα. Η εντυπωσιακή της εμφάνιση, την οποία όλοι ανέφεραν λέγοντας της ότι θα τη βοηθήσει να βρει την καλύτερη δουλειά, τελικά όντως τη βοήθησε. Την έστειλαν στους ακριβούς πελάτες. Και αυτοί ίδρωναν και βρώμαγαν και ήταν λαδωμένοι. Μόνο που αυτοί ήταν λευκοί, χοντροί και πλήρωναν καλύτερα. Πάλι ένα μικρό ποσοστό έφτανε στα χέρια της αλλά όπως και να 'χει τα μάζευε πιο γρήγορα.

Προσπάθησε να το σκάσει για να πάει να τον βρει εκεί που τους χώρισαν, στη Θεσσαλονίκη. Την έπιασαν όμως οι μπάτσοι να ρωτάει. Δε τη βοήθησαν, της πήραν τα λεφτά και τη δώσαν πίσω σε αυτούς. Στα αδέρφια της. Άραγε που να ναι το μωρό της; Θα 'χει βρει κάποιο σπίτι, ή τουλάχιστον κάποιο ίδρυμα; Ή θα ναι μόνο κάπου θα κρυώνει και θα φοβάται; Είχε ακούσει κάτι ιστορίες για το που κατέληγαν αυτά τα παιδάκια. ΟΧΙ! Δεν ήθελε να το σκέφτεται. Καλύτερα νεκρό! Δεν πίστευε ότι θα το ‘λεγε ποτέ αυτό αλλά καλύτερα...

 

Ξυπνάει. Μυρωδιά αντισηπτικού. Κάποιος είναι μες στο δωμάτιο. Δεν την ενδιαφέρει. Δεν μπορεί ούτε να ανοίξει τα μάτια της ούτε να προσδιορίσει το που πονάει. Απλά δε νιώθει τίποτα από τη μέση και κάτω. Αλλά πάλι...

Συγκεντρώνεται. Κι όμως κάτι νιώθει. Πιέζει τον εαυτό της και ανοίγει τα μάτια της. Μια γυναίκα είναι πίσω της και την περιποιείται. Της βάζει κάτι αλοιφές. Ασιάτισσα, μετρίου ύψους, γύρω στα 45. Προσπαθεί κάτι να ψελλίσει αλλά ο λαιμός της δεν ανταποκρίνεται. Η Κινέζα(?)  την κοιτάζει βλοσυρά και της λέει κάτι σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει. Χωρίς καν να σταματήσει τη δουλειά της. Δουλεύει γρήγορα και μεθοδικά – σίγουρα θα το 'χει κάνει πολλές φορές. Σταματάει να προσπαθεί. Κοιμάται λίγο ακόμα.

Ξυπνάει μετά από κάποια ώρα. Το δωμάτιο δεν έχει παράθυρα, και ο χρόνος έχει χάσει τη σημασία του. Είναι μόνη της πλέον. Βυθίζεται πάλι στις σκέψεις τις αγνοώντας τη μυρωδιά νερόβραστου φαγητού. Θα την ξαναστείλουν πάλι στη δουλειά. Στους Αλβανούς και στους Κούρδους όπως λένε υποτιμητικά. Θα είναι πιο δύσκολο να το σκάσει αυτή τη φορά, το ξέρει αλλά δε τη νοιάζει. Το μόνο που 'χει σημασία είναι ο γιος της. Η μόνη της ελπίδα. Θα πρέπει να δουλέψει σκληρά να μαζέψει τα λεφτά όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και να είναι πιο προσεκτική τη δεύτερη φορά. Δε τη νοιάζει τίποτα. Ούτε τα βασανιστήρια ούτε ο θάνατος. Είναι δυνατή και θα τα καταφέρει!

Κάνει να σηκωθεί και ξαναπέφτει κάτω. Τα πόδια της είναι πρησμένα και δεν υπακούν. Κλαίει με λυγμούς.

 

«Ποιον κοροϊδεύω γαμώ την τύχη μου; Ποτέ δε θα τα καταφέρω κοίτα πως με καταντήσανε! Ένα κουρέλι! Ούτε ένα μέτρο δεν μπορώ να συρθώ! Γαμώτο...»

«Κι όμως κάτι πρέπει να κάνω, για το παιδί μου. Ω, θεέ μου, κάνε να μην είναι αλήθεια, όλες αυτές οι φριχτές ιστορίες που είχα ακούσει! Για τα παιδάκια που τα μαζεύουν κατευθείαν και τα στέλνουν στις μεγάλες εταιρίες! Που πάνε στα ακριβά ξενοδοχεία που κάνουν οι πλούσιοι χοντροί, λαδωμένοι, με τα ακριβά ρούχα και κάνουν τα πάρτυ τους. Και μαζεύονται στις σουίτες τους και παραγγέλνουν από το τηλέφωνο. Και τα φέρνουν μπροστά τους και τα στήνουν στη σειρά. Και τότε ένας χοντρός αηδίας λέει: Αυτό θέλω! Με το γλυκό προσωπάκι!»

«Και τότε ένας άλλος συμφωνεί: Ναι, ναι, αυτό! Και έχει τόσο απαλό δέρμα!»

«Και είναι το αγόρι μου! Και είναι μόλις δέκα χρονών! Όχι θεέ μου! ΌΟΟΟΧΙΙΙΙ!!!!»

 

Όχι θεέ μου! Δεν πρόκειται να το δεχτώ αυτό, όχι το παιδί μου! ΔΕ ΘΕΛΩ! Δε θέλω γιατί....  το αγαπώ πιο πολύ κι από τον εαυτό μου! Και γιατί.... είναι η μόνη μου ελπίδα. Χωρίς αυτό ......

 

Θα αναγκαστώ να παραδεχτώ.....     ότι έχω πεθάνει εδώ και καιρό.

 

 

 

 

Sweet dreams are made of this
Who am I to disagree?
Travel the world and the seven seas
Everybody's looking for something
Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused

Sweet dreams are made of this
Who am I to disagree?
Travel the world and the seven seas
Everybody's looking for something
Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused

I wanna use you and abuse you
I wanna know what's inside you
(Whispering) Hold your head up, movin' on
Keep your head up, movin' on
Hold your head up, movin' on
Keep your head up, movin' on
Hold your head up, movin' on
Keep your head up, movin' on
Movin' on!

Sweet dreams are made of this
Who am I to disagree?
Travel the world and the seven seas
Everybody's looking for something
Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused

I'm gonna use you and abuse you
I'm gonna know what's inside
Gonna use you and abuse you
I'm gonna know what's inside you

 

2η Ευκαιρία

Μόλις ξύπνησα. Έχω τσίμπλες. Μου φαίνεται πολύ αστείο που τα δάκρυα στερεοποιούνται στον ύπνο. Ποτέ δε το χα σκεφτεί αυτό. Μακρινός ήχος από αυτοκίνητα. Λίγο χειρότερο από το να ακούς πουλάκια να τιτιβίζουν, αλλά μπορώ να αρκεστώ. Δείχνει ότι κάπου εδώ κοντά υπάρχει ζωή. Και μου φτάνει.

Η φωτογραφία του αδερφού μου πάνω στο κομοδίνο. Εκεί είναι 5 χρονών. Είναι τρομερό πόσο γρήγορα περάσανε τα χρόνια. Και πόσο γεμάτα. Από καλά και κακά πράγματα. Γεμάτα όμως. Και πως αλλάζουμε έτσι. Για δες τον! Κάποια κόκαλα μεγαλώναν, κύτταρα πεθαίναν και γεννιόντουσαν άλλα. Και μέσα σε μια χούφτα χρόνια αλλάζανε τα πάντα πάνω του. Ψήλωσε, έβγαλε γένια.... Εντυπωσιακό. Άραγε κι εγώ έτσι έκανα; Μα φυσικά, τι ρωτάω! Για σκέψου όμως...

Ανοίγω το παράθυρο και η κουρτίνα παίρνει ζωή. Το βάρος της σε συνδυασμό με τη ένταση του αέρα προκαλεί αυτές τις παλινδρομικές κινήσεις που σε μένα φαίνονται σαν να κυματίζει το ύφασμά της. Και είναι τόσο όμορφο. Το στολίδι πάνω στο τραπεζάκι μου το χαν κάνει δώρο όταν ήμουν 11 χρονών. Πάντα αδιαφορούσα για αυτό όταν ήμουν μικρή αλλά όταν μετακόμισα, όχι μόνο δε το πέταξα, αλλά μπήκε και σε αρκετά φανερό σημείο στο δωμάτιο. Γιατί άραγε; Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Στο τελευταίο συρτάρι της ντουλάπας έχω πολλά πράγματα που δεν ανοίγω ποτέ να δω παλιά πράγματα. Όλα μέσα σε ένα κουτί. Κάποια στιγμή κάποιος με πείραξε που στη ηλικία μου κοιμόμουν με το αρκουδάκι μου. Από τότε παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι. Είναι ήδη μεσημέρι. Πρέπει να σηκωθώ να πάω να πλυθώ.

Στο ταβάνι του μπάνιου έχει ρωγμές. Οι υδρατμοί. Μικρές σταγόνες νερού περνάνε τη μπογιά του και μαζεύονται στο τσιμέντο από πίσω. Και μαζεύονται, και ο σοβάς φουσκώνει και σκάει. Ένα μικρό θαύμα. Το οποίο αντιλαμβάνομαι ως πρόβλημα και το λύναμε ένα μπογιατζή. Πλένομαι με νερό που μαζεύεται από τη βροχή. Και με χιλιόμετρα υδραυλικών συστημάτων φτάνει ως το σπίτι μου. Επειδή κάπου η θάλασσα ζεσταίνεται και οι υδρατμοί γίνονται σύννεφα χωρίς αλάτι, και ταξιδεύουν μέχρι την πόλη μου. Μπορεί να έχουν έρθει από την άλλη άκρη της γης. Μπορεί τώρα να πλένομαι με το νερό που κολυμπούσε ένας Κινέζος!

