BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

Ευθυμία φτιαγμένη από το υλικό των ονείρων

Μολις άλλαξα μια λάμπα στον προβολέα του κήπου ανεβασμένος σε μία σκάλα που ζυγιζε μισό τόνο (ναι, εγώ την κουβάλησα μέχρι εκεί) κάτω από τον ήλιο. Έχω φταρνιστεί πάνω από 20 φορές (μα αλλεργικός και ηλεκτρολόγος γίνεται;) Και όχι, δε φοράω το κολλητό το τζιν με το ιδρωμένο αθλητικό φανελλακι των γυναικείων ονειρώξεων, διότι "προς τιμήν του χώρου εις τον οποίον ευρίσκομαι οφείλω να είμαι ευπρεπώς ενδεδυμένος". Βρε δε γα#*%στε να ασπρίσετε! Και γενικά η βδομάδα δεν ήταν και η καλύτερη.

Χτες βράδυ λοιπόν στριφογύριζα αρκετές ώρες στο κρεβάτι μου οπως ακριβώς και οι σκέψεις στο μυαλό  μου. Ναι, έχω κουραστεί. Ναι, χρειάζομαι τις διακοπές ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γενικά μια αλλαγή.

Αφού λοιπόν το πάλευα αρκετές ώρες κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα εξαντλημένος. Ονειρεύτηκα για δεύτερη φορά αυτό το μήνα (πρέπει να φταίει η ψυχανάλυση - δε τα συνηθίζω εγώ αυτά!) και αυτή τη φορά είδα πολύ όμορφα όνειρα. Μα τι όνειρα ήταν αυτά! Άνθρωποι που γνώριζα σε τελείως διαφορετικές περιόδους και μέρη της ζωής μου και που είναι λίγο ως πολύ απίθανο να συναντηθουν, στον ύπνο μου είχαν ταιριάξει και κάναν και καλή παρέα! Ταξίδια στο Βέλγιο και στο Πράσινο Ακρωτήρι. Υπέροχο σεξ σε παραλίες που ήταν σαν κολλάζ των καλύτερων παραλιών που έχω πάει στη ζωή μου. Αυτοκίνητα που πετούσαν και αεροπλάνα που κολυμπούσαν! Και οικιακές συσκευές που ελπίζω να ανακαλυφθούν σύντομα, πολύ σύντομα!

Πραγματικά λυπάμαι που δεν μπορώ να πώ περισσότερα. Όχι γιατί δε θυμάμαι. Όχι λόγω του σεξουαλικού περιεχόμενου - όλοι μας δικαιούμαστε να κάνουμε το σκηνοθέτη μιας παρτούζας στον ύπνο μας once in a while! Ούτε λογω της παράνοιας που επικρατούσε κατά διαστήματα λες και είχα καταναλώσει κάποιο κοκτέηλ παραισθησιογόνων (ποιός έχει δει αλήθεια τους 12 άθλους του αστερίξ??? Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο!!!) Τίποτα από όλα αυτά. Έχει να κάνει μόνο με το "υλικό των ονείρων"

Τι είναι αυτό; Είναι αυτό που δομεί τους ήρωες του ύπνου μας. Αυτό που συνθέτει τις καταστάσεις. Είναι αυτό που σε κάνει να ξέρεις τι σκέφτεται ο ήρωας μιας ονειρικής ιστορίας ακόμα κι αν δεν το λέει και δεν το δείχνει. Είναι αυτό που, όταν βλέπεις μία κοντή καμηλοπάρδαλη με ρίγες αντί για βούλες και μεγάλα κέρατα, σε κάνει να ΞΕΡΕΙΣ ότι είναι καμηλοπάρδαλη, παρόλο που μοιάζει πολύ περισσότερο με ζέβρα! Ειναι γενικά αυτό που σε κάνει να σου φαίνονται κάποια πράγματα τελείως φυσικά, παρόλο που ξέρεις και συ ο ίδιος ότι αν τα έβλεπες ξύπνιος θα πλάκωνες τα λεξοτανιλ! Αυτό είναι που με εμποδίζει να περιγράψω αυτά που είδα. Που κάνει κάθε προσπάθεια να φαίνεται τόσο λίγη. (και το ότι όποτε προσπαθώ να κάνω τέτοιου είδους περιγραφή νοιώθω αυτόματα σαν το δεξί αρχ*$@ του Τζακ Λόντον!)

