BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

Τρίτη 15 Μαΐου 2007

Περί διαφορετικότητας

Βγαίνεις μια βόλτα να ξεσκάσεις. Θες να έχεις επιλογές. Πας λοιπόν μια βόλτα από το δρόμο με τις καφετέριες και τα μπαράκια. Υμηττού, Φωκίωνος, Τσαλδάρη (Αθήνα) Μαρίνα Ζέα (Πειραιάς) Αριστοτέλους, Ολύμπου (Θεσσαλονίκη), Ταχυδρομείου (Λάρισα) κτλ. Και όντως έχεις πολλές επιλογές. Είναι όμως διαφορετικές;

Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα: Ποτά. Ποικιλία. Αλήθεια πόσοι έχουν Oban; Ή Balantines 12άρι; Αλλά θα μου πείτε ποιος τα πίνει αυτά…

Και γιατί κοστίζει τόσο ο καφές; Τι βάζουν μέσα; Γιατί στην Ιταλία ο espresso έχει 70 λεπτά;

Μουσική: ότι παίζει και στο ραδιόφωνο. Ανάλογα το σταθμό που ακούς φυσικά.

Τον 1ο που γαβγίζει; Το 2ο που παίζει μπίτια στο ρυθμό που βαράει η καρδιά σου;

Ή τον 3ο το ροκάδικο; Της επανάστασης;

Ανάλογα φυσικά πάει και το dresscode. Κυριλέ, casual, hip-hop (σα χεσμένος που λέει μια θεια μου), και βέβαια το κλασικό κοράκι! Το concept βέβαια είναι πάντα το ίδιο: περιποιημένο μαλλί που θα μοιάζει απεριποίητο, όσο πιο καινούρια ρούχα και καλύτερης μάρκας γίνεται. Ή το άλλο, το επιμελώς ατημέλητο.

Κάπου εδώ έρχεσαι και συνειδητοποιείς ότι δεν έχουν και καμία σημασία όλα αυτά που λέμε. Όλοι παίζουν με τα κινητά τους, εκτός από αυτούς που παίζουν τάβλι!

Η μουσική; Στα τέρματα! Τσίτα τα ντεσιμπέλια! Όσο πιο βράδυ τόσο χειρότερα! Και ο μεζές; Κάτι πολύχρωμες κρατσανιστές μαλακίες , που όποτε μασάω κάνουν αντίλαλο μέσα στο κρανίο μου! Μα έτσι δεν ακούω. Άρα, δεν ακούνε και οι άλλοι. Μήπως να πάψω να μιλάω; Λες;

Μπορεί να μην ακούω αλλά την ακούω! Γιατί; Μήπως τρέχει τίποτα με αυτό που πίνω; Μπα αφού το μύρισα. Ούτε πετρέλαιο μυρίζει ούτε γεύση κατρουλιό έχει.

Άρα; Ή εγώ ξέμαθα στο ποτό από την περασμένη βδομάδα, ή η νοθεία μάζεψε experience και ανέβηκε level!

Τελικά εγώ αυτό ήθελα; Δεν ξέρω… Αφού όλοι εδώ είναι. Και αύριο εδώ θα ‘ναι.

Αλλά κάτι λείπει. Υποτίθεται ότι διασκεδάζουμε. Αλλά δε βλέπω χαρούμενες φατσούλες. Δε μιλάνε. Δεν πίνουνε. Και αν πιούνε το πρωί δεν αισθάνονται καλά.

Αξίζει τον κόπο; Δεν αναρωτιούνται. Δεν κάνουν έρωτα. Ούτε γαμιούνται. Και δεν θυμούνται κάτι την επόμενη μέρα. Μήνα. Χρόνο. Και ‘γω έχω ακόμα απορίες.

Σκέφτομαι. Μέσα μου ουρλιάζω. Δεν μπορώ, τους αγαπάω. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΟΙ! Δε χρειάζομαι ζωντανούς καθρέφτες για να επιβεβαιώνω την ταυτότητά μου.