Σύννεφα. Σαν αυτά έξω από το παράθυρο. Που όσο τα κοιτάς όλο και κάτι σου θυμίζουν. Όπως και τα αστέρια. Όλα είναι τόσο όμορφα και τόσο μαγικά. Χαχα! Είμαι η Γιώτα και είμαι καλά!

Μεθυσμένη από την ομορφιά των πραγμάτων γύρω μου. Από τη μελωδία της ζωής. Από τη μαγεία που κουβαλάει κάθε τι μέσα του.

Κοιτάω τα πάντα γύρω μου και μένω έκθαμβη από τις λεπτομέρειες. Από όλα αυτά που δεν πρόσεχα τόσα χρόνια από συνήθεια. Τόση ομορφιά στις λεπτομέρειες. Σαν να κοιτάω τη βιβλιοθήκη μου με τα πάνω από 500 βιβλία. Όλα διαβασμένα. Κάποια περίοδο της ζωής μου. Και μου θυμίζουν και τα δύο. Και τις ιστορίες και την κάθε περίοδο και χίλιους άλλους συνειρμούς. Όλα αυτά μια βιβλιοθήκη! Και οι τοίχοι δίπλα της, οι τοίχοι του σαλονιού, λίγο πιο κίτρινοι από το τσιγάρο. Που μαζευόμασταν, καπνίζαμε και αμπελοφιλοσοφούσαμε όταν...

Ναι ξέρω. Πάλι ταξιδεύω. Βλέπω τόσα πράγματα σήμερα, που δε μπορώ να μείνω συγκεντρωμένη. Χάνομαι στις σκέψεις μου. Όπως χάθηκα και χτες την ώρα που πήγαινα τον τύπο στο σταθμό του τρανού. Όπως οδηγούσα τη μηχανή. Μηχανικά.

Πέταξε μούρη ο πιτσιρικάς στη γωνία. Τον είδα τελευταία στιγμή. Τον απέφυγα τελευταία στιγμή. Όταν πήγα να ξαναισιώσω τη μηχανή όμως δε τα κατάφερα. Έπεσα.

Το αμάξι από πίσω... δεν ήταν τόσο τυχερό. Δε τον απέφυγε. Ούτε ο Σέργιος από πίσω μου. Δεν είχε κράνος. Σύρθηκε μαζί με τη μηχανή κάτω από το φορτηγό. Ούτε αυτοί που έρχονταν από το αντίθετο ρεύμα. Δεν έχασα τίποτα μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Από το χτύπημα; Το σοκ; Δεν ξέρω. Πάντως όταν άνοιξα τα μάτια όλα ήταν «φρέσκα». Το αίμα, τα ζεστά λάδια, οι στριγγλιές. Τα καμένα λάστιχα. Όλα. Οι γρατζουνιές έτσουζαν και τα αυτιά μου βούιζαν. Αλλά όλα καλά για μένα.

Για τους άλλους όχι. Δύο νεκροί. Εφτά τραυματίες. Χωρίς εμένα. Μπάχαλο.

Ο Σέργιος από πίσω μου στην εντατική. Το μόνο του έγκλημα ήταν που ήταν άφραγκος και βγήκε ραντεβού για να πηδήξει. «Τι θράσος!» ναι καλά, μαλακίες. Θίχτηκα και γω η ηλίθια. Και τώρα χαροπαλεύει. Όχι ότι έπρεπε να με πηδήξει, αλλά σκέψου... που πήγαινε και τι του βγήκε από το πουθενά. Κι αυτός και οι άλλοι.

Όλο το βράδυ κλάμα, νοσοκομείο και δηλώσεις. Αλλά εγώ πήγα σπίτι. Και έκλαιγα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Και το βράδυ μάλλον πάλι θα κλαίω. Τώρα όμως όχι. Τώρα το μυαλό μου είναι καθαρό.

Για κάποιο λόγο μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Για να πηγαίνω στη δουλειά που αγαπάω να μισώ. Να αμφισβητώ τα χρόνια που έδωσα στις σπουδές μου. Να γκρινιάζω για τους άνδρες που δεν υπάρχουν πια και πολλά άλλα ρουτινιάρικα. Όχι δε θα αλλάξω μυαλά με ένα ατύχημα το ξέρω. Αλλά τώρα έχουν ανοίξει πραγματικά τα μάτια μου. Και βλέπω άλλα. Και σκέφτομαι άλλα.

Αναρωτιέμαι αν τα ζώα σκέφτονται όπως εμείς. Αν τα φυτά νιώθουν όπως εμείς. Αν τα «άψυχα» όπως αρεσκόμαστε να λέμε, το τραπέζι, η σακούλα των σκουπιδιών, η τηλεόραση, έχουν δικιά τους ζωή και γελάνε εις βάρος μας; Μπορεί δεν ξέρω. Πάντως η ζωή είναι από μόνη της μαγική ότι και να συμβαίνει. Και μένα μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία και πρέπει να θυμάμαι αυτό που συμβαίνει τώρα. Μπορεί με τις μέρες και τους μήνες να ξαναγυρίσω εκεί που ήμουν. Λόγω αδυναμίας.

Αλλά θα πρέπει πάντα να θυμάμαι τη μέρα αυτή που μπόρεσα να δω πραγματικά. Τις λεπτομέρειες. Πίσω από τις λεπτομέρειες. Πριν και μετά από τις λεπτομέρειες. Που είδα ότι αξίζει να ζω για τον εαυτό μου και όχι για αυτό που θέλουν οι άλλοι. Για τη στιγμή, όχι για τα άγχη του αύριο. Γιατί μπορεί να είναι η τελευταία. Αλλά και η τελευταία να μην είναι, πρέπει να είμαι ευγνώμων για το πολύτιμο δώρο που πήρα.

Και μάλιστα δύο φορές.

 

 

 

I guess I could be pretty pissed off about what happened to me. But it’s hard to stay mad when there’s so much beauty in the world….. and I can’t feel anything but gratitude for every single moment of my stupid little life. You have no idea of what I am talking about - I’m sure. But don’t worry. One day you will.

 

(Αφιερωμένο μαζί με το τραγουδάκι. Carpe diem μικρό μου. We are not getting any younger! Κουνήσου επιτέλους! Ξέρεις εσύ! =D )

 

 

 

 

He was standing all alone
Trying to find the words to say
When every prayer he ever prayed was gone
And the dreams he's never owned
Are still safely tucked away
Until tomorrow he just carries on
Carries on
Carries on
Carries on

See the devil on the streets at night
See him running in the pouring rain
See him grinning 'neath a twisted light
I'll be back again
See the people standing in a row
See them nodding like a field of grain
No one sees the sickle though
Coming 'cross the plain

And this he knows, if nothing more
That waiting in the dark like destiny
Are those who kiss the dogs of war
And there is no tomorrow, no tomorrow
Take a chance
Take a, take a chance yeah

See the devil he is so intense
See the devil go and change his name
What's the going price of innocence
It can't be the same
Is it dark when the moon is down
Is it dark with a single flame
If there's glass falling all around
I am not to blame

And this he knows, if nothing more
That waiting in the dark like destiny
Are those who kiss the dogs of war
And there is no tomorrow, no tomorrow
Take a chance
Take a, take a chance yeah
Take a chance
Take a, take a chance oh yeah

Burn the night away
Burn the night away
Burn the night...

Pictures at an exhibition
Played as he stood
In his trance
Staring at his inhibitions
All the time believing
That it now came down to nothing but this chance
Chance
Chance
Chance

I fear you
Your silence
Your blindness
See what you want to see
In darkness
One kindness
One moment
Tell me what you believe

I believe in nothing
Never really had to
In regards to your life
Rumours that are not true
Who's defending evil
Surely never I
Who would be the witness
Should you chance to die

Father can you hear me
This is not how it was meant to be
I am safe and so are you
As for the other's destiny

Father can you hear me
This is not how it was meant to be
I am safe and so are you
As for the other's destiny

I believe that situations
All depend on circumstance
Look away
Look away
Pictures at an exhibition
Played as he stood
In his trace
Staring at his inhibitions

All the time believing
That it now came down to
Nothing but this chance

 

Οι διακοπούλες μου

Αφιερωμένο στο παλιό μου αφεντικό. Που πέρασα 15 αξέχαστες νύχτες δουλεύοντας 12ωρα στο μπαράκι του,και σήμερα (δηλαδή χτες) έχει γενέθλια. Χρόνια σου καλά και ευτυχισμένα Δημήτρη, γιατί πρώτα είσαι φίλος αγαπημένος και μετά αφεντικό, και γιατί στα 45 σου, «παρόλα αυτά», είσαι νέος. Να 'σαι πάντα καλά.

Δεν είμαι καλά και το ξέρω. Κατά καιρούς δοκιμάζω διάφορες λύσεις που έχουν εμπνευστεί κάποιοι φίλοι από δω μέσα. Σήμερα λέω να δοκιμάσω αυτό που είχε κάποτε σχολιάσει ένα "λιονταράκι" (Immortal Junkie) σε ένα παλιό μου ποστ. Όταν δηλαδή δεν είσαι καλά, πίεσε τον εαυτό σου να ανέβει και κάποια στιγμή θα βγει από μόνο του. Αυτό θα κάνω λοιπόν! Θα γράψω για τις διακοπές μου.

Βέβαια, δεν πρόκειται να ασχοληθώ ούτε με ονόματα λιμνών, χωριών, παραλιών, περιγραφές, μπλά, μπλα, μπλα... Δεν τα καταφέρνω να μπω στο πετσί του τουριστικού οδηγού. Οι καταστάσεις είναι που με ενδιαφέρουν μόνο.

