BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Randy Pausch Last Lecture: Achieving Your Childhood Dreams

Δεν είναι καινούριο και δεν το 'ψαξα κατά πόσο στέκει. Πρέπει ή να είσαι αργόσχολος ή να εμπιστεύεσαι υπερβολικά την κρίση μου και σίγουρα να ξέρεις καλά αγγλικά για να κάτσεις να δεις μια ομιλία της μίας ώρας και ενός τετάρτου.

Βρήκα όμως αρκετά καλά και πρακτικά μαθήματα ζωής δωσμένα με χιούμορ και ελαφρύ κυνισμό σε σημεία, με απλά λόγια και χωρίς πολλές φιλοσοφίες.




Ακριβώς από κάτω και η σύντομη εκδοχή της (μόλις 10 λεπτά) στο σώου της Όουπρα, για αυτούς που παίρνουν πρόγραμμα στο θέατρο. Καλή διασκέδαση.

Όσο διασκεδαστικός μπορεί να είναι ένας καρκίνος. Και είναι, αμα εσύ τον κάνεις.



5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

απίστευτο το πόσες σκέψεις μου γέννησε... να φεύγεις αφήνοντας πίσω χαμόγελο, όνειρα και μηδέν θυμό, το κυριότερο, το μεγαλύτερο όνειρο είναι αυτό, και ένας τρόπος να μη φύγουν με τη ζωή τα όνειρα, να συνεχιστούν. Δεν άντεξα την πλήρη έκδοση (εδώ και στη σύντομη και τάφτισε το πισι) όπου ανέφερε ένα άλλο εξισου σημαντικο. ο άνθρωπος αυτός προσπάθησε να κάνει τους άλλους να πραγματοποιήσουν όνειρα. πολύ καλό, βάλτο κι αυτό στη διδακτέα ύλη -για υποψήφιους γονείς- κυρίως.

νομίζω ότι θα το σκέφτομαι αυτό το βίντεο για χρόνια. ευχαριστώ

και τον Randy

darkwhisper είπε...

Κάποιος στη λάιφο το βρήκε ψευτικο, διότι λέει ανθρωπος που κανει χημειο θεραπεια δεν κανει πουσαπς σα φαντάρος. Και θυμωσε διότι "τα καραγκιοζιλικι αυτά ήτο κοροιδια απέναντι στον ανθρώπινο πόνο" Όπως και ναχε χαιρομαι που όλο και κατι γεναει ο βίδεος. Και μένα με πέτυχε σε ιδιαίτερη φάση και με έκανε να σκεφτώ πολύ. Και προσωπικά δε θα άλλαζε κατι και μουφα να ταν το βίντεο. Το να μπορεις να εκτιμας ειναι καλο γενικά. Όχι να το θυμασαι στα δύσκολα. Εμένα πάντως η αγαπημένη μου ατακα ήταν της μάνας του (νομίζω δεν ήταν στην πετσοκομμένη έκδοση, αλλά δε θυμαμαι) όταν πήρε το ντοκτορά του:
"Ο γιος μου είναι doctor (γιατρός) αλλά όχι από αυτούς που σώζουν ανθρώπους!" Τι σκέφτηκε η γυναίκα... Τα ισοπέδωσε όλα!

Ανώνυμος είπε...