Με βλέπω , με ακούω , ξέρω ποιος είμαι. Τους άλλους τους θέλω για να επικοινωνώ. Να δίνω και να παίρνω. Να μιλάω και να ακούω. Να μαθαίνω και να διδάσκω. Δημιουργία και εξέλιξη. Όχι σαν ρομπότ, ως άνθρωποι. Με κοινούς κώδικες επικοινωνίας και διαφορετικές αντιλήψεις. ΧΩΡΙΣ να είμαστε ίδιοι. Ποτέ μα ποτέ δε θα γίνουμε ίδιοι.

Δε διασκεδάζω. Φεύγω. Ξεκινάω για σπίτι. Αλλά όχι. Κάτι κάνω λάθος. Σκέφτομαι.

Αυτό είναι. Το μυαλό μου. Κάποιος παίζει με το μυαλό μου. Σταματάω λοιπόν να σκέφτομαι. Ακούω την καρδιά μου. Φεύγω. Λειτουργώ με τις αισθήσεις και ακολουθώ τη μυρωδιά της χαράς μου. Είναι κάπου εκεί έξω. Και θα τη βρω.

Αποφεύγω τους μεγάλους δρόμους και τις πλατείες. Μπαίνω στα στενάκια. Οι μυρωδιές αλλάζουν. Αυτό είναι. Υπάρχουν κι άλλα. Μουσικές ωραίες. Ρεμπέτικα με φωνές ακατέργαστες και κρασί που μυρίζει σταφύλι.

Αλλού βρίσκω διακόσμηση του 50 με τα παπουτσάκια του Fred Astaire και ραπτομηχανές στους τοίχους. Το γραμμόφωνο(!) παίζει ένα τζαμάρισμα του Γιώργου Μάγκα και του John Coltraine από ένα ethnic festival της Γαλλίας. Και έχει σπιτικά τασάκια.

Και ένα άλλο. Με άντρες ντυμένους καλικάντζαρους και γυναίκες νεράιδες. Και στα μεγάφωνα να βαράνε In Extremo. Και στο μπαρ βλέπω Porto και Sangria.

Και είδα κι άλλα από τότε. Και άκουσα περισσότερα. Και είπα… είπα… και τι δεν είπα! Γνώρισα μια ζωγράφο που έκανε έκθεση με θέμα τα παραμύθια. Και ένα πληκτρά που θα φύγει Αγγλία γιατί μια εταιρία από εκεί τον βρήκε από το myspace. Και μια barwoman που το πρωί είναι γενική γραμματέας σε διαφημιστική. Και ένα ψυχολόγο που γράφει σε περιοδικό με υπολογιστές. Και μια γερμανίδα που ήρθε για δέκα μέρες και είναι ήδη ένα χρόνο Ελλάδα. Και πολλούς ανθρώπους που έχουν γυρίσει τον κόσμο χωρίς λεφτά με όπλο την τρέλα τους. Και άλλους που γύρισαν τον κόσμο ανάποδα για μια γυναίκα (ή άντρα). Και άλλους που φύγαν από τα μέρη τους για να γλυτώσουν και επιβίωσαν μόνοι τους σε μια άγρια, αλλά πανέμορφη πόλη. Και πολλά άλλα. Αλλά ένα κοινό παντού.

Χαρούμενες φατσούλες!

Τελικά εκείνη τη μέρα κάποια στιγμή γύρισα σπίτι. Γαλήνιος. Ευτυχισμένος.

Πέφτοντας για ύπνο άρχισα πάλι να σκέφτομαι. Θυμήθηκα το Matrix.

- Σήμερα διάλεξα το σωστό χάπι. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Μια καινούρια μάχη. Ένας καινούριος έρωτας. Πλατωνικός. Με τη ζωή.

Τελικά, το μέρος που ταιριάζω, είναι εκεί που δεν ταιριάζω!

1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.