Καταρχάς να πω ότι όλο το μήνα με κυνηγούσε η κακοτυχία από πίσω. Κανόνισα από τις πρώτες μέρες του Αυγούστου κάποιες διακοπές. Απλά έπρεπε να πάρω 3-4 μέρες νωρίτερα για να επιβεβαιώσω. Κάποια ακυρωθήκαν γιατί π.χ. ο ένας είχε τροχαίο, η άλλη καιγόταν το σπίτι της, και κάτι άλλα εξίσου ασήμαντα!!! Τα υπόλοιπα τα ακύρωσα όλα διότι εμφανίστηκε μια πολύ δελεαστική πρόταση για Μύκονο. Δελεαστική όχι λόγω νησιού – το 15αύγουστο είναι χάλια – αλλά λόγω παρέας και κατάστασης. Το οποίο και τελικά ακυρώθηκε τελευταία στιγμή, ενώ ήδη είχα βγάλει εισιτήρια, για ηλίθιο λόγο (φιλαράκι, είσαι και γαμώ τους δημιουργούς κόμικ και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος που ξέρω, αλλά εντελώς ανοργάνωτος και μεγάαααααλος μουνόδουλος!). Η τσαντίλα έφυγε δυο τρεις μέρες μετά, και κατόπιν κοντινών εξορμήσεων εντός των ορίων του νομού Αττικής, όπου και αποφάσισα να φύγω μόνος μου για Πελοπόννησο. Μόνος μου τρόπος του λέγειν, αφού σε κάθε νομό σχεδόν υπήρχε τουλάχιστον ένας φίλος/η. Στα ΚΤΕΛ ανακαλύπτω ότι η φακλάνα στο τηλέφωνο μου είχε δώσει δρομολόγια Κορίνθου, αντί για Νεμέας. Η διαφορά είναι ότι το πρώτο φεύγει κάθε ώρα, ενώ το δεύτερο έχει 4 δρομολόγια τη μέρα. Όταν στις 14:00 μου είπαν λοιπόν ότι το επόμενο φεύγει 18:30, ε, μου ήρθε κάπως! Για λίγο δηλαδή, όσο χρειάστηκε να αλλάξω τα εισιτήρια για Αίγιο και για να κάνω τον εξής διάλογο στο τηλέφωνο:

-Έλα κούκλα τι κάνεις;

-Μια χαρά δουλεύω στο beach bar.

-Ωραία σε κανά 3ωρο κράτα μου ξαπλώστρα και ένα φρέντο μέτριο.

-Εντάξει, και συ όταν θα αλλάζεις λεωφορείο στην πόλη πάρε μου ένα Marlboro μαλακό.

Τι διάολο, όλοι με έχουν μάθει πια; Τίποτα δεν τους κάνει πια εντύπωση; Anyway θα παραβλέψω διάφορες ψιλογκαντεμιές που θα με αναγκάσουν να μπω σε προσωπικά κομμάτια τρίτων και θα πάω κατευθείαν στη Σέριφο. Κανονίζω με το πρωινό πλοίο στις 7:05 αν θυμάμαι καλά. Μου βγάζει εισιτήριο η κολλητή μου και δίνουμε ραντεβού στο λιμάνι. Πέφτω για ύπνο, και κατά τις 2:15 σηκώνομαι από το κρεβάτι με αλλεργική κρίση, από αυτές που με πιάνουν μια φορά το χρόνο και αν! Μιλάμε τώρα να βήχω και να φτύνω κομματάκια απτα πνευμόνια μου! Τέλος πάντων συνέρχομαι κάποια στιγμή (ουσιαστικά δεν είχα κοιμηθεί όλο το βράδυ από το βήχα) και βλέπω ότι μου 'χουν μείνει 2 ώρες με το ζόρι για να κοιμηθώ. Και κάνω το λάθος να υποκύψω... (ναι ξέρω γατούλη... σε τέτοιες φάσεις δεν κοιμόμαστε ποτέ! Έλα όμως που δεν την πάλευα με τίποτα...)

Ξυπνάω λοιπόν κάποια στιγμή και βλέπω φως.... και σκέφτομαι: για να έχει τέτοιο ήλιο στις 4:30 το πρωί, ή κάποιος μετακίνησε το Γκρίνουιτς, ή κάτι πάει πολύ στραβά... Κοιτάζω λοιπόν το κινητό και βλέπω ότι είχε χτυπήσει το ξυπνητήρι και 17 κλήσεις δίπλα από το αυτί μου και δεν είχα πάρει χαμπάρι... και ώρα Ελλάδος 7:35...

Φεύγω λοιπόν την επόμενη το πρωί (άλλα 30 ευρώ από το παράθυρο...) και φτάνω εκεί με τη διαβεβαίωση ότι η κυρία Τάδε θα φροντίσει για τη διαμονή μου (ήμαστε ήδη 20 Αυγούστου, το τονίζω). Μόλις φτάνω μαθαίνω ότι είχε δυστυχώς ένα πρόβλημα υγείας και ταξίδευε ήδη προς τας Αθήνας... φυσικά ούτε λόγος να ασχοληθεί μαζί μου. Παίρνω τους δικούς μου στο νησί αλλά όλοι είχαν πάει προφανώς για ύπνο τα χαράματα με αποτέλεσμα στις 10:30 το πρωί να είναι στο 2^ο όνειρο. Το μόνο που βρίσκω σε όλο το νησί είναι ένα δίκλινο σε ξενοδοχείο. «Δε γαμιέται»λέω,για μια μέρα ας δώσω κάτι παραπάνω. Πάω, κοιμάμαι κάνα 3ωρο κάνω το μπανάκι μου, για να μου πει μετά ο φίλος μου που ξύπνησε «γιατί δεν ερχόσουν σε μένα; Χτες έφυγε ο συγκάτοικος....»

Φυσικά τα ευτράπελα συνεχίστηκαν μέχρι το βράδυ όπου κάποια στιγμή βρέθηκα να μην έχει εθνική τράπεζα το νησί, το ΔΙΑΣ να μη λειτουργεί λόγω «προσωρινής βλάβης» και γω να θέλω, αφού δεν μπορώ να το ξοφλήσω, τουλάχιστον να πάρω τα πράγματά μου από το ξενοδοχείο και ο τύπος στη ρεσεψιόν άφαντος! Κλείδωσε και έφυγε! Και γω με 5 ευρώ στην τσέπη και το τελευταίο λεωφορείο από λιμάνι για χώρα να φεύγει σε 3 τέταρτα!Τελικά αφού χτύπησα ότι πόρτα και παράθυρο υπήρχε στο οικοδομικό τετράγωνο τον βρήκα (άμα ζορίζομαι δεν πολυχαμπαριάζω είναι η αλήθεια) και έστω και τελευταία στιγμή όλα καλά. Μετά από κάτι μέρες κόλλησα και μια ίωση, πυρετό για μια μέρα κτλ. κτλ....

Αλλά κάπου εδώ βαρέθηκα με τις ατυχίες, αυτά ήταν εξάλλου τα βασικά. Πάμε στα καλά τώρα.

Την πρώτη βδομάδα των διακοπών πέρασα ένα ολόκληρο οχτάωρο σε μια αιώρα και σηκωνόμουν μόνο για να βουτήξω στη θάλασσα. Όταν ξάπλωσα το πρωί κρεμόμουν κάνα μέτρο πάνω από το έδαφος. Το απόγευμα που σηκώθηκα ο κώλος μου ακουμπούσε κάτω... νομίζω ότι ... την ξεχείλωσα! Τι υπέροχη μέρα! Πόσο πιο όμορφο είναι το ηλιοβασίλεμα όταν είσαι οριζόντιος!

Μια άλλη μέρα σε μια άλλη παραλία έπαιζα 5 ώρες με κάτι γερμανάκια 10 και 11 ετών! Ότι και να πω είναι λίγο. Για μερικές ώρες νόμιζα ότι ούτε μένα έχουν βγει ακόμα τρίχες στη μασχάλη μου...

Όταν τελικά βρέθηκα στη Νεμέα τις 3 τελευταίες μέρες, η παρέα που γνώρισα εκεί είχαν αμάξια οπότε γυρίσαμε όλα τα ορεινά χωριά σε ακτίνα 100 χμ. (Γκούρα, ψάρι κ.α.) Τι λίμνες, τι μοναστήρια, τι καταφύγια,... χόρτασε το πνευμόνι μου καθαρό αέρα και το μάτι μου θέα! Που δεν την έχω στερηθεί κιόλας στη ζωή μου αλλά όσο να πεις... Εννοείται πως τα βράδια κοιμόμασταν με κουβερτούλα ακόμα κι όταν όλη η Ελλάδα ξεροτηγανιζόταν στους 45!

Και στο νησί! Ξαναβρήκα τη μισή τρελοπαρέα που δουλεύαμε μαζί πέρυσι. Μόνο που φέτος εγώ δε δούλευα και άρα είχα όλο το χρόνο να γυρίσω το νησί. Και μα το θεό το ‘κανα!

Μερικές ωραίες στιγμές ήταν οι εξής:

Ανακαλύπτω με έναν θεότρελο φίλο μου (ο ένας δημιουργός του «πολβόσκι») μια σπηλιά παράλληλα σε μια παραλία μέσα σε ένα βράχο. Η απόλυτη ευτυχία! Αμμουδιά, ίσκιος, δροσιά, απομόνωση και μοναδικός ήχος, από το κυματάκι που έσκαγε στα πόδια μας.... Την αράζουμε μέσα, στη δροσούλα με ένα τσιγαριλίκι που είχε ξεμείνει κάμποσους μήνες για κάποια «ειδική» περίπτωση! Ποτέ δεν κατάλαβα πως μας ήρθε και το πήραμε ειδικά εκείνη τη μέρα αλλά δεν πειράζει... Κάποια στιγμή όπως αράζουμε και κάνουμε διάφορους συνειρμούς, δουλεύουμε και τους περαστικούς λουόμενους ότι μένουμε εκεί μέσα όλο το καλοκαίρι και άλλα όμορφα, γυρίζω και τον ρωτάω «ρε συ, πως θα ονομάσουμε το «σπίτι» μας;» Και ο άλλος ατάραχος: «Βουνοτρυπίδα!» Ήμασταν που ήμασταν ψιλοκλασμένοι, ήρθε κι έδεσε...

Περνάμε κάποια άλλη μέρα να πάρουμε ένα φίλο μας για μεσημεριανό. «Ρε συ (....) θα 'ρθεις για φαΐ;» «Μπα, (νυσταγμένα) λέω να τη βγάλω σήμερα με φέτα και καρπούζι» «Πως έτσι;» «Ε, να... θέλω να δω πως είναι να κατουράς άσπρο καρπούζι»

Νόημα; Απουσία...

