BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Περί μοναξιας (Ιντερλούδιο)

-Και δεν με άκουγε! Ποτέ! Το μόνο που είχε στο μυαλό του ήταν να πει τα δικά του. Πόσες φορές προσπάθησα να του εξηγήσω τι θέλω να πω, τι νιώθω... πάντα η ίδια απάντηση: «ονειρεύεσαι» και είναι τόσο κακό αυτό;

-Όχι απλά ότι δεν καταλαβαίνει ο καθένας το φοβάται. Όταν κάτι του δίνει ασφάλεια, προσκολλάται σε αυτό. Και το προστατεύει. Όπως η λογική.

-Και ξέρεις τι; Δεν είναι όπως όταν τον γνώρισα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Πάντα το ίδιο περνάει ο καιρός και όλοι δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο.

-Είναι ανάγκη αυτό, δεν το καταλαβαίνεις;

-Ναι, εντάξει στην καθημερινότητα κάπου είναι αναγκαίο, αλλά και στον έρωτα; Στη δουλειά ναι, αλλά και στη διασκέδαση;

-Ίσως έχεις δίκιο. Και συ όμως αυτό δε κάνεις;

-Τι εννοείς;

-Εσύ δε λες πάντα πόσα πράγματα κάνεις για αυτούς; Πόσο δίνεσαι στις σχέσεις σου; Ότι ακολουθείς την καρδιά σου; Με όλους τους άντρες είσαι 100% ο εαυτός σου; Ακόμα κι αν ο καθένας θέλει να ακούσει άλλα πράγματα;

-Μα δεν είναι όλοι ίδιοι! Δεν μπορείς να συζητάς με όλους ας πούμε τα ίδια πράγματα. Κάνω αυτά που θέλω με αυτόν που γουστάρω. Και αυτό που γουστάρω είναι αυτό που είμαι. Έτσι δεν είναι;

-Και αυτά που κάνεις είναι πάντα αυτά που είσαι; Δεν το νομίζω.

-Και τι νομίζεις δηλαδή; Ότι υποκρίνομαι; (το πρόσωπο της έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει).

-Νομίζω ότι έχεις ένα κενό στην ψυχή σου που το έχεις βαφτίσει μοναξιά και προσπαθείς να το καλύψεις με τους άλλους. Στην πραγματικότητα τους αδικείς όλους. Ούτε τους ρώτησες ούτε σε ενδιαφέρει αν μπορούν ή θέλουν να σου δώσουν κάτι τόσο μεγάλο όσο αυτό που ζητάς.

-Δηλαδή τι λες; Ότι τους εκμεταλλεύομαι;

-Ε, κι αυτοί το ίδιο κάνουν. Τι σε χαλάει, η λέξη; Ένα πάρε – δώσε είναι όλη η ιστορία.

- Είσαι μαλάκας!

-Μη χαλιέσαι. Εγώ πάντως σε αγαπάω για αυτό που είσαι. Δεν κάνεις και κάτι κακό. Εξάλλου είναι και δικιά τους ευθύνη.

-Να πας να γαμηθείς και συ και η αγάπη σου!

Η Ευτυχία φεύγει.

-Καληνύχτα.

Καμία απάντηση.

Ο Νίκος είναι ανέκφραστος.

 

 

 

 

Push it

 

 

I was angry when I met you

I think I'm angry still

We can try to talk it over

If you say you'll help me out

Don't worry baby

No need to fight

Don't worry baby

We'll be all right

This is the noise that keeps me awake

My head explodes and my body aches

 

Chorus:

Push it

Make the beats go higher

Pu-Pu-Pu-Push it

Make the beats go higher

 

I'm sorry that I hurt you

But please don't ask me why

I want to see you happy

I want to see you shine

Don't worry baby

Don't be uptight

Don't worry baby

We'll stay up all night

 

This is the noise that keeps me awake

My head explodes and my body aches

 

C'mon push it you can do it

C'mon prove it nothing to it

C'mon use it let's get through it

C'mon push it nothing to it

 

Τι έγινε με αυτούς; Δεν έχει σημασία. Έχουν σχέση; Φιλική η ερωτική; Ή και τα δύο; Είχαν; Θα έχουν; Ασήμαντο. Θα ξαναβρεθούν σε μία ώρα; Σε ένα χρόνο; Ποτέ; Αδιάφορο.

Ποιοι είναι όμως;

 

 

Αυτή είναι η Ευτυχία. Ένα πανέμορφο πλάσμα. Πανέμορφο; Λίγα λέω. Συνδυάζει Tinkerbelle και Ariel (τη γοργόνα). Με θηλυκιά φωνή και αέρινο περπάτημα. Πανέξυπνη και ετοιμόλογη. Και βέβαια πληγωμένη. Από όλα. Κλειστή στον εαυτό της και ποτέ δεν ανοίγει πρώτη την κουβέντα σε άγνωστο. Φυσικά και έχει τι να πει. Έχει διαβάσει πολλά. Για πολιτική, τέχνη, πολιτισμούς, θρησκείες, φιλοσοφία... You name it. Ξεδιάλυνε πολλά πράγματα μέσα της. Πολλοί αυτοί που θα ζητήσουν τη γνώμη της (άσχετα αν θα την καταλάβουν).