Είναι αυτή η ουσία που μπορεί να πάρει τη βραδυνή σου διάθεση και να τη φιλτράρει όσο χρειαστεί ώστε να αφαιρεθούν όλες οι δηλητηριώδεις ουσίες που βλαπτουν τον οργανισμό σου. Είναι αυτό που μου πρόσφερε, μετά το τέλος του τελευταίου ονείρου ένα τρίωρο περίπου ύπνο, τόσο βαρύ και γλυκό, που όταν ξύπνησα ένοιωθα σαν να χω κοιμηθεί 12 ώρες σε αιωρα ανάμεσα σε δυο φοινικόδεντρα! Και που αντί για τη γνωστή σε όλους γεύση παντόφλας, σου αφήνει μια γλυκιά γεύση αγαλλίασης, ηρεμίας, χαλάρωσης και ευτυχίας στον ουρανίσκο (εντάξει, βοηθάει να χεις πλύνει και κάνα δόντι!). Περισότερα για το υλικό των ονείρων σε προσεχές ποστ. Τώρα θα μείνω σε δύο λέξεις: Χαλάρωση και ευτυχία.

Τι όμορφες λέξεις! 


 Took a ride to the end of the line
Where no one ever goes,
Ended up on a broken train with nobody I know,
But the pain and the longing's the same when you're dying,
Now I’m lost and I’m screaming for help.

Relax, take it easy,
For there is nothing that we can do.
Relax, take it easy,
Blame it on me or blame it on you.

It’s as if I’m scared.
It’s as if I’m terrified.
It’s as if I scared.
It’s as if I’m playing with fire.
Scared.
It’s as if I’m terrified.
Are you scared?
Are we playing with fire?

Relax,
There is an answer to the darkest times.
It’s clear we don’t understand but the last thing on my mind
Is to leave you.
I believe that we’re in this together.
Don’t scream – there are so many roads left.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2007

Σκόρπιες σκέψεις πριν την αλλαγή του χρόνου.

Ξεκινώ δικαιολογώντας τον τίτλο. Όντως ο χρόνος αλλάζει αυτήν την εποχή. Το καλοκαίρι είναι η εποχή που κλείνουν τα σχολεία, οι δημόσιες υπηρεσίες, και γενικά ένα σωρό πράγματα και καταστάσεις πέφτουν σε «θερινή νάρκη». Είναι η εποχή που τα φίδια βγάζουν το παλιό τους «κουστούμι» για να αντιμετωπίσουν την καινούρια χρονιά με καινούριο δέρμα. Καλύτερο και ανθεκτικότερο. Και ομορφότερο. (Το χρυσό φίδι στο λαιμό μου το φοράω από 8 ετών. Λές να με έχει επηρεάσει γιατρέ;)

Αιρετικός εκ φύσεως και μόνιμος αμφισβητίας των πάντων, ποτέ δεν ένιωσα κάτι τέτοιο την πρωτοχρονιά. Γιατί είναι μόνο δεκαπέντε μέρες και συνήθως δεν αλλάζει τίποτα μετά το πέρας της – άντε το πολύ-πολύ να ‘χεις πάρει μερικά κιλά. Είναι πολύ λίγος ο χρόνος και γίνεται πολύ φασαρία για να μπορέσεις να σκεφτείς. Να χωνέψεις τα προηγούμενα και να σχεδιάσεις τα επόμενα. Δεν προλαβαίνεις να φύγεις, να ξεσκάσεις, να κάνεις κάτι διαφορετικό να απομονωθείς. Δεν μπορεί να γίνει το απαραίτητο ανακάτεμα ανθρώπων και η ανταλλαγή απόψεων και καταστάσεων που οδηγεί στη ζύμωση. Η αλλαγή του χρόνου του χειμώνα είναι ψεύτικη. Καλύπτεται όπως όπως η φτώχια και η ασχήμια με χλιδή και θρησκευτικές σάλτσες και κανείς σχεδόν δεν παραδέχεται τη μελαγχολία που τον πιάνει τα Χριστούγεννα όταν φοράει το ψεύτικο χαμόγελο του και βγαίνει έξω. Μέσα του όμως κλαίει γιατί νομίζει ότι όλοι είναι μια ευτυχισμένη μεγάλη οικογένεια και μόνο αυτός είναι μόνος του. Φυσικά και δεν ισχύει κάτι τέτοιο, απλά όλοι φοράνε το ίδιο χαμόγελο.