Μια κοπελιά είναι στο μαγαζί κάποιες μέρες και έχει κάνει τον δικό της, τάρανδο. Κάθε μέρα, μόλις γυρίσει αυτός το βλέμμα του, αυτή είναι - με άλλον κάθε φορά - στις τουαλέτες! Και ένας φίλος μου που δουλεύει εκεί σερβιτόρος και είναι (συναισθηματικός ο γλυκούλης μου!) τα έχει λάβει στο κρανίο συστημένα με την πάρτη της, κι από ένα σημείο και μετά τη δουλεύει μες στα μούτρα της! Δηλαδή:

«Έχουμε daiquiri ροδάκινο, φράουλα και μπανάνα γιατί ξέρω πόσο πολύ σας αρέσουν οι μπανάνες!» «Η caipirinha έχει και παραλλαγή με vodka την caipiroska αλλά ειδικά για εσάς σερβίρουμε και caipiposka!» και γενικά ότι του ερχόταν στο κεφάλι! Αυτή; Τσιμουδιά....

Πολύ καλή εντύπωση μου έκαναν κάτι Γάλλοι/ίδες και Γερμανοί/ίδες που είχαμε στην παρέα, οι οποίοι μόλις καταλάβαιναν ότι ήμαστε μόνοι μας στην παραλία, το ρίχνανε κατευθείαν στο γυμνισμό. Ακομπλεξάριστοι/ες, άνετοι με το σώμα τους, και με μια γενικότερη συμπεριφορά που έδειχνε μια τρομερή επαφή με τη φύση (κάποια στιγμή οι πιτσιρίκες κυλιόντουσαν στην άμμο σαν τα κουτάβια!) όχι μόνο μου άφησαν πολύ καλή εντύπωση αλλά λειτούργησαν και ως παράδειγμα προς μίμηση για κάποιους/ες από μας...

Κάποια στιγμή προσπαθώντας να κρεμάσω μια πετσέτα σε ένα σκοινί που ήταν καρφωμένο στον τοίχο, το ένα καρφί ξεκόλλησε. Αυτό πήρε μαζί του ένα κομμάτι σοβά από τον τοίχο, το οποίο παρέσυρε ένα μπουκάλι, το οποίο παρέσυρε ένα πιάτο με αποφάγια, το οποίο..... όταν τελείωσε ο σαματάς, γυρίζω και κοιτάω το συγκάτοικο, περιμένοντας να ακούσω καντήλια. Αυτός ατάραχος ψάχνει κάτι στην τσάντα του. Ξαφνικά γυρίζει και μου λέει «καλύψου»! Στο χέρι του κρατούσε ένα.... τρελομπαλάκι(!!!! Τα θυμάστε;) το οποίο και εκσφενδόνισε με όλη του τη δύναμη στη γωνία των τοίχων. Αφού αυτό μπίστηξε αρκετές φορές, μερικές από τις οποίες στην πλάτη μου, και κατεδάφισε το υπόλοιπο σπίτι που είχα αφήσει όρθιο, γυρίζει ο τύπος και μου λέει με απάθεια: “άμα είναι να κάνεις μαλακία, να την κάνεις καλά!” Τι παιδί κι αυτό...

Ήταν μια πιτσιρίκα γαλλιδούλα που πέρυσι την είχα δει την τελευταία μέρα στο νησί και μου ψιλοάρεσε. Πάνω κάτω φανταστείτε ξανθιά, μακρύ μαλλί, γαλάζιο μάτι σχετικά ψηλή, νταρντανοκατασκευή (φαρδιές πλάτες κτλ.) σχετικά αδύνατη με καμπύλες. Την ξαναβλέπω φέτος, όπου έχει πάρει αρκετά κιλά και από νταρντανοκατασκευή είχε γίνει νταρντάνα με τα ούλα της! Τα κιλά δηλαδή ήταν μοιρασμένα εξίσου πάνω της και αυτό της έδινε πολύ όγκο στο μάτι. Μια μέρα που κοιμήθηκά στην άλλη παρέα λέω σε έναν «ρε συ αυτή κάτι μου θυμίζει αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι» Δεν απάντησε, κοιμηθήκαμε, και το πρωί βρίσκω μια ζωγραφιά με την (...) που φορούσε δετές μπότες, φούστα από προβιά, τσεκούρι περασμένο στη ζώνη, σιδερένιο στηθόδεσμο, κράνος με κέρατα και πλεχτές κοτσίδες. Τίτλος του έργου: “ Η (...) η βικινγκόμενα”! Που να είχε πιει κιόλας ο μαλάκας!

Ένα βράδυ έπαιξε στο αερινο ο Χρήστος Θηβαίος. Δε θα κάτσω να εξηγήσω γιατί μετά από 4 ώρες unplugged πρόγραμμα είχαμε όλοι ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, και πόσο ωραίος άνθρωπος είναι. Ένας άνθρωπος που του λες ένα «ευχαριστώ» και τα μάτια του λάμπουν σαν τριών χρονών παιδιού, θέλει πέντε σελίδες μόνος του. Θα μεταφέρω όμως κάποιες από τις αστείες ιστορίες του που μας διηγήθηκε. Για όποιον δεν τον έχει δει είναι 45αρης περίπου, μέτριου αναστήματος με άσπρα μαλλιά ως τους ώμους – έχει σημασία για αργότερα.

-Ήμουν που λέτε στην Κύπρο για συναυλία, μια εποχή που δε με ήξερε κανένας. Είμαι με το αμάξι και θέλω να πάω προς Πάφο. Ρωτάω λοιπόν σε ένα περίπτερο αν πηγαίνω σωστά, και αυτός μου λέει: «Ρε κομπάρε, Χρήστο σε λεν;» «Ναι!» λέω εγώ χαρούμενος που κάποιος με γνώρισε. «Ο Χρήστος ο Θηβαίος που έπαιζε χτες στον Τάδε;» «Ναι, εγώ είμαι» λέω εγώ και χαίρομαι. «Σκατά τα έκανες κομπάρε, από την άλλη έπρεπε να πας!» Τελικά δεν ήθελε αυτόγραφο, απλά να βεβαιωθεί ποιος ήταν ο μαλάκας!

-Άλλη φορά, έπαιζα στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη σε ένα μικρό μαγαζί, που την τουαλέτα την είχε απέξω! Ε, κατουριόμουν βγαίνω έξω και τι βλέπω: μια ουρά 8 άτομα οι πιο πολλοί τύφλα! Τι να κάνω περιμένω κάποια στιγμή ο από πίσω, εντελώς σκνίπα, μου κάνει νόημα με τα χέρια (εδώ κάνει σαν να γνέφει σε κάποιον έντονα «ΕΣΥ») «Ναι, ναι» του λέω «εγώ είμαι»
(ο άλλος του γνέφει «μπράβο») «Σε Ευχαριστώ» του λέω.

(ο τύπος τώρα κάνει σαν να παίζει κιθάρα και τον δείχνει) «Ναι ,εγώ είμαι»

Όπου εδώ παιδιά ο τύπος μου μιλάει για πρώτη φορά και μου λέει το εξής: Κουφάλα! Γαμάς τη Βίσσυ, ε; Τόση ώρα τον είχε περάσει για τον Καρβέλα...

Και κάποια άλλα που μας είπε....

Όμως....

Δεν γίνεται όμως να λέω για τις διακοπές και να μην αναφερθώ στη συνάντηση. Ακόμα δεν έχω πιστέψει αυτό που έγινε.

7 χρόνια πίσω. Στη δουλειά είναι μία κοπέλα σκέτη οπτασία (και όπως αποδείχτηκε αργότερα και πολύ γλυκός άνθρωπος) η οποία για κάποιο λόγο έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα με μένα και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Εγώ περνάω ίσως τη χειρότερη περίοδο της ζωής μου από ΚΑΘΕ άποψη. Δεν μπορώ να λειτουργήσω καθόλου, ούτε καν να επικοινωνήσω με άνθρωπο παρά μόνο με ναι και όχι. Και όμως είχε προσπαθήσει τόσο η κακομοίρα, που αρκούσε ένα ναι την κατάλληλη στιγμή. Αυτό το ναι δεν ήρθε ποτέ. Όσο συνείδηση κι αν είχα ότι τέτοια δώρα δε μου σερβίρονται κάθε μέρα στο πιάτο, δεν μπόρεσα. Όταν μετά από καιρό επανήλθα στον κόσμο των ζωντανών, είχε χαθεί κάθε ίχνος της. Το μόνο που πραγματικά ήθελα ήταν μια ευκαιρία να την ξαναδώ και να ζητήσω συγγνώμη που ήμουν τόσο μαντρότοιχος και απότομος. Ένιωθα πραγματικά πολύ άσχημα.