Ξεδιάλυνε πολλά, εκτός από ένα. Πως είναι δυνατόν να είσαι με άλλους και να νιώθεις μόνος σου; Ακόμα και ανάμεσα σε πολλούς; Ακόμα κι όταν όλοι ασχολούνται μαζί σου; Ακόμα κι όταν έχεις μια πολύ αγαπημένη σχέση; Σίγουρα όλα αυτά απαλύνουν τον πόνο. Ειδικά το τελευταίο. Αλλά κάτι λείπει....

Από που ξεκίνησε; Ούτε που ξέρει. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Λίγο η αδιαφορία των δικών της όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα (και δεν ήταν σπάνιο). Λίγο οι φίλοι που την παράτησαν γιατί ήταν στον κόσμο της. Λίγο αυτοί που δε τη δέχονταν για αυτό που είναι και για τις επιλογές της. Λίγο γιατί όλοι παρεξηγιούνται όταν θέλει να μείνει μόνη της (πόσο αντιφατικό αλήθεια). Το σπίτι της όταν είναι άδειο κρύβει φαντάσματα στους τοίχους. Κάποιες φορές όταν κοιμάται ονειρεύεται το θάνατο – όχι απαραίτητα τον δικό της. Κανείς δε μπορεί να περιγράψει αυτό που νιώθει όταν ξυπνάει. Τη γεύση που έχουν τα δάκρυά της. Την ανάγκη για μία αγκαλιά. Και την τρικυμία όταν αυτή δεν είναι διαθέσιμη. Την παγωμένη σουβλιά εκεί, λίγο κάτω από το λαιμό, και το πόσο ελκυστικό φαίνεται για λίγες στιγμές το τέλος.

Αυτό. Και από την άλλη οι τύψεις όταν, κάποιες άλλες στιγμές, η αγκαλιά υπάρχει, αλλά δεν είναι αρκετή. Γαμημένες τύψεις. Δε χρησιμεύουν σε τίποτα. Απλά κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Λες και το χρειάζεται.

Δεν είναι μόνο αυτό. Πάντα σκέφτεται ότι ένας άνθρωπος που βλέπει καθαρά, είναι καταραμένος. Δε θέλει να βλέπει καθαρά. Μαλακία είναι. Της αρέσει να ονειρεύεται. Της αρέσουν τα βιβλία και οι ταινίες. Με Κινέζους. Και Ινδούς και ινδιάνους. Με φανταστικές ιστορίες και ουμανιστικές φιλοσοφίες. Και σεβασμό προς τη φύση και τις διδαχές του σαμανισμού. Ταξίδια νοερά σε άλλες διαστάσεις. Σε άλλους κόσμους, πιο όμορφους. Χωρίς πόνο και χωρίς ατέλειες. Λάτρης του πεγιότ. Αλκοόλ και μανιτάρια, που και που. Δεν κολλάει, και κάνα εξάμηνο να μην έχει, δεν τρέχει τίποτα. Το χει μέσα της. Πριν καν το δοκιμάσει. Δεν είδε και κάτι διαφορετικό. Απλά έτσι κάποιες φορές είναι πιο εύκολο. Αυτό. Τι, μαλακίες θα λέμε τώρα;

Βλέπει την ομορφιά στους άλλους. Και το σκοτάδι. Τη σκοτεινή ομορφιά και το όμορφο σκοτάδι. Όλα τα βλέπει. Στους άλλους.

Η Ευτυχία όταν θέλει κάτι το σκέφτεται δυνατά. Οι άλλοι την ακούνε και συνήθως της το δίνουν. Ποιος θα μπορούσε να της αρνηθεί το οτιδήποτε; Ξέρει πολύ καλά ότι όταν συζητάει με έναν άντρα (και όχι μόνο) κι αυτός την κοιτάει στα μάτια (ή οπουδήποτε αλλού) δεν τον απασχολεί απαραίτητα ο συσχετισμός της αστρολογίας με την αρχαία Ελλάδα ή κατά πόσον τα άκρα στην πολιτική συναντώνται. Το διασκεδάζει έτσι κι αλλιώς. «Και καλά κάνω!» Φυσικά. Και οι τύψεις πεθαίνουν γρήγορα, λέγοντας «αφού αυτοί γουστάρουν και μου δίνουν». Ότι κι αν είναι αυτό που της δίνουν. Εννοείται!

Πάντα γούσταρε τους «ασχημούληδες» και τους «προβληματικούς». Όχι μόνο, αλλά κυρίως. Αυτούς που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θα την έχουν σα θεά τους. Και γουστάρει να αφήνεται στα χέρια τους, να την προστατεύουν, και να καθοδηγούν τη ζωή της. Για όλα αυτά που «δεν την ενδιαφέρουν». Ή κάπως έτσι. Είναι προτιμότερο από το να παίρνει εκείνη τις αποφάσεις για «όλες αυτές τις μαλακίες». Και πιο μαγευτικό και περιπετειώδες. Και αν αδικηθεί το παλεύει. Αν κουραστεί φεύγει. Κι αφήνει πίσω της συντρίμμια. Αν όμως δε βρει κάτι καλύτερο ξαναγυρνάει πίσω πολύ εύκολα. Ποιος θα την αρνηθεί; Άσε που έτσι πονάει λιγότερο. Και τους δύο.