Αυτό δεν ισχύει το καλοκαίρι. Η εποχή που όλοι κυκλοφορούν με ελάχιστα ρούχα και με ιδρωμένα κορμιά. Με την απαραίτητη ζάλη ώστε να μην προσέχουν και πολύ τα λόγια τους, με αποτέλεσμα ο λόγος να γίνεται λιγότερο επιτηδευμένος. Με τόσα λίγα ρούχα δεν ξεχωρίζει εύκολα ο πλούσιος από τον φτωχό. Ο δεξιός από τον αριστερό, ο γαύρος από το Βαζέλα κτλ. Η εποχή της ζέστης, της αλήθειας και του έρωτα. Ηint: μην ξεκινάτε σχέσεις αυτή την εποχή. Δύσκολα θα αντέξουν όταν αρχίσει ο Σεπτέμβριος του ψέματος και της πίεσης. Μην έχετε την απαίτηση ο άλλος να αντέξει αυτό τον άσχημο άνθρωπο που μεταμορφώνεστε όταν πρέπει να σηκωθείτε στις 6 για να πάτε στη δουλειά. Δε σας γνώρισε έτσι... μπορείτε όμως να ξαναζεστάνετε την ήδη υπάρχουσα. Η απλά να κάνετε όσο περισσότερο σεξ μπορείτε.

Τι έγινε φέτος στη ζωή μου; Πολλά. Τα Χριστούγεννα έπρεπε να γυρίσω στην Αθήνα μετά από αρκετά χρόνια. Έπρεπε να μείνω ένα διάστημα με τη μητέρα μου αναγκαστικά. Ευτυχώς συνηθίσαμε γρήγορα ο ένας τον άλλον. Δύσκολα, αλλά γρήγορα. Αλλά ας γυρίσω λίγο πριν, μμμ το Μάιο του 2006 ας πούμε. Από τότε ξενοίκιασα το σπίτι που έμενα. Έκτοτε τα λίγα υπάρχοντα μου ήταν μοιρασμένα σε φιλικά σπίτια σε Θεσσαλονίκη, Κοζάνη και Λάρισα. Συνήθως εκεί θα με έβρισκες. Και Αθήνα, Λαμία, Ηράκλειο, Σέριφο Χανιά, Ελασσόνα, Πάτρα... Έμενα όπου έβρισκα. Χρησιμοποίησα όλες σχεδόν τις γνωριμίες μου και εξαργύρωσα ότι καλή πράξη είχα κάνει τα τελευταία χρόνια. Αλλά κυρίως με έβρισκες στη Μακεδονία. Υπήρχαν κάποιες δουλειές που έπρεπε να γίνουν. Δεν μου τρώγαν πολλές ώρες την εβδομάδα, αλλά δεν μπορούσαν να γίνουν και πιο γρήγορα. Οπότε τις υπόλοιπες ώρες απλά διασκέδαζα. (Διασκεδάνυμι = διαλύομαι ). Αρπαχτές με μπαρμανιλίκια, DJλίκια για το «χαρτζιλίκι» το οποίο πήγαινε στα εισιτήρια του ΚΤΕΛ και στα προφυλακτικά. Το φαγητό ευτυχώς το είχα εξασφαλισμένο. Το αλκοόλ και το «χόρτο» ήταν ντόπιας παραγωγής και αμόλυντο. Οι ίδιοι οι παππούδες που τα έφτιαχναν, τα χρησιμοποιούσαν από 12 χρονών χωρίς να έχουν ιδιαίτερα προβλήματα και δε μου ζητούσαν ποτέ λεφτά (ευχαριστώ!) Και βέβαια οι γυναίκες που αγοράζουν τις καπότες τους είναι τόσο σπάνιες που είναι πλέον στην κατηγορία urban legend

Ναι έλιωσα. Κάηκα. Πέρασα καλά, ξέροντας από την αρχή ότι δεν θα κρατήσει πολύ. Και κατά διαστήματα δούλευα με τις ώρες. Ώσπου κάποια στιγμή τελειώσαν οι υποχρεώσεις και έπρεπε να κατηφορίσω...

Και να 'μαι πάλι εδώ. Πάλι για δουλειές. Αλλά όχι για δεκαπέντε μέρες και δρόμο. Τώρα θα ήταν για τουλάχιστον 6 μήνες. Σύμβαση δημοσίου για πρωινή δουλειά. Το σιχαίνομαι το δημοσιο αλλά τι να κάνεις; Ευτυχώς θα ήταν για λίγο. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μαζευτούν τα απαραίτητα χαρτιά. Ok, no problem, πρώτη φορά θα ήτανε; Αλλά τώρα έπρεπε να μείνω στην Αθήνα και να αντιμετωπίσω όλα αυτά που απέφευγα ή δεν προλάβαινα, όταν ερχόμουν για 15 μέρες και ξανά το μπούλο.