Μετά από 7 χρόνια όλα είχαν ξεχαστεί. Έτσι νόμιζα. Ώσπου ακούω ένα συγγνώμη από μια απίστευτα θηλυκιά φωνή. Και γυρίζω και βλέπω δύο σμαράγδια να με κοιτάνε. Πάνω σε ένα αιγυπτιακό πρόσωπο. Πάνω σε ένα σοκολατί φιδίσιο κορμί. Και να με ρωτάνε: «Είσαι ο ... που δούλευες τότε στο...» Και να ψελλίζω ένα ναι παγωμένος με το χρόνο να σχηματίζει καμπύλη γύρω μου. «Είμαι η .... με θυμάσαι; Δουλεύαμε μαζί.» Και εγώ δεν μπορώ να απαντήσω. Και σαν από μηχανής θεός ακούγεται μια φωνή από το βάθος: «σε θυμάται, απλά έχει μείνει μαλάκας!» (άμα παίζαμε σε κωμωδία θα ακουγόταν ως ηχητικό εφέ η βελόνα του πικάπ να «πηδάει» πάνω στο βινύλιο! Αλήθεια σας έχω πει ποτέ πόσο αγαπάω την κολλητή μου τον σκατόκαφρο, και πόσο καλά με ξέρει;) Αυτό ήταν! Ξαφνικά ξεκόλλησα, φιλιά, αγκαλιές, όλοι οι διακόπτες γύρισαν στο on και άρχισα να συζητάω πλέον σαν άνθρωπος. Προσπάθησα Βέβαια να μετριάσω τη χαρά μου γιατί α) ήταν με τον γκόμενο και β) δε γινόταν να χοροπηδάω σα το μελισανίδη μες στο μαγαζί! Την επόμενη μέρα έφυγε και από κει και έπειτα οι διακοπές μου είχαν πολύ καλύτερη γεύση. Είχα την ευκαιρία να την δω, να δω ότι είναι καλά, και να ζητήσω συγγνώμη, κάποια στιγμή που την ξεμονάχιασα με τρόπο. Και αυτό από μόνο του με είχε στείλει στα ουράνια. Αυτή η σκέψη με είχε ταλαιπωρήσει για καιρό, μόνο και μόνο επειδή είμαι τόσο εγωιστής, που μου φαινόταν αδιανόητο ότι φόρτωσα έστω και μέρος των προβλημάτων σε έναν άνθρωπο που δεν έφταιγε σε τίποτα. Ασήκωτο. Και, ενώ είχε χαθεί κάθε ελπίδα εδώ και καιρό, και απλά το είχα δεχτεί και προχωρήσει, Μπαμ! Συνέβη αυτό. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, ανανεώσαμε το ραντεβού στην Αθήνα αλλά το τι θα συμβεί από δω κι έπειτα δεν ανήκει στο κείμενο. Το τελευταίο που θα πω και κλείνω είναι ότι, όταν μου είπε «για ποια συμπεριφορά μιλάς, εγώ δε θυμάμαι να ήσουν απότομος μαζί μου.» χρειάστηκα πολλά ψυχικά αποθέματα.

Συνέβησαν φυσικά και άλλα ωραία όπως τότε που μας πέσαν τα ρούχα στη θάλασσα. Που γνώρισα την καταπληκτική εκείνη ελληνογερμανίδα (πως το λες αυτό το ρο!) Τον τρελομπάρμαν μπαρμπαμήτσο (μη φανταστείτε κάνα μπάρμπα, 35αρης είναι ο άνθρωπος, απλά έτσι του το κολλήσαμε!) με τις ατάκες του, που το χειμώνα δουλεύει στο βιβλιοπωλείο του (Βαρσαμούλης, πάνω στη Σπάρτης από Κερατσίνι προς Αμφιάλη). Και την αδερφή του φίλου μου του Παύλου του πληκτρά που έχω στα links μου (TMS) μια θεοπάλαβη διακοσμήτρια που παριστάναμε τους πρόσκόπους και κάναμε κατασκευές και πατέντες! (marymorfi@yahoo.com)

Που μας έσπασε το αμορτισέρ στην πίσω ρόδα στο παπάκι και στο παραμικρό χαλίκι κάναμε ροντέο. Που παίζαμε μουσική... και κάναμε χαβαλέ φτιάχνοντας ηλεκτρονική μουσική με το πολυεφέ της κιθάρας του Διονύση και αυτοσχέδια κρουστά! Και πόσα άλλα μέσα σε 12 μέρες....

Κάποια στιγμή που θα 'χω όρεξη θα κάτσω να φτιάξω και το προσωπικό μου soundtrack του καλοκαιριού. Για την ώρα θα προτείνω μόνο 2 διασκευές: king of Bongo από Max Raabe + The Palast Orchester και Suzie Q από Jose Feliciano.

Το ηθικό δίδαγμα είναι μάλλον ότι όσο γκαντέμης και να 'σαι, αν πεισμώσεις και δεν το αφήσεις να σε πάρει από κάτω, στο τέλος όλα θα γυρίσουν με το μέρος σου. Επειδή όμως τώρα έχω ψιλογονατίσει με κάποια θέματα και δεν ανέβηκα όσο περίμενα με αυτό το ποστ (λιονταράκι μου ελπίζω σε σένα να πιάνει καλύτερα το κόλπο!) μάλλον θα χρειαστεί περισσότερη δύναμη αυτή τη φορά. Μέχρι να ξαναβρώ τα κομμάτια μου σας χαιρετώ με το “ποίημα” ενός οικοδόμου, πρώην νταλικιέρη, και με ένα όμορφο καλοκαιρινό κομμάτι που μου ήρθε τώρα στο μυαλό. Adios!

Κάτω απ’το φως του φεγγαριού, τα σκέφτομαι και κλαίω. Μετά τα ξανασκέφτομαι «ρε δε γαμιούνται» λέω!

Mad Season - Long Gone Day

So much blood I'm starting to drown
Runs from cold to colder
Time to time the sky's come down
To help me lose my way
Tears and lies for answers
You and open veins, God knows I'm gone
Girl I just want you to
Come on down
Lord it's a storm and I'm heading to fall
These sins are mine and I've done wrong, oh babe
Come on down

Long Gone Day
Mmmm, who ever said
We wash away with the rain

See you all from time to time
Isn't it so strange
How far away we all are now
Am I the only one who remembers that summer
Oh, I remember
Everyday each time the place was saved
The music that we made
The wind has carried all of that away

Long gone day
Mmmm, who ever said
We wash away with the rain

So many tears I'm starting to drown
The rain in heaven's all come down
Silver spoons affix the crown
The luckless ones are broken
Fears and lies for answers
You and open flames
God knows I'm gone
And I just want you to
Come on down, hmmm

Lord it's a storm am I heading to fall
These sins are mine and I've done wrong
I want you to, oh, I just want you to
Come on down

I fear again, like then, I've lost my way
And shout to God to bring my sunny day

Άλλη μια θεωρία συνομωσίας....

"Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει 4 τρόπους συμπεριφοράς:

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση,όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. Ότι αποθεώνεις την ομορφιά, γιατί η ομορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό:  Ότι αγαπάς τον άνθρωπο.  Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν."

                                                     Δ. Λιαντίνης,  Τα ελληνικά 

 

Εδώ θα ευχαριστήσουμε τον αγαπητό μας συναδελφο για το ρεπορτάζ και θα προχωρήσουμε στο επόμενο θέμα που μας...καίει! (χεχε!). Έχοντας ακούσει όλων των ειδών τις εικασίες για τους υπαίτιους των πυρκαγιών (τούρκοι πασόκοι αναρχικοί σατανιστές κτλ.) αποφασίσαμε εμείς, εδώ, στο δικό μας κανάλι, να σας δείξουμε όλη την αλήθεια! Η επικρατέστερη λοιπόν άποψη για το ποιός βάζει τις φωτιές, επειτα από έγκυρο γκάλοπ, είναι η εξής:

Τις πρώτες 50 φωτιές τις βάλανε οι "οικοπεδοφάγοι" (τι αστεία λέξη!) Σε μία χώρα που υπάρχει τέτοια ασυδοσία στο θέμα της ιδιοκτησίας.... που μέχρι πριν λίγα χρόνια τα συμβόλαια γίνονταν "στο μιλητό"... που ένα σημαντικό κομμάτι ανήκει στην εκκλησία..... που η κλειστή κάστα των συμβολαιογράφων εναντιώνεται πάντα στην οποιαδήποτε προσπάθεια της οποιασδήποτε κυβέρνησης να ξεκαθαρίσει το τοπίο στις ιδιοκτησίες, αφού μεταφράζεται σε πολλά χαμένα μύρια από "δουλειές", και αυτό είναι πρόβλημα όταν κάποιοι ξέρουν τους νόμους καλύτερα και από αυτούς που τους φτιάχνουν.... που σε κάποιες ακριβές περιοχές αν προσθέσεις όλα τα οικόπεδα που βρίσκονται στα χαρτιά, η περιοχή εμφανίζεται να έχει έκταση διπλάσια από την πραγματική.... που.... που..... που......

 Τις άλλες 50; Μα... οι ίδιοι! Πως; Κοιτάξτε... Αν θες να κάψεις αρκετά μεγάλο κομμάτι σε ένα μέρος που έχει "ψωμί", πας και ανάβεις πρώτα μια άλλη φωτιά στου διαόλου τη μάνα, σε ένα τελείως άκυρο μέρος, έτσι ώστε μέχρι να τελειώσουν από κει τα 3 αεροπλάνα και το 1 ελικόπτερο που έχουμε όλα κι όλα, εκεί που πραγματικά σε ενδιαφέρει δε θα έχει μείνει ούτε κολυμβηθρόξυλο... Και μέχρι να ξανακαλυφθει όοοολο αυτό θα έχουν ξεχαστεί όλα. Κανείς δε θα ασχολείται. Και αυτό είναι καλό.... Ne est-ce pas?

  Και τις άλλες 100-200; Εδώ είναι τα καλά! Θυμάστε στις ταινίες του σούπερμαν που όταν όλοι ξέρουν ότι λείπει, στη μητρόπολη γίνεται τις πουτάνας; Κάπως έτσι. Δυστυχώς έτσι είμαστε. Όσο και να βρίζουμε τον μπαμπούλα, όταν αυτός λείπει, ο καθένας βγάζει το χειρότερο εαυτό του. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί μπορεί. Τι ήταν αυτός; Δεξιός ή αριστερός, έλληνας ή ξένος; Τα πάντα και τίποτα! Σε διακόσιες πυρκαγιές, τα μαθηματικά ακυρώνουν την όποιαδήποτε κατηγοριοποίηση. Ήταν ΟΛΟΙ! Σε τέτοια νούμερα, όλοι οι καλοί χωράνε!

Ποιός είναι αυτός ο καθένας στην προκειμένη περίπτωση; Τον βρήκαμε! Γιατί εδώ στο "In the dark" κάνουμε ρεπορτάζ!