Αυτή είναι λοιπόν. Έχει μια τεράστια μαύρη τρύπα στην ψυχή της που ρουφάει κομμάτια από τις ψυχές των άλλων. Κι αντί να κλείσει όλο και μεγαλώνει.

Εντάξει ίσως τα λέω λίγο χοντρά. Ίσως απλά πονάει. Πολύ. Και μέχρι τώρα, ότι κι αν είδε ότι κι αν άκουσε δεν αρκούσε, κάτι έλειπε. Και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι.....    Ίσως.....   Ίσως ψάχνει απλά μια αγκαλιά.....    Από κείνες τις ωραίες....  Σε εκείνα τα γαμημένα τα παραμύθια....   Ίσως.....

 

 

 

Left outside alone

 

 


All my life I've been waiting
For you to bring a fairytale my way
Been living in a fantasy without meaning
It's not okay I don't feel safe

I Don't Feel Safe Oohhh

Left broken empty in despair
Wanna breathe can't find air
Thought you were sent from up above
But you and me never had love
So much more I have to say
Help me find a way

And I wonder if you know
How it really feels
To be left outside alone
When it's cold out here
Well maybe you should know
Just how it feels
To be left outside alone
To be left outside alone

I'll tell you
All my life....
I need to pray

Why do you play me like a game?
Always someone else to blame
Careless, helpless little man
Someday you might understand
There's not much more to say
But I hope you find a way

Still I wonder if you know .....

I'll tell you
All my life
....

I need to pray
oohhh ohhh Pray!

Heavenly father please save me (heavenly father Save me!)

 

O Νίκος λοιπόν είχε δίκιο; Λες;

 

O Νίκος .....  Ο Νίκος είναι σκληρός. Γενικά. Μέτριου ύψους. Αδύνατος. Σκυφτός. Εκτός αν σε κοιτάει. Μπορεί να είναι όμορφος, μπορεί και όχι. Σίγουρα είναι όμως γοητευτικός. Με εκείνη τη γοητεία που είναι το σκοτάδι. Το σκοτάδι στα μάτια του. Μαύρα μάτια σε βαθιές κόγχες. Όταν σου μιλάει σοβαρά και σε κοιτάει στα μάτια χάνεσαι. Εξαφανίζονται τα πάντα γύρω σου. Αν θέλει σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός. Οι ατέλειες και τα λάθη παύουν να έχουν σημασία. Και αν θέλει είσαι σκουπίδι. Ίσως και χειρότερα. Κι όταν αδιαφορεί το νιώθεις. Ίσως είναι χειρότερα κι από το να σε κάνει σκουπίδι.

Τα συναισθήματά του είναι μια ευθεία γραμμή. Ένταση βγάζει μόνο στο γέλιο. Και στην οργή. Δε σήκωσε όμως ποτέ το χέρι του. Δε χρειάστηκε.

Κι αυτός έχει διαβάσει. Πολύ. Κάποτε. Μετά βαρέθηκε. Όλοι τις ίδιες μαλακίες λένε. Με άλλα λόγια. Έχει πολύ καιρό να ακούσει κάτι καινούριο. Και δεν πρόκειται.

Οι καταχρήσεις δε τον πιάνουν. Πίνει, πίνει και δε νιώθει τίποτα. Ώσπου ξαφνικά, κοιμάται. Αν δεν κοιμηθεί μπορεί και να τον πιάσουν. Αλλά ακόμα και στα γερά μεθύσια και στις ξέφρενες μαστούρες ακόμα κι όταν το σώμα του άρχιζε να χάνει τον έλεγχο, ένιωθε ότι από κάπου παρακολουθούσε τον εαυτό του, σαν τρίτο πρόσωπο. Και όσες φορές θέλησε να ανακτήσει τον έλεγχο, τα κατάφερε. Για αυτό και τα παράτησε από νωρίς. Δεν αξίζει τον κόπο. Καλύτερα έτσι. Είναι πολλά τα λεφτά Μανώλη...

Έχει καταλάβει ποιο είναι το νόημα. Δεν υπάρχει. Ότι νομίζουμε ότι αξίζει είναι χρυσός που τον ακουμπάς και γίνεται στάχτη. Τα υλικά αγαθά είναι εφήμερες απολαύσεις που κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, τις βαριέσαι. Η μουσική, η ποίηση, η τέχνη; Τζίφος. Ταξίδια για όσους δεν αντέχουν την αλήθεια. Η θρησκείες; Το ίδιο. Ή έτσι νομίζουν. Το σεξ; Άμα βγάλεις την έξαψη που νιώθεις όταν αποκαλύπτεσαι σε έναν άλλο και όταν αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, τι μένει; Όλες αυτές οι μαλακίες που λένε στην τηλεόραση; Όχι. Δυο ζώα. Μόνο. Ψέματα. Ούτε καν. Όλα τα ίδια είναι. Σχετικά ακίνδυνες μαστούρες. Που τις φτιάξαμε μόνοι μας μες στο μυαλό μας. Όχι για αυτόν. Δεν είναι για αυτόν αυτά τα πράγματα. Βαρέθηκε τα ψέματα. Δε λύνουν τίποτα.