εδώ θα μπορούσα να γράψω σελίδες. από έλλειψη χρόνου αυτή τη στιγμή, από σεβασμό στο περιβάλλον που με έφερε κάποτε ως εδώ, το λάιφο, και από προσωπικούς περιορισμούς θα πω 2 πράγματα, ξανά. η ελευθερία είναι το πιο πολύτιμο, το πιο δυσπρόσιτο και το πιο δύσχριστο αγαθό. οι γονείς που μας απορρίπτουν με τον τρόπο τους, μας κινητοποιούν να βρουμε άλλα πλαίσια αναφοράς και λαστ μπατ νοτ ληστ, το μόνο σίγουρο για ο, τι κουνιέται γύρω μας είναι η πληρης -κάποτε- ακινησία, το τέλος του.
(το τελευταίο καιρό προσπαθώ με χαρά και αλλάζω τα πάντα, που δεν είχα αλλάξει γύρω μου - νομιζω μόνο το dna θα απομείνει). χτες ρωτήθηκα αν έχω κάποιο "στόχο" αδιαπραγμάτευτο (ένα μακρινό ταξίδι, το χτίσιμο ενός σπιτιού κλπ). δεν είχα κάτι να απαντήσω.... γιατί ο στόχος κουνιέται συνέχεια, οπότε δεν γίνεται αλλιώς παρά να είναι διαπραγματεύσιμος. αδιαπραγμάτευτη είναι ΜΟΝΟ η συνεχής διαπραγματευση, με τη ζωή την ίδια, ένα παζάρι πάνω-κάτω, για λίγες στγμές δημιουργικής ελευθερίας, με "χαλί" από κάτω, και ουρανό-στέγη από πανω την αγάπη. αλλά άμα δεν έχεις πιεί ένα καφέδακι με το "τέλος", αυτό δεν είναι κατανοητό. αλλά κι αυτό το γεγονός είναι κατανοητό και ανθρώπινο. πάντως αν κάποιος μου χάριζε ένα δευτερόλεπτο ακόμα και να ακούσει τα όνειρά μου, δεν θα καθόμουνα να κοιτάξω τα ΄δόντια του γαιδάρου. αυτό είναι και , ίσως, θάταν καλό να είναι, ο ρόλος των γονιών. αυτ΄΄ο προσπάθησε να πει και ο αληθινός ή ψεύτικος ράντυ. ο επικείμενος (πολύ αστείο, θαρρείς και για τους άλλους δεν είναι) θάνατος του.
πους-απς μπορεί να μην μπορώ ούτε μισό να κάνω, και δεν μου έχουν δώσει και την ημερομηνία της λήξης, αλλά δια του παραδείγματος, τουλάχιστον, πολύ θα ήθελα να αφησω αυτά τα λόγια στα παιδιά μου, σ΄όλα τα παιδιά που θεωρξτικά τουλάχιστον, θα υπάρχουν όταν εγώ δεν θα μπορώ να αλλάξω πια τίποτα.

υγ. ο τύπος ναι, φαίνεται fake, γιατί είναι αποστασιοποιημένος από το δικό του συναίσθημα (όπως θάταν ένας "ψυ" και ο απέναντι θάλεγε "περί άλλα τυρβάζει αυτός", γιατί ο άνθρωπος ήθελε να πει κάτι πολύ συγκεκριμένο πέραν της αυτο-ετερο-λύπησης, πέραν του φόβου για το τέλος, πέραν των ανεκπλήρωτων που ήταν μόνο δικά του, και προφανώς τα ειχε επεξεργαστεί αλλού και χώρια). ευχαριστώ για την αφορμή.

darkwhisper είπε...

Δεν κανει τίποτα μαρία. κρατάω ως λάφυρο τον μονίμως μετακινούμενο στόχο, όπως ο Οδυσσέας αλλιώς φανταζόταν την Ιθάκη όταν περνούσε τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και αλλιώς όταν περνούσε τους Λαιστρυγόνες. Πέθανε ένα ολόκληρο πλήρωμα, μόνο και μόνο για να μάθουμε εμείς ότι το ταξίδι είναι που σε κάνει πλουσιότερο. Καλή τύχη στις αλλαγές σου και σου εύχομαι τα καλύτερα.

Ανώνυμος είπε...

"πλήρωμα", το λέει η λέξη. είναι για να πληρώνει. ποιός θα τη πλήρωνε δηλαδή, η Αλίκη στο Ναυτικό,για το Lloyd'S?

(ευτυχώς που από τότε εφευρέθηκαν και οι Πακιστανοί και οι διάφορες "τρίτες χώρες", μετά την Αναγέννηση, αφού ξαναδιαβάστηκε ο Ομηρος από την φωτισμένη ευρώπη, να μη χάνουμε και τα παιδιά τα δικά μας, τα άρια,- για ψίλου πήδημα, για μια 10ετή κρουαζιέρα)