Ναι, η Αθήνα έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Και ναι, προς το καλύτερο. Πιο όμορφη μετά τους Ολυμπιακούς. Πιο πολλές ευκαιρίες, αν ξέρεις να ψάχνεις. Και όλοι είχαμε μεγαλώσει. Δικηγορικά γραφεία, διαφημιστικές εταιρίες, εκδοτικές, ιδιωτικές κλινικές, τράπεζες... Και γω, που γνώριζα όλους αυτούς μεταξύ τους. Το να είσαι ηλεκτρολόγος είναι τελικά μεγάλη μαγκιά. Μπορείς να ασχοληθείς από οικοδομές και εργοστάσια μέχρι φωτισμό και δίκτυα Η/Υ. Και βέβαια αυτό που λάτρευα πάντα να λέω είναι ότι είναι απίστευτο το που μπορείς να μπεις και τι μπορείς να δεις χωρίς να κινήσεις υποψίες με τη δικαιολογία : «Γεια! Ήρθα να σας αλλάξω τα φώτα...»

Όμως όταν λείπεις τόσο καιρό τα πράγματα εξελίσσονται. Άλλοι φεύγουν στα ξένα. Άλλοι δουλεύουν πολλές ώρες. Άλλοι δουλεύουν άλλες ώρες από σένα κ.ο.κ. Το πρώτο διάστημα ήμουν πολύ μόνος μου. Μετά μπήκα στη λογική του «αν δεν μπορείς να αποφύγεις ένα βιασμό, απόλαυσε τον». Πρωινή δουλειά λοιπόν; Οκ, άρα έχω όλη τη μέρα μπροστά μου. Θα κόψω από τη νύχτα. Θα δεχτώ ότι ο χρόνος έχει παγώσει για λίγο και θα μαζέψω εφόδια. Θα χάσω τα περιττά κιλά που μάζεψα πέρυσι λόγω «καλής ζωής» και φυσικά ούτε λόγος για αλκοόλ ξενύχτια και ότι άλλο συνεπάγεται. Το χρόνο μου γέμισαν τους τελευταίους μήνες τα ισπανικά, η capoeira, τα projects στον υπολογιστή, η ψυχανάλυση, το σχέδιο και κανα μπασκετάκι το οποίο σύντομα θα γίνει beach volley

Aν μου λείπουν οι προηγούμενοι μήνες; Και ναι και όχι. Τόση αστάθεια στη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να γίνει κουραστική. Η λύση είναι κάπου στη μέση. Τώρα όμως υπάρχουν δουλειές που πρέπει να γίνουν και πρέπει να προσαρμοστώ, για ακόμα μία φορά. Δεν αγχώνομαι, αλλά θέλω να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Έτσι νιώθω ότι ζω. Τον τελευταίο καιρό λειτουργώ λίγο στο ρελαντί. Κουράστηκα και γονάτισα λίγο. Όπως είχε πει και ο Σόλωνας το τόξο που είναι πάντα τεντωμένο, κάποια στιγμή θα σπάσει. Και δεν είναι λίγες η φορές στο παρελθόν που άκουσα ένα ΝΤΌΙΙΙΙΝΝΝΓΚ μες στο κεφάλι μου... Όμως αν τα κλείσω όλα μέχρι τέλος Ιουλίου θα έχω τουλάχιστον ένα μήνα να χαθώ και να γεμίσω μπαταρίες. Και ίσως και λίγο το Νοέμβριο, εκτός Ελλάδος. Τώρα όμως πρέπει να επιταχύνω. Να κλείσω μέτωπα και να κάνω τον ισολογισμό.

Έχουν γυρίσει και κάποιοι φίλοι και αυτό σημαίνει ακόμα λιγότερες ώρες ύπνο αν δεν οργανωθώ σωστά. Θα πάω και σε κάποια beach party και σε καμιά συναυλία για να μπαίνω σιγά σιγά στο κλίμα. Θα γίνει όμως και η δουλειά. Στην εντέλεια, όπως πάντα. Και σε δυο χρόνια θα αρχίσω να απολαμβάνω και τα αναδρομικά τόσων ετών. Και δε μιλάω μόνο για τα χρήματα. Από το Σεπτέμβριο όμως ήδη, θα μπαίνω σε ένα καινούριο κεφάλαιο της ζωής μου. Όπως κάθε Σεπτέμβριο. Όπως κάθε καινούριο χρόνο. Και βέβαια ετοιμάζω και κάποιες εκπλήξεις. Στον καιρό τους όμως.

Έτσι είναι ο μικρός αυτός ψίθυρος. Πρέπει να είσαι σε επιφυλακή για να τον ακούσεις, για να καταλάβεις τι θέλει να σου πει. Αν σε πάρει μπάλα η ζωή, θα τον χάσεις. Τη μέρα με την κίνηση και τη φασαρία της πόλης μπορεί να μην τον προσέξεις. Αν τον ακούσεις όμως τη νύχτα και δεν είσαι έτοιμος, χέζεσαι στα βρακιά σου.

Καλή χρονιά λοιπόν μικρό μου ημερολόγιο! Και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!

Σε φιλώ...

a little whisper … in the dark…