Τον πειράζει η υποκρισία των άλλων. Ξέρει ότι θα έπρεπε να τον αφήνουν αδιάφορο. Αλλά τον εκνευρίζει. Τον εκνευρίζει η ευκολία με την οποία όλοι βλέπουν τα προβλήματα των άλλων, και όχι τα δικά τους. Τον εκνευρίζει η ευκολία που όλοι πασάρουν τα προβλήματα τους στο μπαμπά, στη μαμά, στη γκόμενα, στο θεό και στην κοινωνία την πουτάνα, μόνο και μόνο για να μην αναλάβουν αυτοί τις ευθύνες.

Τον ενοχλεί που πάντα θα βρουν μια ωραία δικαιολογία για να αποφύγουν τη λύση ακόμη και αν αυτή είναι μπροστά στα μάτια τους. Τον ενοχλεί που ακόμα κι αυτό που θεωρούν ωραίο, μάθαν να το φοβούνται, γιατί μετά μπορεί να ακολουθήσει κάτι πολύ άσχημο. Τον ενοχλεί που βαφτίσαν τη μετριότητα ευτυχία. Που δε ζουν, απλά ξοδεύουν αέρα. Και κυρίως τον ενοχλεί που βρίζουν αυτούς που κάνουν τα ίδια με εκείνους. Η που θα θελαν να κάνουν τα ίδια.

Βαρέθηκε. Να ακούει τα ίδια και τα ίδια. Ούτε να τσαντιστεί δε μπορεί πια. Με τις γυναίκες που χώρισε γιατί δεν άντεχε άλλα ψέματα. Με αυτές που τον χώρισαν γιατί δεν ήταν αντάξιες του, όπως έλεγαν. Που καμιά δεν είπε ποτέ κακιά κουβέντα για αυτόν αλλά δε θα θελε καμιά να ήταν ξανά μαζί του. Με τους φίλους, που πάντα έλεγαν για αυτόν ότι πάντα θα προσφερθεί να τους βοηθήσει, ακόμα κι όταν κάνουν ξανά και ξανά την ίδια μαλακία. Και ότι είναι ειλικρινής και τους λέει την αλήθεια μες τα μούτρα. Όπως και την καλή κουβέντα. Αλλά πολλές φορές τον αποφεύγουν. Γιατί όταν λέει την καλή κουβέντα δείχνει αδιάφορος. Γιατί όταν νουθετεί νιώθουν το βλέμμα του να τους τρυπάει και να τους μαστιγώνει. Σαν να έχει γίνει η φωνή της συνείδησής τους. Λες και ξέρουν πάντα τι θα τους πει. Παπάρια ξέρουν.

Τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν σε πνίγουν τα χρέη; Όταν σε προδίδει αυτός που εμπιστεύεσαι; Όταν έχεις έητζ; Ή όταν τα μυαλά σου έχουν χυθεί στην άσφαλτο; Καμία φυσικά. Και το ξέρουν. Απλά θέλουν να το ξεχνάνε.

Του τη δίνουν τα ψώνια. Αυτή που μάθαν δυο πράματα και κάνουν τους παντογνώστες. Αυτοί που νομίζουν ότι πιάσαν τον παπά από τα αρχίδια. Δεν γουστάρει καθόλου αυτό που βλέπει στα μάτια τους. Να πα να γαμηθούν. Στα αρχίδια του.

«Όλοι νομίζουν ότι έχουν προβλήματα. Κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει. Κανείς δεν μπορεί να κάτσει να συζητήσει μαζί μου σαν ίσος. Αργά ή γρήγορα όλοι αρχίζουν τα ψέματα. Μα επιτέλους ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν; Τα λένε σε μένα για να τα ακούνε αυτοί; Γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κάτι τόσο απλό; Γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει εμένα;»

«Δε θέλω να πιστέψω ότι όλοι αυτοί πονάνε όπως εγώ. Γιατί δεν γίνεται να έχεις καταλάβει και παρόλα αυτά να βρίσκεις λόγους να χαίρεσαι. Είναι ανούσιο.»

«Μήπως εγώ τελικά κάνω λάθος; Κι αν ναι γιατί δεν μπορώ να δω ποιο είναι αυτό;»

«Γιατί δεν μπορώ να αντικρίσω τα γραπτά μου; Γιατί δεν μπορώ να κοιτάξω τα μάτια μου στον καθρέφτη;»

Γιατί....

 

 

 




The Police - Message in a Bottle

 

 


Just a castaway, an island lost at sea, oh
Another lonely day, with no one here but me, oh
More loneliness than any man could bear
Rescue me before I fall into despair, oh

I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my (x3)
Message in a bottle, yeah (x3)

A year has passed since I wrote my note
But I should have known this right from the start
Only hope can keep me together
Love can mend your life but
Love can break your heart
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my (x3)
Message in a bottle, yeah (x4)

Walked out this morning, don't believe what I saw
Hundred billion bottles washed up on the shore
Seems I'm not alone in being alone
Hundred billion castaways, looking for a home
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my (x3)
Message in a bottle, yeah (x4)
Sending out at an S.O.S. (x6)…

 

 

 

Αυτά είναι λοιπόν τα παιδιά. Οι απίστευτα χαρισματικοί. Ότι και αν προσθέσουμε στα χαρακτηριστικά τους είναι πολύ μικρό. Λεφτά, οικογένεια, καλή δουλειά, δόξα...