Είναι ο τρελλαμένος εκείνος νέος από το Κατσικοχώρι Αρκαδοημαθίας ΄δίπλα από την Άνω-κάτω-μέσα-έξω Παναγίτσα, όπου, κυβέρνηση μπαίνει κυβέρνηση βγαίνει, αυτός είναι παρατημένος στο ξεχασμένο χωριό του χωρίς νερό, τηλέφωνο, ρεύμα, σχολεία, νοσοκομεία, σινεμά, κλάμπ, γυναίκες, παιδιά, ΖΩΗ... και με μία TV  που δείχνει όλη μέρα τον υπόλοιπο κόσμο όπου όλα αυτά εκεί, είναι διαθέσιμα...

Αυτός που η ζωή του είναι αιμομιξία (γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται αν ο κυρ Γιάννος κερνάει που και που κανα "σαραγλάκι" την ανηψούλα του που ακόμα δεν έχει βγάλει ακόμα δόντια- εξάλλου είναι "οικογενειακή τους υπόθεση") , αναλφαβητισμός, δολοφονίες για δεκα μέτρα γη, βαρεμάρα, εκμετάλλευση αλβανών, ισοπέδωση, ούζο από τις 7 το πρωί (limbo is the bad cousin of hapiness), μιζέρια, συνεχή αυξηση του μέσου όρου ηλικίας, απόμόνωση, εγκατάλειψη, επανάληψη και θάνατο. Αυτός που μισεί τη ζωή του. Που μόλις του δώθηκε η ευκαιρία της έβαλε φωτιά γιατί η μόνη χαρά που είχε μείνει στη ζωή του, ήταν να τη δει να καίγεται. "Αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει είναι ένας επικίνδυνος τρελός".

Αλλά ας δούμε τι έχει να πει για αυτό ένας εξαίρετος συνάδελφος.

"Τρικυμίζει μέσα μου το θείο πνεύμα της καταστροφής.

Αηδιασμένος από το γύρω μου καθεστώς, φτύνοντας απάνου στη Ρωμαίικη Τέχνη καθώς την κατάντησαν οι ανθρωπάκοι των γραμμάτων, αποφασισμένος για τρανούς αγώνες, λυτρωμένος από τις ταπεινές ελπίδες των προλήψεων και των μικροσυμφερόντων, σήμερα, για πρώτη φορά, κρούω το πολεμόχαρο τραγούδι μου πλατύστομα και ειλικρινά.......

Για αυτά και για άλλα, καλώ το Νέο Ελληνικό Πνεύμα να συνεργαστεί μαζί μου στο γκρέμισμα των Ψεύτικων Ειδώλων που κυριαρχούν χάρις την εγκληματική μας νωχέλεια και αδιαφορία κι αντιπροσωπεύουν στην Ευρώπη τη Διανοητική μας Παραγωγή, εμποδίζοντας έτσι το Ξεφανέρωμα των Γνήσιων Ελληνικών Ζωτικών Δυνάμεων.

Καλώ τους Νέους, που βράζει μέσα τους το αίμα, και είναι καλεσμένοι για αυριανούς θριάμβους, να συντρίψουμε τα είδωλα και να μπούμε εμείς μπροστά.......

Σας περιμένω."

                                   Ναπολέων Λαπαθιώτης, Το Μανιφέστο

 

Ευχαριστώ πολύ αγαπητέ συνάδελφε, αν και τα λές ήδη πολλά χρόνια και (σχεδόν) κανείς δε σε ακολουθεί. Χαρά στο κουράγιο σου και την υπομονή σου!

 

 

 Τελικά όλο αυτό φίλε θεατή ήταν ένα ψέμα. Όπως και όλα τα άλλα που άκουσες αυτό τον καιρό, ήταν μόνο και μόνο για να σου τραβήξουμε την προσοχή. Και τώρα ακολουθεί η μεγάλη (μας) αλήθεια:

ΕΣΥ ΑΝΑΨΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ! ! !

Εσύ που διδάσκεις στα παιδιά σου ότι η ηθική δεν είναι να μην κάνεις το κακό, αλλά να μη σε πιάσουν. Που για κάθε σπίτι έχεις δύο εξοχικά. Που πετάς το τσιγάρο σου στην παραλία. Που προσπερνάς έναν αιμόφυρτο σε ένα πεζοδρόμιο "γιατί δεν είναι δική σου δουλειά".

Εσύ που μου έστειλες το μήνυμα "συντονιζόμαστε θετικά με μία αρνητική σκέψη για τη γη που καίγεται", γιατί είναι πιο εύκολο να προσεύχεσαι από το να αρπάξεις τη μάνικα, ειδικά άμα δεν καίγεται ο δικός σου κώλος.

Εσύ που μου έστειλες και το μήνυμα "Αποχή από τις εκλογές για την ολιγωρία στις πυρκαγιές" γιατί αργά το θυμήθηκες.

Εσύ που άλλοτε ως ένοχος και άλλοτε ως ηθικός αυτουργός κάθεσαι και βλέπεις τα έργα σου στην τηλεόραση και λες με στόμφο: "έτσι και είχα στα χέρια μου τον πούστη που το κανε..."

Εσύ. Πάντα είσαι εσύ.

 

 Αυτά επί του θέματος. Και τώρα, αλλάζουμε θέμα αλλάζουμε κλίμα. 13 πιγκουίνοι που το σκασαν από το ζωολογικό κήπο λήστεψαν μέρα μεσημέρι την τράπεζα της ελλάδος. Ο υπεύθυνος ασφαλείας, 93 χρονών και μεγάλος βυσματίας, δήλωσε ότι οι 10 εκείνοι κουστουμάτοι κύριοι φαίνονταν αξιοπρεπέστατοι και υπεράνω πάσης υποψίας, και τίποτα δεν προμήνυε τον τρόπο που θα εξελλ......

 

"κλίκ"

 

 OFF

 

Μόνο ένα μαύρο μένει στην οθόνη...... 

 

 

 

Burn It Up


I think I'm burning up inside
I think I'll take a little ride
Gonna light up everything in sight
Yeah I'll drive on by your yard
And throw a Molotov cocktail at your car
Then another one in the local bar

CHORUS

Ignition
They call it an obsession but I think it's kinda bitchin'
I think it's kinda neat(woooo)
Yeah, I'm a pyro(woooo)
I wanna burn it up(woooo)
Yeah, I'm a pyro(woooo)


Tonight this 'hood will be a pyre
Yeah gonna set your house on fire
Dance around the pretty flames
Such a wonderful game!


I want to make a tiki torch
I'm gonna throw it on your porch
Then I'm gonna run away
And come back another day

CHORUS

So many houses, so little time
So many reasons, I'm not a crime
I'd like to set you up
I'd like to set you up

 

Περί μοναξιας (Ιντερλούδιο)

-Και δεν με άκουγε! Ποτέ! Το μόνο που είχε στο μυαλό του ήταν να πει τα δικά του. Πόσες φορές προσπάθησα να του εξηγήσω τι θέλω να πω, τι νιώθω... πάντα η ίδια απάντηση: «ονειρεύεσαι» και είναι τόσο κακό αυτό;

-Όχι απλά ότι δεν καταλαβαίνει ο καθένας το φοβάται. Όταν κάτι του δίνει ασφάλεια, προσκολλάται σε αυτό. Και το προστατεύει. Όπως η λογική.

-Και ξέρεις τι; Δεν είναι όπως όταν τον γνώρισα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Πάντα το ίδιο περνάει ο καιρός και όλοι δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο.

-Είναι ανάγκη αυτό, δεν το καταλαβαίνεις;

-Ναι, εντάξει στην καθημερινότητα κάπου είναι αναγκαίο, αλλά και στον έρωτα; Στη δουλειά ναι, αλλά και στη διασκέδαση;

-Ίσως έχεις δίκιο. Και συ όμως αυτό δε κάνεις;

-Τι εννοείς;

-Εσύ δε λες πάντα πόσα πράγματα κάνεις για αυτούς; Πόσο δίνεσαι στις σχέσεις σου; Ότι ακολουθείς την καρδιά σου; Με όλους τους άντρες είσαι 100% ο εαυτός σου; Ακόμα κι αν ο καθένας θέλει να ακούσει άλλα πράγματα;

-Μα δεν είναι όλοι ίδιοι! Δεν μπορείς να συζητάς με όλους ας πούμε τα ίδια πράγματα. Κάνω αυτά που θέλω με αυτόν που γουστάρω. Και αυτό που γουστάρω είναι αυτό που είμαι. Έτσι δεν είναι;

-Και αυτά που κάνεις είναι πάντα αυτά που είσαι; Δεν το νομίζω.

-Και τι νομίζεις δηλαδή; Ότι υποκρίνομαι; (το πρόσωπο της έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει).

-Νομίζω ότι έχεις ένα κενό στην ψυχή σου που το έχεις βαφτίσει μοναξιά και προσπαθείς να το καλύψεις με τους άλλους. Στην πραγματικότητα τους αδικείς όλους. Ούτε τους ρώτησες ούτε σε ενδιαφέρει αν μπορούν ή θέλουν να σου δώσουν κάτι τόσο μεγάλο όσο αυτό που ζητάς.

-Δηλαδή τι λες; Ότι τους εκμεταλλεύομαι;

-Ε, κι αυτοί το ίδιο κάνουν. Τι σε χαλάει, η λέξη; Ένα πάρε – δώσε είναι όλη η ιστορία.

- Είσαι μαλάκας!

-Μη χαλιέσαι. Εγώ πάντως σε αγαπάω για αυτό που είσαι. Δεν κάνεις και κάτι κακό. Εξάλλου είναι και δικιά τους ευθύνη.

-Να πας να γαμηθείς και συ και η αγάπη σου!

Η Ευτυχία φεύγει.

-Καληνύχτα.

Καμία απάντηση.

Ο Νίκος είναι ανέκφραστος.