Λεπτομέρειες. Σημασία έχει ότι δεν κάναν τίποτα λάθος. Η βασίλισσα του παραμυθιού στον κόσμο της μαγείας και της τέχνης. Ο βασιλιάς της λογικής στον κόσμο του «ένα κι ένα κάνει δύο». Η απόλυτη ομορφιά στον κόσμο του μάρκετινγκ. Το θάρρος και η ευθύτητα στον πλανήτη όπου θεωρείται το μέγιστο προτέρημα. Οι Τέλειοι. Και; Τι πήγε στραβά; Τίποτα. Όλα αυτά δεν είναι παρά όπλα. Στα χέρια δύο «τρελών». Απλών καθημερινών ανθρώπων δηλαδή, που τους δόθηκε περισσότερη δύναμη από όση μπορεί να αντέξει η ατελής τους φύση. Και «τρελάθηκαν» Απλών ανθρώπων που η αλήθεια τους ήρθε πολύ νωρίς. Πολλή πριν μπορέσουν να την αντέξουν. Και πόνεσαν τόσο πολύ που σταμάτησαν εκεί. Αν κάνουν μισό βήμα παραπέρα θα δουν τα λάθη  τους. Θα δουν τους φόβους τους. Θα δουν ότι κάνουν και κείνοι αυτά που βρίζουν. Κι αν το αντέξουν θα μάθουν να ταιριάζουν τη λογική με το συναίσθημα. Και τότε από κάθε επιλογή που φαίνεται άσπρο μαύρο θα ξεπηδήσουν χιλιάδες άλλα χρώματα.

Αλλά πονάει πολύ όταν αντιληφθείς ότι αυτό που είχες βάλει σα στόχο, δεν είναι η ευτυχία. Θέλει πολύ κουράγιο να προσπεράσεις την απογοήτευση και να συνεχίσεις. Θέλει πολύ δύναμη να γυρίσεις το όπλο σου και να σημαδέψεις τον εαυτό σου. Θέλει απίστευτο σθένος να δεχτείς ότι μπορεί να συμβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Μακάρι να τα καταφέρουν. Γιατί είναι και οι δυο τους γαμώ τα παιδιά. Αλήθεια λέω!

Ως τότε όμως παρόλα τα κατορθώματά τους θα είναι μόνοι τους. Γιατί έτσι πρέπει. Παραφράζοντας μια ατάκα από την αγία γραφή, «Τι νόημα έχει άμα κερδίσεις τα πάντα, και χάσεις την ψυχή σου;».

 

Ή αλλιώς: Όλη η γνώση και η ομορφιά του κόσμου, έχει νόημα άμα μπορείς να την εφαρμόσεις πάνω σου. Αν όχι, μπορείς να γίνεις ο πρώτος, ο ευφυέστερος, ο δυνατότερος, ο γρηγορότερος, ο ομορφότερος, αλλά θα νιώθεις πάντα σαν ένας εξωγήινος που τραγουδάει το πιο όμορφο τραγούδι του κόσμου, σε μία άγνωστη γλώσσα.

 

 

 

The diva dance – 5th element

 

 

 

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

7 + 1 = 0

Λοιπόοον.... Επειδή έχω νεύρα για τον τρόπο που ακυρώθηκε η αυριανή μου εξόρμηση για πολλοστή φορά θα ξεσπάσω στο πληκτρολόγιο! Ευχαριστώ λοιπόν την αγαπητή μου ινδόλη για την πάσα που μου 'κανε, που δεν το ξέρει δηλαδή αλλά δε θα πάθει και τίποτα να το μάθει. 7 αμαρτήματα λοιπόν και ενοχή. Τα παρακάτω είναι φυσικά καθαρά (και αυστηρά) προσωπικές απόψεις και δε τις δίνω σε κανένα.

 

ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ, ΖΗΛΕΙΑ, ΘΥΜΟΣ, ΟΚΝΗΡΙΑ, ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ, ΑΔΗΦΑΓΙΑ ΚΑΙ ΛΑΓΝΕΙΑ.

 

Η άποψή μου βασικά είναι ότι δεν υπάρχουν κατ’ ουσία. Είναι ανθρώπινα δημιουργήματα και δεν ανήκουν στις θεμελιώδεις έννοιες. Όλα συνδέονται και μάλιστα ο συνδετικός κρίκος είναι η ματαιοδοξία (Vanity! Definitely my favorite sin που έλεγε και ο Pacino στο δικηγόρο του διαβόλου, αλλά ποιος τον άκουγε!). Εξηγούμαι:

 

Δεν είμαστε καλά. Κάτι μας λείπει. Μπράααβο! Φοβερή διαπίστωση μαλακάκο! Και τι σου λείπει; «Δεν ξέρω.» Μωρέ ξέρεις, αλλά δεν μπορείς να το πεις, πονάει! Οπότε αφού αυτό δε το λέμε (τζιζ) ας ψάξουμε την εύκολη απάντηση: Αφού λοιπόν μόνο εγώ έχω πρόβλημα (sic) και όλοι οι άλλοι είναι ευτυχισμένοι (ναι, μωρέ ναι, πάρ'το αλλιώς!) άρα μου λείπει αυτό που έχουν οι άλλοι. Κι εδώ αρχίζουν τα καλά!

 

Φθόνος και ως αποτέλεσμα, θυμός. Τι έχουν οι άλλοι μαναράκι μου, παραπάνω από σένα και κλαις;

Λεφτά (πλεονεξία) Φαΐ (αδηφαγία) Πάθος (οκνηρία) Καύ...εεεε, σεξ (σεξ, σεξ, σεξ, ΣΕΞ, ΣΕΕΕΕΕΕΕΞΣΣΣΣ....  εεεχεμ, σόρυ!) (λαγνεία)

 

Έτσι ξεκινήσαν δηλαδή γιατί μετά εξελίσσονται και παίρνει πολύ ανάλυση.

Με το φαγητό προσπαθείς να καλύψεις τα ψυχικά κενά (και δημιουργείς περισσότερα! Είναι σα τις μαύρες τρύπες τα άτιμα!) Τι κι αν έχεις ανακατέψει φακές με γαρδούμπα και έχει αρχίσει να σου βγαίνει το αντεράκι του ζωντανού απ’ τη μύτη, μόλις σκάσει το κέικ σοκολάτας με το παγωτό τα σορόπια και όλα τα συναφή τσουμπλέκια, αρχίζεις και χοροπηδάς πάνω κάτω για να κατέβει πιο γρήγορα εκείνο το «μήλο που σε φούσκωσε»!

Δεν εκτιμάς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, άρα πως είναι δυνατόν να σε εκτιμήσει κάποιος άλλος; Μπίνγκο: δεν είναι! Άρα αφού δεν γίνεται να κλειστείς σε μοναστήρι βρίσκεις γκόμενα και της πετάς το μπαλάκι – την υποτιθέμενη αξία σου δηλαδή, να τη διαχειρίζεται. Και κάθε μέρα φοβάσαι μη σου την κάνει για κάποιο που αξίζει περισσότερο από σένα (δεν είν’ πολλοί κάπου 5 δις άνθρωποι!) Οπότε φοβάσαι ότι δεν ήταν μαζί σου επειδή το 'θελε -  κάποια μαγική δύναμη την κρατούσε! – και όχι μόνο αυτό αλλά φεύγοντας θα πάρει και την αξία σου μαζί! Και που να τρέχεις να βρεις άλλη τώρα... Άρα μισείς όσους θεωρείς καλύτερους – εκείνο το ταλιράκι που λέγαμε...

Η οκνηρία είναι καθαρά έλλειψη κινήτρου. Εδώ τα σχόλια περιττεύουν. Δείτε με τι χαρά ανοίγει το μωρό τα δώρα του στα γενέθλια του και θα καταλάβετε.

Το σεξ το βλέπεις σαν εκτόνωση. Των πάντων! Ότι δε σε αφήνουν να κάνεις το πρωί θες να το κάνεις το βράδυ. (ακούς εν τω μεταξύ και όλους τους άλλους να περιγράφουν τη ζωή τους λες και τους ξεγέννησαν μες στο μπουρδέλο – πως λέμε «έπεσε  στη χύτρα όταν ήταν μικρός»; Αυτό βέβαια πάει πιο πολύ στη ζήλεια αλλά είπαμε: όλα ενώνονται!). Οπότε που καταλήγουμε; Απλά: Έχεις να γαμήσεις 2 χρόνια και βρέθηκε η άγια αυτή κοπέλα να σε λυτρώσει. Βρε δεν πα να το 'κανες 5 φορές και να 'χεις χάσει 10 κιλά, βρε δεν πα να σου 'χει γίνει σα μελιτζάνα αρβυλάκι, βρε δεν πα να μη σου σηκώνεται ούτε με γερανό λατομείου, εσύ θες ΚΙ ΑΛΛΟ! “Πόσο άλλο” σου λέει αυτή “που μου χει γίνει κούτσουρο;”  Moooorrreeeee!” Βρυχάσαι εσύ σα groupie σε συναυλία Τσακ-Μαχ που τους έχεις μπερδέψει με Deicide! Μπρούτοι παιδί μου, δε βγάζεις άκρη!

Mε τα λεφτά δεν ασχολούμαι. Απλά ξαναδιαβάστε όοολα τα παραπάνω. Το ίδιο είναι!

 

Ενοχή λοιπόν (ναι ξέρω μου βγήκε λίγο μεγάλη η εισαγωγή). Καταρχάς δεν έχει σχέση με κανένα από τα παραπάνω ως έννοια. Είναι απλά το πανίσχυρο όπλο που χρησιμοποιούνε κοινωνικά θεσμικά όργανα καθώς και διάφορες «δοξασίες» (αν και δεν καταλαβαίνω τη διαφορά) για να μας πείσουν για τα αμαρτήματα και τη θανατηφόρα ισχύ τους.