 

 

 

 

Push it

 

 

I was angry when I met you

I think I'm angry still

We can try to talk it over

If you say you'll help me out

Don't worry baby

No need to fight

Don't worry baby

We'll be all right

This is the noise that keeps me awake

My head explodes and my body aches

 

Chorus:

Push it

Make the beats go higher

Pu-Pu-Pu-Push it

Make the beats go higher

 

I'm sorry that I hurt you

But please don't ask me why

I want to see you happy

I want to see you shine

Don't worry baby

Don't be uptight

Don't worry baby

We'll stay up all night

 

This is the noise that keeps me awake

My head explodes and my body aches

 

C'mon push it you can do it

C'mon prove it nothing to it

C'mon use it let's get through it

C'mon push it nothing to it

 

Τι έγινε με αυτούς; Δεν έχει σημασία. Έχουν σχέση; Φιλική η ερωτική; Ή και τα δύο; Είχαν; Θα έχουν; Ασήμαντο. Θα ξαναβρεθούν σε μία ώρα; Σε ένα χρόνο; Ποτέ; Αδιάφορο.

Ποιοι είναι όμως;

 

 

Αυτή είναι η Ευτυχία. Ένα πανέμορφο πλάσμα. Πανέμορφο; Λίγα λέω. Συνδυάζει Tinkerbelle και Ariel (τη γοργόνα). Με θηλυκιά φωνή και αέρινο περπάτημα. Πανέξυπνη και ετοιμόλογη. Και βέβαια πληγωμένη. Από όλα. Κλειστή στον εαυτό της και ποτέ δεν ανοίγει πρώτη την κουβέντα σε άγνωστο. Φυσικά και έχει τι να πει. Έχει διαβάσει πολλά. Για πολιτική, τέχνη, πολιτισμούς, θρησκείες, φιλοσοφία... You name it. Ξεδιάλυνε πολλά πράγματα μέσα της. Πολλοί αυτοί που θα ζητήσουν τη γνώμη της (άσχετα αν θα την καταλάβουν).

Ξεδιάλυνε πολλά, εκτός από ένα. Πως είναι δυνατόν να είσαι με άλλους και να νιώθεις μόνος σου; Ακόμα και ανάμεσα σε πολλούς; Ακόμα κι όταν όλοι ασχολούνται μαζί σου; Ακόμα κι όταν έχεις μια πολύ αγαπημένη σχέση; Σίγουρα όλα αυτά απαλύνουν τον πόνο. Ειδικά το τελευταίο. Αλλά κάτι λείπει....

Από που ξεκίνησε; Ούτε που ξέρει. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Λίγο η αδιαφορία των δικών της όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα (και δεν ήταν σπάνιο). Λίγο οι φίλοι που την παράτησαν γιατί ήταν στον κόσμο της. Λίγο αυτοί που δε τη δέχονταν για αυτό που είναι και για τις επιλογές της. Λίγο γιατί όλοι παρεξηγιούνται όταν θέλει να μείνει μόνη της (πόσο αντιφατικό αλήθεια). Το σπίτι της όταν είναι άδειο κρύβει φαντάσματα στους τοίχους. Κάποιες φορές όταν κοιμάται ονειρεύεται το θάνατο – όχι απαραίτητα τον δικό της. Κανείς δε μπορεί να περιγράψει αυτό που νιώθει όταν ξυπνάει. Τη γεύση που έχουν τα δάκρυά της. Την ανάγκη για μία αγκαλιά. Και την τρικυμία όταν αυτή δεν είναι διαθέσιμη. Την παγωμένη σουβλιά εκεί, λίγο κάτω από το λαιμό, και το πόσο ελκυστικό φαίνεται για λίγες στιγμές το τέλος.

Αυτό. Και από την άλλη οι τύψεις όταν, κάποιες άλλες στιγμές, η αγκαλιά υπάρχει, αλλά δεν είναι αρκετή. Γαμημένες τύψεις. Δε χρησιμεύουν σε τίποτα. Απλά κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Λες και το χρειάζεται.

Δεν είναι μόνο αυτό. Πάντα σκέφτεται ότι ένας άνθρωπος που βλέπει καθαρά, είναι καταραμένος. Δε θέλει να βλέπει καθαρά. Μαλακία είναι. Της αρέσει να ονειρεύεται. Της αρέσουν τα βιβλία και οι ταινίες. Με Κινέζους. Και Ινδούς και ινδιάνους. Με φανταστικές ιστορίες και ουμανιστικές φιλοσοφίες. Και σεβασμό προς τη φύση και τις διδαχές του σαμανισμού. Ταξίδια νοερά σε άλλες διαστάσεις. Σε άλλους κόσμους, πιο όμορφους. Χωρίς πόνο και χωρίς ατέλειες. Λάτρης του πεγιότ. Αλκοόλ και μανιτάρια, που και που. Δεν κολλάει, και κάνα εξάμηνο να μην έχει, δεν τρέχει τίποτα. Το χει μέσα της. Πριν καν το δοκιμάσει. Δεν είδε και κάτι διαφορετικό. Απλά έτσι κάποιες φορές είναι πιο εύκολο. Αυτό. Τι, μαλακίες θα λέμε τώρα;

Βλέπει την ομορφιά στους άλλους. Και το σκοτάδι. Τη σκοτεινή ομορφιά και το όμορφο σκοτάδι. Όλα τα βλέπει. Στους άλλους.

Η Ευτυχία όταν θέλει κάτι το σκέφτεται δυνατά. Οι άλλοι την ακούνε και συνήθως της το δίνουν. Ποιος θα μπορούσε να της αρνηθεί το οτιδήποτε; Ξέρει πολύ καλά ότι όταν συζητάει με έναν άντρα (και όχι μόνο) κι αυτός την κοιτάει στα μάτια (ή οπουδήποτε αλλού) δεν τον απασχολεί απαραίτητα ο συσχετισμός της αστρολογίας με την αρχαία Ελλάδα ή κατά πόσον τα άκρα στην πολιτική συναντώνται. Το διασκεδάζει έτσι κι αλλιώς. «Και καλά κάνω!» Φυσικά. Και οι τύψεις πεθαίνουν γρήγορα, λέγοντας «αφού αυτοί γουστάρουν και μου δίνουν». Ότι κι αν είναι αυτό που της δίνουν. Εννοείται!

Πάντα γούσταρε τους «ασχημούληδες» και τους «προβληματικούς». Όχι μόνο, αλλά κυρίως. Αυτούς που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θα την έχουν σα θεά τους. Και γουστάρει να αφήνεται στα χέρια τους, να την προστατεύουν, και να καθοδηγούν τη ζωή της. Για όλα αυτά που «δεν την ενδιαφέρουν». Ή κάπως έτσι. Είναι προτιμότερο από το να παίρνει εκείνη τις αποφάσεις για «όλες αυτές τις μαλακίες». Και πιο μαγευτικό και περιπετειώδες. Και αν αδικηθεί το παλεύει. Αν κουραστεί φεύγει. Κι αφήνει πίσω της συντρίμμια. Αν όμως δε βρει κάτι καλύτερο ξαναγυρνάει πίσω πολύ εύκολα. Ποιος θα την αρνηθεί; Άσε που έτσι πονάει λιγότερο. Και τους δύο.

Αυτή είναι λοιπόν. Έχει μια τεράστια μαύρη τρύπα στην ψυχή της που ρουφάει κομμάτια από τις ψυχές των άλλων. Κι αντί να κλείσει όλο και μεγαλώνει.

Εντάξει ίσως τα λέω λίγο χοντρά. Ίσως απλά πονάει. Πολύ. Και μέχρι τώρα, ότι κι αν είδε ότι κι αν άκουσε δεν αρκούσε, κάτι έλειπε. Και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι.....    Ίσως.....   Ίσως ψάχνει απλά μια αγκαλιά.....    Από κείνες τις ωραίες....  Σε εκείνα τα γαμημένα τα παραμύθια....   Ίσως.....

 

 

 

Left outside alone

 

 

All my life I've been waiting
For you to bring a fairytale my way
Been living in a fantasy without meaning
It's not okay I don't feel safe

I Don't Feel Safe Oohhh

Left broken empty in despair
Wanna breathe can't find air
Thought you were sent from up above
But you and me never had love
So much more I have to say
Help me find a way

And I wonder if you know
How it really feels
To be left outside alone
When it's cold out here
Well maybe you should know
Just how it feels
To be left outside alone
To be left outside alone

I'll tell you
All my life....
I need to pray

Why do you play me like a game?
Always someone else to blame
Careless, helpless little man
Someday you might understand
There's not much more to say
But I hope you find a way

Still I wonder if you know .....

I'll tell you
All my life ....

I need to pray
oohhh ohhh Pray!

Heavenly father please save me (heavenly father Save me!)

 

O Νίκος λοιπόν είχε δίκιο; Λες;

 

O Νίκος .....  Ο Νίκος είναι σκληρός. Γενικά. Μέτριου ύψους. Αδύνατος. Σκυφτός. Εκτός αν σε κοιτάει. Μπορεί να είναι όμορφος, μπορεί και όχι. Σίγουρα είναι όμως γοητευτικός. Με εκείνη τη γοητεία που είναι το σκοτάδι. Το σκοτάδι στα μάτια του. Μαύρα μάτια σε βαθιές κόγχες. Όταν σου μιλάει σοβαρά και σε κοιτάει στα μάτια χάνεσαι. Εξαφανίζονται τα πάντα γύρω σου. Αν θέλει σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός. Οι ατέλειες και τα λάθη παύουν να έχουν σημασία. Και αν θέλει είσαι σκουπίδι. Ίσως και χειρότερα. Κι όταν αδιαφορεί το νιώθεις. Ίσως είναι χειρότερα κι από το να σε κάνει σκουπίδι.

Τα συναισθήματά του είναι μια ευθεία γραμμή. Ένταση βγάζει μόνο στο γέλιο. Και στην οργή. Δε σήκωσε όμως ποτέ το χέρι του. Δε χρειάστηκε.

Κι αυτός έχει διαβάσει. Πολύ. Κάποτε. Μετά βαρέθηκε. Όλοι τις ίδιες μαλακίες λένε. Με άλλα λόγια. Έχει πολύ καιρό να ακούσει κάτι καινούριο. Και δεν πρόκειται.