Εξηγούμαι πάλι: Κανείς δεν πέθανε από το φαΐ. Ούτε από το σεξ («Κυλία, κυλία, εξαλτάται...» «Σκασμός εσύ!»). Από το πολύ  φαΐ ναι. Από το πολύ σεξ επίσης. Αλλά έλεγες τότε ένα «Μέτρον άριστον» και έκλεινε το θέμα. Γιατί λοιπόν τόσος ντόρος;

 

Break

Για να 'μαστε δίκαιοι όλα αυτά στις πρώτες κοινωνίες είχαν τη λογική επιβίωσης. Παράδειγμα 1ο: Δεν γίνεται ο ένας να ναι χοντρός κι ο άλλος να ψοφάει από την πείνα – είναι και οι δύο άχρηστοι στον πόλεμο! Παράδειγμα 2ο: όταν πλέον δεν πεθαίνουν από τα 10 παιδιά τα 7 αλλά μόνο τα 2, γιατί αυτό ίσχυε τότε, ε, δε γίνεται να μου πηδιέστε σαν τα κουνέλια! Ποιος θα τα ταΐσει τα κουτσούβελα; Πάτε και λίγο για ψάρεμα... Αυτά όμως πλέον δεν ισχύουν. Άαααρα....

 

Τσουπ! Φτάνουμε και στις δοξασίες! (ή θρησκείες, εκκλησίες, βουντού, όπως θέλετε πείτε τα, εγώ δεν τρώω κολλήματα! :-Ρ ) Αναπόφευκτο αφού εμπεριέχεται στη λέξη αμαρτία. Έχουμε λοιπόν ένα κόσμο όπου οι 2 έχουνε και οι 100 δεν έχουνε και είναι απογοητευμένοι. (Καλά, και οι 2 σκατά είναι αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος...) Και η εκκλησία Χ θέλει πελάτες. Τι κάνει; Σου βρίσκει πουτάνες, φαΐ ή όμορφα ρούχα; Τίποτα από αυτά γιατί κοστίζει! Πολύ απλά λοιπόν λέει:

Ε, εσύ! Μη φοβάσαι! Ο στόχος του ανθρώπου δεν είναι η επίγειες απολαύσεις. Μην τρως! Μη θυμώνεις! Μη γαμάς! Μην πίνεις! Μην κλάνεις! Μη μη μη μη... Σου λέει κι ο άλλος,  είναι πιο εύκολο να πείσω τον εαυτό μου ότι εκεί είμαι ευτυχισμένος, εδώ που ήδη είμαι δηλαδή, παρά να παλέψω για κάτι καλύτερο. Και να τος ο πελάτης...

 

Και εδώ που λες, σκάει η ενοχή. Το φαΐ ΔΕΝ είναι ωραίο! Είναι για να μην πεθάνετε και χάσουμε τα πορτ...εεε, τις ψυχές σας. Το σεξ ΔΕΝ είναι ωραίο. Είναι για να κάνεις παιδιά. ΜΟΝΟ! Και άλλες πολλές τέτοιες πίπες.

Πως λειτουργεί η ενοχή: Αυτό γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό στους φανατισμένους. Όταν κάτι φαίνεται ωραίο αλλά δεν μπορείς να το χεις το βαφτίζεις «λάθος» Ή αν όχι απλά το ‘χεις, αλλά του άλλαξες τα φώτα και παρόλα αυτά δε σε οδήγησε στην ευτυχία, πάλι λάθος το λες. Ωραία το ‘πε ο Vam33 με την κυρά που τα’χε με πακιστανό και όταν τη σέρβιρε χυλόπιτα έγινε ρατσίστρια!

Άρα καταλήγουμε σε αυτό που έχω ξαναπεί: Αυτά που βρίζεις είναι ή αυτά που και συ ο ίδιος κάνεις, ή αυτά που θα ‘θελες πολύ να κάνεις αλλά δεν μπορείς ή δεν επιτρέπεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου να τα κάνει.

Κι αφού κάποιος είπε για τους γονείς, ιδού δυο παραδειγματάκια: Σου πρήζει τα ούμπαλα ό πατέρας σου να μην τρέχεις με το αμάξι στο δρόμο, και συ καλά καλά δεν έχεις προλάβει να γυρίσεις το κλειδί στη μίζα; Μεγάααλος γκαζοφονιάς ι κυρ Μήτσους! (Ή θα θελε να ταν αλλά με πόσο να πάει το τρακτέρ στο λιοστάσι;) Στα ‘χει κάνει αμπελοφάσουλα η μαμά ότι είναι πολύ κοντή η φούστα σου; Μεγάαααλη πουτάνα η κερά Μήτσαινα! (Ή πολύ μπάζο στα νιάτα της! Ή και τα δύο! Δε ‘ν’ κακό...)

Είναι λοιπόν ένας φαύλος κύκλος. Δεν τελειώνει πουθενά. Το κανες; Ενοχή. Δεν το’κανες; Πάλι ενοχή. Μόνο αν καταλάβεις ότι όλη η λογική είναι λάθος έχεις ελπίδες.

Και φυσικά έχουν βγει διάφοροι ψυχολόγοι, (οι οποίοι είναι και μεγάλα κοράκια και κοιτάνε να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι) και βγάλαν κάτι φοβερά βιβλία για την χρήσιμη ενοχή, το δημιουργικό άγχος και από δω παν κι άλλοι – μια έκφραση που ποτέ δεν κατάλαβα τι νόημα έχει! (Και γω κλέβω Κωστάκη Ανάν και γουστάρω κιόλας!) Τρελές αρπαχτές όπου μπλέκεται η ενοχή με τη συνείδηση σε μια εξωπραγματική παρτούζα και «γιατί κάνεις κακό παιζάκι αυτά που δε θες να σου κάνουν; ε; ε;» Κι άλλα τέτοια ευτράπελα.

 

Με κάτι τέτοια μπορώ να γράφω για μήνες (χωρίς να λέω τίποτα φυσικά!) αλλά επειδή έχουμε και δουλειές (παπάρια! Βασικά βαρέθηκα...) να σοβαρευτούμε λίγο.

 

Δεν έχω τίποτα με τις θρησκείες. Έχω και γω βρει μια δικιά μου, και γενικά δεν έχω τίποτα με οποιονδήποτε πιστεύει στο βούδα τον Αλλάχ η το Μίκυ Μάους και πιστεύει ότι αυτό τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. Και γω μαζί του είμαι.  [[ Με τις εκκλησίες όμως έχω, και αν δεν ήταν τόσο ακριβά τα μπαζούκα, δε θα χα μείνει μόνο στα λόγια! αλλά δεν πειράζει. Έχει ο καιρός... ]]  Αρκεί μόνο να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δε λύνεται με το να πας στο άλλο άκρο. Ή νηστεία δεν είναι η λύση στη λαιμαργία. Μπορεί για κάποιους, δεν αντιλέγω. Σίγουρα όχι για όλους. Ας κάνει ο καθένας ότι θέλει και όσο θέλει. Και αν δει ότι κάνει υπερβολές, δηλαδή αν το κάνει - ότι είναι αυτό - σε βαθμό που τον χαλάει, ας το ψάξει. Στην αρχή πονάει μόνο, μετά έχει ωραία γεύση!

 

Ενοχή υπάρχει. Ναι, ναι, δεν κάνω πλάκα τώρα. Είναι αυτή η εσωτερική σύγκρουση που νιώθουμε όταν θέλουμε πάαααρα πολύ να κάνουμε κάτι, αλλά είναι σαν κάποιος να μας έχει κόψει τα πόδια και να μας κρατάει στη θέση μας. Ή αντίστοιχα όταν μια φωνή ξελαρυγγιάζεται μέσα μας «όοοοχι, μη το κάνεις αυτό είναι λάθος! Πρώτα από όλα ΕΣΥ θα το μετανιώσεις!» Και εμείς παρόλα αυτά πάμε και την κάνουμε πάλι. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση λέγεται ενοχή και ισχύει μόνο για τα πραγματικά «θέλω» μας, και τα «πρέπει» που εμείς οι ίδιοι βάζουμε στον εαυτό μας. Όλα τα άλλα που λέμε είναι ότι ακριβώς και εκείνο το πόδι του τραπεζιού που κρυβόμασταν από πίσω μικροί. Όταν η μαμά τσίριζε «ποιος έφαγε τη μαρμελάδα;» και οι λεκέδες στη μπλούζα μας ρουφιανεύαν τις απλωτές που ρίχναμε πριν λίγο μες στο βαζάκι...

 

Η λύση είναι απλή, μα και τόσο δύσκολη μερικές φορές! Αρκεί όταν κάνεις κάτι να είσαι 100% σίγουρος ότι αυτό είναι που θες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Θες να σκοτώσεις; Σφάξ'τον τον πούστη! Θες να βιάσεις; Θες να κλέψεις την πατάτα από το κλαμπ σάντουιτς του διπλανού; Ωραία κάν'το! Αλλά να είσαι σίγουρος ότι αυτό θέλεις. Ότι είναι η μόνη λύση, ή τελοσπάντων η καλύτερη (για σένα πρώτα από όλα) από όλες τις άλλες που έχεις. Αλλιώς μαλακία έκανες.....πάλι!

 

Αυτά! Ξημέρωσε! Όβερ!

 

 

 

 

Υ.Γ. 1 Το χαρτί στάζει ειρωνεία! Μπήκε μέσα μου ο Θεός. Όχι εκείνος της αγάπης, ο άλλος με τις 7 πληγές και τον κατακλυσμό. Γιατί ο Διάβολος κάθεται στη γωνίτσα του και γαμάει τα παιδιά του. Δεν ενοχλεί κανένα!

Υ.Γ. 2 Θέλω διακοπές! Μπορώ;

Υ.Γ. 3 Πλάκα είχε! Μου ‘φυγαν τα νεύρα!

Υ.Γ. 4 Πωλείται Clio του ’95.

Υ.Γ. 5 Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά ότι βάσεις και να δώσεις στα παιδιά σου τη σήμερον ημέρα, αυτά μεγαλώνουν όπως τους καυλώσει!

Υ.Γ. 6 Αυτό δεν είναι ποστ, σχόλιο είναι στο ποστ 7(+1) θανάσιμα αμαρτήματα της ινδόλης. Απλά μου ξεχείλωσε λίγο! Μαζί με το αιδοίο και το χταπόδι, κι άλλα πράματα απλώνουν όσο τα χτυπάς: η φήμη, η λογόρροιά μου κτλ. Για αυτό αν θέλετε να πείτε κάτι πείτε το εκεί καλύτερα. Για τους οκνηρούς, πατήστε εδώ (είναι το σημείο G μου!).

Υ.Γ. 7 Τίποτα, απλά μου αρέσει το 7. Μουάαααχαχαχαχαχα!

 

Καλημέρα αμαρτωλά μου αρρωστάκια! Φτου! Ξημέρωσε πάλι...