Οι καταχρήσεις δε τον πιάνουν. Πίνει, πίνει και δε νιώθει τίποτα. Ώσπου ξαφνικά, κοιμάται. Αν δεν κοιμηθεί μπορεί και να τον πιάσουν. Αλλά ακόμα και στα γερά μεθύσια και στις ξέφρενες μαστούρες ακόμα κι όταν το σώμα του άρχιζε να χάνει τον έλεγχο, ένιωθε ότι από κάπου παρακολουθούσε τον εαυτό του, σαν τρίτο πρόσωπο. Και όσες φορές θέλησε να ανακτήσει τον έλεγχο, τα κατάφερε. Για αυτό και τα παράτησε από νωρίς. Δεν αξίζει τον κόπο. Καλύτερα έτσι. Είναι πολλά τα λεφτά Μανώλη...

Έχει καταλάβει ποιο είναι το νόημα. Δεν υπάρχει. Ότι νομίζουμε ότι αξίζει είναι χρυσός που τον ακουμπάς και γίνεται στάχτη. Τα υλικά αγαθά είναι εφήμερες απολαύσεις που κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, τις βαριέσαι. Η μουσική, η ποίηση, η τέχνη; Τζίφος. Ταξίδια για όσους δεν αντέχουν την αλήθεια. Η θρησκείες; Το ίδιο. Ή έτσι νομίζουν. Το σεξ; Άμα βγάλεις την έξαψη που νιώθεις όταν αποκαλύπτεσαι σε έναν άλλο και όταν αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, τι μένει; Όλες αυτές οι μαλακίες που λένε στην τηλεόραση; Όχι. Δυο ζώα. Μόνο. Ψέματα. Ούτε καν. Όλα τα ίδια είναι. Σχετικά ακίνδυνες μαστούρες. Που τις φτιάξαμε μόνοι μας μες στο μυαλό μας. Όχι για αυτόν. Δεν είναι για αυτόν αυτά τα πράγματα. Βαρέθηκε τα ψέματα. Δε λύνουν τίποτα.

Τον πειράζει η υποκρισία των άλλων. Ξέρει ότι θα έπρεπε να τον αφήνουν αδιάφορο. Αλλά τον εκνευρίζει. Τον εκνευρίζει η ευκολία με την οποία όλοι βλέπουν τα προβλήματα των άλλων, και όχι τα δικά τους. Τον εκνευρίζει η ευκολία που όλοι πασάρουν τα προβλήματα τους στο μπαμπά, στη μαμά, στη γκόμενα, στο θεό και στην κοινωνία την πουτάνα, μόνο και μόνο για να μην αναλάβουν αυτοί τις ευθύνες.

Τον ενοχλεί που πάντα θα βρουν μια ωραία δικαιολογία για να αποφύγουν τη λύση ακόμη και αν αυτή είναι μπροστά στα μάτια τους. Τον ενοχλεί που ακόμα κι αυτό που θεωρούν ωραίο, μάθαν να το φοβούνται, γιατί μετά μπορεί να ακολουθήσει κάτι πολύ άσχημο. Τον ενοχλεί που βαφτίσαν τη μετριότητα ευτυχία. Που δε ζουν, απλά ξοδεύουν αέρα. Και κυρίως τον ενοχλεί που βρίζουν αυτούς που κάνουν τα ίδια με εκείνους. Η που θα θελαν να κάνουν τα ίδια.

Βαρέθηκε. Να ακούει τα ίδια και τα ίδια. Ούτε να τσαντιστεί δε μπορεί πια. Με τις γυναίκες που χώρισε γιατί δεν άντεχε άλλα ψέματα. Με αυτές που τον χώρισαν γιατί δεν ήταν αντάξιες του, όπως έλεγαν. Που καμιά δεν είπε ποτέ κακιά κουβέντα για αυτόν αλλά δε θα θελε καμιά να ήταν ξανά μαζί του. Με τους φίλους, που πάντα έλεγαν για αυτόν ότι πάντα θα προσφερθεί να τους βοηθήσει, ακόμα κι όταν κάνουν ξανά και ξανά την ίδια μαλακία. Και ότι είναι ειλικρινής και τους λέει την αλήθεια μες τα μούτρα. Όπως και την καλή κουβέντα. Αλλά πολλές φορές τον αποφεύγουν. Γιατί όταν λέει την καλή κουβέντα δείχνει αδιάφορος. Γιατί όταν νουθετεί νιώθουν το βλέμμα του να τους τρυπάει και να τους μαστιγώνει. Σαν να έχει γίνει η φωνή της συνείδησής τους. Λες και ξέρουν πάντα τι θα τους πει. Παπάρια ξέρουν.

Τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν σε πνίγουν τα χρέη; Όταν σε προδίδει αυτός που εμπιστεύεσαι; Όταν έχεις έητζ; Ή όταν τα μυαλά σου έχουν χυθεί στην άσφαλτο; Καμία φυσικά. Και το ξέρουν. Απλά θέλουν να το ξεχνάνε.

Του τη δίνουν τα ψώνια. Αυτή που μάθαν δυο πράματα και κάνουν τους παντογνώστες. Αυτοί που νομίζουν ότι πιάσαν τον παπά από τα αρχίδια. Δεν γουστάρει καθόλου αυτό που βλέπει στα μάτια τους. Να πα να γαμηθούν. Στα αρχίδια του.

«Όλοι νομίζουν ότι έχουν προβλήματα. Κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει. Κανείς δεν μπορεί να κάτσει να συζητήσει μαζί μου σαν ίσος. Αργά ή γρήγορα όλοι αρχίζουν τα ψέματα. Μα επιτέλους ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν; Τα λένε σε μένα για να τα ακούνε αυτοί; Γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κάτι τόσο απλό; Γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει εμένα;»

«Δε θέλω να πιστέψω ότι όλοι αυτοί πονάνε όπως εγώ. Γιατί δεν γίνεται να έχεις καταλάβει και παρόλα αυτά να βρίσκεις λόγους να χαίρεσαι. Είναι ανούσιο.»

«Μήπως εγώ τελικά κάνω λάθος; Κι αν ναι γιατί δεν μπορώ να δω ποιο είναι αυτό;»

«Γιατί δεν μπορώ να αντικρίσω τα γραπτά μου; Γιατί δεν μπορώ να κοιτάξω τα μάτια μου στον καθρέφτη;»

Γιατί....

 

 

 

The Police - Message in a Bottle

 

 

Just a castaway, an island lost at sea, oh
Another lonely day, with no one here but me, oh
More loneliness than any man could bear
Rescue me before I fall into despair, oh

I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my (x3)
Message in a bottle, yeah (x3)

A year has passed since I wrote my note
But I should have known this right from the start
Only hope can keep me together
Love can mend your life but
Love can break your heart
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my (x3)
Message in a bottle, yeah (x4)

Walked out this morning, don't believe what I saw
Hundred billion bottles washed up on the shore
Seems I'm not alone in being alone
Hundred billion castaways, looking for a home
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my (x3)
Message in a bottle, yeah (x4)
Sending out at an S.O.S. (x6)…

 

 

 

Αυτά είναι λοιπόν τα παιδιά. Οι απίστευτα χαρισματικοί. Ότι και αν προσθέσουμε στα χαρακτηριστικά τους είναι πολύ μικρό. Λεφτά, οικογένεια, καλή δουλειά, δόξα...

Λεπτομέρειες. Σημασία έχει ότι δεν κάναν τίποτα λάθος. Η βασίλισσα του παραμυθιού στον κόσμο της μαγείας και της τέχνης. Ο βασιλιάς της λογικής στον κόσμο του «ένα κι ένα κάνει δύο». Η απόλυτη ομορφιά στον κόσμο του μάρκετινγκ. Το θάρρος και η ευθύτητα στον πλανήτη όπου θεωρείται το μέγιστο προτέρημα. Οι Τέλειοι. Και; Τι πήγε στραβά; Τίποτα. Όλα αυτά δεν είναι παρά όπλα. Στα χέρια δύο «τρελών». Απλών καθημερινών ανθρώπων δηλαδή, που τους δόθηκε περισσότερη δύναμη από όση μπορεί να αντέξει η ατελής τους φύση. Και «τρελάθηκαν» Απλών ανθρώπων που η αλήθεια τους ήρθε πολύ νωρίς. Πολλή πριν μπορέσουν να την αντέξουν. Και πόνεσαν τόσο πολύ που σταμάτησαν εκεί. Αν κάνουν μισό βήμα παραπέρα θα δουν τα λάθη  τους. Θα δουν τους φόβους τους. Θα δουν ότι κάνουν και κείνοι αυτά που βρίζουν. Κι αν το αντέξουν θα μάθουν να ταιριάζουν τη λογική με το συναίσθημα. Και τότε από κάθε επιλογή που φαίνεται άσπρο μαύρο θα ξεπηδήσουν χιλιάδες άλλα χρώματα.

Αλλά πονάει πολύ όταν αντιληφθείς ότι αυτό που είχες βάλει σα στόχο, δεν είναι η ευτυχία. Θέλει πολύ κουράγιο να προσπεράσεις την απογοήτευση και να συνεχίσεις. Θέλει πολύ δύναμη να γυρίσεις το όπλο σου και να σημαδέψεις τον εαυτό σου. Θέλει απίστευτο σθένος να δεχτείς ότι μπορεί να συμβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Μακάρι να τα καταφέρουν. Γιατί είναι και οι δυο τους γαμώ τα παιδιά. Αλήθεια λέω!

Ως τότε όμως παρόλα τα κατορθώματά τους θα είναι μόνοι τους. Γιατί έτσι πρέπει. Παραφράζοντας μια ατάκα από την αγία γραφή, «Τι νόημα έχει άμα κερδίσεις τα πάντα, και χάσεις την ψυχή σου;».

 

Ή αλλιώς: Όλη η γνώση και η ομορφιά του κόσμου, έχει νόημα άμα μπορείς να την εφαρμόσεις πάνω σου. Αν όχι, μπορείς να γίνεις ο πρώτος, ο ευφυέστερος, ο δυνατότερος, ο γρηγορότερος, ο ομορφότερος, αλλά θα νιώθεις πάντα σαν ένας εξωγήινος που τραγουδάει το πιο όμορφο τραγούδι του κόσμου, σε μία άγνωστη γλώσσα.

 

 

 

The diva dance – 5^th element